ค่อย ๆ รัก [Yuri]

ตอนที่ 6 
 
 
“รวี คุณรวี เปิดประตูหน่อยสิ”  
นลินยืนตะโกนเรียกรวีอยู่บริเวณ​หน้าบ้านในยามเช้า จากนั้นไม่นานประตูก็ถูกเปิดขึ้นโดยเจ้าของบ้านที่ยังอยู่ในชุดนอนและดูเหมือนว่าเพิ่งจะลุกจากเตียงเสียด้วยซ้ำไป 
 
สองอาทิตย์ที่ผ่านมานลินและรวีสนิทกันขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 
 
“คุณนลินมาทำอะไรแต่เช้าคะเนี่ย” 
รวีพูดพร้อมขยี้ตาเพื่อสู้กับแสงแดดในยามเช้า 
 
“เช้าอะไร นี่มันจะเก้าโมงแล้วนะ” 
นลินมองดูนาฬิกา​ข้อมือก่อนจะเดินเข้าบ้านของรวีเสมือนหนึ่งว่า​เป็นบ้านอีกหลังของตน 
 
“แต่นี่มันวันหยุดราชการ​นะคะ”  
วันหยุดอื่นที่นอกเหนือจากเสาร์-อาทิตย์ ใคร ๆ ก็อยากที่จะนอนนิ่ง ๆ ทั้งวันโดยไม่ต้องทำอะไร รวีก็ต้องการที่จะนอนโง่ ๆ บนเตียงเช่นกัน 
 
รวีเดินงัวเงีย​ไปหยิบกุญแจบ้านของตนยื่นให้นลิน นลินรับมาอย่างงง ๆ  
“ถ้าคุณเล่นมาบ้านวีทุกวันอย่างนี้เอากุญแจสำรองไปเถอะค่ะ วีฝากปิดบ้านด้วยนะคะ ขอตัวไปนอนต่อก่อนนะ” 
พูดจบรวีก็พุ่งตัวไปยังบนที่นอนทันที 
 
“นี่อย่าเพิ่งนอน ฉันอยากไปช็อปปิ้ง​ ตื่นเร็วเข้า” 
นลินนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ รวี พร้อมเขย่าตัวรวีเบา ๆ หวังให้รวีตื่น แต่ก็ไม่เป็นผล 
 
“นี่คุณ วีขอนอนต่ออีกแป๊บ คุณหาอะไรทำพลาง ๆ ไปก่อนนะ” 
รวีพูดทั้งที่​ยังหลับตา  
 
นลินได้แต่ถอนหายใจ ตอนนี้เธอคงต้องรอ รอให้รวีตื่นเสียก่อน ดูท่าแล้วคงจะไม่ตื่นภายในห้าถึงสิบนาทีนี้แน่ ๆ นลินนั่งเล่นมือถือไปสักพักเธอก็เปลี่ยนบริบท​เป็นเดินรอบบ้าน ดูโน้นดูนี่ไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับอัลบั้มรูปภาพ นลินจึงเปิดดูเพื่อฆ่าเวลาเล่น 
 
 รวีตอนเด็กนี่น่ารักใช่ย่อย นลินคิดในใจ  
 
เมื่อ​นลินกำลังจะเปิดหน้าต่อไปของอัลบั้มก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รวีตื่นพอดี รวีมองไปที่นลินด้วยความสงสัย ปกตินลินต้องทำทุกวีถีทางให้เธอตื่นให้ได้ แต่ทำไมวันนี้กลับนั่งนิ่งเชียว 
 
“นี่คุณ ทำอะไรอยู่เหรอ?” 
 
นลินหันหน้าไปทางเตียงที่รวีอยู่ พร้อมกับยิ้มกว้าง 
“ตอนเด็ก ๆ คุณนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ แต่ทำไมโตขึ้นแล้วถึงไม่ได้เรื่องล่ะ?” 
 
รวีเห็นอัลบั้มภาพของเธอในมือนลินก็รีบพุ่งตัวไปแย่งคืนทันทีด้วยความอาย 
“แอบมาดูรูปวีตอนเด็กทำไมคะเนี่ย แล้วอีกอย่างไม่ว่าจะตอนไหนวีก็น่ารักเถอะค่ะ” 
หน๊อย มาแอบดูไม่พอยังจะวิจารณ์​เธออีกเสียนี่ 
 
“ก็เธอบอกฉันเองนะว่าให้ฉันหาอะไรทำไปพลาง ๆ แล้วบังเอิญ​ก็มาจากอัลบั้มเนี่ย” 
 
รวียอมรับ เธอผิดเองที่ดันไปพูดอย่างนั้น เลยหาจงข้ออ้างมาแก้ตัวไม่ได้ เมื่อรวีตื่นเต็มตาแล้วก็ลุกไปอาบน้ำ 
 
“คุณนลิน วีไปอาบน้ำก่อนนะคะ” 
 
นลินพยักหน้าให้รวี แต่เมื่อรวีเดินออกไปไม่ถึงก้าวก็เดินกลับเข้ามา 
“คุณนั่งรอวีเฉย ๆ นะ เข้าใจไหมค่ะ?” 
 
“จ๊า ๆ คุณรวี!” 
ตอนแรกเธอก็กะจะนั่งเล่นมือถือรออยู่หรอก  แต่เมื่อลูกน้องคนสนิทของเธอบอกอย่างนี้แล้ว ชักจะไม่อยากนิ่งรอเฉย ๆ แล้วสิ นลินนั่งคิดนิดนึงว่าจะเริ่มสำรวจอะไรเป็นอย่างแรกดี 
 
ใช่แล้ว ตู้เสื้อผ้าดีกว่า 
 
ในขณะที่รวีกำลังอาบน้ำอย่างมีความสุข ทางด้านนลินก็กำลังรื้อและวิจารณ์​เสื้อผ้าเธออย่างสนุกเช่นกัน 
 
“อี๋ ตัวนี้เชยมาก ยุคคุณป้า ใส่เข้าไปได้ไงเนี่ย” 
นลินชูชุดกระโปรงลายลูกไม้ขึ้นเพื่อพิจารณา​ก่อนจะแขวนไว้ที่เดิม จากนั้นก็หยิบอีกตัวขึ้นมาดูแทน 
“ตัวนี้ก็ใช้ไม่ได้” ขณะที่นลินกำลังเพลินกับการรื้อเสื้อผ้าอยู่นั้นรวีก็เดินออกจากห้องน้ำพอดี ก็เห็นภาพนลินกำลังหยิบเสื้อของเธอออกมา 
 
“นั้นคุณนลินทำอะไรคะ” 
 
นลินหันไปเห็นรวีก็อ้าปากค้าง เธอกะจะเก็บให้เรียบร้อยก่อนรวีจะเดินออกมาเห็น แต่ก็ไม่ทันการเสียนี่ 
 
“เปล๊า ฉันไม่ได้ทำไรเลยจริง ๆ นะ” 
นลินรีบปฏิเสธ​ทันควัน 
 
“หลักฐานคามือยังจะปฏิเสธอีกนะคะ” 
รวีชี้ไปที่มือของนลินที่ยังถือเสื้อของเธออยู่ 
 
“โอเค ๆ ฉันแค่อยากรู้เฉย ๆ ว่าเธอใส่เสื้อสไตล์​ไหน” 
 
“ได้ดูแล้วคุณนลินว่าวีใส่สไตล์​ไหนคะ?” 
 
“สไตล์​เฉิ่ม” 
นลินพูดพลางเก็บเสื้อผ้าเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ 
 
“คุณนลิน!!!” 
รวีหน้างอแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ แล้วจึงถามนลินต่อเรื่องที่เธอสงสัยมาตั้งแต่เช้า 
“แล้วคุณมาหาวีมีอะไรค่ะ วีแต่งตัวเสร็จแล้วนะ” 
 
“ฉันอยากไปเดินเล่น ฉันอยากช้องปิ้ง ฉันเลยมาชวนเธอไปเป็นเพื่อนไง” นลินพูดจบก็ดึงมือรวีให้ออกจากบ้านทันที 
 
“เดี๋ยวสิค่ะ วีไปเอากระเป๋าก่อน คุณไปรอที่รถเลย เดี๋ยววีตามไป” 
 
พูดจบรวีก็เดินไปหยิบกระเป๋าสะพายสีชมพูอ่อนที่ใช้เป็นประจำ 
 
“เร็วสิ ช้าจริง” 
นลินลดกระจกรถลงก่อนตะโกนเร่งรวีที่กำลังล็อคบ้าน 
 
“ใจเย็น ๆ สิคะ” 
 
 
ณ ห้างสรรพสินค้า​ใจกลางเมือง เป็นศูนย์กลาง​ของนักช้อป มีของให้จับจ่ายใช้สอย​มากมายหลายระดับ ระดับราคามาตรฐาน​จนถึงแพงหูฉี่​ รวมทั้งอาหารคาวหวาน แต่ละร้านมีป้ายเซลล์​ลดราคาเพื่อดึงดูดเหยื่อการตลาด เหยื่อที่ว่านั้นรวมถึงหญิงสาวในชุดเดรสสีแดง สวมแว่นตาดำที่กำลังเดินหิ้วข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากร้านแบรนด์​ต่าง ๆ  
“ทำไมมีแต่คนมองฉันนักนะรวี หรือเป็นเพราะความสวย ต้องใช่แน่ ๆ” 
นลินหันมาถามรวีก่อนจะแวะร้านเสื้อผ้าอีกร้าน 
 
“โอ๊ย เขามองว่าคุณแปลกสิไม่ว่า คนบ้าที่ไหนใส่แว่นดำเดินห้างคะ ถอดออกเลยนะวีอายคนอื่น ถ้าไม่ถอดวีขอเดินห่าง ๆ นะคะ” 
พูดจบรวีก็เดินถอยหลังทิ้งระยะห่างกันนลินทันที ข้าวของพะรุงพะรัง​ที่เธอถืออยู่ไม่เป็นอุปสรรค​ต่อการเดินถอยหลังซะเท่าไหร่ถ้าเทียบกับความอาย 
 
“เออ ถอดแล้ว ๆ… ก็แสงไฟมันเข้าตานี่” 
นลินถอดแว่นออกแต่โดยดี แต่ก็แอบบ่นอุบอิบนิดหน่อย 
 
“คุณนลินค่ะ ยังจะเข้าอีกเหรอค่ะเนี่ย ที่คุณซื้อไปไปเนี่ย ใส่อีกสามปียังใส่ไม่ครบเล​ยนะคะ​” 
รวีชูถุงร่วมสิบถุงที่อยู่ในมือของเธอให้นลินดู 
“อีกอย่างวีว่ากล้ามแขนของวีใกล้จะขึ้นแล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยคงเล่นเพาะกายได้แล้วเนี่ย” 
 
“เอาน่า ฉันขอร้านเสื้อร้านนี้ร้านสุดท้ายนะ โอเคไหม?” 
 
รวีทันได้ตอบตกลง นลินก็เดินหายเข้างไปดงเสื้อผ้า ใครจะไปขัดใจคุณเธอเขาได้ล่ะ คงต้องปล่อยให้นลินเลือกเสื้อไปพลาง ๆ ส่วนเธอคงต้องเอาของไปเก็บที่รถก่อน โชคดีที่นลินทิ้ทุกอย่างเอาไว้ที่เธอ เอาเพียงกระเป๋าเงินติดตัวไปอย่างเดียว โธ่วันหยุดของเธอทั้งทีต้องมาเป็นเบ้แบกของเหรอเนี่ย 
 
“วี วี ทางนี้” 
รวีหันไปทางต้นเสียงก็พบกับปรีดาและเมื่อเธอของในมือของรวีก็ตะลึง 
“โหวี รวยมาจากไหนเนี่ย ถูกหวยหรือไง ทำไมข้าวของเต็มมืออย่างนี้” ปรีดาพูดพร้อมพลิกถุงในมือรวีไปมา “มีแต่ของแพง ๆ ทั้งนั้นเลย สรุปถูกหวย?” ปรีดาถามต่อ 
 
“ถ้าถูกจริงฉันลาออกจากงานไปนานแล้วดา ส่วนของทั้งหมดนี่ไม่ใช่ของฉัน ของคุณนลินเขาน่ะ” 
รวีรีบพูดก่อนจะถูกถามต่อว่าของในมือคือของใคร 
 
“นี่มากับคุณนลินหรอกเหรอ?” 
รวีพยักหน้า 
“คุณนลินนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ วันหยุดแท้ ๆ ดันใช้พนักไม่หยุดหย่อน คอยดูเถอะฉันจะฟ้องกรมแรงงานฯ” 
ปรีดาพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง 
 
“เห้ย ดาไม่ใช่อย่างนั้น” 
รวีรีบปฏิเสธ​ปรีดา กลัวปรีดามีอคติกับนลินไปมากกว่านี้ 
 
“จะไม่ใช่ได้ยังไงล่ะวี ก็ตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา คุณนลินจิกหัวใช้แกตลอดเวลา ให้ทำโน้นนี่ไม่หยุดหย่อน ขนาดวันนี้ยังไม่เว้น”  
 
จริงอย่างที่ปรีดาเอ่ย เพียงแต่นลินไม่ได้จิกหัวใช้เธอ แต่เป็นเธอต่างหากที่เสนอตัวเข้าไปหานลินตลอดเวลา  
 
“ดา ทำไรอยู่ ไปกันเถอะหนังจะเล่นแล้ว” 
รวีกำลังปรับความเข้าใจใหม่ให้กับความคิดของปรีดา แต่ทันได้บอกชญานีก็เดินเข้ามาพอดี 
“อ้าววี มาทำไรเนี่ย โห ซื้อไปถมที่เหรอ?” 
ชญานีตกใจอีกคนเมื่อเห็นของในมือรวี 
 
“บ้าเหรอพี่นี นี่ของคุณนลินเขา” 
 
“แล้วพี่นีกับดามาทำไรกันสองคนล่ะ?” 
รวีเอ่ยถามบ้าง 
 
“พวกฉันมาดูหนังกันน่ะ มีเจ๊สุอีกคนด้วย แต่ตอนนี้ไม่รู้เจ๊แอบไปอ่อยเหยื่อที่ไหน เออพี่กับดาไปก่อนนะวี ใกล้เวลาเข้าโรงแล้ว” 
 
เมื่อรวีแยกย้ายกับปรีดาและชญานีแล้วก็เดินตรงไปที่ลานจอดรถ เธออยากรีบเก็บข้าวของพวกนี่เสียที เมื่อยจะแย่แล้ว 
 
ตุบ!  
เสียงถุงเสื้อผ้าในมือรวีตก รวีมองไปยังถุงที่ตกลงพื้น เธอก็ครุ่นคิด​ว่าจะเก็บมันอย่างไรดีให้ของในมือชิ้นอื่น ๆ ไม่หล่นตามไปอีก ในขณะที่กำลังยืนคิดวิธีเก็บอยู่นั้นก็มีมือหนึ่งเอื่อมลงไปเก็บและยื่นให้กับรวี รวีเงยหน้ามองด้วยความซาบซึ้ง​ 
 
“ขอบคุณนะคะ.. อ่าวพี่ชัช” 
รวีกล่าวขอบคุณก่อนเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าเป็นรณชัช รุ่นพี่ในคณะสมัยเธอเรียนมหาลัยนั่นเอง 
 
“ว่าไงวี มาพี่ช่วยถือของ” 
รณชัชหยิบของบางส่วนในมือรวีเพื่อให้รวีไม่ต้องถือของหนักมากนัก 
“วีมาคนเดียวเหรอ ซื้อของซะเยอะเลย” 
รณชัชกล่าวถามก่อนเอาของใส่หลังรถ 
 
“เปล่าค่ะ วีมากับหัวหน้าน่ะค่ะ ส่วนของพวกนี้ก็ของหัวหน้าวีเอง” 
 
“หัวหน้าหรือแฟน?” 
 
“ยังเป็นแค่หัวหน้าค่ะ แต่อีกไม่นานหรอกค่ะ” 
รวียิ้มอ่อน 
“แล้วพี่ชัชไปไงมาไงค่ะเนี่ย กลับไทยนานแล้วเหรอค่ะ?” 
 
“ได้สักพักแล้วล่ะ ว่าจะกลับมาง้อแฟนหน่อย” 
รณชัชมีสีหน้าสลดลงนิดหน่อย 
 
“พี่ชัชค่ะ วีไปก่อนนะคะ วีออกมานานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้หัวหน้าคงรอวีอยู่” 
รวีมองนาฬาข้อมือ กว่ารวีจะเดินมาที่รถก็ใช้เวลานานพอควร ไหนจะแวะคุยกับชญานีและปรีดา แถมยังมาเจอรณชัชอีก 
 
“ได้ ๆ ไว้วันหลังค่อยคุยกันนะวี” 
 
“ได้ค่ะพี่ชัช ไว้เจอกันค่ะ” 
 
หลังแยกจากรณชัช รวีรีบเดินกลับไปที่ร้านเสื้อผ้าร้านที่นลินอยู่ทันที หวังว่านลินคงจะยังเลือกไม่เสร็จหรอกนะ เธอไม่อยากตอบคำถามของนลินว่าเธอไปไหนมา คงโดนซักถามเหมือนทำแบบสอบถามเป็นแน่ เมื่อเดินมาถึงก็เห็นนลินกำลังจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์​พอดิบพอดี โชคดีเสียจริงที่มาทัน 
 
“โห คุณนลินค่ะวีเพิ่งจะไปเก็บของมาให้เองนะคะ” 
รวีมองถุงในมือนลินอย่างเหนื่อยใจ 
 
“ไม่เยอะหรอก เราก็ช่วยกันถือไง ฉันหนึ่งถุง เธอสี่ถุง แฟร์​ๆ” 
พูดจบนลินก็ถือของมายัดใส่มือรวีทันที 
 
มันแฟร์ตรงไหนกัน?  
 
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อไหมค่ะคุณนลิน” 
 
“เอิ่ม ฉันอยากไปตลาดนัดน่ะ อยากลองกินอาหาร ของคาวหวานต่าง ๆ ที่นั้นด้วย” 
หลังจากที่เคยลิ้มรสข้าวเหนียวหมูปิ้งก็ทำให้นลินเริ่มมีความึงคิดที่อยากจะลองชิมอาหารอื่น ๆ ในตลาดบ้าง 
 
“ไปอีกแล้วเหรอค่ะ? อาทิตย์นี้คุณเล่นชวนวีไปทุกตลาดในระแวกนี้เลย” 
 
“ก็ฉันไม่เคยกินตั้งหลายอย่าง ฉันก็อยากลองกินไปเรื่อย ๆ” 
 
“วีไม่อยากมีเจ้านายเป็นตุ่มนะคะ” 
 
“ใครแคร์ ฟิตเนส​มีไว้ทำไมล่ะ เดี๋ยวฉันก็ไปเบิร์นออกเอา” 
 
“คุณนลินเปิดท้ายรถเร็ว ๆ หน่อยสิคะ วีหนัก” 
 
“รู้แล้ว บ่นจริง ใครเจ้านายใครลูกน้องเนี่ยฮะ!” 
 
“นี่นอกเวลางานวีไม่ถือหรอกค่ะ” 
 
“ฉันสิต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เธอ แล้วตกลงตลาดที่ฉันบอกมันอยู่แถวไหนจะได้ขับไปถูก” 
 
“มาค่ะ เดี๋ยววีขับเอง คุณเชิญนั่งสวย ๆ บนรถเลย” 
 
“สวยอยู่แล้ว จะนั่ง เดิน กิน นอน ฉันก็สวย” 
 
รวีมองคนหลงตัวเองพร้อมถอนหายใจ​ เธออยากจะตะโกนออกไปว่าเธอเองก็สวยไม่แพ้กัน