ค่อย ๆ รัก [Yuri]

ตอนที่ 5  

“คุณนลินค่ะ เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน” 

รวีพรวดพราด​เข้ามาในห้องทำงานของนลิน นลินรู้ทันทีโดยไม่ต้องมองว่าใครเข้ามา เพราะมีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะเข้ามาพรวดพราดแบบนี้โดยไม่มีความเคารพในตำแหน่งเธอบ้างเลย เธอเป็นเจ้านายนะ 

“คุณไปกินก่อนเถอะ ฉันมีงานด่วนที่ต้องส่งก่อนบ่ายนี้” 

“วีกะไว้แล้วเชียว เลยซื้อนี่มาให้” 

รวีชูถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่เธอเพิ่งซื้อที่หน้าบริษัทให้นลินดู 

“นั้นอะไร ทำไมใส่ถุงมาอย่างนั้น ฉันไม่กินหรอก” 

นลินเห็นสภาพถุงที่มันเยิ้มดูไม่น่าทานเอาเสียเลย อีกอย่างนลินไม่เคยแตะของข้างทางเลยแม้แต่อย่างเดียว 

“ข้าวเหนียวหมูปิ้งไงค่ะ” 

“ร้านไหน?” 

“ร้านหน้าบริษัท​เนี่ยแหละค่ะ เจ้าอร่อยเลยน๊า” 

“ไม่เอาอ่ะ สกปรก” 

“นี่คุณนลินค่ะ ถ้าสกปรกจริงป่านนี้คนก็ตายเกลื่อนประเทศแล้วสิค่ะ เกิดมาแล้วไม่เคยกินถือว่าเสียชาติเกิดนะคะ” 

“ขนาดนั้นเชียว?” 

“อื้อ ขนาดนั้นเลย” 

จากนั้นรวีก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ นลิน 

“วีป้อน” 

“เอาออกไปห่าง ๆ เลยนะ” 

นลินผลักมือของรวีออกพร้อมเบือนหน้า​หนี 

“ไหนว่าเราตกลงกันแล้วไงคะ” 

‘คุณรวี เมื่อไหร่คุณจะลบรูปฉันสักที?’ 

‘สามเดือน วีขอสามเดือนแลกกับการที่คุณต้องตามใจวี’ 

‘นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันเป็นเจ้านายคุณนะ มีอย่างนี้ไหนให้ฉันตามใจคุณ?’ 

‘งั้นวีไม่ลบ วีจะใช้ภาพนี้ขู่คุณไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าคุณนลินยอมมันก็แค่สามเดือนเท่านั้นเองนะคะ’ 

‘งั้นตามสมควรนะ เรื่องไหนที่ยอมได้ฉันก็จะยอม แต่ถ้าไม่ก็คือไม่!’ 

“ลองก็ได้” 

นลินส่ายหัวเบา ๆ เธอไม่น่าหลงไปตอบตกลงอะไรแบบนั้นเลย 

“วีป้อน” 

“ไม่ต้อง ฉันกินเองได้น่ะ” 

นลินคว้าหมูปิ้งจากรวีไปโดยที่ไม่ได้ดูว่าไม้เสียบหมูเปื้อน 

“อี๋ เปื้อนอ่ะ” 

รวีหัวเราะขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของนลิน 

“ก็วีจะป้อนให้เนี่ย มือคุณจะได้ไม่เลอะ แต่คุณดันแย่งไปเสียก่อน” 

“งั้นเอาคืนไป” 

นลินยื่นกลับไปให้รวี ก่อนจะหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดมือ 

รวียื่นหมูปิ้งให้นลินพร้อมปั้นข้าวเหนียวให้ นี่เป็นครั้งแรกของนลินที่ได้ลองหมูปิ้งตามข้างทาง และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถหยุดกินมันได้เลย 

“แล้วคุณไม่หิวเหรอ คุณก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันใช่ไหมคุณรวี คุณซื้อมาตั้งเยอะ ฉันทานคนเดียวไม่หมดหรอกนะ ” 

“คะ?” 

“ฉันหมายความว่ากินด้วยกันสิ” 

เมื่อได้ยินดังนั้นรวีจึงโน้มตัวลงไปกัดอีกฝั่งของหมูปิ้งในขณะเดียวกับที่นลินกำลังกัดเช่นกัน จึงทำให้จมูกของทั้งคู่แตะกันเบา ๆ 

นลินรีบดึงหน้าออกห่างทันทีและเป็นจังหวะกับที่เสียงมือถือของเธอดังขึ้นพอดี 

“ฮัลโหล​ว่าไงมีน” 

[ฉันเห็นเดวิดแฟนแกมันควงกับหญิงอื่น]​ 

เมื่อบทสนทนา​จากปลายสายเริ่มเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอจึงส่งสายตาไปทางรวีว่าให้ออกไปข้างนอกได้แล้ว เธอมีธุระ​ที่ต้องคุย  

เมื่อได้รับความเป็นส่วนตัว นลินจึงคุยกับปลายสายต่อ 

“ฉันรู้แล้ว” 

[รู้แล้วแต่ยังเฉยอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ อีกไม่กี่เดือนพวกแกก็จะแต่งกันแล้วนะ]​ 

“จะไม่มีงานแต่งอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ มันขอฉันเลิก!” 

[เห้ยแก มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกันสิ แล้วพ่อแม่แกรู้เรื่องนี้ยังเนี่ย?]​ 

“ยังอะ ฉันกำลังจังหวะบอกอยู่” 

[เออ ๆ ขอให้พวกแกเคลียร์​กันได้เร็ว ๆ แล้วกัน ฉันไม่กวนละ แกทำงานต่อเถอะ]​ 

นลินรู้ว่ายังไงเธอกับอดีตแฟนเก่าคงจะไม่กลับได้กลับไปคืนดีกันง่าย ๆ หรอก  ถึงแม้นลินยังรักอีกฝ่ายอยู่ แต่เธอจะไม่กลับไปคบกับคนที่ทำร้ายเธอจนเจ็บช้ำน้ำใจ เธอมีศักดิ์ศรี​มากพอ 

นลินได้แต่ถอนหายใจและโยนมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน 

แทนที่นลินจะรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่รับรู้มาเมื่อครู่ เธอกลับหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดก่อนหน้าที่เพื่อนสาวของเธอจะโทรมา  

นลินตบแก้มตัวเองเบา ๆ ให้ตายสิ เธอกำลังเขินกับเรื่องอะไรอยู่นะ