เทพตกสวรรค์ ภาคทัณฑ์แห่งเทพ

จำไม่ได้? ข้า? ข้าคือใครกัน? ทำไม? ทำไมข้าไม่ตาย? ทำไม? ทำไมข้ายังไม่ตาย?
“ปล่อยข้า!! ปล่อยข้าออกไป!!! อ๊ากกกกกกกกกก!!” เสียงตะโกนแว่วดังมาจากที่ใดกันหนอแว่วลอยไปตามเสียงลมอันแผ่วเบาในยามราตรี
จำไม่ได้เสียแล้ว? ว่านานเท่าใดแล้ว? ความเจ็บปวดนี้!จำไม่ได้! ข้าจำไม่ได้?
โลกนี้ช่างโหดร้ายนัก…กับเทพผู้ตกอับอาภัพไร้ที่พึ่งแม้แต่ผู้เป็นมารดรยังผลักไสแม้ดวงหฤทัยยังแตกเป็นสองเสี่ยงแม้นมรณาก็มิอาจล่วงถึง
“แกคิดว่าแกดีแล้วงั้นหรือ?”เสียงใคร? มันคือเสียงใคร? ใครกัน?
“หากแกเป็นสีขาวบริสุทธิ์แล้วไซร้
ข้าจักเป็นความมืดมิดที่ล้ำลึก
ข้าจักจองเวรองค์โพธิสัตว์ที่แกอารักขา
ข้าจักกลับมา
เกียรติยศแกนั้นจักสะบั้นมัน
ด้วยคมดาบที่แกรักเป็นหนักหนา
แกจะไม่มีวันที่จะได้หลุดพ้นจากวัฏสงสาร
แกจะไม่มีวันแกจะไม่มีวันนนนน!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆแกจะไม่มีวันหลุดพ้น!!!” เสียงใครกัน! เสียงใครกัน?
คมดาบกรีดกรายแทงที่หน้าอกแม้นน้ำตาไหลเป็นสายเลือดจนเหือดแห้งแม้นทุกสิ่งจักม้วยมรณาอาภัพ แม้นวัฏจักรจักย้อนหวนคืนตัวข้าคงได้แค่ฝืนกล้ำกลืนยอมรับ“ชะตากรรม!!!”
_______________________________________________________________________________________________
บทคั่นพิเศษ : ตราทัณฑ์อสงไขย.........เปิดบทผนึกอนันตกาล...เริ่มเดินหมากแห่งกาลเวลาอสงไขย