เทพตกสวรรค์ ภาคทัณฑ์แห่งเทพ

จำไม่ได้? ข้า? ข้าคือใครกัน? ทำไม? ทำไมข้าไม่ตาย? ทำไม? ทำไมข้ายังไม่ตาย?

“ปล่อยข้า!! ปล่อยข้าออกไป!!! อ๊ากกกกกกกกกก!!” เสียงตะโกนแว่วดังมาจากที่ใดกันหนอแว่วลอยไปตามเสียงลมอันแผ่วเบาในยามราตรี

จำไม่ได้เสียแล้ว? ว่านานเท่าใดแล้ว? ความเจ็บปวดนี้!จำไม่ได้! ข้าจำไม่ได้?

โลกนี้ช่างโหดร้ายนัก…กับเทพผู้ตกอับอาภัพไร้ที่พึ่งแม้แต่ผู้เป็นมารดรยังผลักไสแม้ดวงหฤทัยยังแตกเป็นสองเสี่ยงแม้นมรณาก็มิอาจล่วงถึง

“แกคิดว่าแกดีแล้วงั้นหรือ?”เสียงใคร? มันคือเสียงใคร? ใครกัน?

“หากแกเป็นสีขาวบริสุทธิ์แล้วไซร้

ข้าจักเป็นความมืดมิดที่ล้ำลึก

ข้าจักจองเวรองค์โพธิสัตว์ที่แกอารักขา

ข้าจักกลับมา

เกียรติยศแกนั้นจักสะบั้นมัน

ด้วยคมดาบที่แกรักเป็นหนักหนา

แกจะไม่มีวันที่จะได้หลุดพ้นจากวัฏสงสาร

แกจะไม่มีวันแกจะไม่มีวันนนนน!!!”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆแกจะไม่มีวันหลุดพ้น!!!” เสียงใครกัน! เสียงใครกัน?

คมดาบกรีดกรายแทงที่หน้าอกแม้นน้ำตาไหลเป็นสายเลือดจนเหือดแห้งแม้นทุกสิ่งจักม้วยมรณาอาภัพ แม้นวัฏจักรจักย้อนหวนคืนตัวข้าคงได้แค่ฝืนกล้ำกลืนยอมรับ“ชะตากรรม!!!”

_______________________________________________________________________________________________

บทคั่นพิเศษ : ตราทัณฑ์อสงไขย.........เปิดบทผนึกอนันตกาล...เริ่มเดินหมากแห่งกาลเวลาอสงไขย