สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

เมื่อเมฆาปิดประตูห้องด้านในลงแล้ว เขาก็กวาดสายตาไปรอบๆบริเวณห้อง และสุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่เตียงนอนภายในห้อง แต่ทว่าก็ไม่มีใครนอนอยู่บนเตียงหรือมีสิ่งปิดปกติอันใดที่จะบ่งบอกว่าในห้องนี้มีผีอย่างที่ณเดชบอกแต่อย่างใด
เมฆาผิวปากหวือ พลางเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลงพลางถอดเสื้อแจ็คแก็ตออกแล้วเอาไปแขวนไว้ที่เก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งซึ่งอยู่ใกล้ๆ
จากนั้นเขาจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ และทำทีเป็นล้างหน้าล้างตาราวกับคนที่เพิ่งจะกลับมาที่พักของตัวเอง
และครู่ต่อมาเขาก็ปีนขึ้นไปบนเตียงนอนนุ่มๆและทำทีเป็นคนที่ง่วงนอนซะเต็มประดา ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนหลับตาไปอย่างรวดเร็ว
แต่เขาหาได้หลับไปจริงๆไม่ และหลังจากที่เขาทำเป็นหลับตานอนหลับไปได้เพียงครึ่ชั่วโมง เขาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงสิ่งนั้น... สิ่งที่มีกลิ่นหอมๆผสมกับกลิ่นเหม็นเขียวที่เริ่มโชยเข้าจมูกของเขา
จากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มรู้สึกถึงสัมผัสอันนุ่มนวลจากมือนุ่มๆของใครอีกคนหนึ่งที่มานอนอยู่บนเตียงข้างๆเขา
เมฆาค่อยๆลืมตามองไปที่ต้นแขนด้านซ้ายของเขาแล้วก็ได้เห็นมือขาวๆที่มีนิ้วเรียวยาวได้รูปกำลังลูบไล้ต้นแขนของเขาอยู่ไปมา ส่วนเจ้าของมืออันนุ่มนวลนั้นก็กำลังนอนแอบอยู่ข้างๆเขาพร้อมๆกับจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่สุกใสเป็นประกาย
"เอ๊ะ... นี่เธอเป็นใครกันรึ แล้วเธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงกันล่ะนี่แม่สาวน้อย ?" เมฆาทำหน้าแปลกใจเหลือประมาณ พลางขยับตัวขึ้นมาอยูในท่านั่งบนเตียง
หญิงสาวนางนี้ก็ลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่งเช่นกัน แต่เธอยังคงจ้องมองเมฆาด้วยดวงตาและรอยยิ้มอันยั่วยวนหยาดเยิ้ม
"หนู... หนูก็คือ คนที่เจ้าของห้องนี้ได้พามาอยู่ด้วยไงล่ะคะพี่ชายสุดหล่อ"
เมฆาสะอึกไปเล็กน้อยกับคำว่าสุดหล่อ
"เหรอ... เอ... พี่ก็ไม่เคยเห็นมันเล่าให้พี่ฟังเลยนะ ว่าได้พาผู้หญิงที่น่ารักอย่างนี้มาอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไร เจอมันอีกทีสงสัยพี่คงต้องเขกกะบาลมันสักหน่อยแล้วมั้ง"
หญิงสาวนางนี้ถึงกับยิ้มกริ่ม "พูดอย่างนี้ก็หมายความว่า พี่ชายสุดหล่อกับไอ้แว่น... เอ๊ย พี่แว่นเจ้าของห้องนี้เป็นเพื่อนสนิทกันใช่ไม๊คะพี่ ?"
เมฆาพยักหน้า "ใช่แล้วล่ะ น้องคนสวย เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ต่างฝ่ายต่างก็เข้าๆออกๆห้องของแต่ล่ะฝ่ายเหมือนเป็นห้องของตัวเองเลยล่ะจ้ะ พี่มีกุญแจห้องมัน มันก็มีกุญแจห้องพี่ไงล่ะจ๊ะคนสวย เออ... แปลกจริงนะ เมื่อกี้ตอนพี่เพิ่งเข้าห้องมา ทำไมพี่ถึงไม่สังเกตุเห็นน้องเลยล่ะจ๊ะ ?"
หญิงสาวหัวเราะฮิฮิก่อนตอบ"อ๋อ... ก็ตอนนั้นหนูกำลังยืนดูอะไรๆอยู่ตรงระเบียงอ่ััะจ้ะพี่ชาย แล้วแป๊บเดียวพี่ชายก็ขึ้นเตียงนอนซะแล้ว หนูก็เลยค่อยๆย่องมาหาพี่ชายบนเตียงไงล่ะคะ ฮิฮิ"
"อ้อ อย่างงั้นหรอกรึ" เมฆาพยักหน้าอย่างเข้าใจ "อืม... พูดถึงเพื่อนพี่แล้ว หมู่นี้พี่ก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ามันเลยนะไอ้เพื่อนของพี่คนนี้น่ะ ว่าแต่มันเอาน้องคนสวยมาอยู่ในห้องนี้นานหรือยังจ๊ะนี่ ?"
หญิงสาวอึ้งเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบ "ก็... ก็หลายวันแล้วนะคะ จนหนูนี่เหงาหงอยวังเวงจนบอกไม่ถูกเลยล่ะค่ะ แต่ตอนนี้มีพี่ชายรูปหล่อเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนในตอนนี้ หนูก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยนะคะ..."
ว่าแล้วเธอก็เอื้อมมือไปกุมมือของเมฆา พร้อมกับส่งสายตาอันหยาดเยิ้มยั่วยวนไปที่เขาอย่างไม่มีเหนียมอาย
แล้วเมฆาก็ดึงเธอเข้ามากอดทันที "พี่ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ช่างสวยและมีเสน่ห์เท่าน้องนี่เลยนะ ตั้งแต่คืนนี้ไปน้องจะไม่ต้องทนเหงาหงอยอีกต่อไปแล้วล่ะ ถ้ามีพี่เมฆาคนนี้อยู่ใกล้ๆแบบนี้น่ะนะ"
ว่าแล้วเมฆาก็บรรจงหอมฟอดไปที่แก้มของสาวน้อยไปหนึ่งฟอดจนเธอสะเทิ้นอายแล้วหลบสายตาของเขาที่ดูหื่นกระหายโหยหิว
แต่ในอีกมุมหนึ่งของใบหน้าเธอนั้น ก็กลับปรากฏประกายแห่งความชั่วร้ายขึ้นมาในดวงตาของเธอโดยที่เมฆาก็ไม่ทันจะสังเกตุเห็นได้
และในขณะที่ทั้งสองเตรียมจะเปิดศึกโรมรันพันตูโดยใช้เตียงนอนเป็นสมรถูมิแห่งสงครามราคะอันร้อนแรง เมฆาก็พูดขึ้นว่า
"พี่มีอะไรบางอย่างจะให้น้องดูนะ และบางทีถ้าน้องชอบพี่ก็อาจจะยกให้น้องไปเลยก็ได้นะ.."
"อะไรเหรอคะพี่รูปหล่อ...?" หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ
เมฆากำมือขวาไว้และค่อยๆยื่นออกมาข้างหน้าหญิงสาวจากนั้นค่อยๆแบมือออกมา
แล้วประกายวาววับวอมแวมของวัตถุบางอย่างก็ปรากฏอยู่ในฝ่ามืออันหนาใหญ่ของเขา
หญิงสาวผู้ลึกลับเองก็ถึงกับตาเป็นประกายตื่นเต้นเมื่อได้เห็นสิ่งนั้นขัดเจน
"นี่มันอะไีรกันคะ พี่รูปหล่อ...? หรือว่า... หรือว่านี่จะคือ แหวน... แหวนเพชร...?!"
เมฆายิ้มกรุ่มกริ่ม "ประกายแวววาวงดงามถึงขนาดนี้ยังจะเป็นอย่างอื่นไปได้อีกหรือจ๊ะ" เมฆาตอบ
หญิงสาวผู้ลึกลับถึงกับเงยหน้ามองเมฆา "มันสวย... สวยมากๆเลยล่ะค่ะ แล้ว... แล้วพี่ชายจะให้หนูหรือไงคะนี่ ?"
เมฆาพยักหน้า "ก็ทำไมจะให้ไม่ได้ล่ะ พี่ถูกใจเธอ พี่ก็จะให้เธอง่ายๆอย่างงี้แหล่ะ มา พี่จะสวมให้เธอนะ"
หญิงสาวถึงกับลืมเลือนภาระกิจบางอย่างที่เธอจะต้องรีบทำให้สำเร็จลงโดยเร็ว และภาระกิจนั้นก็คือ การล่อลวงพวกผู้ชายให้มาสมสู่กับตัวเธอ เพื่อที่เธอจะได้ดูดวิญญาณของพวกเขาออกมา จนเหลือทิ้งไว้เพียงซากสังขารที่ปราศจากจิตวิญญาณ...!
แล้วเธอก็ส่งนิ้วให้กับเมฆาแต่โดยดี จากนั้นเมฆาก็ค่อยๆบรรจงสวมแหวนน้อยนั้นลงไปที่นิ้วนางของเธออย่างช้าๆ
และแล้วรอยยิ้มกับดวงตาอันเปล่งประกายแห่งความพึงพอใจก็ปรากฏอยู่บนสีหน้าของเธอได้เพียงชั่ววูบ เพราะเมื่อเธอมองไปที่แหวนบนนิ้วนางของเธออีกครั้งแล้วก็เห็นว่า...
มันได้เปลี่ยนรูปไปจากเดิมโดยสิ้นเชิงเสียแล้ว...?!!
และใบหน้าที่ดูหื่นไปด้วยตัญหาราคะของเมฆานั้น บัดนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มอันเหี้ยมเกรียมไปชั่วพริบตา..!
 
(โปรดติดตามในบทต่อไปเร็วๆนี้นะครับ)