สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

คืนต่อมา ที่ห้องโถงภายในบ้านหลังที่อยู่ในซอยเปลี่ยวนั้น สองหนุ่มสาวที่ได้สนธนากันอยู่เมื่อคืนนี้ก็ได้มีแขกผู้หนึ่งมาเยือนถึงบ้านโดยการนำทางของชายอายุประมาณสี่สิบกว่าที่มีรูปร่างสูงใหญ่พอควร

แขกผู้มาเยือนนี้มีอายุราวหกสิบกว่า เขาอยู่ในชุดสีขาวทั้งชุดราวกับเป็นนักพรตหรือฤาษีป่าที่เต็มไปด้วยตะบะแก่กล้า และสีหน้าของเขาก็ดูหยาบกร้านและน่ายำเกรงแม้ว่าเส้นผมที่ได้เกล้ามวยอยู่ด้านหลังจะมีสีดอกเลาไปทั้งหมดแล้วก็ตาม

"ท่านอาจารย์ ในที่สุดท่านก็มาแล้ว เอ่อ... ท่านก็คืออาจารย์คงผู้มีชื่อเสียงจริงๆ สินะ? " ชายหนุ่มยกมือไหว้แต่กลับถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจ

แล้วชายชุดขาวผู้นี้ก็ถลึงตามองชายหนุ่มจนชายหนุ่มเองถึงกับแทบขนลุก

"ปุทโธ่... นี่คืออาจารย์คงไม่ผิดตัวแน่ๆ แล้วครับ ผมเองก็ได้แวะไปเชิญตัวของท่านถึงที่เลยนะครับ" ชายรูปร่างสูงรีบบอกชายหนุ่ม

ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ชายในชุดขาวอีกครั้ง

"แฮะๆ ต้องขอโทษอาจารย์คงด้วยครับที่ดันไม่มั่นใจในตอนแรก งานนี้ผมเองก็ต้องการเกจิอาจารย์ที่เป็นตัวจริงเสียงจริงเท่านั้นล่ะครับ เพราะผมกลัวว่าถ้าเป็นเกจิอาจารย์แบบกำมะลอที่มีเกลื่อนอยู่ในเมืองไทยอย่างที่ผมได้ไปเจอมาก่อนหน้านี้ ก็คงจะรับมือกับงานที่โคตรเฮี้ยนแบบนี้ไม่ได้อย่างแน่นอนล่ะครับ ฮ่าฮ่า"

ผู้ที่ถูกเรียกว่าอาจารย์คงยกมือขึ้นโบกอย่างไม่อยากจะถือสาก่อนจะลงนั่งไปที่เก้าอี้รับแขกสุดหรูที่ชายหนุ่มได้เตรียมไว้อย่างดี

แล้วหญิงสาวก็ถือโอกาสเข้ามากระซิบกระซาบที่ข้างหูของชายหนุ่ม

"ไหนพี่ว่า พี่ได้ไปติดต่อเชื้อเชิญอาจารย์มาด้วยตัวเองอย่างไงล่ะ แล้วทำไมดันมาสงสัยซะเอง? "

"เอ่อ... ที่จริง ก็ไหว้วานคนรู้จักที่ไว้ใจได้ให้ช่วยอีกทีต่างหากน่ะ ฮ่าฮ่า" ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยเสียงอย่างเบา "แต่พี่ว่าดูสีหน้าของอาจารย์ผู้นี้แล้วก็ดูจะมีตะบะแก่กล้าน่าเชื่อถืออยู่นะ และถ้าไม่ใช่อาจารย์คงตัวจริงก็คงจะไม่กล้ารับงานนี้จนเดินทางมาถึงที่นี่หรอก"

หลังจากที่ผู้ที่ถูกเรียกอาจารย์คงได้รับน้ำดื่มเย็นๆ มาจากหญิงสาวเพื่อดื่มแก้กระหายแล้ว เขาก็กวาดตามองคนทั้งสามที่ขณะนั้นกำลังนั่งพับเพียบอยู่กับพื้นเบื้องหน้า ก่อนที่จะพูดเข้าเรื่องทันที

"เอาล่ะ เรื่องของวิญญาณเด็กที่เฮี้ยนจนถึงขนาดได้เขียนคำทำนายการตายไว้ล่วงหน้าได้ ข้าก็ได้รับฟังมารอบหนึ่งแล้ว แต่คราวนี้ข้านั้น ก็อยากจะให้พวกเจ้าทั้งหมดได้เล่าความจริงของเรื่องราวทั้งหมดให้ข้าฟังตั้งแต่ต้น เพราะถ้าไม่มีข้อมูลจริง ข้าเองก็ไม่อาจจะแก้อาถรรพ์ของเรื่องพวกนี้ได้อย่างตรงจุดหรือได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ"

ชายหนุ่มเมื่อได้ฟังอาจารย์คงพูดจบประโยคแล้วก็รีบหันหน้าไปมองหญิงสาวทันทีด้วยสีหน้าซีดๆ จากนั้นก็หันไปมองหน้าชายรูปร่างสูงด้วยสีหน้าที่ซีดๆ คือกัน

"อาจารย์คงครับ ที่จริงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่ มันแปลกประหลาดมาตั้งแต่แรกแล้วนะครับ และเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นนี้ มันก็ราวกับจะกระตุ้นให้เกิด... เอ่อ... เกิดความขาดสำนึกผิดถูกขึ้นมาชั่วขณะน่ะครับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมบอกได้เลยว่าผมไม่ได้ตั้งใจ แต่... แต่ไอ้คนที่มันพาอาจารย์คงมานี่ มันมีเจตนาไม่ดีต่อเด็กคนนั้นมาตั้งแต่แรกแล้วครับ"

แล้วผู้ที่ถูกกล่าวถึงก็แทบจะกระโดดเต้นผางขึ้นมาทันที

"อ้าวๆ ไหงพูดอย่างงี้ล่ะว๊ะ มึงเองก็ชั่วไม่ต่างจากกูนักหรอกว๊ะ ไอ้ครูชัยรัตน์! "

ที่แท้ชายหนุ่มผู้นี้ก็คือครูชัยรัตน์นี่เอง

แล้วเลือดก็ถึงกับขึ้นหน้าครูชัยรัตน์ เขายกนิ้วขึ้นชี้หน้าชายรูปร่างสูงทันที

"มึงเองสิชั่วกว่ากู ไอ้เม้ง...! "

และแท้ที่จริงชายรูปร่างสูงก็คือนายเม้งนี่เอง

"สันดานของมึงน่ะ เป็นยังไงใครๆ ก็รู้ " ครูชัยรัตน์ยังว่าต่อไป "มึงเองนั่นเเหล่ะที่พยายามจะข่มขืนเด็กคนนั้นมาตั้งแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะกูไปเบรกมึงตอนนั้น มึงก็ข่มขืนจนเสร็จไปแล้ว...! "

"อ้อๆ แล้วทีมึงล่ะไอ้ครูชัยรัตน์ ถ้าตอนนั้นไม่มีใครโผล่ออกไปในตอนนั้น มึงก็คงจะข่มขืนเด็กนั่นไปถึงไหนต่อไหนแล้วเหมือนกัน สันดานงี่ของมึง คิดเรอะว่ามันจะแตกต่างจากกู...! " นายเม้งเองก็สวนกลับครูชัยรัตน์อย่างทันควันเช่นกัน

"มึง... ไอ้..."

"อ้าว... จะด่ากูอีกเรอะ ไม่ใช่เพราะกูเรอะที่ช่วยในตอนนั้น ไอ้ส้นตีน...!

และขณะที่ศึกฟาดปากกันระหว่างสองชายกำลังจะเกิดขึ้น หางตาของอาจารย์คงก็ถึงกับกระตุกทั้งซ้ายและขวา จากนั้นเสียงแหลมดังฟ้าผ่าก็ตะโกนให้หยุดทันที!

"หยุดโว๊ย!! หยุดๆ! " เสียงประกาศิตนี้กลับเป็นเสียงของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ครูชัยรัตน์!

"นี่กะจะเชื้อเชิญให้ชาวบ้านทั้งหมดเขามาร่วมฟังวีรกรรมวีรกามสันดานเลวของพวกมึงกันทั้งหมดใช่ไม๊? " เสียงของหญิงสาวราวกับอาจารย์ใหญ่ที่อยากจะลงโทษเด็กดื้อ

และก็ได้ผล สองชายที่กำลังจะลุกขึ้นยกมือยกตีนเข้าแลกกัน ก็ถึงกับเงียบเสียงและนั่งเพ่งตากันอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"เอาอย่างงี้ดีกว่านะ..." อาจารย์คงผู้นั่งเงียบมาพักหนึ่งพูดขึ้น

"ให้หนูคนนี้เป็นผู้เล่าเรื่องหรือเรียงลำดับเรื่องราวตั้งแต่แรกเริ่ม แล้วตรงไหนถูกหรือไม่ถูกก็ให้ทั้งสองนั่นเสริมอีกที จะดีกว่าไหมแบบนี้? "

"ก็ดีค่ะ ยังไงก็ดีกว่าเมื่อกี้นั่นล่ะ..." หญิงสาวเห็นด้วยกับอาจารย์คง

"อืม... ดีมาก เอ่อ... หนูนี่ชื่อ เมขลา ใช่ไหม? "

หญิงสาวถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงทันที

"ค่ะ ใช่ค่ะ... อาจารย์รู้ได้อย่างไรกันคะ? "

"ฮ่าฮ่า ถ้าไม่ใช่อาจารย์คงผู้กระเดื่องเรืองนามคนนี้ มีรึที่จะรู้นามของผู้ที่สนธนาตรงหน้านี้ได้..."

สีหน้าของหญิงสาวผู้มีนามว่าเมขลาถึงกับมีความเลื่อมใสในอาจารย์คงขึ้นมาทันที

"อาจารย์คะ อาจารย์ต้องช่วยดิฉันให้ได้ด้วยนะคะ เพราะดิฉันเองก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่ตกอยู่ในบ่วงเคราะห์ของสมุดวาดเขียนอาถรรพ์นั้นด้วยล่ะค่ะ..." น้ำเสียงของเธอตอนนี้ก็ออกอาการวิงวอนอย่างชัดเจน

และแล้วรอยยิ้มที่ดวงตาของอาจารย์คงก็ปรากฏขึ้นมาอย่างประหลาดๆ

" งั้นจงเล่าเรื่องจริงที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดนั้นเถอะ แม่หนู..."

"ค่ะ หนูจะเล่าล่ะค่ะ..." เมขลาตั้งท่าอย่างดีเพื่อจะเล่าเรื่องราวอันสุดประหลาดที่แม้แต่หลังจากผู้ที่ถูกเรียกว่าอาจารย์คงฟังจบแล้ว ก็ยังต้องอัศจรรย์ใจมิใช่น้อย...!

(โปรดรับฟังเรื่องเล่าของเมขลาในบทต่อไป เร็วๆ นี้นะครับ)