สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

"เด็กประหลาดคนนั้นล่ะค่ะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด" เมขลาเริ่มเล่าเรื่อง "ตอนที่หนูได้ข่าวว่านายเม้งคนนี้ชอบไปแทะโลมพวกเด็กนักเรียนที่เริ่มแตกเนื้อสาวตั้งแต่อยู่ ป.5 หรือ ป.6 หนูเองก็ไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องนี้เลย และครั้งแรกคนที่เล่าให้หนูฟังก็เป็นพี่ชัยรัตน์นี่ด้วยซ้ำไปนะคะอาจารย์คง"

"แต่ไปๆ มาๆ ก็ดันมีข่าวลือขึ้นมาในหมู่นักเรียนว่าพี่ชัยรัตน์ก็ชอบเด็กคนนั้นด้วย ถึงขนาดที่ว่าเคยเดินไปส่งเด็กคนนั้นกลับบ้านตอนเลิกเรียนอยู่ก็หลายครั้ง ดังนั้นต่อมาหนูก็เลยตัดสินใจที่จะแอบติดตามดูพฤติกรรมของพี่ชัยรัตน์ว่ากำลังคิดอะไรกับเด็กคนนั้นอยู่หรือเปล่า แต่แค่เพียงครั้งแรกที่หนูได้เห็นเด็กคนนั้น หนูก็รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมากที่เด็กคนนั้นราวกับเป็นสาวรุ่นๆ ที่น่าจะอายุสิบห้าสิบหกแทนที่จะเป็นเด็ก ป.5 และเรื่องที่มีการโจษกันว่าเด็กคนนั้นมีหน้าตาสะสวยยิ่งกว่าเด็กคนไหนในโรงเรียนก็เป็นความจริงซะด้วย และหนูว่าไม่ใช่แค่ในโรงเรียน เพราะต่อให้เป็นทั้งในหมู่บ้านหรือทั้งอำเภอนี้หนูก็ยังไม่เคยเห็นเด็กคนไหนหรือผู้หญิงคนไหนมีความสวยเท่าเด็กคนนี้มาก่อน"

"และจากการที่หนูแอบติดตามดูพฤติกรรมของพี่ชัยรัตน์อย่างที่ไม่ให้เขารู้ตัว หนูก็พบว่าเขามีทีท่าที่สนใจในตัวเด็กคนนั้นจริงๆ เพราะหนูเองก็ได้แอบเห็นพี่ชัยรัตน์จับมือจับไม้เด็กคนนั้นระหว่างทางที่ไปส่งกลับบ้านอยู่ก็หลายครั้ง และเด็กคนนั้นก็กลับไม่ได้มีทีท่าที่จะกลัวพี่ชัยรัตน์แม้แต่น้อยนิด ซึ่งนั่นก็ทำให้หนูเลือดขึ้นหน้าในทุกครั้งที่แอบเห็นเลยค่ะอาจารย์..."

เมื่อเมขลาเล่าถึงตรงนี้ ครูชัยรัตน์ก็โอดครวญเสียงอ่อยๆ ออกมา

"พี่เองก็ได้บอกน้องในตอนหลังแล้วนี่ว่า ตอนแรกพี่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่มันเหมือนมีแรงกระตุ้นบางอย่างออกมาจากเด็กคนนั้นที่ทำให้พี่อดที่จะมีอารมณ์ประหลาดๆ ขึ้นมากับเด็กนั่นไม่ได้น่ะ..."

"เฮ๊อะ... แล้วสุดท้ายมันก็ทำให้พี่ต้องตัดสินใจที่จะข่มขืนเด็กคนนั้นขึ้นมาเลยสินะ " เมขลาหันไปทำตาดุใส่ครูชัยรัตน์อีกครั้ง

"โธ่เอ๊ย... ยังไงพี่ก็ขอยืนยันว่า มันเกิดจากแรงกระตุ้นหรือแรงดึงดูดประหลาดๆ ที่ออกมาจากตัวเด็กนั่นจริงๆ ที่ทำให้พี่เกิดอารมณ์ชั่ววูบจนถึงขั้นที่ควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ..." ครูชัยรัตน์ตัดพ้อขึ้นมาอีกครั้ง

แล้วเมขลาก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปทางอาจารย์คง

"อาจารย์คะ ตอนแรกหนูก็ไม่เชื่อที่พี่ชัยรัตน์เล่ามาอย่างนี้หรอกค่ะ แต่ต่อมาเมื่อหนูได้คาดคั้นเอากับพี่ชัยรัตน์ว่า ตอนแรกคิดยังไงถึงได้อุตส่าห์อาสาที่จะเดินไปส่งเด็กคนนั้นกลับบ้าน พี่ชัยรัตน์ก็เลยได้เล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่นายเม้งได้พยายามจะฉุดเด็กคนนั้นไปข่มขื่นที่ชายป่าในระหว่างที่เด็กนั่นกำลังเดินทางกลับบ้านให้หนูฟัง และตอนนั้นพี่ชัยรัตน์ก็บังเอิญผ่านไปแถวนั้นเข้าพอดี จึงได้เข้าไปช่วยเด็กคนนั้นก่อนที่จะถูกข่มขืนไปจริงๆ และต่อมาหนูก็ได้มารู้ความจริงจากนายเม้งในตอนหลังอีกว่า นายเม้งเองก็ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นด้วยแรงดึงดูดอันประหลาดบางอย่างเเช่นเดียวกับพี่ชัยรัตน์ค่ะ..."

"ใช่ครับอาจารย์..." ครูชัยรัตน์เสริมขึ้น "ถ้าตอนนั้นผมไม่โผล่ไปเห็นเหตุการณ์ เด็กคนนั้นก็คงถูกข่มขืนไปจริงๆ แน่ครับ แต่ผมว่าถึงเด็กคนนั้นจะไม่ได้มีอะไรที่ไปกระตุ้นอารมณ์นายเม้ง นายเม้งนั่นก็คงจะคิดข่มขืนเด็กคนนั้นเข้าจริงๆ สักวันแน่นอนครับ เพราะสันดานเดิมๆ ของมันก็ใช่ว่าจะดีนะครับ..."

"อ้าว... ไอ้ครูเห้...! " ถึงตรงนี้นายเม้งก็ถึงกับกระโดดลุกขึ้นและเเทบจะถลาเข้าไปเตะแสกหน้าของครูชัยรัตน์เข้าจริงๆ และครูชัยรัตน์ก็ถึงกับสะดุ้งกับท่าทางของนายเม้งจนกระเถิบร่างถอยออกไปเกือบวา

"หยุด..! และก็นั่งลงซะ..."

เสียงสั่งที่ห้าวทุ้มกลับดังมาจากอาจาย์คง และนั่นก็ทำให้นายเม้งยังยั้งเท้าของตัวเองได้ทันก่อนที่มันจะปลิวเข้าไปที่หน้าของครูชัยรัตน์ ส่วนเมขลาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอื่อมระอา

"เอาล่ะ... ข้าจะขอถามอะไรสักนิด" อาจารย์คงพูดขึันเมื่อเห็นนายเม้งได้กลับไปนั่งเหมือนเดิมแล้ว "ไอ้เม้ง ตกลงตอนนั้นเอ็งก็ยังไม่ได้ข่มขืนเด็กคนนั้นสินะ? "

"ยัง... ยังครับ อาจารย์คง..." นายเม้งบอกพลางส่ายหน้าดิก "ก็พอดีไอ้ครูคนนี้มันโผล่มาซะก่อนนั่นล่ะครับ และมันก็ขู่ผมสาระพัด ว่าจะเอาเรื่องไปฟ้องกับครูใหญ่บ้างอะไรบ้างว่าผมจะข่มขืนเด็ก แล้วมันก็สั่งผมไม่ให้ไปยุ่งกับเด็กคนนั้นอีกตั้งแต่วันนั้นล่ะครับ แต่อาจารย์ครับ ผมเองก็อยากจะบอกความจริงจากใจของผม ว่าถึงผมเองจะไม่ใช่คนดีสักเท่าไรแต่ผมก็ไม่คิดว่าจะถึงกับจะข่มขืนเด็กนั่นจริงๆ หรอกครับ เพราะอย่างถ้าเป็นเด็กนักเรียนทั่วๆ ไป ผมก็หวังเพียงแค่แอบแต๊ะอั๋งให้พอชื่นใจเท่านั้นเองล่ะครับ แต่... แต่ว่าเด็กคนนั้นน่ะ มันเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่คอยดึงดูดให้ผมเข้าไป จนคิดจะทำเรื่องอย่างนั้นขึ้นมาจริงๆ น่ะครับ..."

และแล้วดวงตาทั้งคู่ของอาจารย์คงในตอนนี้ก็ส่องประกายอย่างประหลาดๆ ก่อนที่เขาจะเหลือบตาไปมองครูชัยรัตน์

"เอาล่ะ แล้วเอ็งน่ะ ก็ยังไม่ทันที่จะข่มขืนเด็กนั่นเหมือนกันใช่ไหม? "

"ไม่ครับๆ อาจารย์คง..." ครูชัยรัตน์ส่ายหัวดิกเหมือนกับนายเม้งก่อนหน้านี้ "แต่ก็เกือบไปเหมือนกันครับ ถ้าเมขลาไม่โผล่ออกไปในตอนนั้น..."

"อาจารย์คงคะ หนูขอเสริมตรงนี้หน่อย" เมขลาพูดสอดขึ้นมา "คือเด็กประหลาดคนนั้นน่ะ ถ้าไม่มียางอายก็คงจะชอบพี่ชัยรัตน์อยู่ไม่น้อยด้วย เพราะก่อนที่หนูจะปรากฏตัวออกไปขัดขวางในตอนนั้น หนูก็เห็นว่าเด็กคนนั้นไม่ได้มีทีท่าที่ต่อต้านพี่ชัยรัตน์เลยแม้แต่น้อย เรียกว่าแทบจะเป็นการสมยอมก็ว่าได้นะคะ แต่หนูทนเห็นภาพเหตุการณ์แบบนั้นไม่ได้จึงต้องออกไปขัดขวางซะก่อน และถ้าเปรียบเทียบกับตอนที่นายเม้งกำลังจะข่มขืนเด็กคนนั้นตามที่พี่ชัยรัตน์และนายเม้งเล่าเอง เด็กคนนั้นก็กลับดูจะไม่ยินยอมนายเม้งและออกอาการดิ้นรนอยู่ไม่น้อยล่ะค่ะอาจารย์คง"

"และนั่นก็ทำให้หนูเกลียดและชิงชังนังเด็กคนนั้นมากนัก ต่อมาหนูก็เลยวางแผนที่จะทำให้เด็กคนนั้นได้อายอย่างสุดๆ เลยค่ะอาจาย์คง..."

ประโยคหลังของเมขลาเริ่มฟังดูน่ากลัว แถมยังมีประกายตาที่ดูชั่วช้าอย่างประหลาดๆ ...?!

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆ นี้ครับ)