Z-World เชื้อร้าย หายนะโลก

ซอมบี้กลูกันเข้ามาในบ้านแทบจะเหยียบกัน ในขณะที่นาวีกำลังคิด กลุ้มใจอยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง ซึ่งอยู่ชั้นสองของบ้าน ทันใดนั้นเองนาวีเหลือไปเห็นถังน้ำมันข้างตู้เสื้อผ้า เขาจึงฉวยโอกาสนี้ ใช้น้ำมันราดให้ทั่วข้างในห้องและตรงบันได
“ใครเขาเอาน้ำมันไว้ในห้องนอนกัน บ้านหลังนี้แปลก ๆ เนาะ ฮ่า ๆๆ” เขาพูดพลางราดน้ำมันไปด้วย
“นี่เรากลายเป็นคนไม่ดีเลยหรือนี่..............ก็ผู้ชายฉวยโอกาสไง ฮ่า ๆๆ”
หลังจากที่เขาราดเสร็จ เขาให้ไฟแช็คที่ติดตัวอยู่จุดไฟให้ไหม้บ้าน จากนั้นเขากระโดดลงจากชั้นสองลงบนหลังคาตรงหลังบ้าน พร้อมกับปืนพก ๑ กระบอก และขนมปัง ๑ ก้อน แล้วสังเกตดูว่ามีซอมบี้หรือไม่ แล้วจึงกระโดดลงพุ่มไม้และเดินหนีไป
“โดนไฟครอกตายไปซะพวกบ้า หิวก็หิว ดีนะที่มีขนมปังติดตัวมา ๑ ก้อนหนะ” เขาพูดขณะเดินออกมาอย่างช้า ๆ และทันใดนั้นก็เข้าไปเจอกับซอมบี้อีกสองตัว
“จ๊ะเอ๋ หิวหรอเจ้าหนู มากินนมแม่มะ มามะ แม่เองก็หิวเหมือนกัน แฮ่...” ซอมบี้สาวตัวหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแบบร้าย ๆ
“แกเป็นแม่เมื่อไหร่ยะ อย่ามาแย่งของชั้นนะ” ซอมบี้สาวอีกตัวพูดด้วยท่าทีไม่พอใจ เหมือนสองตัวนั้นกำลังทะเลาะกันเพื่อที่จะแย่งอาหาร
นาวีอาศัยโอกาสนี้ ใช้ปืนที่มีอยู่ยิงไปที่หัวของซอมบี้สาวสองตัวนั่น
ปั้ง ๆ “นี่แหนะ ใครเป็นลูกแก เรานี่ก็เนื้อหอมนะเนี่ย มีคนแย่ง เอ้ย ซอมบี้แย่งด้วย”
แต่จากนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายเดินตรงมาที่เขา  ตุบ ๆๆๆ เสียงซอมบี้กำลังเดินมาที่เขา
“อ้าว เสียงปืน! ชิบละ วิ่งสิค้าบ วิ่งเป็นป่าราบเลย” นาวีวิ่งไปเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็วเข้าไปในป่าหลังหมู่บ้าน เพื่อที่จะหนี แต่ไม่มีทีท่าว่าซอมบี้จะหยุดตามเลย
“ไม่เลิกตามสักที่ เอาไงดีเนี่ย งั้นปืนขึ้นต้นไม้ดีกว่า” นาวีปีนขึ้นต้นไม้เพื่อหวังว่าซอมบี้จะไม่ปีนขึ้นตามมา
“ขึ้นมาไม่ได้หละสิเจ้าซอมบี้ แบร่ ๆ” นาวีพูดเยาะเย้ยซอมบี้ ซึ่งมันปีนขึ้นบนต้นไม้ไม่ได้
“ลงมานี่นะเจ้าหนู ลงมาเลยนะ” ซอมบี้ที่อยู่ข้างล่างไม่พอใจ ที่พลาดมื้ออาหารอันโอชะไป
“ใครจะยอมลงให้โง่หละ” นาวีพูดถากถางพวกซอมบี้ จากนั้นก็นั่งกินขนมปังที่ติดมาด้วยเพื่อประทังความหิว จากนั้นเขาก็หลับไปบนต้นไปนั่น
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลงบนใบหน้าที่กำลังหลับของเขา
“เช้าแล้วหรอ เราหลับไปได้ยังไง บนต้นไม้เนี่ยนะ” นาวีตื่นขึ้น
“พวกมัน หายไปแล้วหรอเนี่ย เยี่ย ๆ !” นาวีดีใจที่พวกซอมบี้หายไปแล้ว
“จะทำยังไงต่อเนี่ยเรา จะไปไหนต่อไร้จุดหมายมากมาย” นาวีลงจากต้นไม้พร้อมกับพูดอย่างหมดหวัง
“ดีหละ งั้นเราจะตั้งเป้าหมายว่าจะหาความจริงจากเรื่องนี้ และถ้าเป็นไปได้จะตามหาพ่อแม่ให้เจอให้ได้” นาวีพูดเหมือนมีความหวังขึ้นมาหน่อย
“เหมือนว่าเรื่องจะเกิดในเมืองนะ งั้นจะหาวิธีไปในเมืองดีกว่า ว่าแต่ ไปทางไหนเนี่ย” นาวีเดินไปแบบไม่รู้ทิศทาง
ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดเกิดขึ้น กา ๆๆๆๆ เสียงของกา ซึ่งน่าแปลกที่มีเสียงกาขึ้นมาได้
“เอ๊ะ! เสียงนก? มีนกได้ไง น่าจะไม่มีเสียงสัตว์ไม่ใช่หรอ” นาวีสงสัย
หลักจากนั้น กาตัวนั้นก็บินโฉบลงมาโจมตีนาวีอย่างรวดเร็ว
“ฮันแน่ นกเวร ดีนะที่หลบทัน แล้วมันจะจิกเราทำไม” เขาสงสัยจึงเงยหน้าขึ้นไปมองนกตัวนั้น
“นกซอมบี้!!!! วอทเดอะ...? จะมีอะไรพีคกว่านกซอมบี้เนี่ย” เขาตกใจเมื่อได้มองนกตัวนั้น
นกตัวนั้นก็ไม่ยอมเลิกรา บินโฉบลงมาโจมตีอีกครั้ง แต่นาวีคว้าไม้หน้าสามที่ตกบนพื้น แล้วฟาดที่นกตัวนั้นอย่างจัง
“เฮอะ เห็นไม่เจ้านก ใครแน่กว่ากัน แล้วจะบังเอิญอะไรขนาดนี้ที่ไม้หน้าสามตกบนพื้น” นาวีฟาดไม่ยั้งจนนกแน่นิ่งไป
แต่ ทันใดนั้นเองก็มีเสียงนกฝูงใหญ่บินมา
“อ้าวเห้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา.......... ใครจะแน่ก็แน่ แต่เราไม่แน่ ไม่แน่ว่าจะตายรึป่าว เอ้าวิ่ง!!!” นาวีวิ่งหนีฝูงนกฝูงกาฝูงหนึ่งที่บินไล่ตามมา อย่างไม่คิดชีวิต วิ่งไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“เห้ย มันไม่เหนื่อยบ้างหรอ เราจะเหนื่อยละเนี่ย”
นาวีวิ่งไปเรื่อย ๆ จนเจอฟาร์มแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยกองฟางอยู่ข้างหน้าโรงนา นาวีจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปในกองฟากองหนึ่ง
กา ๆๆๆๆๆ ฝูงนกฝูงนั้นไม่ยอมเลิก ได้จิกบนกองฟางตะกุยตะกายหาทางเข้าข้างใน แต่มันก็ทำไม่ได้ จนสักพักเสียงของนกที่กำลังจะพยายามเข้าในกองฟางหายไป
“สงสัยไปหมดแล้วมั้ง นกพวกนั้นน่ากลัวเนาะ ถ้าโดนเข้าไปมีหวังไม่เหลือซาก” นาวีโล่งใจที่นกไปหมดแล้ว
แต่จากนั้นก็มีเสียงพูดดังขึ้นข้างหลังเขา “โดนนกไม่เหลือซาก แต่โดนพวกเรายังเหลือซากนะ เพราะเราจะได้สมาชิกใหม่มาอีกไงหละ แฮร่ ๆๆๆ สนใจมาเป็นสมาชิกเราไหม อิอิ” เสียงซอมบี้ชาวนาที่หิวโหยพูดขึ้นจากข้างหลังของนาวี พร้อมกับเข้าล็อกตัวนาวีจากทางด้านหลัง
“เข้ามาอยู่ในนี้ได้ไงเนี่ย ปล่อยนะ”
“ใครจะยอมปล่อยอาหารอันโอชะไปหละ แฮร่ ๆ” ซอมบี้ล็อกตัวนาวี แล้วเอาตัวนาวีออกจากกองฟาง พร้อมกับซอมบี้อีกสองตัวที่หลบอยู่ในฟางกองข้าง ๆ
“พวกเราเห็นเธอวิ่งมาแต่ไกลแล้ว เราเลยมาแอบในนี้ คิดว่าถ้าโชคดีเธอคงมาหลบในนี้ แต่เธอมาจริง ๆ ชั้นต้องขอบคุณพระเจ้าที่ทรงประทานอาหารให้พวกเรา แฮร่ ๆๆ” ซอมบี้อีกตัวหนึ่งพูดด้วยความหิวโหย
“สยอง........ ปล่อยชั้นนะ” นาวีขัดขืนเพื่อหวังว่าจะหลุดจากการโดนจับ
“เราได้อาหารทั้งที่ก็ต้องแบ่ง ยอกี้ บ้างสิน่า” ซอมบี้อีกตัวหนึ่งพูด โดยไม่สนใจเลยว่านาวีจะพูดว่าอะไร
“เอ้า ยอกี้ ๆๆๆๆ มานี่หน่อยเร็ว มีอาหารมาด้วยนะ” ซอมบี้ตัวที่จับนาวี ตะโกนเสียงดังเรียก ยอกี้ ออกมา
จากนั้นเจ้ายอกี้ก็เดินออกมาอย่างช้า ๆ
“หา...... วอทเดอะ....? นั่นมันอะไรกัน พีคกว่านกซอมบี้ก็ตัวนี้แหละ!!!” นาวีตกใจหลังจากได้เห็นเจ้ายอกี้
 
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามด้วยนะครับ