Z-World เชื้อร้าย หายนะโลก

ครึก ๆๆ โครม เสียงพลิกกองไม้ที่ทับถมกัน

“เห้อ ออกมาได้สักที” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่ง เขามีชื่อว่า นาวี อาศัยอยู่ในชนบทที่ห่างไกลจากตัวเมืองอย่างมาก ซึ่งกำลังพลิกกองไม้หาทางออก เขาอาศัยอยู่ชั้นใต้ดินเนื่องจากบ้านถล่มลงมา หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเมื่อสองเดือนก่อน เชื้อร้ายได้แพร่กระจายไปทั่ว เขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ แต่ตอนเกิดเหตุ เขาต้องลงมาอยู่ชั้นใต้ดินของบ้าน และพ่อแม่ของเขานั้นหายไปเนื่องจากลงมาในชั้นใต้ดินไม่ทัน

“สร้างไว้เฉย ๆ แต่ไม่คิดว่าจะได้ใช้นะเนี่ยชั้นใต้ดินนี้ ถ้าให้อยู่ในนี้ต่อไปคงไม่ไหวหรอก” นาวีพูดพร้อมกับเดินขึ้นมาบนพื้น หลังจากพลิกกองไม้เสร็จ

“โห นี่มันหายนะชัด ๆ บ้านเรือนต่างถล่มหมด มาไม่ทันตั้งตัวเลยตอนกลางคืนซะด้วย” เขามองไปรอบ ๆ เห็นแต่ซากบ้านเรือน บางหลังที่ไม่ถล่มก็กลายเป็นบ้านร้าง

“เอ้ย ไม่ถล่มหมดสิ มีบางหลังยังดี ๆ อยู่” เด็กหนุ่มผู้รอดคนเดียวในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่รู้สึกหดหู่เลยแม้แต่นิด

“นี่กลางวันชัด ๆ แต่ทำไมมันเงียบแปลก ๆ ไม่มีแม้แต่เสียงนก เสียงกา เสียงสัตว์ก็ไม่มี ขนลุกซู่เลย” นาวีมองไปรอบ ๆ พร้อมกับเดินไปตรงที่บ้าน หลังที่ไม่ถล่ม เพื่อหาเสบียง อาหารไว้ตุนไว้

“ว่าแต่ทำไมไม่กลัวเนี่ยเรา แฮร่ ๆ ต้องรีบไปหาของกินก่อนที่จะค่ำดีกว่า” เขาเปิดประตูบ้านหลังนั้นเข้าไป ทันใดนั้นมีบางสิ่งกระโจนมาที่ตัวเขาอย่างกะทันหัน

“เห้ย วิ่งดิค้าบรอไร” เขาวิ่งแทบไม่ทัน สักพักเขาหันหลังกลับเพื่อดูว่านั่นมันตัวอะไร แต่ก็ไม่เจอ

“ตัวอะไรวะ ไม่เห็นมีเลย”

“จ๊ะแอ๋ มองหาเค้าอยู่หรอตะเอง” เสียงพูดที่ดูน่าตบดังออกมาจากข้างหลังเขา

“ตะเองวิ่งเร็วจังเลย เห็นไหมท่อนล่างเค้าขาดเลยเนี่ย” ซอมบี้ครึ่งท่อนที่เกาะบนหลังของนาวีพูดขึ้นมา

“มาเกาะอยู่บนหลังได้ไงเนี่ย” นาวีตกใจ

“หลังแน่นจังเลย เนื้อคงอร่อยน่าดูขอกินนะ อา งับ” ซอมบี้ที่หิวกระหายตนนั้นกัดเข้าที่หลังเขาอย่างเต็มแรง

“ใครจะไปยอมกันหละ เอาไม้ไปกิน” นาวีคว้าไม้มาแล้วเอาให้ซอมบี้กัดก่อนที่จะกัดเขา จากนั้นเขาได้คว้าไม้อีกอันฟาดไปที่หลังของเขาเพื่อให้มันตาย

ตุบ “อู๊ยย เจ็บ ๆๆๆๆ อย่างลงจากหลังดื้อ ๆ อย่างนี้สิ” นาวีฟาดเข้าใส่หลัวตัวเองอย่างจัง เพื่อให้โดนซอมบี้ แต่มันกลับใช้มือผลักตัวเองออกจากหลังทัน

“ใครจะไปยอมโดนกันหละ แบร่” เจ้าซอมบี้ครึ่งท่อนเยอะเย้ย แต่มันก็ไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีท่อนล่าง

“อย่าลืมนะว่าไปไหนไม่ได้หนะ เอาไม้ไปกิน” นาวีตีซอมบี้ที่หัวอย่างแรงจนเละ ซอมบี้ก็แน่นิ่งไป

เขาเดินไปยังบ้านหลังนั้นอีกที พร้อมกับไม้ที่ใช้ตีซอมบี้

“นี่ ตีเข้าให้” เขาตีก่อนล่างของซอมบี้ตัวนั้นที่ยังขยับได้จนกระเด็นไปไกลเลย

“หมดแล้วสินะเนี่ย อู๊ย เจ็บโคตร รีบเข้าบ้านไปหาของกินแล้วก็รักษาแผลก่อนดีกว่า” เขาเดินเข้าไปในบ้าน รื้อค้นหาอาหาร และยารักษา และของใช้จำเป็น พร้อมกับค้นหาอาวุธเพื่อเตรียมความพร้อม

“ไหน ๆ มียาอะไรบ้างเนี่ย ยาพารา?!! งั้นกินพาราไปก่อนละกัน” จากนั้นเขาค้นหายาต่อเพื่อหวังว่าจะมีอะไรช่วยทำแผลได้

“อู้ว ผ้าพันแผล งั้นพันรอบตัวเอย” หลังจากที่เขาทำแผลเสร็จ ก็รื้อค้นสิ่งของที่เป็นประโยชน์ต่อเขา เขาเจอทั้งปืน เทียนไข ไฟแช็ค ลูกปืนอีกสัก ๑๐ ลูก

จนค่ำ เขาได้จุดเทียนไขในบ้าน

“ไฟฟ้าก็ไม่มี มืดก็มืด ไปไหนไม่ได้อีก งั้นพักที่นี่ละกัน จุดเทียนไขดีกว่า” เขาจุดเทียนไขจนสว่างเต็มบ้าน และแสงจากเทียนไขก็สว่างออกไปข้างนอก

“เอาหละไปกินข้าวดีกว่า หิ๊วหิว” ทันทีที่นาวีเดินไปกินข้าว ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะที่ประตูบ้าน เขาเดินไปตรงประตูเพื่อดูว่าใครซึ่งเขากลับอึ้ง

“เปิดประตูให้ลุงเข้าไปหน่อยสิเจ้าหนู ลุงอยู่ข้างนอกลั๊วกลัว หน๊าวหนาว หิ๊วหิว อยากกินเนื้อจะแน่อยู่แล้ว” คำพูดที่ดูตอแหลของซอมบี้ตัวหนึ่งที่ยื่นเคาะประตูพูดขึ้น แต่ไม่ได้มีแค่ตัวเดียว มีอีกหลายสิบตัวล้อมรอบบ้านหลังนี้เอาไว้

“ใครจะโง่เปิดหละ” นาวีตอบกลับไปพร้อมกับคิดในใจว่า (มันมาได้ไงวะ)

“ไอ้หนูไม่ต้องคิดก็รู้ว่ามาได้ไง ลองสังเกตดูรอบ ๆ สิ ฮ่า ๆ” ซอมบี้ตัวนั้นพูดหลังจากเห็นว่านาวีเงียบ

“ใช่แล้ว แสง รอบ ๆ นี้ มีแค่เราที่มีแสง รอบข้างมืดหมด มันคงตามแสงมา” นาวีคิดขึ้นได้หลังจากมองไปรอบ ๆ

ตึก ๆๆๆๆ “แฮ่....... ให้เราเข้าไป เราหิว” ซอมบี้ที่ล้อมรอบบ้านต่างพากันพูดเสียงดัง และทุบตามกำแพงบ้าน

“ไม่มีทางหรอก” นาวีรีบดับไฟทั้งหมดที่จุดอย่างรวดเร็วตั้งแต่ชั้นล่างจนถึงชั้นบนจนบ้านมืดสนิท

“ดับไปแล้ว แต่พวกเรารู้ว่ามีคนอยู่ในนี้ เราก็ไม่ไปไหนหรอก ฮ่า ๆๆๆ” ซอมบี้ตัวที่อยู่หน้าประตูตะโกนขึ้นมา

หลังจากนั้นก็มีเสียงพังประตูบ้านเข้ามา ซอมบี้หลายตัวช่วยกันดันเข้ามา

“มันมาแล้ว เราจะทำยังไงดีเนี่ย” นาวีนั่งอยู่บนบ้านกลุ้ม ในขณะที่ซอมบี้ต่างแย่งกันเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะได้กินเนื้อ!!!!!!

เหตุการณ์ครั้งนี้จะเป็นยังไงต่อ โปรดติดตามนะครับ