อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

   เมื่ออันเดธเดินผ่านรั้วโรงเรียนยมทูตเข้ามาด้านในได้ไม่นาน เขาก็เริ่มสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่างของบรรยากาศรอบๆตัว เนื่องจากการบิดเบี้ยวอย่างช้าๆด้วยเวทมนตร์เคลื่อนย้ายที่ใครสักคนเป็นคนร่าย ทำให้ภาพปราสาทโบราณขนาดใหญ่หายไป แล้วถูกแทนที่ด้วยพื้นที่รกร้างที่เต็มไปด้วยหลุมศพมากมาย ซึ่งเรียงต่อกันไปจนสุดสายตา
     " ดูเหมือนว่าพวกเราจะถูกส่งตัวมาที่แปลกๆแล้วล่ะ แฮมแฮม " อันเดธพูดกับแฮมแฮมด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ พร้อมกับมองดูบรรยากาศรอบๆตัว ว่าการบิดเบี้ยวได้จบลงหรือยัง เพื่อหาทางกลับไปที่โรงเรียนยมทูตอีกครั้ง
     " ถ้าไม่อยากให้เข้ามา ก็น่าจะบอกกันตรงๆ ไม่ใช่ส่งพวกเรามาที่ไหนก็ไม่รู้แบบนี้ " แฮมแฮมบ่นพึมพำ ทำให้เกิดเสียงดังจี๊ดๆตลอดเวลา
    " ไม่ต้องกลัวนะ แฮมแฮม " อันเดธพยายามปลอบใจ แฮมแฮม เพราะเขาเข้าใจผิดว่า แฮมแฮมส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว ทั้งๆที่แฮมแฮมแค่กำลังบ่นด้วยความหงุดหงิดเท่านั้น
    " กา กา ! " นกกาที่เกาะอยู่บนป้ายหลุมศพที่อันเดธเพิ่งจะเดินผ่านมาส่งเสียงร้องดังกังวาลไปทั่ว จนอันเดธกับแฮมแฮมสะดุ้งสุดตัวพร้อมกัน
     " เกาะแก้ว " อันเดธใช้เวทมนตร์สร้างลูกแก้วใสครอบกรงของแฮมแฮมเอาไว้
     " เคียวศึก " อันเดธเรียกเคียวยมทูตหนึ่งในสิ่งของที่ถูกกำหนดให้ซื้อในรายการของใช้จำเป็นสำหรับนักเรียนโรงเรียนยมทูต ออกมาจากความว่างเปล่า แล้วใช้มือซ้ายจับด้ามเคียวเอาไว้ ก่อนที่จะเดินลากเคียวไปเรื่อยๆตามทางเดินที่ทอดยาวออกไป ด้วยความระมัดระวัง ในขณะที่ลูกแก้วใสที่ครอบกรงของแฮมแฮมเอาไว้ ลอยตามอันเดธมาห่างๆ เพื่อเว้นระยะเวลาที่อันเดธต้องเหวี่ยงเคียว
     " มาแล้ว " อันเดธบอกตัวเองเมื่อเขาสังเกตุเห็นเงาร่างของมนุษย์วิ่งตรงมาหาเขาด้วยความเร็วสูง
     " เงาอาฆาตหรือ ? " อันเดธอุทานด้วยความมึนงง เมื่อเขาพบว่าเงาร่างของมนุษย์ที่วิ่งตรงมาหาเขาแท้จริงแล้ว เป็นเงาอาฆาตของแม่ค้าร้านขายน้ำที่เขาเจอที่ห้องอาหารโรงเรียนยมทูต แต่ร่างกายของเขาทำงานไปก่อนความคิดจะตามทัน ทำให้เงาอาฆาตถูกเคียวฟันขาด 2 ท่อน ก่อนที่อันเดธจะทันได้ร้องอุทานด้วยซ้ำ
    " มีมาเพิ่มเรื่อยๆเลย ไม่รู้ว่าไปโกรธแค้นอะไรเราตอนไหน คนเพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกแท้ๆ " อันเดธเริ่มบ่น เมื่อเขาฟันเงาอาฆาตที่วิ่งมาหาเขาขาดไปหลายเงาแล้ว แต่มันเหมือนจะไม่สิ้นสุดเสียที เพราะเงาอาฆาตหลายเงายังคงวิ่งตรงมาหาเขาเหมือนเดิม
    " ต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะเราจะเริ่มเหนื่อย " อันเดธพึมพำด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ขณะที่ใช้เคียวฟันเงาอาฆาต เงาแล้วเงาเล่าที่พุ่งมาหาเขา
    " ในบรรดาเงาอาฆาตทั้งหมดต้องมีตัวจริง อยู่ที่ไหนสักแห่งแน่นอน " อันเดธพึมพำ เมื่อเขานึกถึงทฤษฎีการเกิดเงาอาฆาตที่เคยอ่านเจอในหนังสือเรียน ซึ่งกล่าวเอาไว้ว่า เงาอาฆาตเกิดจากความไม่พอใจอย่างแรงกล้าของผู้ที่มีจิตวิญญาณที่เต็มไปด้วยแรงแค้นพยาบาทรุนแรง จนก่อให้เกิดเงาร่างของมนุษย์จำลอง ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับผู้ให้กำเนิดมันขึ้นมา
     " ปกติแล้วเงาอาฆาตจะมีแค่เงาเดียวเท่านั้นที่สามารถออกมาไกลจากตัวผู้ให้กำเนิดได้ แต่นี่มีมากกว่า 1 ก็หมายความว่า ผู้ให้กำเนิดเงาอาฆาต จะต้องอยู่ในบริเวณนี้แน่นอน  " อันเดธพึมพำ ก่อนที่เขาจะมองหาผู้ให้กำเนิดเงาอาฆาต
     " บริเวณนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิต นอกจาก.. " อันเดธพึมพำก่อนที่เขาจะวิ่งย้อนกลับไปตามทางที่เดินมา เพื่อสังหารเป้าหมายของเขา
     " กา ! " นกกาที่เกาะอยู่บนป้ายหลุมศพส่งเสียงร้อง เมื่อมันถูกฟันขาดเป็น 2 ท่อน ก่อนที่มันจะกลายร่างเป็นเจ้าของร้านขายน้ำ
    " ข้อเสียของการสร้างเงาอาฆาตมากกว่า 1 เงาคือ ผู้ให้กำเนิดจะไม่สามารถขยับตัวได้ " อันเดธพึมพำ ก่อนที่บรรยากาศรอบๆตัวเขาจะเริ่มบิดเบี้ยวอีกครั้ง
     " เก่งเหมือนกันนี่ " ลุงยามพูดกับอันเดธที่ถูกส่งตัวกลับมาที่โรงเรียนยมทูตอีกครั้ง
     " คุณเป็นคนส่งผมไปที่นั้นหรือครับ " อันเดธถามลุงยามที่เดินมาเก็บศพของเจ้าของร้านขายน้ำ เพื่อนำไปฝัง
    " ไม่ใช่หรอก ดูเหมือนว่าเธอจะไปสร้างศัตรูเอาไว้นะ " ลุงยามพูด ก่อนที่จะโยนศพของเจ้าของร้านขายน้ำ เข้าไปในอุโมงค์มิติที่ถูกเปิดขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ของลุงยาม
     " เวลล์ " อันเดธพูดชื่อแรกที่เข้ามาในหัวของเขา 
     " เธอชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อ โบอา " ลุงยามพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรมากขึ้น เมื่อเทียบกับครั้งแรกที่เจอหน้ากัน
     " อันเดธครับ " อันเดธแนะนำตัว ก่อนที่จะเก็บเคียวด้วยการควงเคียวเป็นวงกลม
     " โอเค อันเดธ นับจากนี้ไปพวกเราเป็นเพื่อนกัน ถ้ามีอะไรเดือดร้อนก็บอกฉันได้ " โบอาพูดกับอันเดธด้วยรอยยิ้ม
    " คุณจะไปช่วยผม ? " อันเดธถามด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง
    " ใช่ ฉันจะไปช่วยเก็บศพเธอมาฝังให้ ว่าแต่เธอชอบดอกอะไรล่ะ ฉันจะได้เอาไปวางไว้ที่หน้าหลุมศพ " โบอาพูดกับอันเดธด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม จนเห็นฟันครบทุกซี่
    " ผมชอบดอกจำปีเพชร " อันเดธพูดกับโบอา ก่อนที่เขาจะมองไปบนท้องฟ้าด้วยใบหน้าเศร้าๆ เมื่อคิดถึงอนาคตของตัวเอง
   " ไม้ใหญ่คงต้องใช้เวลาหลายปี กว่าจะออกดอก " โบอาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   " ผมคิดว่าผมคงไม่อายุสั้นหรอกครับ " อันเดธพูดด้วยรอยยิ้มที่กว้างที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมา เพราะเขาเชื่อว่าเขาจะไม่มีวันตายแน่นอน