Believe

สืบหา - ๑
 


 


     <เรื่องที่คุณโพสท์ไว้นี้มีเค้าโครงของเรื่องจริงหรือเปล่าครับคุณโชคชัย ถ้าใช่...มีเรื่องต่อไหม? บ้านไม้หลังนั้นอยู่ที่ไหน พอจะบอกให้ผมทราบได้มั้ยครับ?>


     อดิศรกดปุ่ม Enter บนแป้นพิมพ์หลังจากอ่านทวนอีกหนึ่งรอบ เขาดันตัวออกจากจอคอมพิวเตอร์บางเฉียบ พลางยืดแขนบิดขี้เกียจก่อนจะประสานมือไว้ตรงท้ายทอยพลางกวาดตาไปจนจออีกครั้ง


 


     อดิศรติดตามบล็อก ‘ChokeChaiChairShare’ ของโชคชัยมานาน แต่เพิ่งรู้ว่ามีนิยายอยู่ด้วย เขาอ่านไปครั้งหนึ่งแล้วเมื่อวานซึ่งก็คือวันอาทิตย์ วันนี้เขาเข้าบล็อกมาเพื่อตั้งคำถามโดยเฉพาะ


     บ้านที่ถูกอ้างในนิยาย ‘คงอยู่ - ๑’ ของโชคชัยนี้มีอยู่จริงหรือเปล่า อดิศรไม่อาจให้คำตอบกับตัวเองได้ แต่เขาเคยเห็นบ้านที่มีลักษณะดังกล่าวครั้งหนึ่งสมัยที่เรียนอยู่ชั้นประถม


     บ้านหลังนั้นอยู่ในชุมชนหลังวัดย่านตลิ่งชัน สมัยเด็กเขาเคยไปเข้าค่ายลูกเสือที่โรงเรียนประจำวัดแห่งนั้น เขาเห็นบ้านหลังนั้นตอนที่เดินทางไกลเข้าโดยบังเอิญ ตัวบ้านและบรรยากาศสวยจนเขาเผลอหยุดมองและถูกเพื่อนลูกเสือที่เดินไล่หลังมาโวยใส่


 


     บ้านไม้สองชั้นหลังเดี่ยวหลังนี้ตั้งอยู่ในชุมชมหลังวัด มันไม่ได้ตั้งห่างจากบ้านหลังอื่นๆ เลย แต่ความหนาแน่นของแมกไม้ที่เติบโตอย่างไร้ระเบียบโดยรอบทำให้มันดูเหมือนกับแยกตัวออกมาจากชุมชนอยู่ในที สีสันของตัวบ้านดูเก่าจนไม่สามารถคาดอายุของบ้านได้ แต่มันก็ยังดูแข็งแรงมั่นคงมากทีเดียว


 


     แม้การบรรยายลักษณะภายนอกของบ้านจะไม่ได้ลงละเอียดมากนัก แต่ภาพในที่เกิดในหัวก็พาอดิศรนึกย้อนกลับไปไกลถึงวัยเด็กที่ห่างไปถึงสิบกว่าปีโดยไม่มีสาเหตุจนทำให้เขาต้องเข้ามาทิ้งคำถามไว้ที่ท้ายกระทู้ของนายโชคชัยและรอให้อีกฝ่ายตอบกลับ


เขาน่าจะบอกได้ว่าบ้านหลังนั้นมีจริงหรือเปล่า


 


     อดิศรลุกขึ้นยืนและมองไปรอบออฟฟิศที่สว่างไสว โต๊ะส่วนใหญ่มีคนนั่งจ่อมอยู่ เพื่อนร่วมงานต่างนั่งจ้องจอคอมพิวเตอร์ราวกับถูกสะกด มีเพียงบางคนที่ยังเดินไปเดินมา แต่ก็ด้วยท่าทางอย่างร้อนลนราวกับถูกเงาดำตามไล่ตลอดเวลา


     มันแทบไม่ใช่เรื่องแปลกที่บรรยากาศจะเป็นแบบนั้น เพราะวันนี้เป็นวันจันทร์ วันที่แสนวุ่นวายหลังจากเหล่าบอสตื่นจากการหลับไหลช่วงเสาร์-อาทิตย์ จนตอนนี้ใครๆ ก็แทบจะบ่นเป็นเสียงเดียวกันแล้วว่าวันจันทร์คือวาระแห่งชาติที่ต้องเอาใจใส่เป็นพิเศษ แม้เวลาจะล่วงเข้าสู่ช่วงสายของวันแล้วก็ตาม


 


     “เฮ้ย! ไอ้ศร วันนี้เปิดตลาดน้ำที่เขตนี่หว่า กูนึกว่ามึงจะไป” เสียงหยาบคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังพร้อมแรงปะทะหนักของฝ่ามือ อดิศรจึงเอ่ยตอบโดยไม่ได้หันกลับไปมอง


     “ไปได้ไงล่ะเฮียไช้ วันนี้มีประชุมนะ”


     “เอ้า! กูก็นึกว่ามึงจะลาไปดูหลานมึงแสดงในงานด้วย เห็นวงสีแดงเบ้อเริ่มเทิ่มไว้ในปฏิทิน”


 


     อดิศรเผลอก้มมองปฏิทินที่ตั้งอยู่ตรงมุมโต๊ะอย่างลืมตัว ในวงกลมสีแดงนั้นเขียนคำว่า ‘ไอ้หมี’s show’ เด่นชัดกว่าวงกลมวงอื่น เขาส่ายหัวและหันไปหาคู่สนทนา


     “ผมลางานไม่ได้ ก็เลยให้ไอ้จัมโบ้ไปแทน”


     “กูสงสารไอ้โบ้จริงๆ โดนมึงใช้ไม่เว้นวัน”


     “เฮียก็พูดไป ไอ้จัมโบ้มันต้องไปเขียนคอลัมน์ของมันอยู่แล้วน่า” อดิศรตอบราวกับต้องการแก้ตัว เขาหมุนตัวเดินออกจากโต๊ะก่อนจะหันกลับมาหารุ่นพี่ตัวใหญ่อีกครั้ง “เอากาแฟหน่อยมั้ย เฮีย?”


 


     ไช้ ชายร่างใหญ่วัยสามสิบเจ็ดที่มีส่วนสูงเหลือเฟือส่ายหัวและส่งสายตาตี่เล็กที่หรี่ปรือกลับไปให้อดิศร มันแปลได้ง่ายๆ ว่าเขายังไม่ต้องการกาแฟในตอนนี้ แต่อดิศรไม่คิดแบบนั้น เพราะการที่รุ่นพี่คนนี้ออกเดินเพ่นพ่านนั่นหมายความว่าเขากำลังง่วง


     อดิศรหัวเราะเบาๆ และทิ้งชายร่างหนายืนหันรีหันขวางอยู่ที่โต๊ะ เขาเดินไปที่มุมกาแฟและกดเครื่องทำกาแฟให้มันเริ่มทำงาน


 


     กลิ่นหอมเข้มของกาแฟสดลอยเตะจมูกไช้ทันทีที่อดิศรส่งแก้วไปตรงหน้า ร่างใหญ่โตของชายรุ่นพี่ขยับเล็กน้อยและถอนสายตาออกจากจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วไปถือไว้


     “เที่ยวดึกอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย เฮีย?”


     “ก็นะ” ไช้เอ่ยตอบสั้นๆ พลางสูดกลิ่นกาแฟตรงหน้าก่อนจะตะแคงคอมองรุ่นน้องรูปหล่อ


     อดิศรคือเจ้าหน้าที่สรรหาบุคลากรหนุ่มที่เข้ามาร่วมงานหลังไช้ร่วมสองปี เขาเป็นหนุ่มหน้าใสที่ยิ้มง่ายเกินเหตุ เพียงวันแรกที่มาทำงาน อดิศรก็เรียกแขกต่างแผนกให้เข้ามาเยี่ยมชมแผนกได้เป็นฝูง แต่ใช้รู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่รอยยิ้มเท่านั้นที่ล่อลวงแขกเข้ามา รูปร่างนักกีฬาของอดิศรที่อยู่ในชุดพนักงานออฟฟิศเรียกได้ว่ายั่วน้ำลายไม่น้อยและสุดท้ายคือสถานะ ‘โสด’ ที่เจ้าตัวชอบตอบออกไปแบบไม่คิดอะไร


     ไช้เหล่มองจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งก่อนจะหันไปมองรุ่นน้องที่ยืนจิบกาแฟอยู่ข้างๆ รอยยิ้มของไช้ฉายอยู่มุมปากอย่างมีเลศนัย


     “ขอบใจสำหรับกาแฟ กูไม่กวนเวลามึงแล้วละ”


     “อ้าว นึกว่าจะคุยกันก่อน ผมอยากได้แผนงานเดือนหน้าของเฮียอยู่พอดี เฮียทำเสร็จหรือยัง? ผมจะรวมไฟล์แล้วนะ” อดิศรเอ่ยท้วงชายรุ่นพี่พลางยึดรั้งแขนใหญ่แน่นเต็มมือ


     “ก็มีจ๊อบแฟร์เจ็ดครั้งกับโร้ดโชว์กลางเดือนไง มึงก็ใส่ๆ ไปเถอะ พี่กุ้งเขารู้ว่ายังไงมันก็ต้องปรับเปลี่ยนไปเรื่อย” ไช้ตอบพลางหัวเราะกับคำตอบของตน เพียงอึดใจเดียวเขาก็ก้มลงกระซิบกระซาบกับหนุ่มรุ่นน้องรูปหล่อ “แต่ถ้าอยากได้ไฟล์ กูก็จะส่งให้ ถ้ามึงว่างจากการอ่านนิยายสยิวกิ้ว...มึงก็เปิดเมล์ดูนะ”


 


     อดิศรหน้าซีด เขาลืมปิดบล็อกของนายโชคชัยที่เปิดอ่านเมื่อครู่ นิยายผีที่มีฉากอาบน้ำของนายสิงห์จึงเปิดหราอยู่ หน้าเพจเลื่อนลงมาถึงตอนที่ไอ้แสบกำลังแอบมองพ่อตนเอง เป็นที่แน่นอนว่ารุ่นพี่ร่างหนาตาตี่เล็กอ่านมันไปเรียบร้อยแล้ว


 


     ไอ้เฮีย!! กลับมาคุยกันก่อน กูสนใจเรื่องบ้าน ไม่ใช่เนื้อเรื่องชวนสยิว