Believe

ความเชื่อ - ๘
 


 


     สหภาพเดินห่างออกมาจากจุดนั้นอย่างเร่งรีบและไม่มองไปด้านหลังเลยสักครั้ง นิ้วของเขากดลงบนโทรศัพท์อย่างช่ำชอง หลังจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นสอดส่องรอบตัวอีกครั้ง


     บรรยากาศในสวนหย่อมและทางเดินนิ่งสงบ ถนนแคบสองเลนก็ว่างเปล่าไร้รถราสัญจร ไม่มีแม้แต่เสียงคนวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับเหตุการณ์เลยสักคน...ไม่มีแม้แต่คนที่จะมองออกมา!


     แม้จะยังสับสนงุนงง แต่เด็กหนุ่มแทบจะไม่สงสัยแล้วว่าภาพและเสียงที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องจริง…
 


     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสั้นๆ เป็นสัญญาณบอกว่ามีข้อความเข้า สหภาพจึงรีบยกขึ้นอ่านและพิมพ์ตอบโต้กับเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็ว


          Saha-Picture: นึกดิ๊ มึงจำรองเท้าอาดีดาสสีขาวส้มได้มั้ย


          กูชื่ออา-จอง: คู่ไหนวะ


          Saha-Picture: อาดีดาสสีขาวส้ม


          Saha-Picture: รองเท้าวิ่ง


          Saha-Picture: มึงเคยพูด


          กูชื่ออา-จอง: กูพูดทุกคู่แหละ ถ้าสวย


          Saha-Picture: ไม่ๆ คู่นี้ไม่สวย แต่มึงพูด


 
     สหภาพเห็นแล้วว่าข้อความสุดท้ายที่ส่งไปถูกอ่าน แต่ข้อความใหม่ยังไม่ถูกส่งกลับมา เขาเดาเอาว่าเพื่อนกำลังรวบรวมสติอยู่


          กูชื่ออา-จอง: รองเท้าห้างใช่ป่ะ


          กูชื่ออา-จอง: แปบนะ กูไปไหว้พระ


     สหภาพยืนกระพริบตาปริบๆ นับว่าน่าประหลาดใจมากที่เพื่อนส่งข้อความกลับมาว่าจะขอตัวไปไหว้พระ นับตั้งแต่รู้จักกันมาสามปี สหภาพมั่นใจว่าเพื่อนเป็นเด็กเกเรพอๆ กับตน แม้จะไม่เกเรสุดโต่ง แต่เขาเชื่อว่าคุณความดีต่างๆ นานาที่อาจารย์พร่ำสอนในชั้นเรียนจะถูกลบหายไปจากสมองของมันทันทีที่จบชั่วโมงเรียน


     แต่นี่มึงกลับบอกว่าจะไปไหว้พระ...ตอนมืดแบบนี้น่ะนะ? เมื่อกี๊มึงยังนอนแก้ผ้าอยู่เลยนี่หว่า


 


          Saha-Picture: ไม่ใช่ห้าง กูอยู่ที่สวนวิ่ง


     สหภาพส่งข้อความกลับไปสั้นๆ และยืนรอต่อไป แม้เหตุการณ์และบรรยากาศจะไม่น่าไว้วางใจ แต่เขาก็ไม่อยากเดินจากไปตอนนี้ อารมณ์หวาดหวั่นอาจจะยังมีอยู่ แต่บางอย่างที่นี่ฉุดรั้งความคิดของเขาไว้ให้ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน


     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสั้นๆ อีกครั้ง สหภาพจึงยกขึ้นอ่าน


          กูชื่ออา-จอง: ถ้าไม่ใช่รองเท้าห้าง งั้นก็ข่าวเดือนก่อน ตอนที่มึงหาข่าวร้านอาหาร


          กูชื่ออา-จอง: นักวิ่งชื่อดังถูกรถชน ถามไมวะ


 


     ใช่แล้ว ข่าวเล็กๆ บนหน้าเว็บที่เขาเคยเลื่อนผ่านนั่นเอง


     สหภาพจำได้ว่ามันเป็นช่วงกลางเดือน เขากำลังนั่งเสิร์ชข้อมูลร้านอาหารด้วยแท็บเล็ตตอนพักเที่ยง ข่าวนักวิ่งคนดังกล่าวถูกเด็กหนุ่มปัดตกขอบไปแล้ว แต่ไอ้อาจเพื่อนสนิทผู้ชื่นชอบรองเท้าผ้าใบผ่านมาเห็นเข้าพอดี เพื่อนสนิทดึงข่าวดังกล่าวกลับมาอ่านโดยไม่ขออนุญาตแถมยังชื่นชมรองเท้าของนักวิ่งคนนั้นให้ฟังด้วยอาการหลงไหล ชื่อของรองเท้าและสีของมันจึงติดอยู่ในหัวของสหภาพตั้งแต่วันนั้น


     สหภาพเลื่อนนิ้วไปตามหน้าเพจต่างๆ บนจอโทรศัพท์ในขณะที่ทบทวนเรื่องราวไปด้วย ในที่สุดข่าวนั้นก็ปรากฏขึ้นมาพร้อมรูปหน้าเศร้าๆ ของหนุ่มต่างชาติ


     ใบหน้าของเขายาว หน้าผากสูง ผมสั้นสีน้ำตาลเข้มหวีเรียบพร้อมเคราสั้นที่ครึ้มดกแต่ไม่รุงรัง ดวงตาเศร้าอยู่ใต้คิ้วเรียว จมูกใหญ่ ปากคือสิ่งเดียวบนใบหน้าที่บอกว่าเขากำลังยิ้ม


     Mr.Chatree Parker
 


     “ข่าวนักวิ่งคนนั้นนี่ เขาเคยมาวิ่งที่นี่บ่อยเลย”


     เสียงสดใสดังขึ้นใกล้ๆ อย่างปุบปับจนทำให้สหภาพสะดุ้ง เขาหันไปทางเสียงนั้นแล้วก็พบกับนักวิ่งสาวเจ้าของแก้มก้นงอนกลมยืนเกาะรั้วโลหะด้วยท่าทางราวกับอยากจะสร้างมิตรภาพ


     “เธอเคยเห็นตัวเป็นๆ ด้วยเหรอ?” สหภาพมัวแต่จับจ้องรูปร่างน่าขยี้ภายใต้ชุดที่เปียกชื้นของฝ่ายตรงข้ามจนเผลอพูดแปลกๆ ออกไป ฝ่ายตรงข้ามถึงกับเลิกคิ้วขึ้นราวกับสงสัย “...หมายถึงตัวจริงน่ะ ข่าวบอกว่าเขาตายแล้วนี่”


     “ก็นะ...” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับดึงชายเสื้อคอกลมขึ้นเช็ดหน้า เธอเปิดเผยหน้าท้องราบแบนกับเอวบางสวยอย่างจงใจ “ไม่ได้อยากนินทานะ แต่...นิสัยโคตรแย่ ชอบแอบมอง”


     “แอบมอง?”


     “อืม! มองแบบไม่เกรงใจซะด้วย...” ฝ่ายตรงข้ามตอบและเอี้ยวตัวก้มลงมองบั้นท้ายที่กลมนูนในกางเกงขาสั้นที่ชุ่มลีบติดตัว สหภาพเข้าใจประเด็นทันที “...กะว่าจะแจ้งตำรวจจับอยู่เหมือนกัน แต่ดันโดนรถชนไปซะกอน”


     “ทีหลังก็ใส่กางเกงตัวใหญ่ๆ ดิว้า ใส่ตัวเล็กมันก็เห็นชัด”


     “เหรอ? ชัดแค่ไหน?” ฝายตรงข้ามยิ้มและหมุนตัว เธอกระโดดขึ้นรั้วโลหะก่อนจะวางก้นลงนั่ง กางเกงขาสั้นที่เอวต่ำอยู่แล้วจึงร่นต่ำลงไปอีก เผยเนินก้นงอนขาวและร่องเบียดแน่นใต้กางเกงในบางที่รัดเน้นออกมาอย่างเต็มที่ “ชัดขนาดเห็นกางเกงในป่ะ?”


     “เห็นดิ แต่เห็นตูดชัดกว่า” สหภาพเอ่ยตอบพร้อมจ้องเนื้อกลมนูนอย่างย่ามใจ อีกฝ่ายเปิดเผยขนาดนี้คงไม่ต้องขออนุญาตให้เสียเวลา


ผิวเนียนขาวและขนาดที่น่าจะล้นมือทำให้สหภาพอยากจะสัมผัส เขาจึงเดินเข้าใกล้ แต่ดูอีกฝ่ายจะเล่นตัวอยู่ไม่น้อย เพราะเธอขยับตัวและดึงกางเกงขึ้นสูงกว่าเดิม


     “ถ้ามียา ก็ได้เอา” เสียงกระซิบเล็กใสแผ่วเอ่ยออกมาจากริมฝีปากที่กำลังยิ้ม เธอเอ่ยและรอคำตอบจากเด็กหนุ่ม


     “ยา? ยาอะไร?”


     “อ้าว? นี่เด็กน้อยหรอกเหรอวะเนี่ย? ว้า นึกว่าจะเจอหนุ่มเป็นงาน” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่พอใจก่อนจะกระโดดลงจากรั้วไปยืนห่างๆ “เอาไว้เป็นงานแล้วค่อยมาเจอเรานะหนุ่มน้อย บาย”


     “เฮ้ย! เดี๋ยวดิ”


 


     ร่างเล็กบางที่มีรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าหมุนตัวเดินห่างออกไป เธอไม่สนใจเด็กหนุ่มอีกต่อไป สหภาพพยายามสะกดความแค้นเคืองเอาไว้ ต่อให้เขาเป็นเด็กเกเร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องรู้จักยาที่ว่าและเขาก็ไม่ชอบการใช้กำลังกับเด็กผู้หญิง


     เด็กหนุ่มตัดใจและกำลังจะออกเดิน ตอนนั้นเองที่เขาเห็นเงาร่างสูงใหญ่ขยับไหวอยู่ตรงหางตา ร่างนั้นยืนห่างออกไปสุดแขน จ้องตรงไปในทิศทางเดียวกับสหภาพ กำลังจ้องร่างกายของนักวิ่งสาวตัวเล็กที่เพิ่งเดินจากไป


     สหภาพก้าวเท้าออกห่างทิ้งให้ร่างนั้นยืนอยู่ที่เดิม แม้จะไม่ทันเห็นรองเท้าอาดีดาสสีขาวแถบส้ม แต่เด็กหนุ่มก็แน่ใจว่าร่างนั้นคือนักวิ่งที่ถูกรถชนไปเมื่อไม่นานมานี้