ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

ฉันฮำเพลงสบายอารมณ์ในอ่างจากุชชี่ คิดว่าลูกไม้ตื้นๆ ของไอ้เด็กพวกนั้นจะทันฉันเหรอ ก็แค่งูเห่าตัวเดียว ฉันนี่เจ้าแม่งู! ตอนเด็กแม่เอาไปฝากยายเลี้ยงที่หมู่บ้านงูจงอาง จังหวัดขอนแก่น ไอ้หลามก็เคยจับมาแล้ว ตอนนั้นแค่ตกใจและต้องแสดงให้สมบทบาท ป่านนี้มันคงนอนตีพุงรอเจ้าบ่าวอยู่ในห้องหอแล้ว

            “พรุ่งนี้ฉันเล่นพวกนายหนักแน่เจ้าภีม เจ้าภัทร” นึกว่าใครที่ไหนคือลูกชายเขา ที่แท้ก็ไอ้เจ้าสองแฝดเทียมนี่เอง มิน่าล่ะถึงนามสกุลคุ้นๆ เหง้าหน้าก็ได้จากกันไม่มีเพี้ยน ผิดตรงที่ว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกชายคนใหญ่คนโต พวกเขาเป็นลูกที่อยู่ในเงาเหมือนสถานะของฉันตอนนี้ คนพี่นั้นออกจะนิ่งๆ หน่อย แต่เชื่อเหอะว่าแฝงความร้ายกาจไม่แพ้กัน ส่วนคนน้องตัวกะล่อนประจำห้อง สาวๆ ในโรงเรียนต่างกรี๊ดใหญ่ มีแต่ฉันนี่แหละที่ปวดหัวกับพวกแก๊งลุคเกอร์ไม่เว้นวัน ชอบยั่วโมโหเวลาสอนไม่พอ ยังกวนติ่งแม้เดินผ่านหน้าพวกมัน

            ไม่ใช่ความเกลียดชังหรอก เขาเรียกว่ารักดอกจึงหยอกเล่นเสียมากกว่า ถึงจะดื้อแสนดื้อก็เถอะฉันกลับรักไอ้เด็กกลุ่มนี้เป็นพิเศษ ก็เพราะหัวไว เรียนทัน ตอบคำถามได้ แถมส่งงานครบไม่มีโกง โดยเฉพาะเจ้าภีมหัวหน้าแก๊ง ใช้งานง่าย บอกอะไรทำให้หมด หลังจากนี้ไปไม่แน่เหมือนกัน

            “โว้ยยยยย” เสียงโวยวายดังมาจากห้องข้างๆ แน่นอนว่าเป็นห้องใครไม่ได้นอกจากไอ้สองแฝดที่บังอาจแกล้งฉัน ฉันรีบเอาเสื้อคลุมสีขาวมาใส่ก่อนจะเดินผิวปากออกไปยืนดู

            “ลุงแก้วเร็วๆ มันจะกัดเจ้าภีมแล้ว” เจ้าภัทรเต้นโหยงๆ ออกมานอกห้อง ลุงที่ไอ้เด็กกวนติ่งบอกถือถุงเข้าไปข้างในกล้าๆ กลัวๆ

            “ให้ช่วยอะไรไหมจ๊ะลูกรักของแม่” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเย้ย

            “ยุ่ง!”

            “อยากยุ่งมีไรป๊ะ?” ฉันเดินผ่านเจ้าภัทรเข้าไปในห้อง วายร้ายกำลังขู่เจ้าภีมที่นั่งนิ่งบนเตียง

            “อย่าเข้าไปใกล้มันนะคุณติม” ลุงแก้วบอก แกถือเชือกกล้วย ลุงบ้าเหรอ คงคิดว่าไอ้เห่าจะกลัวเชือกกล้วยเหมือนงูหลามที่ฉันเคยเห็นว่าใช้เชือกกล้วยเส้นเล็กๆ จับจะอยู่

            “อยู่นิ่งๆ นะเจ้าภีม ถ้าเธอขยับนิดเดียวมันฉกเธอตายแน่” ฉันขู่ เจ้าภีมนั่งตัวแข็ง ฉันล่ะอดขำลูกศิษย์ตัวเองไม่ได้ ไอ้เด็กบื้อ ฉันรีดพิษมันแล้วยะ

            “อาจารย์อย่ามาขี้จุ๊น่า งูตัวนี้รีดพิษกับหักเขี้ยวแล้ว” เจ้าภัทรเสริมความรู้ อย่างน้อยมันก็ไม่เล่นฉันถึงตายน่า

            “เอ้าเหรอ? เอ๊... ทำไมหนูถึงรู้ล่ะลูก นี่คงไม่ใช่งูตัวเดียวกันที่อยู่ในห้องสมุดหรอกม้าง... เพราะตัวนั้นฉันฆ่าตายแขวนอยู่บนกำแพงโน่น” ดูเหมือนคำพูดของฉันจะใช้ได้ สีหน้าเจ้าภีมดูจะแย่ลงเรื่อยๆ

            “ไม่จริงอะ อาจารย์โกหก ลุงแก้วไปดูให้หน่อยครับ” เจ้าภัทรสั่ง ลุงแก้วออกไปดูสักพักก็กลับมาบอกว่าเห็นงูเห่าตัวเท่าแขนเด็กพาดอยู่บนกำแพงจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจฆ่ามันนะ ฉันเหวี่ยงมันอัดผนังแรงไปหน่อย “อาจารย์คิดจะฆ่าพวกผมเพื่อแย่งสมบัติไปคนเดียวใช่ไหม ใจร้ายมากอะ”

            “โว้ๆ มากไปแล้วไอ้เด็กแสบ ฉันเนี่ยนะอยากจะได้สมบัติพ่อนาย ที่บ้านฉันไม่ได้จนเว้ย เงินเดือนฉันก็พอใช้ ไม่จำเป็นฉันไม่แต่งเข้าบ้านพ่อนายหรอก มันจำเป็นเข้าใจมะ?”

จริงๆ ไม่เคยพอใช้หรอก สมชื่อ ‘เงินเดือน’ ฉันเป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่ก็ปลากระป๋องก่อนเงินเดือนจะออก และฉันก็มีกฎประจำตัวว่า ‘หาเงินใช้เองได้จะไม่ขอพ่อกับแม่เด็ดขาด’

            “แล้วอาจารย์เอาไอ้เห่านี่มาไว้ห้องพวกผมทำไม”

            “ฉันเหรอ บ้าหรือเปล่า ใครจะไปทำอะไรแบบนั้น แล้วนี่ไม่ใช่ไอ้เห่า นี่มันจงอางจ๊ะลูก” ฉันยักไหล่ หามาได้ยังไงนั้นเป็นความสามารถเฉพาะตัวจริงๆ ฉันไม่เอาถึงตายหรอกน่า

            “หยุดเถียงกันสักที ใครก็ได้เอาไอ้เห่าไอ้จงอางอะไรนี่ออกไปให้ผมทีเถอะ” เจ้าภีมคนกำลังเดือดร้อนเอ่ยแทรก ถือว่าสงสารหรอกนะฉันจึงค่อยๆ เดินไปหางูตัวนั้น ทำเสียงบางอย่างมันก็เอาหัวที่แผ่แม่เบี้ยลง ฉันลูบหัวมันเบาๆ แล้วจับส่วนหัวไว้ในมือ

            “แบร่!” เอาเข้าไปใกล้เจ้าภีม ไอ้เด็กนั่นถึงกับปาดเหงื่อ หน้าซีดยังกับไก่ต้ม ส่วนเจ้าภัทรถอยไกลระยะห้าเมตร ลุงแก้วยื่นถุงกระสอบเปิดปากรอ ทันทีที่เจ้างูเข้าไปอยู่ในนั้นลุงก็รีบปิดถุงก่อนจะเอาออกไปอย่างรวดเร็ว

            “เอะอะอะไรเสียงดังหะ?” คนเป็นพ่อที่ทำตัวเหมือนตำรวจจับผู้ร้ายในตอนจบโผล่หน้ามาถาม ฉันยักไหล่ไม่ตอบก่อนจะเดินผ่านเขาไปเข้าห้องตัวเอง ใช้หูแนบกำแพงห้อง เสียงงุ้งงิ้งฟังไม่ได้ความแต่เดาได้ว่าไอ้สองแสบน่าจะฟ้องอะไรบางอย่างกับพ่อของตน

            ช่างเหอะ! ใครสนกัน

ก็บอกแล้วอย่าซ่าส์กับแม่ว้อยยย

มันดีย์มากค่าคู้นนน 

IG : milin1712

อยากได้หนังสือ(สั่งได้ภายในสิ้นเดือนมีนาคม 62 เท่านั้น) ทักแชทเพจมิลินท์ได้เลยคร้า

จิ้ม >> เพจมิลินท์ 

จิ้ม >>วิธีการซื้ออีบุ๊ค MEB