ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

ผมจับหน้าผากตัวเองอย่างไม่รู้จะวางมันตรงไหนดี ไปโรงเรียนพรุ่งนี้มีหวังพวกผมโดนเล่นงานเละแน่

            เราสองคนเดินไปถามแม่บ้านทุกคน ‘เห็นเมียพ่อไหมครับ’ ทุกคนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ไม่’ เธอคงกลับบ้านไปเหมือนที่เจ้าภีมว่า ครึ่งชั่วโมงผ่านไปรถพ่อผมเคลื่อนมาจอดหน้าบ้าน เราสองพี่น้องทำเป็นนั่งรอที่โต๊ะอาหารทั้งที่กินอิ่มแล้ว เสมือนว่าไม่ได้ก่อเรื่องอะไรไว้

            “เมียฉันอยู่ไหน” นี่ควรเป็นคำถามที่ออกจากปากเพื่อถามลูกไหม ผมกับเจ้าภีมไม่ตอบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ฉันถามว่าเมียฉันอยู่ไหน” น้ำเสียงไต่ระดับความเข้ม กระนั้นก็ไม่มีใครใส่ใจตอบ ก็ตรงนี้มีแค่เราสามคนพ่อลูกนี่ “เจ้าภีม! เจ้าภัทร!”

            อย่าให้ท่านรัฐมนตรีได้เรียกชื่อเล่นพวกผมเต็มยศ นั่นหมายความว่าอารมณ์ของเขากำลังเดือดปุดๆ มีเหรอจะสนใจ นั่นแหละสิ่งที่พวกผมต้องการ ความสัมพันธ์ของเราสามพ่อลูกไม่ได้ดีเหมือนหน้าตาที่ถ่ายทอดผ่านพันธุกรรมหรอกนะ

            “พวกผมไม่ใช่เมียพ่อนี่” เจ้าภีมทำตัวเป็นหน้าด่าน

            เขาหลับตาข่มอารมณ์ ก่อนจะเรียกแม่บ้านให้มาหา “ใครอยู่ข้างนอกมาหาฉันหน่อย”

            “คุณณินมีอะไรคะ” พี่ปิ่นคงจะสงสัย ข้าวก็ตักไว้ให้แล้ว ปกติเวลาพ่อผมกลับมาพวกเขาจะไม่มาต้อนรับ ไม่มาให้เห็นหน้าเลย เพราะรู้ว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารของพวกเราสามพ่อลูกเป็นยังไง

            “เห็นเมียฉันไหม”

            “อ้าว! ไม่เห็นคุณติมเหรอคะ” มีแววว่าพวกผมจะซวยเร็วๆ นี้

            “ถ้าเห็นฉันจะถามหรือไง ไม่ได้เรื่องสักคน”

            “หลังทำอาหารเสร็จคุณติมเธอขอไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดค่ะ พอไปหาอีกทีก็ไม่อยู่แล้ว ปิ่นนึกว่าเธอน่าจะ...”

            “พอๆ ไปได้แล้ว” พ่อผมปัดมือ เขาขยับมานั่งบนเก้าอี้อย่างคนหัวเสีย ไม่ถามอะไรให้มากความ มาถึงก็ตักข้าวใส่ปากไม่คิดจะถามไถ่เราสองคนพี่น้อง

            “เจ้าภีม นี่ฝีมืออาจารย์กวินธิดาแน่เหรอวะ” ผมกระซิบพี่ชาย

            “มึงหูหนวกเหรอ” มันจะบอกประมาณว่า ถ้าฟังไม่ผิดอาหารอร่อยเทียบภัตตาคารนี่แหละฝีมืออาจารย์ที่ปรึกษาพวกผม

            “อย่ากวนตีนกูได้ป๊ะ กูซีเรียส ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนี้จะทำอาหารอร่อยเหาะ”

            “เวลากินไม่ให้คุยกัน” พ่อมองหน้าพวกเรา พวกผมเลยตัวตรงตั้งใจทานมื้อค่ำอีกหน ก็มันอร่อยจริงๆ นี่ ขอเบิ้ลอีกจะเป็นไร

            เวลาผ่านไป 5 นาทีได้ เสียงดังจากนอกห้องทำพวกเรามองหน้ากัน พี่ปิ่นกับพี่แป้งดีใจอะไรสักอย่าง ทั้งยังเรียกชื่อ คุณติม คุณติม ย้ำๆ ก่อนเธอจะมาปรากฏตัวอยู่ห้องอาหาร

            “นั่นไงเมียพ่ออะ” ผมเอ่ย ก่อนจะหลุดขำทรงผมของอาจารย์ที่ค่อนข้างกระเซอะกระเซิงใช้ได้

            “ไปไหนมา” ท่านรัฐมนตรีเอ่ย น้ำเสียงไม่ต่างกันจากพวกผมหรอก คนอะไรขี้เก็กเป็นบ้า

            “ไปขี้มาค่ะ”

            พรูดดด

            คำข้าวเจ้าภีมกระเด็น ครูผมเน้นเฉพาะคำนั้นมาก เธอเดินมานั่งข้างพ่อผมสายตาอาฆาต มีหรือพวกผมจะหลบตา เป็นสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ ขนาดพ่อยังไม่กลัวเลย ก็แค่แม่เลี้ยง

            “ฉันอิ่มแล้ว” พ่อผมรวบช้อน เขาคงหมดอารมณ์จะกินตั้งแต่คำนั้นหลุดออกมา ผมกับเจ้าภีมก็ทำท่าลุกตาม

            “อย่าเพิ่งไปสิจ๊ะ ‘ลูก’ รักของแม่” เธอกัดปากจิกตา “นั่งทานข้าวเป็นเพื่อน ‘แม่’ หน่อยสิจ๊ะ” จงใจเน้นคำนั้น บังอาจมากเหอะ รู้ไว้ว่าไม่มีใครมาแทนที่แม่ผมได้

            “อาจารย์ไม่ใช่แม่ผม อย่ามาแทนตัวเองแบบนี้ คำๆ นี้มีค่าเกินกว่าอาจารย์จะเอื้อมถึง” เจ้าภีมว่า เจ๋งเป้ง! ผมเห็นด้วย

            “ครูเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อเธอ ดังนั้นครูมีสิทธิจะใช้คำนี้แทนตัวเอง และเรียกพวกเธอว่าลูก แม้ว่าพวกเธอจะค้านยังไงก็ช่าง ไอ้พวกเด็กแสบ!”

            “ถามจริงเหอะ คิดยังไงของอาจารย์ถึงมาเอากับพ่อผมเนี่ย” ผมถาม

            ครูผมทำท่าขนลุก เธอบ่นอะไรอยู่สองสามประโยคก่อนจะตักอาหารใส่ปาก โดยไม่ใส่ใจพวกผมอีกต่อไปว่าจะถามหรือคิดอะไร เป็นครูที่กวนทรีนมากเท่าที่ผมเคยเจอในโรงเรียน ดีเท่าไหร่ที่คำหยาบยังไม่ออกมา อย่าให้ครูเขาโมโห ไม่งั้นสรรพนามสมัยพ่อขุนรามฯ จะออกมาเพ่นพ่านได้

            “หลับฝันดีนะจ๊ะเด็กๆ ที่น่ารักของครู” ชูมือเล็กๆ โบกไปมาให้พวกเราหลังทานอิ่ม เราสองคนมองหน้ากัน มันต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นคนอย่างอาจารย์กวินธิดาเหรอจะยอมง่ายๆ

            “มึงคิดเหมือนกูไหมเจ้าภีม”

            “บางอย่างที่เราคาดไม่ถึง” เจ้าภีมว่าอย่างนั้นขนผมก็ลุกซู่ขึ้นมา

อย่าซ่ากับแม่ว้อยยย

IG : milin1712

ทักแชทเพจมิลินท์ได้เลยคร้า

จิ้ม >> เพจมิลินท์ 

จิ้ม >>วิธีการซื้ออีบุ๊ค MEB