ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

 ผมกับเจ้าภีมรีบซิ่งบิ๊กไบค์คันโปรดกลับบ้านทันทีที่รู้ข่าวว่าพ่อแต่งเมียเข้าบ้าน อยากเห็นหนังหน้าผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นเหลือเกิน ใครกันที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงของพวกผม

            “ของพร้อมไหมมึง” ผมยักคิ้วให้เจ้าภีม มันชูถุงที่มีบางอย่างดิ้นขลุกขลิก รอยยิ้มมุมปากของมันบ่งบอกว่าเตรียมต้อนรับคุณแม่เลี้ยงชนิดหาทางกลับบ้านไม่เจอ

            “ถ้ายัยแม่เลี้ยงนั่นไม่กลับบ้านกูปล่อยกัดตายแน่”

             “หึ มาดูหน่อยว่าจะสวยสักแค่ไหน” ผมกับมันก้าวเข้าไปข้างใน ถามกับแม่บ้านว่าเมียพ่ออยู่ไหนก็ตรงดิ่งไปที่นั่น

            ผมเปิดประตูให้เจ้าภีมช้าๆ ขาค่อยๆ ย่องตามมันไป ในห้องมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเดาว่าเป็นเมียพ่อผม เธอปล่อยผมยาวสยายหันหลังให้ ในมือกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่ง หลังพิงพนักโซฟา ปากก็ฮำเพลงอย่างอารมณ์ดี

            “สวัสดีครับคุณแม่เลี้ยง”

            “ว้าย!” เธอร้องลั่นพร้อมๆ กับเต้นกระโดดขึ้นโซฟาทันทีที่เจ้าภีมโยนถุงลงตรงหน้า

            บางอย่างเลื้อยออกมา มันชูหัวขึ้นขู่ฟ่อๆ เพราะนึกว่าเป็นศัตรู ผมกับพี่ชายหัวเราะลั่น แต่พอเธอหันหน้ามา ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

            “อาจารย์กวินธิดา!”

            “ภัทร์นรินทร์! ภีมรวี! พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” คุณครูที่ปรึกษาประจำห้องผมชี้หน้าถาม นี่อย่าบอกนะว่าอาจารย์คือเมียพ่อผมน่ะ

            “พวกผมควรถามอาจารย์มากกว่า อาจารย์มาทำอะไรที่บ้านพ่อผม” เจ้าภีมเสียงเข้ม เสียงปกติของมัน มันน่ะเป็นคนหน้านิ่ง จริงจัง ได้ใครมาไม่ต้องพูดถึง

            “เงินเดือนไม่พอใช้เหรอครับอาจารย์ ทำไมต้องมาเป็นเมียพ่อผมด้วย” ผมถาม

            “ฉันไม่สนใจที่จะตอบคำถามพวกนายทั้งนั้น จับไอ้วายร้ายพวกนายออกก่อนที่ฉันจะโมโห” ครูที่ปรึกษาผมกัดฟันกรอด ใบหน้าแสดงความโมโหจัด เหมือนตอนสอนแล้วเสียงดังไม่ฟัง

            “มีปัญญาก็จับเองดิครับ ไปเว้ยเจ้าภีม ปล่อยอาจารย์เข้าห้องหอกับไอ้เห่าเถอะ อาจารย์เขาคงคิดถึงเจ้าบ่าวจนตัวสั่น” ผมยักคิ้วหนึ่งทีให้อาจารย์คนสวย เธอชี้หน้าพวกผมประมาณว่าออกไปได้เจอดีแน่ ปิดประตูใส่กุญแจเรียบร้อย ผมจะรอจนกว่าอาจารย์จะร้องขอชีวิต

            “กูหิว” เจ้าภีมบอก ผมเลยกอดคอมันไปยังห้องครัว

            “มีอะไรกินบ้างครับพี่ปิ่น” ผมถาม

            “ไม่รอทานพร้อมคุณณินกับคุณติมหรือคะ” แม่บ้านสงสัย

            “ตักๆ มาเถอะน่า คุณณินของพี่กว่าจะกลับ โน่น! สี่ห้าทุ่มโน่น” ผมทำเป็นรำคาญกลบเกลื่อน

            “คุณติมล่ะคะ เมื่อกี้คุณภีมยังถามว่าเธออยู่ไหน”

            “เมียพ่อเหรอ หนีกลับบ้านไปแล้ว พี่จะถามอะไรเซ้าซี้เนี่ย เรื่องมากไปตักมากินเองก็ได้วะ จัดการเจ้าภีม” ผมพยักหน้า มันกับผมเลยซัดมื้อเย็นก่อนใคร วันนี้ใครทำอาหารนะ อร่อยกว่าทุกวัน ไม่หรอก! บ้านนี้ไม่มีฝีมืออย่างนี้สักคน คงไปซื้อจากภัตตาคารมาต้อนรับนายหญิงคนใหม่ของบ้านน่ะสิ

            “คุณเจ้าภีม คุณเจ้าภัทร  ไม่เห็นคุณติมจริงๆ เหรอคะ พี่ปิ่นหาจนทั่วยังไม่เห็นเลย ที่ห้องสมุดก็หาไม่เจอ ไม่มีคนอยู่ใครล็อกห้องสมุดก็ไม่รู้ค่ะ” พี่ปิ่นถามหลังจากผมกับพี่ชายกำลังลูบท้องป้อยๆ ด้วยความอิ่ม

            “ซวยแล้วมึง” ผมกับเจ้าภีมรีบวิ่งไปยังห้องต้นเหตุ กินจนลืมว่าขังคนอยู่ในนั้น ห้องว่างเปล่าไม่มีทั้งไอ้เห่ากับเจ้าสาวของมัน บานหน้าต่างถูกเปิดออก เดาได้เลยว่าหนีออกทางไหน

            “กูหวังว่าอาจารย์เขาจะกลับบ้านไปแล้ว” เจ้าภีมใจคอไม่ดี

            “ขอให้คำพูดของมึงศักดิ์สิทธิพี่ชาย โธ่เอ้ย! ไม่น่าเลย เราน่าจะรู้ตั้งแต่ทีแรกว่าอาจารย์กวินธิดามีฉายาว่ายังไง”

‘สวยโหด’ คือฉายาของเธอ

อย่าซ่าส์กับแม่ว๊อยยย

ทักแชทเพจมิลินท์ได้เลยคร้า

จิ้ม >> เพจมิลินท์ 

จิ้ม >>วิธีการซื้ออีบุ๊ค MEB