ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

เวรกรรมแท้ๆ อยู่ดีไม่ว่าดี ดันตอบตกลงผู้ใหญ่ ใครจะไปคิดล่ะว่าประโยคที่ใช้ประชดพ่อกับแม่จะเป็นจริง ‘ถ้าติมไม่ได้รัฐมนตรีภาณินเป็นผัว ชาตินี้ติมขออยู่เป็นโสดตลอดชีวิต’ ปู่ฉันดันเป็นเพื่อนกับปู่ของเขา อิตารัฐมนตรีหน้าเคร่งนั่นก็ดันไม่ปฏิเสธ ตกกระไดพลอยโจนอย่างไม่คาดคิด ชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย

            “อย่าโกรธพี่เขาเลยนะลูก พี่เขามีงานต้องทำ งานสำคัญของประเทศทั้งนั้น” หม่อมพิมพ์รัศมี ย่าของเขาปลอบใจแทนหลานชาย ค่า! สำคัญมาก สำคัญกว่าเมียตามกฎหมายที่เพิ่งเซ็นรับไป

            ครอบครัวของเขาต่างก็เป็นข้าราชการชั้นสูงทั้งนั้น คุณปู่(ซึ่งมีเชื้อเจ้า)เคยเป็นถึงรองนายกรัฐมนตรีในสมัยนั้น พ่อของเขาที่ตอนนี้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตพร้อมกับแม่ตั้งแต่เขาอายุสิบขวบ เคยเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด นี่คงเป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นล่ะมั้ง

            “ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า ติมก็ยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ เหมือนกัน” ก็เพิ่งเจอกันเมื่อห้านาทีก่อนนั่นแหละ ดูตัว หมั้นหมาย จดทะเบียน วันเวลาเดียวกัน ช่างเป็นมงคลยิ่งกับชีวิตคู่ ขาดอย่างเดียวเห็นจะเป็นพิธีแต่งงาน ท่านรัฐมนตรีออกตัวชัดเจนว่าไม่จัด ไม่ประกาศให้โลกรู้ ไม่ให้ใช้นามสกุลด้วย ถ้ายอมรับได้เขาจะยอมแต่งเมีย ถ้าไม่! ทุกคนจะต้องเลิกจับคู่ให้เขาสักที

            ก็ดีนี่ ฉันไม่ต้องเปลี่ยนคำนำหน้า ไม่ต้องใช้นามสกุลคนอื่น ความเป็นกวินธิดายังคงอยู่

            “อยู่ที่นี่อย่าทำตัวบ้าๆ บอๆ นะเรา มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วให้รู้จักเป็นแม่บ้านแม่เรือน อย่าให้คนอื่นว่าได้ว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน มันจะเสียไปทั้งตระกูลเรา พี่เขาสั่งอะไรก็อย่าขัดใจ จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกรงใจกัน อย่าลืมว่าพี่เขาอายุห่างจากติมถึงสิบสองปี เจออะไรต้องอดทน อย่างอแงเป็นเด็กๆ และอย่าซ่าส์ให้มากจนพี่เขาทนเราไม่ไหว เข้าใจไหมลูก” คุณครูกวินธิตา ข้าราชการครูระดับเชี่ยวชาญ (ครู ค.ศ. 4 ) แม่ของฉันสอน มันขัดกับนิสัยฉันมากเหอะ ให้อยู่ใต้อาณัติสามี เขาสั่งซ้ายก็ห้ามขวา ถ้าเขาให้ฉันไปตายล่ะ แม่ยังจะยืนยันประโยคเดิมอยู่ไหม

            “และอย่าลืมมีเหลนให้ย่าอุ้มเร็วๆ นะลูก ย่าอยากอุ้มเหลนตัวเล็กๆ”

            บรึย! แค่คิดขนแขนฉันก็ตั้งขึ้นพร้อมกัน อย่าว่าแต่มีเหลนเลย เข้าห้องหอยังต้องคิดเลยว่าเขาจะมาหาไหม ขอให้เป็นอย่างที่หวังเถอะ ต่างคนต่างอยู่เป็นพอ ฉันยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้นหรอกนะ

            “งั้นติมขอไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านนะคะ”

            “แม่สั่งให้ป้านิ่มเก็บให้เรียบร้อยแล้ว ของใช้จำเป็นของติมอยู่ในห้องนอนข้างห้องพี่เขา ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมค่อยซื้อเอาใหม่ ระหว่างรอพี่เขากลับมาบ้าน ติมควรโชว์เสน่ห์ปลายจวักไว้รอ” นี่มัดมือชกกันชัดๆ กะจะไม่ให้ฉันกลับบ้านเลยหรือไง กลัวฉันหนีแน่ๆ แม่ก็ช่างรู้ทัน

            “ปิ่นกับแป้งจะเป็นคนคอยดูแลหนูระหว่างอยู่ที่นี่ มีอะไรก็บอกสองคนนี้ อีกอย่างเจ้าภีมกับเจ้าภัทรยังไม่รู้เรื่องที่พ่อเขาแต่งเมียเข้าบ้าน ย่าจะเป็นคนพูดเอง ยังไงหนูก็อย่าถือสาลูกเลยนะ”

            ‘ลูก...เลี้ยง’ ลูกที่ฉันเพิ่งรู้ว่าเขามี ไม่ใช่อายุห้าหกขวบ แต่โตเป็นหนุ่มอายุ 16 ปีแล้ว ชื่อพวกเขานี่ฉันคุ้นนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

            “ติมจะพยายามค่ะ” กัดฟันพูด เป็นเรื่องยากที่จะทำใจ ตัดสินใจไปแล้วจะทำอะไรได้ ไอ้ความปลื้มเขาในทีวีก็มีอยู่หรอก เจอแบบนี้มันไม่ใช่ ไม่ใช่สิ่งที่อยากให้เป็น

            ทุกคนกลับไปหมดแล้ว พ่อ แม่ รวมถึงคุณปู่กับคุณย่าของเขา พวกท่านไม่ชอบให้เรียกยศถาบรรดาศักดิ์นำหน้าหรอก ฉันมาคลุกอยู่ในครัวเพื่อเตรียมมื้อค่ำในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า ราดหน้าปลากะพง ต้มยำทะเลน้ำข้น 
ผัดหอยแมลงภู่ และปูผัดผงกะหรี่ ส่วนของหวานเป็นข้าวเหนียวแก้วใบเตย

            การทำอาหารเป็นความโปรดปรานของฉันเลยทีเดียว อีกทั้งยังโดนแม่บังคับขู่เข็ญมาตั้งแต่จำความได้ อาหารและขนมไทยเกือบทุกชนิดฉันทำเป็นหมด นี่ล่ะมั้งที่หม่อมพิมพ์รัศมีเลือกฉันเป็นหลานสะใภ้

            “ปกติคุณณินกลับมากี่โมงจ๊ะ” ฉันถามแม่บ้านอายุมากกว่าห้าปี สองสาวจากประเทศเพื่อนบ้านติดฝั่งเหนือของไทย

            “ไม่เกินหนึ่งทุ่มค่ะคุณติม” พี่ปิ่นบอก พวกเธอค่อนข้างพูดไทยชัด เธอเล่าให้ฉันฟังตอนทำอาหารว่าทำงานที่บ้านนี้ตั้งแต่ยังเป็นสาวน้อยอายุ 15-16 ปี เรียกได้ว่ามาจนตั้งรกรากมีลูกมีเต้าเลยทีเดียว

            “งั้นติมไปรอที่ห้องสมุดนะจ๊ะ ถ้าคุณณินมาช่วยไปเรียกติมด้วย ติมอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

ตกถังท่านภาณินแบบงงๆ ดูตัว หมั้นหมาย จดทะเบียน จบภายใน 5 นาที ว๊อยยยย อิท่านมันร้ายค่าคุณ เป็นแผนที่วางมาดีแย้ว!

นิยายฟิลกู๊ดดด ปลอดภัยต่อผู้บริโภค อ่านจบพร้อมตบหัวเข้าเป็นสมาชิกบ้านโรจน์! 

ทักแชทเพจมิลินท์ได้เลยคร้า

จิ้ม >> เพจมิลินท์