Secret Love ลิขิตรัก

       เสียงออดหมดชั่วโมงเรียนดังขึ้น
      นักศึกษาต่างทยอยเก็บอุปกรณ์การเรียนออกจากห้องตามหลังอาจารย์วินิจออกไป

             
       คล้อยหลังอาจารย์วินิจ สาวเปรียวหน้าจิ้มลิ้ม กับสองสาวลูกคู่ก็เดินกร่างเข้ามาหา แจ่มใส พิณหทัย และพิธานกำลังพูดคุยกับเพื่อนผู้ชายหันมาตามเสียงเจื้อยแจ้วนั้นว่า

                      

      "ไงจ๊ะเธอ จะรีบไปไหนเหรอ?”หล่อนมายืนกอดอกอยู่ข้างๆ

            "จะไปหาใครบางคนหรือเปล่า?” แม่สาวหน้าขาวด้วยเครื่องสำอางฝั่งขวามือพูดขึ้นบ้าง แจ่มใสทำเป็นหูทวนลมจะปลีกตัวไป พิณหทัยก็เช่นกัน

            
         
      พิธาน ปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนชายที่กำลังออกจากห้องไป เดินมาทางกลุ่มหญิงสาวทั้งห้า ความสูงของพิธานดูเด่นขึ้นทันทีในท่ามกลางหญิงสาว

                        
        "อย่านึกว่ามีผู้ชายในกลุ่ม.. เป็นพวก! แล้วพวกฉันจะกลัว!” หัวหน้ากลุ่มนั้น จีบปากจีบคอพูดลอยหน้าลอยตา

                    
       "ยังไงฉันก็มีพี่ไนท์ อยู่ข้างฉัน”หน้านั้นดูภูมิใจเต็มประดา

                   
       "นี่เธอมาบอกฉันทำไม?” แจ่มใสยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจกับข้อความเหล่านั้น

      

        "อย่ามาทำเป็นอินโนเซ็นต์.. ไปหน่อยเล้ยย..”ตานั้นถลึงจนโตขึ้นอีก “อย่านึกนะ..ว่าทำเป็นใสซื่อแล้วพี่ไนท์เขาจะชอบเธอ!”

                    
         "ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ” แจ่มใสชักระอาใจ

                     

          "เชอะ!!.. แล้วที่เที่ยวไปนู้น มานี่กับเขาต้อยๆ หมายความว่าอย่างไรมิทราบ?”หล่อนกอดอกว่า

                      


          "นั่นพิณ กับพิธาน ก็ไปกับฉันด้วย!” แจ่มใสหันไปมองพิณหทัย

            "อ้อ จะบอกว่ามีไม้กันหมา ว่างั้น!!”หล่อนทำเป็นแลไปที่พิณหทัย

                   
            "นี่เธอมันจะมากไปหน่อยแล้วนะ" แจ่มใสรู้สึกถึงความไร้เหตุผล จนอดอารมณ์ร้อนไม่อยู่เดินเขยิบเข้าไปหาอย่างลืมตัว พิณหทัย ผู้ไม่เคยต่อปากต่อคำ รั้งเธอไว้

 
                   

             "อย่านะแจ่ม!.. เราไปกันเถอะ” พิณหทัย พยายามดึงเธอเลี่ยง

           
     วรรณณีเห็นกิริยาของพิณหทัย แล้วมองอย่างเหยียดๆ พิธาน เข้ามายืนขวางไว้เมื่อเห็นสามสาวจะเดินตาม

                   
          "อ้อ เริ่มทำหน้าที่บอดี้การ์ด แล้วเหรอ?”ฝ่ายนั้นขยับออกไป “เธอนี่มันเสน่ห์แรงซะจริงนะ” แจ่มใสหันกลับมามอง

         "นี่เธอ!! กระโปรงเธอมันปรินะ” พิธาน ทำสายตาเจ้าเล่ห์มองไปที่กระโปรงของวรรณณี เล่นทำเอาเจ้าของกระโปรงสั้นจู๋หน้าถอดสี

           "ไหน ๆตรงไหน?” ทั้งสามสาวต่างมองหารอยปริ กระวีกระวาด พิธานไม่รอช้า รีบหันหลังดึงมือแจ่มใสออกไป ทิ้งเสียงส่งท้ายนั้นปึงปัง
            
      “ไหน.. อ้าว อีตาบ้า!!”

      พิธานลาก แจ่มใสออกมาถึงสะพานกลางสระบัว ทำด้วยไม้ทอดตัวอยู่ใต้ต้นโมกใหญ่ร่มรื่น ลมพัดโกรก กระแสน้ำกระเพื่อมเป็นระลอกตามกระแลลม
       
     ฝูงปลาที่เลี้ยงไว้ พากันว่ายมาหลบใต้สะพาน และใต้รากไม้ใหญ่ที่เลื้อยไปในน้ำ

                      
           "การณ์.. กระโปรงวรรณ เค้าปริตรงไหนเหรอ?.. เค้าไม่เห็นนะ”พิณหทัยเกาหัวถามอย่างซื่อๆ

                        


           "เฮ้อ.. บ้านะ พิณ!! เราก็แค่อำยัยคุณหนูปากร้ายนั้น ก็เท่านั้น.. ไม่งั้นคงยาว..”พิธานยิ้มอย่างภูมิใจ

                           
                      

           "ร้ายจริงนะพิธานนี่”แจ่มใสตีแขนเบาๆ

           "ก็นิดหน่อย”ชายหนุ่มยักไหล่ “ไม่เอาล่ะ! เราหิวแล้ว ไปหาไรทานกันนะ"

                          
                           
                     
           "แล้วนี่ไม่ไปชมรมเหรอ!.. การณ์?” พิณหทัยเอ่ยถามถึงชมรมชกมวยที่พิธาน เป็นสมาชิกอยู่ เพราะเขาหวังจะได้รับคัดเลือกเป็นนักชกทีมชาติ

                         

           "ทานข้าวก่อน กองทัพยังต้องเดินด้วยท้องเลย.. ป่ะ!!” พิธานออกเดินนำ มุ่งหน้าสู่โรงอาหารกลาง

              

                  
      โรงอาหารกลางเป็นห้องโถงใหญ่ที่จัดโต๊ะ และม้านั่งยาวเป็นจำนวนมาก เพื่อให้เพียงพอกับนักศึกษามาใช้บริการ
      
               
      ซึ่งนอกจากโรงอาหารกลางแล้ว ก็จะมีโรงอาหารย่อยๆ อีกหลายคณะ แต่โรงอาหารกลางเป็นที่สะดวกสุด เพราะอยู่ไม่ไกลตึกของคณะ

       

     ร้านอาหารส่วนมากก็ราคาถูก กว่าราคาภายนอก ทั้งยังมีให้เลือก ตามพอใจ
        
     ไม่ว่าจะเป็นข้าวราดแกง อาหารตามสั่ง ก๋วยเตี๋ยว แต่..อาหารที่แจ่มใสชอบสั่งมาทานมากที่สุดในโรงอาหารนี้ก็คือข้าวขาหมู เพราะเค้าทำได้อร่อย และดูสะอาดน่าทาน

            "วันนี้คากิ ไข่ฟอง เหมือนเดิมนะหนู!” ป้าแม่ค้าค่อนข้างท้วม ตัดผมหยิกใส่หมวกขาว ทักขึ้นอย่างรู้ใจลูกค้าเจ้าประจำ

 
                    
             "ค่ะ!! วันนี้ขอหนังเยอะกว่าเนื้อนะคะป้า”แจ่มใสสำทับ

                       

             "จ๊ะ!.. ได้ จะได้โตไวๆ”ป้าแกหัวเราะชอบใจ มือก็หยิบขาหมูในตู้ขึ้นสับ หั่นคะน้าลวก เป็นท่อนๆ และตักผักกาดดองเค็มเป็นเครื่องเคียง ตักน้ำขาหมูราด ไข่ต้มยางมะตูม หั่นครึ่งวางบนจาน ดูน่าทานส่งกลิ่นเครื่องต้มหอมเตะจมูก

         
     แจ่มใสยื่นธนบัติจำนวนพอดีให้ป้า รับจานข้าวขาหมู พร้อมกล่าวขอบคุณแถมยิ้มหวานให้ด้วย อย่างเช่นเคย 

เธอถือจานข้าวขาหมู มานั่งตรงม้านั่งประจำ มีพิธานและ พิณหทัยนั่งรออยู่ที่โต๊ะกับชามก๋วยเตี๋ยว พร้อมชาเย็น สามแก้ว

              
      แดนดนัยเดินเตร่เข้ามาพร้อมกับเพื่อนชายรุ่นพี่อีกสามคน เข้ามานั่งใกล้ แจ่มใส ฟากซ้ายมือ

          
     ”น้องแจ่มจ๊ะ สอบเสร็จปลายภาคนี้ พวกพี่ๆ มีโครงการณ์ จะไปเลี้ยงกันแถว อาร์ซีเอ นะจ๊ะ แจ่มต้องไปนะ ถือว่าเป็นการรับน้องนอกสถานที่ก็ได้” แดนดนัยจาระไน มีเพื่อนอีกสามคนพยักหน้าหงึกๆสนับสนุน

     " ทางมหาลัย..เค้าห้ามรับน้องนอกสถานที่ไม่ใช่เหรอคะ?” พิณหทัยถามทำหน้าซีเรียจ กังวล

                      
       " นั่นสิคะ” แจ่มใสเสริมทัพ “จะดีเหรอคะ?” แดนดนัยนิ่งครู่ ก่อนจะฉายยิ้มเห็นฟันขาว

    

       “จ๊ะ!! ก็ไม่ใช่รับน้องจริงๆนี้จ๊ะ แค่ ไปเที่ยวเลี้ยงฉลองสอบเสร็จเฉยๆ แค่พี่อยากพาน้องแจ่มไปเปิดหูเปิดตาบ้าง น้องแจ่มเองมากรุงเทพก็ยังไม่เคยไปเที่ยวไหนเลยไม่ใช่เหรอ คิดว่าเป็นประสบการณ์ไงจ๊ะ”

          "มีใครไปบ้างล่ะค่ะ?” แจ่มใสเลิกคิ้วเล็กน้อย

                   
          "ก็มีไม่กี่คน มีพี่ พี่อี๊ด พี่บอย พี่โกโก้ และเพื่อนในคณะอีกสามสี่คน กันเองทั้งนั้น"

         
      
     แจ่มใสหันไปทางพิธาน ที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากิน ก๋วยเตี๋ยวในชามเหมือนกลัวมันจะทันอืด

   
     “แล้วถ้าน้องแจ่มจะชวนใครไปก็ได้นะ” แดนดนัยมองไปทางพิณหทัยที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ และหันมายิ้มกับพิธานซึ่งไม่มีทีท่าสนใจ ก่อนมาวางตาตรงหน้าเธอตามเดิม

                             
    "ยังไงก็รอดูก่อนนะคะ เอาเป็นว่าแจ่มขอปรึกษาเพื่อนกันก่อน”

      แดนดนัยหุบยิ้มลดริมฝีปากลง
   


     “ได้จ๊ะ!!” เขาตอบก่อนลุก“งั้นพี่ไปก่อนนะ ทานข้าวให้อร่อยนะ” แดนดนัยหันไปพยักพเยิดกับเพื่อน



     พี่โกโก้ รั้งท้าย หันมาสำทับว่า
     ”ไปเถอะนะน้องแจ่ม เจ้าไนท์มันอยากให้น้องแจ่มไปจริงๆ” ว่าเท่านั้นก็ขยิบตาให้แจ่มใสก่อนจะเดินออกไป

              
แจ่มใส ก้มลงมองจานข้าวขาหมู ดูเลี่ยนกว่าเคยเป็น ความหิวเริ่มลดลง

      
     หันมามองขนมจีนแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากลายของพิณก็ชืดพอๆกัน ทั้งคู่มองไปยังชายหนุ่มข้างหน้าที่กินเสียจนเกลี้ยงชาม

                          

          "แว่วๆ ว่าจะไปเที่ยวกันเหรอ?” พิธานว่าก่อนจะยกน้ำชาเย็นขึ้นดูด

                   

            "อ้าว.. การณ์! ตัวไม่ฟังเหรอ?” พิณว่า

           
            "เฮอะ!! ..ไม่อ่ะ เสียเวลากิน.. ไปก่อนนะ! มีอะไรไว้คุยกันนะ.. บาย” พิธานลุกขึ้น เดินออกไปหน้าเฉย

          

             "เชื่อเขาเลย!!” พิณหทัยอุทานทำหน้า เซ็งๆ

       


      ส่วนแจ่มใสเองกลับกลั้นขำกับอาการของพิธาน

                                                   
                                                                        
               ***********************