ให้ผมปกป้องรักของคุณ

ทางด้านรณกฤตเมื่อได้รับอนุญาตให้กลับมาพักผ่อน เมื่อถึงห้องพัก เขาทิ้งตัวลงโซฟา ขยับเนคไท เพื่อคลายความแน่นกระชับบนคอ พลันนึกถึงสูทตัวงาม ที่ให้คุณิตาไปเมื่อคืน และนึกถึงเรื่องราวของคุณิตาตั้งแต่ที่เลาจ์จนถึงที่โรงพยาบาล ทำไมในมโนของเขาตอนนี้ ถึงมีเรื่องราวของหญิงสาวหน้าสวย นัยน์ตาโตเป็นประกาย เขาหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา

“หึ หึ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงตอนคุณิตารีบวิ่งมาดูแผลบนหน้าเขา

แต่สิ่งที่ทำให้เขาฉุกคิด และต้องตัดภาพหญิงสาวออกจากความคิด คือ เจ้านายแสนรักของเขา เขายกมือหนาขึ้นมาลูบแผลบนมุมปาก แล้วลุกขึ้นไปส่องกระจกเงาบานโตในห้อง ถึงแม้มันไม่ใช่ครั้งแรกจากการทำงานที่ผิดพลาด แต่มันเป็นครั้งแรกที่เป็นในเรื่องของผู้หญิง ในมุมมองของผู้ชาย เขามองออกว่า เจ้านายแสนรักของเขาคงชอบคุณิตาไม่น้อย ไม่เช่นนั้นคงไม่ใจร้อนตัดสินใจทุ่มเงิน จำนวนมหาศาลเอาออกมาจากที่อโคจร ถึงแม้ว่าการใช้เงินซื้อผู้หญิงมาบำเรอความสุขของเขาจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่เหตุการณ์เรื่องราวของคุณิตามันไม่ธรรมดาตั้งแต่แรกเจอเลย

////////////////////////////////////

คอนโดหรูของเตโชพฤกษ์ เมื่อรถแล่นมาจอดเทียบหน้าประตู เหล่าบอดี้การ์ดมาดเข้ม เปิดประตูรถพร้อมเดินตามตั้งแต่ชั้นล่างสุดจนมาถึงชั้นสูงสุด และมาหยุดที่หน้าห้องของเขา คุณิตาได้แต่เดินตาม เมื่อมาถึงหน้าห้องแล้ว หญิงสาวรอคำสั่งจากชายหนุ่ม เตโชพฤกษ์ยกมือหนาขึ้นแล้วปัดมืออกไป เหล่าบรรดาการ์ดทั้งหลายก็สลายตัว ด้วยการลงลิฟต์หายไป เขาใช้มือหนากด digital door lock โดยการสแกนลายนิ้วมือของเขา

‘ตืด ตือ ตึด’ เสียงประตูก็เปิดออก แต่ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้อง เขาคว้ามือคุณิตา ขึ้นมา แล้วจับนิ้วชี้ของคุณิตาทาบลงบนที่อ่านลายนิ้วมือ

“อย่าเกร็งสิ ทำตัวตามสบายๆ” หญิงสาวเกร็งข้อมือเพราะไม่รู้ว่าเจ้าชีวิตคนนี้จะทำอะไร

“ฉันจะให้สิทธิ์เธอในการเข้าห้องนี้ด้วยการเพิ่มลายนิ้วมือเธอเข้าไป วันไหนที่เธอไม่มีสิทธิ์ฉันก็แค่ลบมันออกไป” เขาบอกเธอพร้อมทั้งจับนิ้วเรียวยาวงามค่อยสแกนลงทีละนิ้วๆ จนครบทั้งสิบนิ้ว พร้อมทั้งสอนวิธีใช้ การเปิดประตูอัตโนมัติบานนี้ เมื่อประตูบานใหญ่เปิดออก ภานในห้องมันทำให้คุณิตาประหลาดใจมาก เพราะมันหรูหรา เคยเห็นแต่ในละครไม่คิดว่าในชีวิตจริงเธอจะได้สัมผัสมัน มันเป็นห้องที่สามารถเห็นวิวทั้งเมืองที่สวยที่สุด มีความทันสมัยมาก อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน เธอไม่ได้ดีใจที่จะได้อยู่ในที่ๆ ดีแบบนี้หรอก เพราะที่แห่งนี้สำหรับเธอ มันคือ ‘กรง’ เธอเพียงแค่ตื่นเต้นที่ได้เห็นมันก็เท่านั้น ความตื่นเต้นก็ต้องจบเมื่อ เตโชพฤกษ์คว้าเอวบางเข้ามาโอบแนบชิดร่างแกร่งของเขา คุณิตาตกใจเธอยกแขนเรียวกันตัวเองด้วยสัญชาตญาณ

“..อุ้ยยย..”คุณิตาอุทานเบาๆ หัวใจกระตุกวูบ

ร่างสูงก้มหน้าต่ำ เพื่อให้ใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ระดับเดียวกันกับใบหน้างาม เขาเอาแก้มสากมาแนบแก้มนุ่มแล้วกระซิบเบาๆ ข้างหู

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอทัวร์บ้านของฉันนะนิตา เธอจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร “ พูดจบชายหนุ่นขยับใบหน้า กดจมูกสันโด่งลงบนแก้ม แล้วสูดหายใจเข้าไปก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ

“มันก็เหมือนบ้านทั่วไปนั้นแหละ มีห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน ตรงนั้นห้องนอนของเธอ ห้องนี้ ห้องนอนของฉัน ตรงนั้นห้องทำงานฉัน” เขาอธิบายแบบรวบรัด

“ต่อไปมาฟังหน้าที่ของเธอบ้าง หน้าที่ของเธอคือ ดูแลฉัน ดูแลบ้านทำทุกอย่างที่ฉันให้ทำ รวมถึง ‘บำเรอ’ ความสุข ให้ฉัน เธอต้องเรียนรู้ว่าฉันชอบหรือไม่ชอบอะไร อะไรที่ทำให้ฉันพอใจเธอต้องรู้ ฉันจะมาหาเธอ สัปดาห์ละสามครั้ง ก่อนจะมาฉันจะแจ้งล่วงหน้า เธอต้องอยู่รอฉัน เวลาเธอจะไปไหน เธอต้องแจ้งให้ลูกน้องของฉันรู้ ลูกน้องของฉันจะพักอยู่ที่ชั้นล่างนี้ไปอีกชั้นหนึ่ง เธออยากได้อะไรอยากทำอะไรแจ้งลูกน้องฉันก่อน ฉันจะเป็นคนโทรหาเธอเอง เธอจะมีโทรศัพท์สำหรับใช้ เธอต้องเปิดสัญญาณ GPS ตลอดเวลา แล้วที่สำคัญอย่าคิดหนี เพราะถ้าเธอหนี ไม่ว่าซอกไหน มุมไหน ฉันก็ตามเธอเจอ ถ้าคิดหนี ที่เดียวที่เธอจะกลับมาอยู่ได้ไม่ใช่ที่นี่ แต่เป็นที่ที่เธอจากมา ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ” เขาอธิบายยาวเหยียด

“..ค่ะ...” เป็นคำตอบเดียวที่คุณิตาสามารถตอบได้ เพราะจากที่ฟังมาทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะต่อรองหรือปฏิเสธได้เลย

“ดีมาก เด็กดีของฉัน” เขาพูดพร้อมกับเอามือหนายกขึ้นมาเขย่าแก้มนิ่มของคุณิตา เขาสบตาคู่งามของคุณิตา คุณิตาสบตาตอบเขา ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรงเมื่อได้สบตาหวานคู่นี้ก่อนจะบอกข้อตกลงอีกข้อที่สำคัญ “ข้อนี้สำคัญนะนิตา เธอไม่ใช่คู่รัก เธอเป็นเหมือนลูกน้อง ที่คอยรับใช้ อย่าเอาพันธะใดๆ มาผูกพันฉัน หน้าที่ของเธอคืออยู่กับฉันตลอดไป จนกว่าฉันไม่ต้องการเธอ”เขาประกาศเสียงเข้ม

“นิตาเข้าใจค่ะ” หญิงสาวรู้สึกสะเทือนใจสมเพชในชะตาชีวิตตัวเอง รู้สึกน้อยใจในวาสนา ที่เลือกเกิดไม่ได้

“วันนี้เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ฉันจะให้เธอพักผ่อนก่อน ยังไม่ให้เธอเริ่มงานหรอก เพราะเธอยังต้องอยู่ให้คุ้มกับเงินที่ฉันเสียไป เธอไปพักที่ห้องของเธอนะ แล้วตอนเย็นแต่งตัวให้เรียบร้อย ฉันจะพาเธอไปทานอาหารบนดาดฟ้า” เขาออกคำสั่ง

“ค่ะ คุณพฤกษ์” หญิงสาวได้แต่รับคำ