ให้ผมปกป้องรักของคุณ

“เข้าเรื่องเลยเลยนะ ไหนเราคุยกันแล้วไง ว่าไม่มีบังคับไงเจ๊” เตโชพฤกษ์ทำเสียงเข้ม
“บังคับอะไรกัน ก็อยากให้เด็กมันลองดู มันชอบหรือเปล่า ถ้าชอบจริง ราคาดีนะคุณพฤกษ์” เจ๊หนิงอธิบาย
“ชอบอะไรกันร้องเหมือนโดนเชือด เธอชอบไหม”เตโชพฤกษ์ถามพร้อมกับส่องหน้าคุณิตาที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้
“......” คุณิตาเงียบด้วยความกลัว
“อ้าว เงียบ งั้นฉันเดาว่าเธอชอบนะ ขอโทษนะ ที่ให้ลูกน้องไปขัดจังหวะ เฮ้ยกูขอโทษพวกมึงด้วยว่ะ กูเข้าใจผิด ไอ้กิจ ลากกก....”เตโชพฤกษ์พูดยังไม่ทันจบ คุณิตาก็กระโจนลงมาที่พื้นเกาะแข้ง เกาะขาของเตโชพฤกษ์ เพราะเมื่อกี้ลูกน้องเขาบอกว่า เขาตะช่วยเธอได้
“คุณค่ะ ช่วย ฮะ ฮะ ฮืออออ ช่วยหนูด้วย หนูไม่ต้องการค่ะ หนูกลัว ฮือๆๆๆ นะคะ หนูกลัวแล้ว“ คุณิตาอ้อนวอน
เจ้หนิงได้แต่ทำหน้าเสีย ไม่คิดว่าคุณิตาจะอ้อนวอนเตโชพฤกษ์ขนาดนี้
“ฉันเข้าใจแล้ว เด็กน้อย ฉันจะช่วยเธอเอง” เตโชพฤกษ์กล่าวพร้อมกับจับใบหน้าคุณิตาเงยขึ้น มองแววตาของคุณิตา ทำไมมันกระตุกหัวใจเขาเช่นนี้ เขาเลยรีบสะบัดมือออก พร้อมสั่งรณกฤกให้พาคุณิตาไปไว้ที่ปลอดภัย
“ไอ้กิจ แกเอาตัวยัยเด็กนี้ไปเก็บก่อนฉันจะจัดการตรงนี้ก่อน” เตโชพฤกษ์สั่งลูกน้องคนสนิท
“ครับ” พร้อมกับโอบจับไหล่ของคุณิตาไว้แล้วพาเดินออกไปยังห้องพักของเขา
เมื่อพาคุณิตาเดินมาถึงพักของรณกฤต
คุณิตา รวบรวมสติ แล้วกลั่นความสะอื้นลงไป สูดหายใจเพื่องดึงสติอีกครั้ง เพื่อต้องการถามรณกฤตว่า ชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป
ขณะที่รณกฤตพาเธอนั่งลง คุณิตารีบคว้าลำแขนล่ำบึก พร้อมเขย่า แขน “คุณค่ะ คุณรู้ไหมค่ะว่า ว่านายจะช่วยฉันยังไง “ เธอตั้งสติถามปนความกลัว
“ ฉันไม่รู้” รณกฤต มองหน้าตอบพร้อมสะบัดแขนออก
“.....” ได้แต่น้ำตาไหล
“เธอชื่ออะไรละ เป็นไงมาไงถึงได้มาอยู่ในที่ อโคจรแบบนี้ได้” รณกฤตนั่งลงถามคนตรงหน้า เขาคิดว่าการชวนเธอคุยนน่าจะทำให้เธอผ่อนคลายบ้าง
“ฉันชื่อ นิตา คุณิตา ค่ะ น้ามุขเอาฉันมาฝากไว้ที่นี้ฉันเป็นคนรับใช้เจ้หนิง เจ้อยากให้ฉันรับแขกนะ เพื่อทดแทนบุญคุณเจ้ แต่ฉันกำลังจะหนี แต่ถูกพวกลูกน้องเจ้จับได้ก่อน ขอบคุณ คุณมากนะที่ช่วยฉันไว้” คุณิตาได้โอกาสกล่าวขอบคุณ
“คนที่คุณต้องขอบคุณคือ คุณพฤกษ์ ไม่ใช่ฉัน ฉันแค่ทำตามนายสั่ง ตอนนี้เธอควรทำใจให้สบายนะ จะได้ทำใจยอมรับทุกคำตัดสินจากนายได้” รณกฤตแนะนำ
ทางด้านห้องของเตโชพฤกษ์เขาสนทนากับเจ้หนิงถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“เจ้ทำแบบนี้มานานหรือยัง ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ“ เขาเริ่มต้นถาม
“คุณพฤกษ์ก็ นี้เป็นการทำโทษ เด็กมันคิดหนี จะให้อยู่เฉยๆ ได้ยังไง เลี้ยงดูปูเสื่อมาแต่เด็ก มันก็ต้องช่วยบ้าง เพราะที่มันอยู่ทำงานแบบนี้ เกรดแบบนี้ ราคาดี สร้างรายได้นะ คุณพฤกษ์ไม่ชอบเหรอ”เจ้หนิงอธิบาย
“แต่เด็กมันไม่อยากทำ ก็ให้มันรับใช้เหมือนเดิมสิ” เตโชพฤกษ์บอก
“คุณพฤกษ์คิดว่าที่อโคจรแบบนี้ คนที่ทำงานแบบนี้ มันจะสาว สด ใหม่สักกี่คน แล้วฉันต้องบริหารที่นี้ไม่ให้ขาดทุน  เพราะเงินมันออกไปหลายทาง ไหนจะต้องปิดปากตำรวจ ไหนจะต้องเลี้ยงแขกผู้หลักผู้ใหญ่ ต้องจ้างคน ทุกอย่างมันเป็นเงินหมดนะคุณพฤกษ์ ฉันบริหารเพื่อให้คุณพฤกษ์ได้กำไรนะ ไม่งั้นขาดทุน ก็มีผลกระทบเป็นโดมิโนเลยน้า ข่าวจะต้องออกว่า คุณพฤกษ์มีธุรกิจมืด.... “ เจ๊หนิงอธิบาย แต่ก็ถูกเตโชพฤกษ์ตัดบท
“พอๆๆ ขี้เกียจฟังละ สรุปเจ้อยากได้ทุนเพิ่ม ไม่ต้องมาขู่หรอก เพราะถ้าจะให้กระทบฉัน ฉันจะให้มันเกิดน้อยที่สุด เอาอย่างนี้ ฉันมีขอเสนอ เจ้ต้องการเงินลงทุนอีกเท่าไหร่ ฉันจะลงทุนให้ แต่ฉันจะเอาเด็กไปรับใช้ฉันแทนเจ๊จะตกลงไหม “ เตโชพฤกษ์ยื่นข้อเสนอให้
เจ๊หนิงได้ยินดังนั้นก็หูผึ่ง รีบพูด “ฉันเลี้ยงมาแต่เด็ก เงินที่เสียไปก็ไม่ใช้น้อยๆ ถ้ามันอยู่กับฉัน รายได้มันต้องดี แค่มันร้องเพลง แขกยังเต็มร้านเลย แล้วถ้าฉันจัดประมูลวันเปิดซิง คงต้องได้เยอะแน่ๆ “ เจ้หนิงอธิบายสรรพคุณ เพื่อเตโชพฤกษ์จะได้ให้เงินลงทุนที่น่าพอใจ
“สิบล้าน” เตโชพฤกษ์ให้ราคา
“ถ้านิตาไป คงไม่ใครเรียกลูกค้าแน่ๆ กว่าลูกค้าจะมา คงอีกนาน” เจ๊หนิงคิดว่าน้อยไป เพราะ รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นต่อ
“ยี่สิบล้าน ต่อให้เจ้บริหารเงินยี่สิบล้าน กว่าจะได้กำไรคืน เจ้คงได้เด็กใหม่ที่ดีกว่า แม่นี้แล้วมั้ง” เตโชพฤกษ์บอก
จริงๆ แล้ว เจ้หนิงดีใจตั้งแต่ราคาสิบล้านแล้ว เพราะประมูลสาวเบอร์ตองกว่าจะขึ้นเจ็ดหลักก็น้อยครั้งมาก
“งั้นตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องเอาสัญญามาให้เซนต์ เพราะสัญญาใจมันไม่มีในการทำธุรกิจ” เตโชพฤกษ์อธิบาย
“แหม่ คุณพฤกษ์ก็ เจ้เคยหลอก หรือหักหลังไหม ก็ป่าวเลย” เจ้หนิงแก้ตัว
“เจ๊” เตโชพฤกษ์ตบโต๊ะ “เราตกลงกันว่า งานทุกอย่างที่นี้ คนมาทำต้องเต็มใจ ฉันไม่รู้ที่ผ่านมาเจ๊ทำอะไปบ้างตอนลับหลังฉัน อ๋อเจ๊อย่าลืมนะ ฉันใคร เตโชพฤกษ์ เทพาธิปกรณ์ ฉันทำดี ให้เลวลงได้ ทำขาวให้เป็นดำ ทำดำให้เป็นขาวได้ หวังว่าเหตุการณ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้นอีกนะ แล้วเจ๊จะได้รู้ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง” เตโชพฤกษ์เกี้ยวกราดใส่เจ๊หนิง เจ๊หนิงได้แต่หลบตา.... “ไอ้เอโทรบอกไอ้กิจ ให้จัดการธุระเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ให้มันเตรียมตัวพร้อมกับเด็กนั้น ฉันจะพาไปบ้านวันนี้เลย” ลูกน้องเตโชพฤกษ์ รับคำ พร้อมโทรหารณกฤต ตามคำสั่ง
 
ทางด้านรณกฤต กับ คุณิตา รณกฤตรับสายโทรศัพท์จากสมุนฝ่ายซ้ายของนาย
“อืมๆ... โอเค เดียวฉันจะจัดการทางนี้ให้” รณกฤตรับคำ คุณิตาลุ้นคำตอบว่าชีวิตเธอเป็นยังไง
“คุณ....ว่าไงค่ะ” คุณิตารอคำตอบ
“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปเก็บของนะครับ ให้คุณไปเก็บของเฉพาะจำเป็นนะครับ เพราะเดียวคุณต้องไปอยู่บ้านนายแล้วนะครับ” รณกฤตเปลี่ยนสรรพนามเรียกหญิงสาวตรงหน้า เพราะเขาเดาได้แล้วว่า คุณิตา ต้องไปอยู่เป็นเมียเก็บของนายเค้า ซึ่งสำหรับเค้า เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นบ่อยมากๆ
คุณิตา อึ้งกับ คำตอบที่ได้รับจากรณกฤต เธอคงต้องรับชะตากรรมแบบนี้สินะ ทำได้แค่ร้องไห้ สะอื้นตรงนั้น
รณกฤตรู้สึกสงสารคุณิตาขึ้นมาทันที เพราะ ผู้หญิงที่มาเป็นเมียเก็บนาย มักดีใจที่จะได้สุขสบาย แต่คุณิตายังคงเป็นเรื่องเลวร้ายเกินไป