ให้ผมปกป้องรักของคุณ

รณกฤตให้คุณิตานำเขาไปเก็บของ ที่อยู่ของเธอ เมื่อเขาเห็นสภาพห้องที่เธออยู่ เขานึกไม่ถึงเลยว่า ในเลาจ์ที่ดูจากด้านนอกมานั้นดูหรูหรา แต่ไม่คิดว่าด้านในจะมีห้องที่อับชื้น แคบ และเก่าแบบนี้ แต่เธอยังแต่งห้องได้ออกมาน่ารัก เธอเก็บของใช้และเสื้อผ้าที่เธอคิดว่าจำเป็น ที่มีเพียงน้อยนิดใส่กระเป๋าผ้าที่ดีที่สุดที่เธอมี คุณิตายังคงสงสัยว่าเธอจะต้องไปไหน ไปทำอะไร เธอจะได้ทำใจและตั้งตัวได้ถูก จึงเอ่ยปากถามรณกฤต

“คุณ.... รู้ไหมค่ะว่าฉันต้องไปอยู่ที่ไหน?” คุณิตาเอ่ยถาม

“เดียวคุณก็รู้ครับ ผมว่าคุณรีบเก็บของดีกว่านะครับ นายไม่ชอบรอใคร” รณกฤตบอก

ขณะที่พาคุณิตาไปหาเตโชพฤกษ์ เขาแนะนำคุณิตา ทำพูดทีเล่นทีจริง

“หน้าที่ของคุณไม่มีอะไรมาก คุณจะทำอย่างไงก็ได้ ให้นายเอ็นดูคุณ ทำดี เชื่อฟังนาย เผื่อว่านายจะเมตตาคุณบ้าง แต่ถ้าคุณทำให้นายไม่พอใจคุณก็จะได้รับบทลงโทษ” เขาขู่เล่นแล้วแอบยิ้มมุมปาก

“ลงโทษเหรอ? ยังไง นายโหดมากไหม” คุณิกาถามตามหลังรณกฤต ที่เดินเร็ว จนเธอเดินตามไม่ทัน

“คุณ....คุณชื่ออะไรค่ะ ฉันเดินตามไม่ทัน”คุณิตาเสียงดังใส่

รณกฤตรีบหยุดเดินเป็นจังหวะที่คุณิตาไม่ทันตั้งตัว จึงเดินชนแผ่นหลังกว้างของเขาเต็มแรง

‘ปึก’

คุณิตาตกใจ “ว้าย”

แต่รณกฤตไวกว่า รีบหันมาคว้ามือ คุณิตา แล้วดึงเธอเขามาแนบที่อกกว้าง คุณิตาตกใจ ทำตาโต ครั้งแรกของกอดจากผู้ชาย มันจะเหมือนพ่อกอดไหม คุณิตาตกอยู่ในภวังค์ รณกฤตผลักตัวเธอออกมา

“ผมชื่อ รณกฤต ครับ เรียกผมกิจ ก็ได้ คุณต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ นายไม่ชอบคนซุ่มซ่าม” รณกฤตแนะนำตัวพร้อมตักเตือน

“ค่ะ” คุณิตารู้สึกอาย

เมื่อมาถึงที่รถหรูของเตโชพฤกษ์ คุณิตาตกใจเพราะ มีการ์ดล้อมหน้า ล้อมหลัง มีรถติดตามอีก 3-4 คัน และในวงนั้น ยังมีเจ๊หนิง ที่รอมาพบคุณิตา

“มาแล้วเหรอ ยัยตัวแสบ” เจ๊หนิงเข้ามายืนข้างๆ พูดเสียงออกมาตามไรฟัน

“....”คุณิตามองหน้าเจ้หนิงแล้วก้มหน้า

“ต่อไปนี้นะ นิตา ฉันยกแกให้ไปรับใช้คุณพฤกษ์นะ ทำตัวให้น่ารัก ให้คุณพฤกษ์เอ็นดู จำไว้ว่าเจ้าชีวิตแกคนต่อไปคือคุณพฤกษ์ เขาจะชี้เป็น ชี้ตายแก จำไว้” เจ๊หนิงสั่งสอนคุณิตา คุณิตาเองได้แต่ร้องไห้

“เรียบร้อยหรือยังครับ นายรอนานมันไม่ดี” รณกฤต เร่ง

“นิตา จ้า โชคดีนะ ลูก เป็นเด็กดีนะลูกนะ คอยดูแลคุณพฤกษ์นะลูก” เจ๊หนิงเปลี่ยนมาโอบกอดแล้วพาคุณิตามายังรถของเตโชพฤกษ์

คุณิตาได้แต่ร้องไห้ น้ำตานองหน้า คุณิตา เข้าไปนั่งตรงข้างเตโชพฤกษ์ รณกฤต นั่งประจำเป็นคนขับ

“ออกรถ” เตโชพฤกษ์ สั่ง ลูกน้องคู่ใจ แล้วหันมามองยัง คุณิตาที่นั่งร้องไห้ตัวชิดประตูรถ

“เธอชื่ออะไร...” เตโชพฤกษ์ถาม แต่ทางด้านคุณิตาเอาแต่ร้องไห้ จนเตโชพฤกษ์รู้สึก รำคาญ เขาเลยตะโกนและจับตัวคุณิตา มาเขย่าด้วยแรงบันดาลโทสะ

“มองหน้าฉัน แล้วหยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่า มันน่ารำคาญ ฉันซื้อเธอมาไม่ได้ใจดีจะช่วยเหลือเธอออกมาจากเดนนรกนั้นหรอกนะ ฉันซื้อเธอมาเพื่อให้เธอมาเป็นทาสชั้น ต่อไปนี้ ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอ เป็นผู้กุมชะตาชีวิตของเธอ จำเอาไว้” เขาตะคอกเสียงดังใส่หน้าคุณิตา แล้วผลักคุณิตา ออกไปเต็มแรง จนหลังและหัวของคุณิตาไปฟาดกับประตูรถ ทำให้คุณิตาเป็นลมสลบไปด้วยความกลัว เตโชพฤกษ์ตกใจที่เห็นคนตรงหน้าเป็นลม รีบเขย่าตัวคุณิตา เต็มแรง

“เธอๆๆๆๆๆ” เขาพยามเรียกคุณิตา เตโชพฤกษ์ เห็นท่าไม่ดี จึงสั่งให้รณกฤตขับรถไปโรงพยาบาล

“เฮ้ยไอ้กิจ ไปโรงบาลเดียวนี้เลย” เตโชพฤกษ์ ออกคำสั่ง

เมื่อถึงโรงพยาบาลเหล่าบรรดาการ์ดส่วนหนึ่งรอคุณิตาที่หน้าห้องฉุกเฉิน ส่วนหนึ่งก็พาเตโชพฤกษ์กลับคอนโด แต่เตโชพฤกษ์ สั่งให้ลูกน้องคนสนิท อย่างรณกฤต เป็นคนจัดการธุระของคุณิตา เพราะเตโชพฤกษ์ต้องการไปพักผ่อน เนื่องจาก อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว ซึ่งเขามีงานที่บริษัทแต่เช้า

“ดูแลให้ดี ฉันทำธุระเสร็จแล้วจะรีบเข้ามา ให้ตรวจสุขภาพ ตรวจเลือด และจัดการเหมือนทุกครั้งให้เรียบร้อย” เตโชพฤกษ์สั่งลูกน้องคนสนิท

คำสั่งจัดการเหมือนทุกครั้งคือการป้องกันไม่ให้มีเด็กตาดำๆ เกิดขึ้นมา และผ่านการตรวจโรคทุกอย่าง หลังจากที่เตโชพฤกษ์กลับไป คุณิตา ออกจากห้องฉุกเฉิน ไปพักยังห้องพิเศษ โดยมีหมอประจำครอบครัวเทพาธิปกรณ์ ให้คำแนะนำ

“คนไข้ มีความเครียดสูง และร่างกายอ่อนแอ หมอให้ยาบำรุง และยาคลายความเครียด เติมน้ำเกลือ พักผ่อนดูอาการอีกสัก 2 วันน่าจะดีขึ้นครับ” หมอให้คำแนะนำ

รณกฤตรับคำแนะนำ และเฝ้าดูอาการของคุณิตา เขามองหน้าขาวเนียน ปากอวบอิ่ม อมชมพู คิ้วคมสวย จมูกที่ดูโด่ง จัดว่าเป็นผู้หญิงที่เครื่องหน้าสวย แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาคงฝันร้าย เพราะมีน้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท เขาเอามือหนา เช็ดคราบน้ำตา ออกจากใบหน้าของหญิงสาว คุณิตาดูเหมือนจะไม่ได้ฝันร้ายอย่างที่รณกฤตเข้าใจ เพราะเธอคว้ามือรณกฤตมาจับไว้ แล้วลืมตาขึ้นมา ก้อนสะอื้นมาจุกที่คอ แล้วพูดกับรณกฤตอย่างแผ่วเบา

“ช่วยฉันด้วย ฮือ ช่วยด้วย” รณกฤต รีบดึงมือออก

“มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ คุณแค่ต้องปรับตัว ซึ่งเดียวคุณก็ชิน” รณกฤตพูดปลอบใจ

“แต่ฉันกลัว ฮึก” คุณิตาบอกเขา

“คุณพักผ่อนดีกว่านะ ทำใจให้สบาย ตอนสายๆ นายคงมาหาคุณ” รณกฤตบอกพร้อมเอาผ้าขึ้นมาห่มไว้

คุณิตาข่มตาให้หลับลงไป

รณกฤต นั่งดูนาฬิกา เป็นเวาเกือบเช้าใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว นี้เขา ยังไม่ได้นอน เพราะเรื่องราวของคุณิตา เขาจึงตัดสินใจ เดินมาหากาแฟดื่ม และกะว่าจะงีบสัก 15 นาที เป็นการรีบูทร่างกายให้สดชื่น และสั่งให้เหล่าบรรดาการ์ดไปพัก เพราะคิดว่าคุณิตาคงหลับไปด้วยฤทธิ์ยา และเห็นว่า เหล่าบรรดาการ์ดคงยังไม่ได้พัก

แต่หลังจากที่เขาไปซื้อกาแฟกลับมา เขาต้องตกใจ เพราะคุณิตาหายไปจากเตียงนอนของคนไข้

เขาตกใจมากตามหาทั้งในห้องน้ำ และระเบียงก็ไม่เจอ เขารีบระดมพลให้ค้นหาคุณิตาให้ทั่วโรงพยาบาล

จังหวะที่เขาเดินมาจากระเบียง เขาก็พบกับเตโชพฤกษ์ที่เดินเข้ามาในห้องพักคนไข้

ใจเขากระตุกวูบลง