บุรุษหน้ากากทมิฬ

ณ ลานฝึก

อ้าก..... เสียงร้องจากการฝึกการประดาบระหว่างครูฝึกกับเด็กทั้งหมดของหมู่บ้าน

ครูฝึก:"แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอใช้ไม่ได้จริงๆเลยแค่นี้ก็ยอมแพ้กันแล้วจะไปปกป้องใครได้อ่อนแอจริงๆเชียว" ขณะที่กำลังพูดก็หันไปมองอาราคะที่กำลังวิ่งเข้ามา

อาราตะ:"ครูวันนี้แหละผมจะชนะแน่ครูต้องให้ผมออกจากหมู่บ้านไปผจญภัยนะ" ยืนเต๊ะท่าพูดด้วยความมั่นใจ

ครูฝึก:"หนอยยังเร็วไปร้อยปีที่จะมาชนะครูได้นะเด็กน้อย ฮ่าๆๆๆๆๆ"

อาราตะ:"งั้นมาประลองฝีมือกันถ้าผมชนะครูได้ผมก็จะได้ออกไปผจญภัย จะได้ไปสนุกกับชีวิตที่น่าตื่นเต้นซักที"

ครูฝึก:"จะทำให้รู้สึกเองว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นที่จะต้องเอาชีวิตรอดจากโลกภายนอกจะทำให้เธอตาสว่างเองว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไหนชักดาบออกมา"

อาราตะ:"ย๊าก.... รับมือ" อาราตะวิ่งกระโจนใส่ฟาดดาบไปที่ครูฝึกอย่างแรง

ครูฝึก:"ยังอ่อนหัดไอหนูพูดซะใหญ่โตทำได้แค่นี้เองหรือฮ่าๆๆๆ" ครูฝึกใช้ดาบรับได้อย่างสบายแต่ทว่า

อาราตะ:"ครูประมาทผมซะแล้วนะรับนี่ไปบาทาไร้พ่ายย๊ากกกก" ขณะครูฝึกได้ใจอาราตะก็ใช้เท้าเตะไปท้องครูฝึกอย่างจังพร้อมเอาดาบชี้มาทางครูฝึก

ครูฝึก:"อ๊าก...." ครูฝึกกลุมท้องด้วยความเจ็บปวดนั่งกลุมหน้าท้องอย่างจุก

เด็กในหมู่บ้าน:"โอ้โหวันนี้อาราตะชนะครูฝึกไม่น่าเชื่อพรุ่งนี้เขาก็ได้ออกจากหมูบ้านไปผจญภัยแล้วสิพวกเราก็ต้องรีบเอาชนะให้ได้แล้ว" นักเรียนในชั้นครึกครื้นขึ้นมาพร้อมเสียวหึกเหิม

ครูฝึก:"เจ้าสอบผ่านแล้วเจ้าสามารถออกจากหมู่บ้านได้" ครูฝึกมองหน้าพร้อมกับพูดและยิ้มยินดีอย่างมีความสุข

อาราตะ:"ขอบพระคุณครูมากครับตลอด3ปีถ้าไม่มีครูคอยชี้แนะผมก็ไม่มีทางเก่งขึ้นได้ขนาดนี้แน่" พูดไปยิ้มไปร้องให้ไป

ครูฝึก:"ครูภูมิใจที่มีลูกศิษย์ที่ดีเช่นเธอ ขอให้มีความสุขเดินทางอย่างปลอดภัยนะ อย่าลืมคำสอนของครูหละเดี๋ยวครูไปรายงานหัวหน้าหมู่บ้านแล้วก็ครอบครัวของเธอว่าเธอผ่านการฝึกแล้ว" พร้อมกับแตะบ่าแล้วพูดแล้วก็เดินจากไปหาหัวหน้าหมู่บ้านและครอบครัวของอาราตะ

ตลอดทั้งวันอาราตะก็ได้พูดคุย สอน พวกเพื่อนๆในหมู่บ้านแล้วพอตกกลางคืนเขาได้นัดพบกับสาวที่เขาหลงรักมีชื่อว่าซายูริซึ่งซายารูริเธอผ่านการทดสอบก่อนอาราตะ1เดือนแต่ก็รอคอยออกจากหมู่บ้านพร้อมอาราตะซึ่งเธอเองก็อายุแค่ 8 ปีเช่นกันแต่แข็งแกร่งกว่าอาราตะมากพูดง่ายๆมีพรสวรรค์นั่นเองส่วนอาราตะมีแต่ต้องพยายามฝึกหนักเท่านั้น ณ บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ใจกลางหมู่บ้าน

ซายูริ:"ในที่สุดเราสองคนก็ได้ออกไปผจญภัยกันซักทีนะอาราตะคุง" พูดพร้อมดีอกดีใจ

อาราตะ:"ขอโทษที่ทำให้รอนานขนาดนี้นะถ้าไม่ได้เธอช่วยฝึกเพิ่มเติมหลังจากฝึกกับครูคงไม่ผ่านการทดสอบในวันนี้แน่" ซายูริกับอาราตาะจะนัดกันมาแอบฝึกกันหลังตอนเย็นทุกวันยันดึก

ซายูริ:"ก็แหงสิฉันรอนายนานมากเลยดีนะที่นายฉลาดแต่พรสวรรค์ด้านร่างกายนายนี่ไม่มีเอาซะเลย" พร้อมกับถอนหายใจ

อาราตะ:"ใครจะเหมือนเธอหละยายบ้าเธอมันก็มีดีแค่ร่างกายนั่นแหละส่วนสมองเธอมีปัญหาแน่ๆเลยฮ่าๆ" หัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน

ซายูริ:"ตาบ้านี่กล้าว่าฉันหรือ" เอามือเขกหัวอาราตะอย่างแรง

อาราตะ:"โอ้ยยยย เจ็บนะทำอะไรของเธอเนี่ย" เอามือกลุมหัว

ทันใดนั่นเองมีเสียงเตือนจากหมู่บ้านพร้อมกับเปลวเพลิงที่มอดไหม้พร้อมกับเสียงหวีดร้องของชาวบ้านที่กำลังถูกไล่ฆ่าทำให้อาราตะกับซายูริถังกับรีบวิ่งไปที่หน้าหมู่บ้านเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นทันใดนั้นเองภาพที่เขาเห็นการสังหารหมู่พร้อมกับชาวบ้านที่กำลังโดนไล่ฆ่าและพ่อกับแม่ของอาราตะกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่ตะโกนบอกให้ซายูริพาอาราตะรีบหนีไปทางด้านหลังหมู่บ้านก่อนที่จะถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาอาราตะโดยกองกำลังทหารที่มากมายภายใต้ธงสีดำสัญลักษณ์รูปกะโหลกโดนดาบปักอยู่ 

พ่อและแม่อาราตะ:"พวกเจ้าสองคนรีบหนีไปทางด้านหลังหมู่บ้านซะคนในหมู่บ้านนี้ตายกันหมดแล้วอย่างน้อยก็ขอให้พวกเจ้าสองคนรอดไปได้อย่าได้หันกลับมารีบไปปปปป"

อาราตะ"ไม่นะท่านพ่อท่านแม่ม่ายยยยยยยยยย!!!" กำลังวิ่งไปช่วยพ่อกับแม่พร้อมกับความโกรธอย่างเต็มกำลังขณะพ่อแม่ของเขากำลังจะตาย

ซายูริ:"ไม่ทันแล้วอาราตะพวกเราต้องรีบหนีกันแล้วพวกเราไม่มีพลังพอที่จะช่วยพวกท่านได้" รีบขว้ามืออาราตะและรีบวิ่งไปยังหลังหมู่บ้านทันที

ระหว่างที่ซายูริกำลังพาอาราตะวิ่งหนีอาราตะทำได้เพียงร้องไห้เห็นพ่อแม่ถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาและคนในหมู่บ้านตายเต็มบนพื้นไม่ละสายตาจนซายูริพาอาราตะหนีอออกมาจากหมู่บ้านและไปหลบซ่อนแถวป่าหลังหมู่บ้านป่านี้มีชื่อว่าป่าจูร่าเป็นป่าที่อันตรายอันดับ1 ในประเทศนี้ ก็คือประเทศซิลวา ไม่มีใครที่เข้าไปในป่าลึกของป่าจูร่าแล้วรอดกลับออกมาได้นอกจากพวกอัศวินและขุนนางของประเทศนี้เท่านั้นที่มีการเอาชีวิตรอดจากป่า แต่พวกซาโยริและอาราตะไม่ได้เข้าไปในป่าแต่กลับหลบซ่อนแถวถ้ำจูร่า ณ หน้าป่าจูร่านั่นเอง เมื่อเวลาตอนเช้าพวกเขาก็ย้อนกลับไปยังหมู่บ้านและได้พบกับโศกนาฏกรรมหมู่บ้านถูกเผาหมดสิ้นและกองศพชาวบ้านทั้งหมดที่ถูกฆ่าตายทั้งคู่ทำได้เพียงนั่งร้องให้ต่อหน้ากองศพของคนในหมู่บ้านและทำการหาศพครอบครัวของตนกอดแล้วร่ำให้เป็นเวลานานก่อนที่จะทำการช่วยกันฝังศพคนในหมู่บ้านและพ่อแม่พร้อมกับความโกรธแค้นที่จะเอาคืนพวกคนที่มาทำลายหมู่บ้านให้ได้ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว แล้วทั้งสองคนก็ทำการอำลาหลุมศพพร้อมทั้งน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดหาของใช้จำเป็นพร้อมออกเดินทางไปยังเมืองหลวงแห่งซิลวาโดยรู้สึกสูญเสียบ้านเกิดและครอบครัวทำให้ทั้งคู่เกิดการเปลี่ยนแปลงไป