บุรุษหน้ากากทมิฬ

บทที่ 1 ณ หมู่บ้านคาริน

หมู่บ้านที่ติดกับเทือกเขาและแม่น้ำที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่มากมายมีหลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่รวมกันไม่ว่าจะ มนุษย์ คนแคระ เอลฟ์ ครึ่งคนครึ่งสัตว์ ต่างอาศัยอยู่รวมกันอย่างสงบสุข ณ บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน

 อาราตะ:''ลืมตาบิดตัวขี้เกียจไปมา'' พึ่งตื่นนอนจากบนเตียงในตอนเช้าตู่

 อาราตะ:"เอาหละวันนี้ก็ไปฝึกซ้อมดีกว่าเพื่อที่จะได้เป็นนักผจญภัยอันดับหนึ่งไงหละฮ่าๆ" พูดและหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นบ้าน

 แม่อาราตะ:"อย่ามัวแต่ทำเสียงดังตอนเช้าสิ เดี๋ยวคุณพ่อจะตื่น เขากำลังพักพ่อนอยู่เมื่อคืนออกไปกวาดล้างพวกโจรที่มาปล้นหมู่บ้าน ไหนๆก็ตื่นแล้วมา ช่วยแม่ทำกับข้าวก่อนแล้วไปปลุกพ่อมากินข้าวลูกถึงค่อยออกไปข้างนอก" คุณแม่อาราตะที่กำลังบ่นและกำลังทำอาหารเช้าอยู่ที่ห้องครัว

 อาราตะ:"ค๊าบๆ กำลังลงไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ" ออกจากห้องไปที่ห้องครัว

 แม่อาราตะ:"ลูกก็อายุ 8 ขวบแล้วก็มาช่วยกันทำไร่ทำสวนหน่อยสิเห็นลูกเอาแต่ออกไปเที่ยวเล่นกลับมาสะบักสะบอมตลอดเลยลูกไปทำอะไรมาถึงเจ็บหนักขนาดนั้น" 

 อาราตะ:"ผมไปฝึกดาบที่ลานฝึกหน้าหมู่บ้านกับครูฝึกทุกวันเท่านั้นเองไม่ได้ไปเที่ยวเล่นซักหน่อยผมอยากจะไปผจญภัยข้างนอกออกไปดูโลกหนะ"

 แม่อาราตะ:"ลูกแน่ใจแล้วหรือที่จะไปผจญภัยทั้งอันตรายและต้องจากบ้านไปอาจไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกก็ได้" พูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงลูกชาย

 พ่ออาราตะ:"ลูกก็โตแล้วเขาอยากทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำเถอะ" เดินเข้ามาที่ห้องครัวพร้อมกับหาวแล้วก็พูด

 แม่อาราตะ:"แหมคุณก็เรามีลูกชายเพียงคนเดียวก็ต้องอยากให้เขาปลอดภัยและมีความสุขอยากให้เขาใช้ชีวิตอยู่กับเราที่นี่"

 อาราตะ:"แม่ไม่ต้องเปลี่ยนห่วงผมดูแลตัวเองได้และการออกเดินทางผจญภัยคือความฝันของผมถึงผมจะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แต่ก็รักท่านทั้งสองเสมอ"

 พ่ออาราตะ: "เห็นไหมลูกเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเมื่อถึงเวลาก็ออกไปผจญภัยโลกกว้างถ้าลูกรู้สึกคิดถึงบ้านก็กลับมาหาพวกเราได้เสมอนะ" มองหน้าอาราตะพูดออกมาแล้วก็ยิ้มอย่างเป็นห่วง

 แม่อาราตะ: "พ่อกับแม่รักลูกเสมอถ้าลูกอยากกลับมาอยู่กับพ่อแม่ลูกก็กลับมาได้เสมอพ่อแม่จะอยู่หมู่บ้านนี้ไม่ไปไหน" 

 อาราตะ: "โอเคครับผมจะไม่ทำให้พวกท่านต้องเป็นห่วง" อาราตะรู้สึกอิ่มเปรมกับความสุขมากๆ

 หลังจากที่ทั้ง 3 คุยกันกับข้าวก็เสร็จครอบครัวก็กินข้าวกันอย่างมีความสุขพ่อกับแม่ก็ไปทำสวนส่วนอาราตะก็ออกไปลานฝึกเช่นเคย