The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://wallpaperaccess.com

……………………

      ดวงตาของมาวินพร่ามัว ต้องใช้เวลานาน กว่าจะเป็นปกติ ทว่าทันทีที่ได้เห็นทุกสิ่ง เขาก็ตกใจอย่างรุนแรง ด้วยภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ห้องทดลอง แต่เป็นป่าไม้เขียวชอุ่ม

“ เฮ้ย.....นี่คือที่ไหน แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือ.....เราจะฝันไป ” มาวินเริ่มโวยวายและเสียขวัญ เด็กหนุ่มตบหน้าผากของตัวเองเบาๆ หวังให้ตื่นจากฝัน ระหว่างยุ่งอยู่กับการปลุกตัวเอง เสียงประหลาดก็ดังออกมาจากนาฬิกาสีกระดำกระด่าง

“ ครื้ด...... ว่าไง เจ้าหนู นายเข้ามาในดันเจี้ยนระดับ 20 รึยัง ” 

      มาวินจำได้ว่านั่นคือเสียงของศาสตราจารย์เฒ่า เขารู้สึกโล่งอก แม้ไม่ค่อยชอบขี้หน้าชายสูงวัย แต่ในยามนี้ แค่มีใครซักคนอยู่ด้วย มันก็ดีงามจนบรรยายไม่ถูกแล้ว 

“ ดีใจที่ได้ยินเสียงนายนะ ตาเฒ่า ” มาวินดีใจจนน้ำตาไหลพราก 

“ ฮะ....แฮ่ม ชั้นชื่อศาสตราจารย์อ็อคซี่ ไม่ใช่ตาเฒ่า ถ้าไม่มีอะไร เลิกติดต่อกันแค่นี้นะ เพราะชั้นเกลียดเด็กเกรียนที่ไร้มารยาท ” น้ำเสียงของศาสตราจารย์เฒ่าดูเครียดขึ้ง บ่งบอกว่าแค้นเคืองอย่างจริงจัง 

“ โว้ๆ ไม่นะ ไม่ โอเค ชั้นยอมแล้ว ศาสตราจารย์เฒ่า เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ท่านศาสตราจารย์อ็อคซี่ ผมอยู่ที่ไหน แล้วมาได้ยังไงครับ ” คำขู่เป็นผล ลิงหัวเขียวจอมเกรียนกลายเป็นเด็กเรียบร้อยในทันที  

       ศาสตราจารย์เฒ่าครางเบาๆในลำคอด้วยความพึงพอใจ เขานิ่งไปพักนึง ก่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นงานเป็นการ 

“ อืม.....คืองี้ ตอนนี้นายอยู่ที่ดันเจี้ยนระดับ 20 ซึ่งตั้งอยู่ในเขตป่าสงวน อันเป็นสถานที่ฝึกของพวกเลเวลต่ำ และนายไปถึงที่นั่นด้วยเครื่องย้ายมวลสาร ”  

“ อ้อ.....อย่างนี้นี่เอง อย่างกะอยู่ในการ์ตูนเลย ” มาวินพยักหน้าหงึกๆ ท่าทีคล้ายจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ 

“ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ อะไรคือการ์ตูน ” ศาสตราจารย์เฒ่าขัดขึ้นมาทันที เพราะสงสัยในคำพูดของเด็กหนุ่ม

“ อ้าว.... ในโลกนี้ไม่มีการ์ตูนเหรอ แย่จัง ชั้นชอบดูการ์ตูนเอามากๆซะด้วย ” มาวินบ่นพึมพำด้วยความเซ็ง พลางนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ดูการ์ตูนแนวแอคชั่นที่ชื่นชอบมานานแล้ว 

“ นี่พ่อเจ้าประคุณ ตกลงนายจะบอกชั้นได้ยังว่า….การ์ตูนคืออะไร…” ศาสตราจารย์เฒ่าโวยดังด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวมากขึ้น เนื่องจากเด็กหนุ่มไม่ยอมตอบคำถามของเขาซักที 

“ การ์ตูนคือ….อืม อธิบายไงดีฟะ ” มาวินเกากระบาล เขาไม่รู้จะพูดยังไง ทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มก็นึกออก

“ เออ ใช่แล้ว ว่าแต่ลุง เฮ้ย ท่านศาสตราจารย์อ็อคซี่ ผมจะออกจากสถานที่แห่งนี้ได้ยังไงครับ ” มาวินรีบเฉไฉไปเรื่องอื่น

“ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ผ่านทุกด่านในดันเจี้ยน แล้วขึ้นไปยืนบนแท่นทรงกลมที่ปลายทาง ซึ่งมีรูปร่างเหมือนแท่นฟ้าที่ส่งตัวนาย จากนั้นก็ติดต่อกันทางนาฬิกา ชั้นจะวาร์ปนายกลับมาที่ห้องทดลองเอง ” 

       น้ำเสียงของศาสตราจารย์เฒ่าเต็มไปด้วยความภาคภูมิ ดูเหมือนว่าเขาจะชอบใจที่มีคนมาเรียกว่า “ท่าน” 

“ ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วชั้นจะไปถึงปลายทางได้ยังไง ” มาวินร้องถาม 

“ อ้อ เรื่องนี้ก็ไม่ยาก นายจะพบป้ายบอกทางเป็นระยะ ก็แค่เดินตามทิศทางที่ป้ายนั้นแนะนำเท่านั้นเอง หึ หึ หึ ” ศาสตราจารย์เฒ่าหัวเราะเบาๆแบบมีเลศนัย 

       มาวินมองไปรอบๆ เพื่อหาป้ายที่ศาสตราจารย์เฒ่าพูดถึง แต่ก็พบแค่ป่าอุดมสมบูรณ์ เบื้องหน้ามีทางเท้าซึ่งกว้างประมาณ 3 คนเดิน คล้ายว่ามีใครมาถางทาง เพื่อให้เกิดความสะดวกสบายในการสัญจร 

“ เอ....ที่นี่ดูไม่เหมือนป่าซักเท่าไหร่ เหมือนสวนสาธารณะในโลกของเรามากกว่า เพราะมีทางเดินที่ดูเป็นเรื่องเป็นราว ”  หลังสำรวจอยู่ครู่หนึ่ง มาวินก็หลุดปากพูดกับตัวเอง

“ สวนสาธารณะคืออะไร เจ้าหนู ” เสียงศาสตราจารย์เฒ่าถามมาตามสาย น้ำเสียงดูเคลือบแคลง 

“ เฮ้อ......ตาเฒ่านี่ช่างถามจริงๆ จะตอบยังไงดีนะ ” มาวินกุมขมับ ใจนึกกลุ้มในความขี้สงสัยของคู่สนทนา 

“ เอ้า ตกลงสวนสาธารณะที่นายว่า มันคือ…. ” ศาสตราจารย์เฒ่าทวงคำตอบ แต่ไม่ทันจบประโยค มาวินก็ชิงถามก่อน

“ แล้วป้ายบอกทางที่ว่า มันอยู่ตรงไหนเหรอ ชั้นหาไม่เจอ ” 

“ อ้อ ซักครู่ ระบบนำทางในดันเจี้ยนกำลังจะทำงาน นั่นไงมาแล้ว ” ศาสตราจารย์เฒ่าตอบกลับ

      มาวินนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะจับจุดได้ว่าศาสตราจารย์เฒ่าเป็นคนบ้ายอและใส่ใจในงานวิทยาศาสตร์เป็นที่สุด ถ้าแสร้งคุยเรื่องนี้ ชายสูงวัยก็จะเลิกสงสัย แล้วหันไปอธิบายยืดยาว 

       มาวินยืนรอระบบนำทางอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงเครื่องจักร มันดังมาจากทางขวา

“ วี้........ ” 

       มาวินหันไปยังจุดที่เกิดเสียง จึงพบว่าตัวการคือ…..สิ่งที่มีรูปพรรณคล้ายกล้องตรวจจับความเร็ว เจ้าสิ่งนั้นกำลังหมุนตัวเองไปยังทิศทางที่มันต้องการ 

“ โอ้โห แจ่มสุดๆ ของเล่นในโลกนี้ช่างสุดยอด ถ้ากลับไปได้ ชั้นจะเอาไอเดียพวกนี้ไปสร้างเกมออนไลน์ แล้วออกขายทั่วโลก ” ดวงตาของมาวินเบิกโพลง ปากก็ละเมอเพ้อพกตามประสาคนเพี้ยน แต่ไม่ทันพล่ามจบ แสงสีเขียวก็วิ่งออกมาจากเลนส์ขนาดกลาง กระแสนั้นรุนแรงจนเด็กหนุ่มรู้สึกแสบตา พอหายจากอาการดังกล่าว เขาก็พบว่ามีลูกศรแสงสีเขียวขนาดใหญ่กำลังลอยตัวอยู่เหนืออุปกรณ์ไฮเทค 

“ อะจึ้ย ใจหายหมดเลย ” มาวินสะดุ้งเฮือก ในตอนนี้ เขารู้แล้วว่าลูกศรแสงน่าจะเป็นระบบนำทางของดันเจี้ยน

“ ว่าไง เห็นป้ายนำทางรึยัง ” เสียงศาสตราจารย์เฒ่าดังมาตามสาย 

“ อืม เห็นแล้ว ตาเฒ่า เอ๊ะ ท่านศาสตราจารย์อ็อคซี่ ” มาวินตอบตะกุกตะกัก ดูเหมือนเขาจะยังไม่คุ้นเคยกับการเรียกชื่อเต็มของศาสตราจารย์เฒ่า 

“ นั่นแหละ นายเดินไปตามทิศที่ลูกศรสีเขียวชี้ แล้วจะพบด่านแรกของดันเจี้ยน ” เสียงศาสตราจารย์เฒ่าสั่นเล็กน้อย คล้ายกำลังกลั้นหัวเราะจนมาวินเริ่มสงสัย การเดินทางในดันเจี้ยน คงไม่ง่ายอย่างที่ชายสูงกล่าวไว้แน่ๆ 

“ ตกลงตามนั้น เอาไงเอากัน ” มาวินตัดสินใจ พร้อมเดินไปตามทิศทางที่ลูกศรชี้

…………………..

      มาวินเดินไปตามทาง เขาย่างไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และทุกก้าว เด็กหนุ่มจะหันซ้ายทีขวาที เพื่อระวังภัย ดูไม่ผิดแผกจากคนที่กำลังจะข้ามถนน สุดท้าย ก็พบแต่สายลม แสงแดดและเสียงนกร้องกลางป่าที่เขียวชอุ่ม

       มาวินใช้เวลาอยู่นานพอดู ในที่สุด เด็กหนุ่มก็มาถึงลานทรงกลมที่กว้างประมาณครึ่งสนามบาส รอบข้างอุดมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แต่สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มตกใจมิใช่สถานที่ กลับเป็นสิ่งมีชีวิต 3 ตัวที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นดิน พวกมันคือ…….วัวป่าสีน้ำตาล 

“ ว้าก...... นั่นมัน ” มาวินตะโกนดังจนสุดเสียง เพราะในตอนที่มาถึงโลก The Dark World ใหม่ๆ เขาเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีกับสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ 

       แน่นอนว่าเสียงตะโกนแนวแต๋วแตกของมาวินได้เรียกร้องความสนใจของเหล่าสัตว์มีเขาแบบเต็มๆ พวกมันหันมาทางเด็กหนุ่มอย่างพร้อมเพรียง ตัวที่ใกล้สุด เริ่มลุกขึ้นยืนเหยียดเต็มสัดส่วน ดวงตาแดงก่ำจับจ้องอย่างประสงค์ร้าย ครู่หนึ่ง มันก็ร้องดังด้วยกิริยาคุกคาม 

“ มอ........ ” 

“ เหอๆ พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยลูกช้างด้วยเถิด แค่ด่านแรกก็เจองานหยาบแล้ว ” มาวินหัวเราะแห้งๆ พลางนึกสบถสาบานไปเรื่อย ปากสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter