The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

 

 

เครดิตภาพจาก  https://pixabay.com

 

      มาวินค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ อันที่จริง ไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่ามีร่างกาย ทุกอย่างดูล่องลอย ภาพที่เห็นนั้นพร่ามัว เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ภาพต่างๆก็เริ่มชัดขึ้นจนพอจะรู้ได้เลาๆว่านั่นคือฝ้าขาวสะอาดตา จากนั้นก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของแสงแดดและความเย็นฉ่ำของสายลมที่พัดผ่านหน้าต่างซึ่งอยู่ไม่ห่างจากเตียงนอน

 

“ ที่นี่คือที่ไหน ” เด็กหนุ่มรู้สึกกระหายน้ำ ดวงตาเรียวเล็กเหลือบมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจให้หายสงสัย ในที่สุด เขาก็พบว่าที่นี่คือห้องนอนของใครซักคน เพราะมีเครื่องเรือนอย่างโต๊ะ ตู้ เตียง ประดับครบครัน 

 

“ แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” 

        

 

      มาวินพยายามนึกอยู่นานพอดู ในที่สุด ห้วงความจำสุดท้ายก็กลับมา สิ่งแรกที่ระลึกถึงคือภาพการต่อสู้กับโกส เนโครมันเซอร์หนุ่ม ผู้ใช้เวทมนตร์แห่งความตาย

 

“ แย่แล้ว เรากำลังต่อสู้กับไอ้บ้านั่นนี่นา ผลเป็นยังไงนะ ” มาวินร้องดัง ท่าทางร้อนรน เขารีบลุกขึ้นมา ทันทีที่นั่งเต็มตัว ก็เกิดอาการปวดแปล๊บทั่วร่างกาย

 

“ โอ๊ย….. ” 

          

 

       มาวินรู้สึกปวดร้าวอย่างรุนแรง ราวกับเพิ่งโดนสิบล้อเหยียบมาหมาดๆ แต่ในที่สุด เขาก็นึกออก 

 

“ เอ….ที่นี่ไม่มีสิบล้อนี่หว่า แล้วเราเจ็บหนักขนาดนี้ เพราะอะไร ” 

         

 

       ระหว่างที่มาวินกำลังงุนงง เสียงห้าวที่สดใสก็ดังมาจากด้านหลัง 

 

“ ไง ฟื้นแล้วเหรอ เจ้าลิงหัวเขียว ” 

        

 

        มาวินสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหันไปมอง ก็พบกับเหมยลี่ เพื่อนสาวคนสนิท ซึ่งบัดนี้ เธอกำลังยืนกอดอกอยู่ เขาจึงถามกลับไปเบาๆ

 

“ อ้าว ยัยโย่งนี่เอง เธอไม่เป็นไรนะ ” 

         

 

       เหมยลี่มองเด็กหนุ่มหัวเขียวที่นอนบนเตียงด้วยแววตาที่เหมือนจะขำ เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย คล้ายจะหัวเราะ 

 

“ ยังมีหน้ามาถามชั้นอีก คนที่เจ็บหนักคือนายต่างหาก หึ หึ หึ ” 

 

“ ฮะๆ นั่นน่ะสิ ว่าแต่ชั้นไปโดนอะไรมา ถึงได้เจ็บหนักขนาดนี้ ” มาวินถอนหายใจโล่งอก ก่อนหัวเราะต่อ  

 

“ นี่จำเหตุการณ์ไม่ได้จริงๆเหรอ ” เด็กสาวทำหน้างง พลางสอบถามอย่างจริงจัง 

        

 

        เด็กหนุ่มหัวเขียวก้มหน้านิ่ง คิ้วเรียวขมวดย่น คล้ายคนที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง ก่อนจะตอบกลับอย่างระมัดระวัง 

 

“ อืม….. คลับคล้ายคลับคลาว่ากำลังสู้กับไอ้หัวล้านที่ยิงแสงบ้าๆบอๆ (โกส) ต่อมา ชั้นก็วิ่งเข้าใส่แสงสีดำนั่น จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้ ” 

        

 

       เด็กสาวร่างสูงมองหน้านิ่งๆ ถ้ามาวินไม่คิดไปเอง เขารู้สึกว่าเหมยลี่กำลังจับผิดอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเธอทำแบบนี้ไปทำไม พอเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกขัดเขินผสมกระอักกระอ่วน จึงลองตวาดกลับ

 

“ นี่เธอจะมาจ้องทำไม หูชั้นงอกออกมาสี่ข้างรึไง ” 

         

 

       เหมยลี่ยังคงจ้องนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้น เธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ 

 

“ เฮ้อ…. นายคงจำไม่ได้จริงนั่นแหละ งั้นจะบอกให้ฟัง คนที่จัดการเจ้าเนโครมันเซอร์นั่นก็คือ….นาย ” 

 

“ ฮ้า…… คนอย่างชั้นนี่นะ ไม่น่าเชื่อ ” ดวงตาของมาวินเบิกโพลงด้วยความตกใจ 

 

“ ก็ใช่น่ะสิ นายนั่นแหละที่เป็นคนล้มมัน ” เหมยลี่ยืนกอดอก พร้อมเอียงคอตอบด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย 

 

“ เป็นไปไม่ได้ เจ้าโล้นนั่น โคตรเก่งบรรลัย แถมยกแรก ชั้นถูกมันอัดเอาอัดเอาจนล้มลงไปนอนวัดพื้น แล้วอย่างนี้ มันจะแพ้ชั้นได้ยังไง ” มาวินเถียง เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เด็กสาวเล่า 

 

“ เชื่อหรือไม่เชื่อ ก็ตามใจ ความจริงคือ…..นายล้มมันไปแล้ว แต่…….ที่สำคัญกว่านั้น ” เด็กสาวร่างสูงตัดบท หลังจากนั้นก็เว้นระยะไปนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดบางสิ่งที่สำคัญ 

 

“ นายเป็นบ้าอะไร ถึงได้ยืดอกรับคาถาของมัน รู้มั้ย ถ้าสู้ไปตามวิธีที่นายใช้ในตอนแรก ก็ชนะได้ง่ายๆ ไม่ต้องเจ็บหนักแบบนี้ ” เหมยลี่เริ่มใส่เป็นชุด ทำให้มาวินถอยหลังหนีจนติดขอบเตียง 

 

“ แล้วรู้มั้ยว่า….ไอ้คาถาเดทที่เพิ่งโดน มันคือคาถาสั่งตายที่ทำให้นายสิ้นลมในทีเดียว ถึงไม่ตาย ก็อาจพิการหรือไม่ก็เจ็บหนักแบบนี้ ” เด็กสาวยังใส่ไม่เลิก สีหน้าของเธอดูขึงขังเป็นอย่างยิ่ง 

        

 

       ความจริง มาวินก็รู้สึกเกรงเหมยลี่อยู่แล้ว แต่ในยามนี้ ความกลัวยิ่งมากขึ้นเป็นเท่าทวี เขาคาดว่าตัวเองอาจโดนขนมตุ้บตั้บอีกหนึ่งชุดใหญ่ ถึงกระนั้น ลึกๆในใจกลับรู้สึกเป็นสุข ด้วยสัมผัสถึงความอบอุ่นที่แฝงในการกระทำของเพื่อนสาว ทำให้เผลอยิ้มออกมา

 

“ ยิ้มทำไม เจ้าลิงหัวเขียว ” เด็กสาวร่างสูงร้องถาม

 

“ เอ๊ะ ไม่นะ เปล่านี่ ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย ” มาวินเปลี่ยนท่าที เขาแสร้งทำเป็นงง  

          

 

       เหมยลี่จ้องอยู่ครู่หนึ่ง แววตาดูเอาเรื่อง เวลาต่อมา เด็กสาวร่างสูงก็โยนบางสิ่งไปที่ตัก เมื่อเด็กหนุ่มมองมา ก็พบว่าสิ่งนั้นคือ……จานข้าว 

 

“ กินอาหาร แล้วพักผ่อนซะ นายต้องรักษาตัวซักพัก ถึงจะออกเดินทางได้ ” เด็กสาวพูดเสียงแข็ง ก่อนเดินจากไป 

         

 

       เด็กหนุ่มหัวเขียวมองอาหารในจานซึ่งมีลักษณะคล้ายแป้งสาลีเม็ดกลม เจ้าก้อนเล็กๆนั้นลอยตัวอยู่บนซุปร้อน มาวินไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่มันดูคล้ายข้าวต้มในโลกมนุษย์ ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ลังเลที่จะสวาปาม ด้วยถูกความหิวบงการจิตใจ นาทีต่อมา จานใบนั้นก็กลับกลายเป็นว่างเปล่า 

 

“ เค็มไปนิด แต่ก็อร่อยใช้ได้ รสชาติคล้ายข้าวต้มบ้านเราแฮะ มีอีกจานมั้ยเนี่ย ” เด็กหนุ่มแลบลิ้นเลียปาก เขาพึงพอใจในอาหารมื้อนี้ 

 

…………………….

         

        เวลาย่างเข้าสู่หัวค่ำ บรรยากาศเริ่มมืดครึ้ม มาวินจึงยันกายลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เพื่อไปปิดหน้าต่าง จะได้ป้องกันลมหนาวยามดึก หลังจากนั้นก็กลับมานอนที่เตียง

 

“ อู้ย.....ปวดไปทั้งตัวเลย นี่คือผลจากการโดนแสงสีดำนั่นใช่มั้ย ” เด็กหนุ่มร้องครางเบาๆ เขาสงสัยว่าทำไมถึงปวดร้าวขนาดนี้ ทั้งๆที่ร่างกายปรากฏบาดแผลเพียงเล็กน้อย ระหว่างนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออกมาช้าๆ

 

“ แอ๊ด…. ” 

        

 

       มาวินเงยหน้ามองบุคคลที่กำลังเข้ามา เขาคือชายวัยกลางคน ร่างสูงผอม ใบหน้ามีหนวดเคราปกคลุมถึงปลายคาง เส้นผมสั้นๆบนศีรษะเป็นสีเทา คนผู้นี้เปิดยิ้มกว้าง พร้อมกล่าวทักด้วยเสียงที่แหบแห้ง

 

“ ตื่นแล้วเหรอ พ่อหนุ่ม ” 

       

 

       เด็กหนุ่มเอ๋ออยู่แวบหนึ่ง ก่อนตอบกลับ

 

“ อืม ตื่นแล้วล่ะ ลุง ว่าแต่ที่นี่คือ…..” 

 

“ ที่นี่คือหมู่บ้านเล็กๆที่ชื่อว่า.....ลูกากู ” ชายกลางคนตอบกลับ สีหน้ายิ้มแย้ม 

 

“ เหอๆ งั้นขอถามบ้างนะ หลังจากต่อสู้กับไอ้โล้นยิงแสง (โกส) ชั้นหลับไปกี่ชั่วโมง ” เด็กหนุ่มถามเพลียๆ 

       

 

        ชายกลางคนตรึกตรองนิดหนึ่ง เพราะไม่รู้ว่าไอ้โล้นยิงแสงคือใคร หลังจากคิดออก เขาก็ตอบคำถามของเด็กหนุ่ม

 

“ อืม…..ก็ประมาณ 3 วัน ”  

 

“ อ้อ แค่ 3 วัน เฮ้ย……ตั้ง 3 วันเลยเหรอ ลุง ” มาวินรับคำเบาๆ ก่อนสะดุ้งตกใจ 

 

“ จริงตามนั้น ว่าแต่เรายังไม่รู้จักกันเลยนะ ลุงชื่อ อีริก เมนสัน เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เธอล่ะ ชื่ออะไร ” ชายกลางคนแนะนำตัว ก่อนจับมือของมาวิน เพื่อทักทาย 

 

“ เอ่อ…. ชั้นชื่อ มาวินน่ะ ” เด็กหนุ่มเขย่ามือกลับ พลางแนะนำตัวเองแบบงงๆ 

 

“ อืม… ก่อนจะพูดเรื่องอื่น ขอกล่าวบางอย่าง ในฐานะที่ชั้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ขอบใจเธอมากที่สามารถขับไล่อันธพาลกลุ่มนั้นได้ พวกเราลำบากจากการถูกกดขี่มานาน ทีนี้จะได้อยู่อย่างสงบซักที ขอบคุณจริงๆ ” หัวหน้าหมู่บ้านเขย่ามือแรงขึ้น ขอบตาแดงก่ำ คล้ายจะร้องไห้ แต่เด็กหนุ่มไม่รู้สึกตื้นตันไปด้วย ในใจแอบขบคิด 

 

“ รู้แล้วว่าอยากขอบใจ แต่ช่วยหยุดเขย่ามือซักที ชั้นเจ็บระบมไปทั้งตัวแล้ว ขอร้องเถอะนะ ” 

         

 

       หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเด็กหนุ่มเริ่มรำคาญ ถึงกระนั้น ชายกลางคนก็ชดเชยด้วยการยกสำรับชุดใหญ่มาเสิร์ฟ ในนั้นมีทั้งอาหารร้อนอาทิเช่นข้าวต้มประหลาดที่เพิ่งกินเมื่อตอนกลางวันและเนื้อแปลกๆที่มีสีออกไปโทนแดง ตามด้วยองุ่น มะม่วง สับปะรด 

      

 

       แน่นอนว่าเด็กหนุ่มไม่ยอมปฏิเสธความหวังดีของเจ้าบ้านแน่ๆ เขาจึงยัดอาหารทั้งสำรับเข้าสู่กระเพาะ สุดท้ายก็ไม่เหลือแม้แต่กระดูก นับว่าเป็นการรับประทานที่ชวนให้สุนัขร้องไห้จริงๆ 

 

……………………….

         

       มาวินหลับอย่างสบายอารมณ์ เตียงหนานุ่มและผ้าห่มอันอบอุ่น ประกอบกับอากาศบริสุทธิ์ของบ้านแถบชนบท สร้างความสงบสุขให้กับเด็กหนุ่ม พอถึงเช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนๆก็สาดผ่านมู่ลี่หน้าต่างเข้ามา มันแยงตาจนทำให้เขาตื่นจากนิทรา

 

“ หาว....... ” เด็กหนุ่มยกสองแขนขึ้นสูง เพื่อบิดขี้เกียจ เขาเริ่มขยี้ตา แล้วหันซ้ายแลขวา เพื่อดูเวลา 

 

“ กี่โมงกี่ยามแล้ว นาฬิกาอยู่ไหนกันนะ ” 

        

 

       เด็กหนุ่มมึนงงอยู่ครู่ใหญ่ ก็จำได้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่โลกมนุษย์ แล้วจะมีนาฬิกาตั้งโต๊ะได้ยังไง จึงเปลี่ยนเป็นลุกขึ้นยืน เพื่อออกไปสูดอากาศข้างนอก ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น ก็รู้สึกสูญกำลังและเจ็บปวดอยู่นิดๆ เลยก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและยากเย็น 

 

“ พักตั้งคืนหนึ่งแล้ว ยังไม่หายอีก ท่าทางจะหนักกว่าที่คิด หรือเราจะชนกับรถสิบล้อมาจริงๆ ” เด็กหนุ่มนึกหงุดหงิดที่ไม่อาจใช้ร่างกายได้ตามประสงค์ ทันใดนั้นเอง เขาก็เหลือบไปเห็นไม้พลองยาวขนาดเกือบเท่าตัวคน  

 

“ เอ๊ะ เยี่ยมไปเลย เจอของดีเข้าให้แล้ว ” เด็กหนุ่มยิ้มหน้าบาน เขาหยิบไม้ยาวมาไว้ในมือ เพื่อใช้ยันกาย

         

 

       พอประตูเปิดออก เด็กหนุ่มก็พบกับห้องรับแขกที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนประเภทไม้แบบง่ายๆ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ ผนังมีเครื่องมือทำเกษตรกรรมวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ 

 

“ ที่นี่คือบ้านของใคร ” 

        

 

       แม้มาวินจะสงสัยอยู่บ้าง แต่ไม่นาน เขาก็อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกตามประสาลิงที่อยู่ไม่สุข จึงเริ่มเขยกกายไปพร้อมไม้ค้ำยัน

        

 

       มาวินเขยกไปตามทาง พอถึงประตูไม้ไร้ลวดลาย เด็กหนุ่มรู้ทันทีว่านี่คือปรากการด่านสุดท้าย เขาจึงเอื้อมมือไปเปิดมัน

 

“ แอ๊ด….. ” 

      

 

        ทันทีที่ประตูเปิดออก แสงแดดแรงกล้าจากภายนอกก็สาดส่องเข้ามาจนต้องหรี่ตาลง เพราะเขาอยู่ในห้องมานานเกินไป

        

 

        มาวินยกมือขึ้นป้องหน้าผาก เพื่อบังแสงแดด เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็แสบตาน้อยลง ทำให้มองเห็นทิวทัศน์ภายนอกอย่างชัดเจน เด็กหนุ่มพบว่าตนกำลังยืนอยู่กลางชนบท มีบ้านไม้สร้างแบบง่ายๆอยู่หลายหลัง ต้นไม้หลากชนิดยืนต้นเป็นระยะ สายลมปะทะใบหน้า เมื่อนำมาผสมกับเสียงนกร้องเบาๆราวกับดนตรีธรรมชาติ ทำให้รู้สึกอิ่มใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะมันทั้งสงบสุขและเรียบง่าย

 

“ อืม……รู้สึกดีจังเลย ” เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นฟ้า พลางหลับตา เพื่อให้ใบหน้าเรียวเล็กได้สัมผัสลมเย็นอย่างเต็มที่ 

        

 

       ขณะที่มาวินกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศ เขาก็รู้สึกว่าหมู่บ้านนี้เงียบเกินไป มันผิดปกติเอามากๆ เพราะในยามเช้าแบบนี้ ควรเป็นเวลาที่ชาวบ้านออกหากิน แต่กลับไม่พบผู้คน ระหว่างที่สงสัยอยู่นั้นเอง เด็กหนุ่มก็ได้ยินเสียงผู้คนโห่ร้อง มันดังมาจากที่ไหนซักแห่ง

 

“ เฮ้ เฮ้ เฮ้ ” 

 

“ ใครมาร้องเอะอะโวยวายแถวนี้ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวตัดสินใจ เขยกไปตามทิศทางที่เกิดเสียง

         

 

        มาวินเขยกได้ไม่นาน เขาก็ถึงจุดเกิดเหตุ สถานที่นั้นก็คือ……ลานกว้างกลางหมู่บ้าน มีเหล่าชาวบ้านราวๆ 50 คนรวมตัวกันอย่างหนาแน่น

 

“ เอ๋.....เขากำลังทำอะไรกัน ” เด็กหนุ่มมองไปยังกลุ่มชาวบ้านที่ยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ครู่หนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงห้าวๆของสาวคนหนึ่ง มันฟังดูคุ้นหูเสียเหลือเกิน

 

“ เอาล่ะ กระบวนท่าที่ 1 แมวป่าหัดเดิน ” 

       

 

        เด็กหนุ่มรู้แล้วว่าใครคือเจ้าของเสียง ย่อมหนีไม่พ้นเหมยลี่ เด็กสาวยอดกังฟูเป็นแน่ ทันใดนั้นเอง เหล่าชาวบ้านก็ก้าวออกไปข้างหน้า ก่อนปล่อยหมัดตรงและตะโกนดังอย่างพร้อมเพรียง

 

“ เฮ้ ”  

       

 

        เด็กหนุ่มถึงกับใบ้รับประทาน อาจารย์สาวของเขากำลังฝึกวิทยายุทธ์ให้เหล่าชาวบ้าน เมื่อพิจารณาอย่างละเอียด ก็พบว่าในกลุ่มนั้นมีทั้งคนแก่ ผู้ใหญ่ หนุ่มสาว แม้กระทั่งเด็ก 7 ขวบก็ยังมาฝึก ทำให้ดูขบขันและชื่นชมในเวลาเดียวกัน 

 

“ ฮะๆ ยัยโย่งเกณฑ์คนมาฝึกทั้งหมู่บ้านเลย แน่จริงๆ ” มาวินหัวเราะเบาๆ

 

“ กระบวนท่าที่ 2 แมวป่าคืนรัง ” เด็กสาวตะโกนดังจนก้องบริเวณ เหล่าชาวบ้านก็ดีดตัวถอยหลัง พลางยกเท้าเตะสูงอย่างฉับพลัน แม้จะเป็นกระบวนท่าที่ยากพอสมควรสำหรับผู้ฝึกใหม่ แต่พวกเขาก็ออกท่าทางได้อย่างพร้อมเพรียง ทำให้มาวินรู้สึกทึ่งมิใช่น้อย 

 

“ โอ้โห ฝึกได้ถึงขั้นนี้เลยเหรอ ไม่เบาแฮะ ”          

      

 

        มาวินยืนดูอยู่ครู่ใหญ่ การฝึกซ้อมก็จบลง ทันใดนั้นเอง ก็มีเด็กชายอายุราวๆ 10 ขวบหันมาเห็น ผู้เยาว์จึงร้องบอกพ่อของตนเอง

 

“ พ่อๆ….. นั่นพี่มาวินนี่นา เขาฟื้นแล้ว ” 

        

 

        สิ้นเสียงร้อง ทุกคนในกลุ่มพากันหันขวับมาที่มาวิน ทำให้เด็กหนุ่มผวาเฮือกใหญ่ ภายในรู้สึกถึงลางอัปมงคล

 

“ ซวยแล้วสิ พวกนั้นจะมาไม้ไหนกันนะ ” เด็กหนุ่มรำพันกับตัวเองเบาๆ ใบหน้าเล็กเรียวเริ่มซีดเซียว 

        

 

        เวลาต่อมา เหล่าชาวบ้านก็ตรงมาที่เด็กหนุ่มพร้อมกัน ใบหน้าของทุกคนดูบ้าคลั่ง เขาเลยถอยหนี แต่ไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่

 

“ เอ๊ะ ติดต้นไม้ ” เด็กหนุ่มเหลียวหลังไปมอง จังหวะที่หันกลับมา เขาก็พบว่ากลุ่มชาวบ้านกว่าครึ่งร้อยได้มายืนรายล้อมเป็นที่เรียบร้อย

 

“ ไม่รู้ว่าไปทำผิดอะไร เขาถึงมารุมกระทืบเรา ไม่ได้การ ต้องรีบขอโทษ ” มาวินนึกผวาอยู่ในใจ จังหวะที่เด็กหนุ่มเตรียมยกมือไหว้ ชายร่างยักษ์ซึ่งมีหนวดเคราเฟิ้ม ก็ก้าวเข้ามาประชิด เพื่อทำบางสิ่งที่คาดไม่ถึง 

     

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter