The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

 

 

เครดิตภาพจาก  https://pixabay.com

 

……………………….

          

        ทั้งสองฝ่ายเคลียร์ลานกว้างให้มีพื้นที่ประลองฝีมือ โกสยืนสงบนิ่ง ใบหน้าซีดเผือดดูเรียบเฉย ดวงตาจับจ้องมาที่มาวิน

        

 

        ส่วนมาวิน เขากำลังอบอุ่นร่างกายด้วยการกระโดดขึ้นลงสลับเหยียดแขน เหยียดขา โดยมีเหมยลี่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง 

 

“ เอาล่ะนะ พร้อมรบแล้ว ยะฮู้ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวแกว่งแขนไปมา พร้อมตะโกนดัง แต่ก่อนประจัญบาน เหมยลี่ได้ร้องเรียกเบาๆ 

 

“ เดี๋ยวก่อน ” 

 

“ เอ๊ะ มีอะไรรึ ยัยโย่ง ” มาวินหันกลับมาถาม 

 

“ ก่อนจะออกไปสู้ นายรู้มั้ยว่าเนโครมันเซอร์น่ากลัวยังไง ” เด็กสาวลองไถ่ถาม

 

“ อืม….. ยังไงล่ะ ” มาวินเริ่มคลายความทะนง เพราะฉุกคิดได้ว่า….ในการต่อสู้ที่ผ่านมา เหมยลี่ไม่เคยมีทีท่าหวาดหวั่นเหมือนคราวนี้เลย แสดงว่านายโกสน่าจะมีดีอยู่ไม่น้อย 

 

“ เนโครมันเซอร์คือผู้ใช้มนตร์ดำ ซึ่งนับว่าเป็นศาสตร์มืดที่มีอำนาจฝืนกฎธรรมชาติ เวทแต่ละบทล้วนสยดสยองและน่าสะพรึงกลัว ” เหมยลี่อธิบายให้ฟังอย่างละเอียด ด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เรียบเฉย ทำให้วาจาดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

 

“ เฮือก...... ” เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอหลายเฮือกใหญ่ ก่อนเอ่ยถามเสียงสั่น

 

“ แล้วเวทมนตร์พวกนั้นน่ากลัวยังไง ” 

        

 

        เหมยลี่มองหน้ามาวินนิ่งๆ ความเงียบปกคลุมสถานการณ์จนแทบจะได้ยินเสียงสายลมยามเย็น เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เด็กสาวก็กล่าวช้าๆ

 

“ หลักๆก็เป็นการใช้คำสาปขั้นพื้นฐาน อาทิเช่นสั่งให้ขยับไม่ได้ นอนหลับฝันร้าย พูดไม่ออก แต่ถ้าเป็นคำสาปร้ายแรง ก็สามารถสั่งให้ตายในทันทีหรือค่อยๆตายอย่างช้าๆ” 

         

 

         มาวินหน้าเสียขึ้นมาทันควัน ถึงกระนั้น ก็พยายามยิ้มสู้ เขารวบรวมกำลังใจ ก่อนถามเด็กสาวอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด 

 

“ ล้อกันเล่นหรือเปล่า อำกันใช่มั้ย ที่ว่ามาทั้งหมด เข้าข่ายพวกเล่นของในโลกของชั้นเลยนะเนี่ย ” 

         

 

        เด็กสาวร่างสูงมึนกับคำพูดของมาวิน แต่ก็ดูไม่ใส่ใจนัก เพราะเด็กหนุ่มจอมเพี้ยนมักจะพล่ามเลอะเทอะเป็นประจำอยู่แล้ว เธอนิ่งตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับ

 

“ จริงๆแล้ว เรื่องราวความมหัศจรรย์ของผู้ใช้มนตร์ดำยังมีมากกว่านั้น ว่ากันว่า......ถ้าเป็นเนโครมันเซอร์ระดับสุดยอด จะมีพลังอำนาจถึงขั้นควบคุมความตาย ” 

 

“ ฮ้า..... บ้าน่า อย่าบอกนะว่าเจ้าเน…อะไรซักอย่างเนี่ย สามารถเรียกผีขึ้นมาได้ พูดเป็นเล่นน่า ชั้นสู้แต่กับคนเท่านั้น แต่กับพวกผี ชั้นสู้ไม่ไหว บรื้อ..... ” มาวินเริ่มโวยวาย ถ้ามีเรื่องผีมาเกี่ยวข้อง เขาจะขี้ขึ้นสมองทันที

        

 

         เหมยลี่หันไปมองโกส ดวงตาคมเข้มดูกระสับกระส่ายเล็กน้อย คล้ายว่าเกิดความกังวลใจ ครู่หนึ่ง เธอก็แนะนำมาวินต่อ

 

“ การต่อสู้กับผู้ใช้เวทมนตร์ จะยืนทื่อเป็นเป้านิ่งไม่ได้ ต้องคอยเคลื่อนที่อยู่ตลอด ทันทีที่คู่ต่อสู้เริ่มร่ายเวทบทต่อไป จะใช้เวลาประมาณ 3 วินาที ช่วงนี้แหละที่ต้องกุมความได้เปรียบ เข้าไปอัดมันให้เร็วที่สุด เพราะพวกนักเวทไม่มีทางว่องไวไปกว่านักสู้ระยะประชิดแบบพวกเรา ” 

       

 

         มาวินพยักหน้าหงึกๆ ถึงจะรู้สึกกลัวผี แต่เด็กหนุ่มก็พยายามข่มใจ เพื่อก้าวมาเผชิญหน้ากับโกสที่ยืนอยู่กลางลานประลอง

 

“ สั่งเสียกันเสร็จแล้วใช่มั้ย เจ้าหนู ” โกสแสยะยิ้มที่ชวนขนลุก ก่อนกล่าวข่มขวัญ 

       

 

        มาวินตั้งท่าต่อสู้โดยไม่ยอมต่อคำ ตั้งแต่รับรู้ว่าเนโครมันเซอร์ทำอะไรได้บ้าง เขาก็ดูสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นมาทันที อาการแบบนี้ ยิ่งทำให้โกสได้ใจจนถึงขั้นคำรามดัง

 

“ ฮ่าๆ พอรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของข้า ก็เลิกอวดดีเลยนะ ไอ้เด็กปากเปราะ เอานี่ไปกินซะ ไบโอ ” 

         

 

        ทันทีที่พูดจบ ก็ปรากฏแสงสีเขียวอ่อนบนมือขวาของเนโครมันเซอร์หนุ่ม จอมเวทกางฝ่ามือมาที่มาวิน แสงประหลาดจึงพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มโดยพลัน 

 

“ เฮ้ย อะไรเนี่ย ” มาวินตกใจสุดขีด แต่ด้วยปฏิกิริยาที่รวดเร็ว ทำให้ฉากหลบลำแสงได้อย่างหวุดหวิด 

 

“ ตูม ” 

       

 

        ลำแสงนั้นพุ่งปะทะพุ่มกุหลาบ เมื่อควันจางลง ก็ปรากฏว่ามวลหมู่ดอกไม้ได้เหี่ยวเฉาไปทั้งแปลง 

 

“ อึ้ย นี่ถ้าเราโดนล่ะก็….” มาวินนึกสยองอยู่ในใจ ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะแหบแห้งของเนโครมันเซอร์

 

“ หึๆ หลบเร็วดีนี่ เจ้าหนู แต่จะหลบได้ซักกี่ครั้ง ” โกสแสยะยิ้ม มือขวาเริ่มเรืองแสงอีกคำรบ

      

 

          ใบหน้าของมาวินซีดเผือด ความปอดแหกเกาะกุมหัวใจ ในเวลาต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงของเหมยลี่ 

 

“ อย่าหยุดนิ่ง เคลื่อนที่ตลอด ” 

       

 

         เมื่อได้ยินคำชี้แนะ มาวินก็คลายความกลัวลง เด็กหนุ่มเริ่มขยับกายไปทางซ้ายทีขวาที ความเร็วในการเคลื่อนที่แทบทำให้ชาวบ้านและลูกสมุนของโกสมองไม่ทัน 

 

“ โห…… เจ้าหนูนั่นเร็วชะมัด ” เสียงโห่ร้องชื่นชมจากเหล่าชาวบ้านเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ 

        

 

        แม้โกสจะเจอความไวขนาดนั้น แต่สีหน้าดูไม่เปลี่ยนเลยซักนิด คล้ายว่ายังมีไม้เด็ดซ่อนอยู่ ถึงกระนั้น เขาก็พยายามยิงคาถา “ไบโอ” ใส่มาวินที่วิ่งวนอยู่รอบตัว ทว่าทุกการโจมตี หาได้ต้องกายของเด็กหนุ่ม

 

“ ตูม ตูม ตูม....... ” 

         

 

        เสียงระเบิดจากคลื่นแสงสีเขียวดังเป็นระยะ จนเหล่าชาวบ้านและลูกสมุนต่างพากันถอยห่าง เพราะกลัวจะโดนลูกหลง 

        

 

        ขณะที่มาวินวิ่งวนไปมา สมองก็พยายามหาวิธีแก้อยู่ตลอด เมื่อตกผลึก ก็ได้ความคิด

 

“ เราเริ่มจับจังหวะการเริ่มร่ายเวทของมันได้ แต่ละครั้งน่าจะใช้เวลาประมาณห้าวินาที ถึงสามารถปล่อยลำแสงชุดใหม่ออกมาได้ ดีล่ะ ” 

       

 

        เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงเริ่มเสี่ยงด้วยการพุ่งเข้าหาเป็นมุมทแยงซ้ายสลับขวา พอเข้าถึงระยะสามก้าว โกสก็โต้ตอบด้วยการปล่อยแสงสีเขียว

 

“ อึบ ” มาวินเอี้ยวตัวหลบ ลำแสงพุ่งเฉียดปลายผม พอเข้าประชิด เด็กหนุ่มก็กระหน่ำด้วยท่าถนัด

 

“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 

 

“ ปั้ก ปั้ก ปั้ก……. ” เสียงพายุกรงเล็บดังสนั่น ผ้าคลุมดำที่สวมใส่บุ๋มตามแรงกระแทก เมื่อจบกระบวนท่า เด็กหนุ่มก็ต้องประหลาดใจ เพราะทุกการโจมตีที่รัวเร็วล้วนอัดเข้าไปที่ผ้าคลุมเปล่า หาได้ต้องกายของเนโครมันเซอร์หนุ่ม

 

“ เฮ้ย มันหายไปไหน ” มาวินเหลียวซ้ายแลขวา เพื่อหาศัตรูที่สูญหาย ส่วนผ้าคลุมดำค่อยๆร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นและปลิวหายไปกับสายลม วินาทีที่เด็กหนุ่มกำลังงงเต็ก โสตประสาทก็แว่วเสียงแหบแห้ง 

 

“ หาข้าอยู่เหรอ ”  

 

“ เฮ้ย อยู่ข้างหลังได้ไง ” เด็กหนุ่มหมุนกาย แต่ยังช้าเกินไป เขาโดนลำแสงสีเทาอ่อนกระแทกเต็มอก

 

“ สต็อป ” 

        

 

        เด็กหนุ่มกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว มันเหมือนถูกหมัดเบาๆกระแทกที่อก แม้ไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ และในเวลาต่อมา เขาก็พบว่าตนเองไม่สามารถขยับกาย 

 

“ เฮ้ย นี่มันอะไรกัน ทำไมเราขยับตัวไม่ได้ ”

 

“ หึๆ เป็นเพราะโดนคาถาสต็อปเข้าไปไง " โกสยิ้มเยาะ เขาอยู่ในชุดเสื้อแขนกุดสีดำ ส่วนท่อนล่างสวมกางเกงขายาวสีเดียวกัน อันเป็นเครื่องแบบของนักบู๊

 

“ แกหลบหมัดของชั้นได้ยังไง ” เด็กหนุ่มยืนเกร็ง ปากก็เอ่ยถามอย่างยากลำบาก 

 

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า….. ก็แค่หลบธรรมดาๆ ไม่น่าถามเลย ” โกสหัวเราะลั่น 

 

“ เป็นไปได้ยังไง นักเวทอย่างแกไม่น่ามีความไวขนาดนั้น ” เด็กหนุ่มหัวเขียวยังคงสงสัย 

 

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า…… ” คราวนี้เป็นทีของเหล่าลูกสมุนหัวเราะมั่ง แต่เมื่อโกสยกมือเป็นสัญญาณห้าม ชาวแก๊งก็หยุดยั้ง เปิดโอกาสให้เนโครมันเซอร์หนุ่มคลายความสงสัย

 

“ สาเหตุที่ว่องไวขนาดนั้น เพราะเดิมที ข้าไม่ได้เป็นผู้ใช้เวท แต่เป็นนักสู้ ” 

 

“ อะไรฟะ แบบนี้ขี้โกงนี่นา หลอกลวงประชาชน ” มาวินกัดฟันกรอดใหญ่ พร้อมพยายามขยับตัว แน่นอนว่ามันไร้ผล 

 

“ นายจะบ้าเหรอ ไอ้หนู ก่อนจะสู้กัน มีใครป่าวประกาศมั่งว่าตัวเองเก่งด้านโน้นด้านนี้ ” โกสหยอกล้อเด็กหนุ่มที่ขณะนี้มีสภาพเหมือนหมูในอวย 

 

“ เออ ก็จริง แต่แกน่าจะบอกซักนิดว่าเคยเป็นนักสู้มาก่อน เพราะตอนแข่งมวยไทยในโลกของชั้น ยังมีการประกาศก่อนชกว่านักมวยคนไหนถนัดอาวุธอะไร ” มาวินยังเถียงไม่เลิก 

        

 

        พอโกสเจอไม้นี้เข้าไป ก็ถึงกับหน้าเบี้ยวและเกาหัวแกรกๆ ในใจแอบขบคิด

 

“ ไอ้เด็กนี่บ้าหรือดีกันแน่ฟะ แล้วที่มันพูด หมายความว่ายังไง ” 

        

 

        โกสยืนงงอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนว่าคำพูดบ้าๆบอๆของเด็กหนุ่มจะมีประสิทธิภาพใกล้เคียงกับคาถา “สต็อป” แต่พอหายมึน เขาก็ตอบกลับไปเบาๆ 

 

“ ถ้าอยากให้บอกนัก ก็ย่อมได้…..ตอนชั้นเป็นนักสู้ฝึกหัด ถนัดวิทยายุทธ์สายความเร็วแบบนาย ” 

 

“ ฮะๆ ดีใจที่ได้เจอนะ รุ่นพี่ ” มาวินตอบกลับเบาๆเช่นกัน ใบหน้าเล็กเรียวดูแหยเก

 

“ เหอๆ ยังตลกไม่เลิก งั้นจะบอกให้อีกอย่าง กระบวนท่าที่ชั้นถนัดมากที่สุดก็คือ…..” โกสตั้งท่าต่อสู้ น่าแปลกที่มาวินรู้สึกคุ้นตา และในวินาทีต่อมา เขาก็จำได้

 

“ กระบวนท่าแมวป่า ใช่มั้ย ” มาวินร้องถามเสียงหลง

 

“ ถูกต้อง…” โกสพยักหน้ารับ ก่อนพุ่งเข้าโจมตีเด็กหนุ่ม

 

“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 

 

“ ปั้ก ปั้ก ปั้ก…… ” กรงเล็บนับสิบกระทบทุกจุดบนร่างกายของมาวิน น้ำหนักหมัดและความไวแทบไม่เป็นรองเด็กหนุ่ม ว่ากันตามความจริง ท่วงท่าที่ปล่อยออกมาดูมีพลังและคล่องแคล่วกว่าด้วยซ้ำ 

 

“ อุ้ก อั้ก อู้ว โอ้ว อึบ ” ใบหน้าของเด็กหนุ่มหัวเขียวบิดเบี้ยวไปมา และในจังหวะสุดท้าย โกสก็เเถมให้อีกดอกด้วยการกระโดดสูง พร้อมหมุนตัวเตะเข้าไปที่ต้นคอ

 

“ ปัง ” 

        

 

         เสียงฝ่าเท้าปะทะก้านคอดังสนั่น ก่อนที่ร่างเล็กบางจะกระเด็น ปิดท้ายด้วยการไถลไปกับพื้น

        

 

         ฝ่ายชาวบ้านถึงกับเงียบกริบ ส่วนกลุ่มอันธพาลพากันเฮดัง พร้อมส่งเสียงเชียร์ลูกพี่ใหญ่เกรียวกราว 

 

“ เฮ........ ท่านผู้วิเศษสุดยอดจริงๆ ” 

        

 

        ขณะที่ชาวแก๊งแสดงความดีใจ มาวินก็ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นยืน เขาปาดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าเรียวเล็กบิดเบี้ยว เพราะจุกเสียดจากการโดนอัดชุดใหญ่

 

“ อึดดีนี่ เจ้าหนู โดนขนาดนี้ ยังลุกไหวอีก ” โกสกล่าวชม พลางแสยะยิ้มท้าทาย 

       

 

        มาวินหัวเสียกับการเพลี่ยงพล้ำอยู่แล้ว เมื่อมาเจออาการเยาะเย้ย ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม 

 

“ หน็อย..... แก ไอ้หน้าซีด” มาวินสบถลั่น ก่อนพุ่งเข้าโจมตี หมัดซ้ายขวาประเคนใส่โกสถี่รัว แต่ทุกดอกถูกปล่อยออกมาสะเปะสะปะ ชายหน้าซีดจึงพริ้วหลบได้ตลอด 

 

“ ฮ่าๆ บุกเข้ามาเป็นวัวบ้าเลยนะ ใช้สมองในการต่อสู้หน่อยสิ เอ้า รับนี่ไป ” โกสหลบไปหัวเราะไป สุดท้ายเขาก็สอนมวยด้วยการก้มลงไปเตะตัดขา ส่งผลให้มาวินเสียหลักจนล้มหงาย

 

“ ฮ่าๆ จับกบอีกแล้วเฟ้ย หลับสบายดีมั้ย ไอ้หนู ” เหล่าชาวแก๊งพากันเฮสนั่น หลังเห็นมาวินลงไปนอนวัดพื้นเป็นครั้งที่สอง ส่วนโกสยืนเก๊กท่าอยู่ที่เดิม เขาคิดว่าน่าจะปิดฉากการต่อสู้ในยกแรกอย่างง่ายดาย แต่มันไม่เป็นไปตามที่คิด เด็กหนุ่มหัวเขียวเริ่มยันกายลุกขึ้นยืนอีกครั้ง 

 

“ ฮึ่ม......ทำไมหลบเก่งอย่างนี้ ” มาวินกัดฟันกรอดใหญ่  

 

“ ก็แล้วทำไม แกยังไม่ยอมแพ้อีกเล่า ” โกสถามกลับเสียงเอื่อยๆ คล้ายเบื่อหน่าย 

 

“ ยอมบ้าบออะไร ตราบใดที่ชั้นยังไม่น็อค ก็ยากที่จะยอมแพ้ ” มาวินตะโกนกลับ โดยไม่ดูสภาพของตัวเองว่าร่อแร่ขนาดไหน 

 

“ หึๆ ได้ เดี๋ยวป๋าจัดให้ ” โกสแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนพุ่งเข้ามาโจมตี พายุหมัด เท้า เข่า ศอก ถูกระดมรัวเข้าใส่อย่างไม่ขาดสาย  

 

“ เฮ้ยๆ ช้าๆ อย่าไวนัก อุ้ก อั้ก โอ้ย ” มาวินยกสองมือ สองเท้าขึ้นปัดป้องเป็นพัลวัน การโจมตีบางส่วนหลุดเข้ามาอัดตามร่างกายจนก่อให้เกิดเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

       

 

         เด็กหนุ่มหัวเขียวถูกอัดอย่างต่อเนื่อง แม้หมัดของโกสจะไม่หนักนัก แต่ก็สร้างความบอบช้ำได้พอสมควร ถึงกระนั้น เขาก็ไม่คิดปัดป้องอยู่ฝ่ายเดียว พอได้จังหวะ มาวินก็ปล่อยกระบวนท่าถนัด 

 

“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 

       

 

         เหมือนโกสจะรู้ทัน จึงรีบฉากถอยหลัง เมื่อพ้นระยะหมัด แสงสีช้ำเลือดช้ำหนองก็ปรากฏบนมือขวา วินาทีต่อมา เขาก็ปล่อยคาถาใส่เด็กหนุ่ม 

 

“ ไนท์แมร์ ” 

 

“ เฮ้ย ” มาวินร้องได้คำเดียว ก่อนจะโดนลำแสงนั้นแบบเต็มๆ  ดวงตาที่เคยสดใสแปรเปลี่ยนขุ่นมัว พร้อมการหยุดชะงักอย่างฉับพลัน เปิดโอกาสให้โกสถีบยอดอก ร่างเล็กเพรียวกระเด็นไปกระแทกหน้าต่าง

 

“ เพล้ง ” 

        

 

        ร่างเล็กเพรียวพุ่งเข้าไปในบ้าน กระจกแตกละเอียดและร่วงกราวในเวลาต่อมา

 

“ เฮ....... ไชโย คราวนี้จบแน่ เพราะไอ้หนูนั่นโดนคาถาไนท์แมร์เข้าไปแบบเต็มๆ ” สมุนแก๊งยมทูตโห่ร้องเกรียวกราว ทุกคนมั่นใจว่าลูกพี่ตนจะได้ชัย

        

 

         ฝ่ายชาวบ้านต่างพากันเงียบกริบ การต่อสู้ยกแรก พวกเขาพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า หลายคนนึกห่วงเด็กหนุ่ม มีคุณยายคนหนึ่งเดินเข้าไปดูอาการ เมื่อประจักษ์ร่างบางที่นอนเหยียดยาว เธอก็กรีดร้องออกมา

 

“ กรี๊ด…… ตายแล้ว เจ้าหนูนั่นนอนตัวสั่น ตาเหลือก ” 

        

 

        เหล่าชาวบ้านนับสิบรีบรุดเข้าไปดูอาการ ส่วนโกส ได้แต่ยืนเก๊กท่าอยู่กับที่ราวกับนายแบบบนแคทวอล์ค ปากบางๆเริ่มแสยะยิ้ม ก่อนเอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆว่า……. 

 

“ ฝันดีนะ เจ้าหนู ”

 

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter