The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://wallpaper.dog
 
       พอมาวินหายลับไปจากสายตา จันก็ขยับมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ใบหน้ายังคงแย้มยิ้มอย่างมีนัยยะ อันชวนให้อากิเนะขบคิด
 
" อืม....ได้อยู่กับคุณจันตามลำพังแล้ว จะถามอะไรดี แต่ เอ....ในที่แห่งนี้ นอกจากนายลิง ทุกสิ่งล้วนเป็นจินตนาการ แล้วเราจะสื่อสารกับเธอได้ยังไง "
     
 
        ขณะที่อากิเนะสับสนอยู่นั้น จันก็ร้องทักในเรื่องที่เด็กสาวคิด ราวกับเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการอ่านใจ
 
" อยากจะถามหรือพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น ในโลกแห่งจิตใจไม่มีความลับ "
 
" เอ๊ะ....นี่คุณ " ใบหน้าของอากิเนะแปรเปลี่ยนเป็นถอดสี เธอถอยหลังหนีไปหลายก้าว ดวงตาจับจ้องจันที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ตลอด ประมาณว่ากำลังเพ่งมองสิ่งประหลาดที่ไม่มีตัวตน
      
 
         ทว่าบุคคลผู้อยู่ในจินตนาการของมาวินยังคงยิ้มสดใส พร้อมเชื้อเชิญเด็กสาวด้วยเสียงที่อ่อนหวาน
 
" จะตกใจไปทำไม นั่งลงเถอะ อากิเนะ อยากรู้อะไร ก็ว่ามา "
       
 
       แม้ท่าทีของจันจะดูอบอุ่น แถมรูปร่าง หน้าตาก็จัดว่าสะสวย แต่ไม่ทำให้อากิเนะคลายความหวาดกลัว มิหนำซ้ำ ยังตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม เพราะอีกฝ่ายรู้กระทั่งชื่อจริงของเธอ
 
" หึ หึ หึ " จันหัวเราะเล็กน้อย ดวงตาคมที่มองอากิเนะ เปล่งประกายขบขัน ไม่ถึงอึดใจ เธอก็กล่าวเชิญชวน
 
" สงสัยล่ะสิว่าชั้นรู้ชื่อเธอได้อย่างไร และถ้ามัวแต่ตื่นกลัว รับรองได้เลยว่าเธอจะไม่มีทางรู้คำตอบ ดังนั้น เชิญนั่งลงเถอะ เราจะได้พูดคุยกัน "
     
 
       อากิเนะยังคงหวาดระแวง แต่พอพิจารณาให้ดี ก็พบว่าสิ่งที่จันกล่าวมาไม่เกินความจริง จึงข่มใจ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
     
 
        ความเงียบเข้ามาเยือนได้ไม่นาน จันก็เปิดฉากด้วยการรินน้ำชาให้ พร้อมเอ่ยถามตรงๆ ใบหน้ายังคงยิ้มละไม
 
" คงสงสัยล่ะสิว่าจินตนาการที่ไม่มีจริงอย่างชั้นคุยกับเธอได้อย่างไร มิหนำซ้ำ ยังรู้ชื่อจริงของเธออีก "
      
 
        ถึงอากิเนะจะยังระแวง แต่ด้วยมารยาทอันดี จึงยกแก้วชาขึ้นจิบ แล้วตอบกลับแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
 
" ใช่ค่ะ ชั้นสงสัยแบบนั้นจริงๆ "
        
 
        แต่แทนที่เด็กสาวจะได้คำตอบจากจัน เธอกลับหัวเราะลั่น ราวกับคนบ้า
 
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า......."
 
" เอ๊ะ.....เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณจันถึงเป็นแบบนี้ " อากิเนะนึกพะวง แต่ไม่กล้าถามไถ่ เพราะไม่แน่ใจว่าบุคคลตรงหน้าคืออะไร ทุกสิ่งดูสับสนปนเปไปหมด
       
 
        พอจันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งได้ไม่นาน เธอก็พลันสงบลง จากนั้นก็เอ่ยถามเด็กสาว พร้อมรอยยิ้มที่ดูบิดเบี้ยวนิดๆ ทำให้กลายเป็นคนสวยดุไปโดยปริยาย
 
" ขอโทษที่หัวเราะ แต่ชั้นอดไม่ได้จริงๆ สิ่งที่เธอคิด มันตลกมาก "
 
" ตลก.....ตลกยังไง ไหนว่ามาซิ " อากิเนะเริ่มมีน้ำโหนิดๆ เพราะทุกกิริยาที่อีกฝ่ายแสดงออกมา มันเหมือนหยามหยันว่าเธอเป็นคนโง่
 
" หึ หึ หึ ก็ได้ ชั้นจะเฉลยให้ฟังว่าทำไม สิ่งที่เธอคิดถึงดูตลก " จันยิ้มมุมปาก พร้อมเตรียมไขข้อข้องใจให้หมดเปลือก
 
" เฮือก...." อากิเนะกลืนน้ำลายลงคอ เธอตั้งใจฟังอย่างจริงจัง ส่วนจันก็ทิ้งช่วงไประยะหนึ่ง ก่อนจะยิงคำถามใส่
 
" อย่างแรกที่อยากจะพูดคือ.....เธอแน่ใจได้ยังไงว่าชีวิตที่ผ่านมาคือของจริง บางที ทั้งท่านปู่ ดินแดนลี้ลับ และมิตรสหายที่เคยรู้จักมา อาจเป็นเพียงความฝัน "
      
 
         อากิเนะถึงกับกระอัก เด็กสาวไม่เคยมองมุมนี้มาก่อน และถ้าเป็นอย่างที่จันพูด ทุกสิ่งที่เจอในตอนนี้ก็คือโลกจริง ส่วนชีวิตในแดนลี้ลับคือความฝัน แต่ก่อนจะโดนปั่นไปมากกว่านี้ เธอก็โต้กลับเสียงแข็ง
 
" ไม่ใช่ ทุกคนในแดนกลี้ลับคือเรื่องจริง คุณจันและโลกของนายลิงต่างหากที่เป็นความฝัน เป็นจินตนาการที่ไม่มีตัวตน "
 
" หึ หึ หึ หัวแข็งไม่ใช่เล่น งั้นขอถาม ถ้าชั้นเป็นเพียงจินตนาการของมาวิน แล้วทำไมถึงคุยกับเธอได้ล่ะ " จันยังคงตามติดในประเด็นเก่า ข้อสันนิษฐานของเธอดูมีน้ำหนัก ทำให้อากิเนะเริ่มลังเล
 
" ที่คุณจันพูดมา ก็น่าคิด หรือสิ่งที่เราเจอมาทั้งหมด จะเป็นเพียงความฝัน ถ้างั้น ท่านปู่ เพื่อนๆของเราและผู้คนในดินแดนลี้ลับก็ไม่มีตัวตนน่ะสิ " อากิเนะเริ่มเป๋ เพราะแดนลี้ลับเป็นบ้านเกิดเพียงหนึ่งเดียว ถ้าสูญเสียที่นั่นไป เธอคงไร้ตัวตน
      
 
         เหมือนจันจะอ่านความคิดของอากิเนะออก เธอจึงรีบตอกย้ำไปยังความรู้สึกลังเลที่เพิ่งบังเกิด เพื่อให้เด็กสาวเชื่อถือ
 
" หลักฐานอีกอย่างนึงที่จะบอกว่านี่คือโลกจริงก็คือ......ความรู้สึก ขอถาม ตอนที่อยู่ในแดนลี้ลับ เธอเคยสัมผัสถึงความอิจฉาริษยามั้ย "
       
 
         เด็กสาวพยายามขบคิด แต่ไม่ว่านึกทบทวนกี่ครั้ง ก็พบว่าตอนที่อยู่บ้านเกิด ตนไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย ผิดกับตอนนี้ที่มักจะแอบมีความคิดชั่วร้ายขึ้นมาแวบๆ แต่เธอยังไม่ยอมแพ้
 
" ใช่ ถึงตอนนั้น หนูจะไม่มีความคิดแบบนั้น แต่นั่นก็ยังยืนยันข้อสันนิษฐานของคุณจันไม่ได้ "
 
" หึ หึ หึ......." จันไม่ได้กล่าวคำใดต่อ เธอเพียงแต่หัวเราะเบาๆ แล้วเปลี่ยนอิริยาบถเป็นเหยียดสองขาออก แล้วเอนกายไปข้างหลังอย่างสบายอารมณ์ ทำให้อากิเนะนึกสงสัย
 
" คุณจันหัวเราะทำไม "
      
 
         จันยิ้มเยือกเย็น แล้วกระเถิบกายไปนั่งพิงผนัง ก่อนจะอธิบายความอย่างแผ่วเบา
 
" ก็หัวเราะในความไร้เดียงสาของเธอไง ถามจริงเถอะ คิดว่าสันดานที่แท้จริงของมนุษย์อย่างพวกเราเป็นยังไง "
       
 
         อากิเนะตอบไม่ได้ มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน เพราะที่ผ่านมา เธอเคยเจอแต่โลกที่แสนบริสุทธิ์ ผู้คนมีแต่ความดีงามและซื่อตรง แต่มาตอนนี้ กลับประสบความรู้สึกร้ายๆเป็นระยะ ทำให้สาวน้อยรู้สึกสับสน
      
 
        จันทิ้งระยะไปซักหน่อย เพื่อเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้โต้ตอบ แต่พอเห็นว่าคู่สนทนาสิ้นคำ เธอก็แถลงถึงความจริง
 
" เอาล่ะ ในเมื่ออากิเนะยังไม่เข้าใจ ชั้นก็จะอธิบายให้ฟังอีกครั้ง สันดานที่แท้จริงของพวกมนุษย์ก็คือ......ความชั่วช้า "
 
" ไม่จริง ท่านปู่และผู้คนในบ้านเกิดของเราไม่ได้เป็นแบบนั้น คุณโกหก " อากิเนะสวนทันควัน แต่จันก็ตอกกลับในเวลาต่อมา
 
" ก็ใช่ไง ที่ท่านปู่และผู้คนในบ้านเกิดของเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะที่นั่นเป็นแค่ความฝัน มันไม่ใช่โลกจริงแบบในตอนนี้เลย "
        
 
       ดวงตาของอากิเนะกลอกไปมา สิ่งที่ได้ยินค่อนข้างสมเหตุสมผลเลยทีเดียว เพราะถ้าสันดานที่แท้จริงของมนุษย์คือความชั่วช้า ชีวิตในแดนลี้ลับที่ปราศจากสิ่งเหล่านั้น ก็น่าจะเป็นแค่โลกสมมุติ
 
" ใช่แล้ว เพราะแดนลี้ลับเป็นแค่ความฝัน เธอจึงไร้ความรู้สึกชั่วร้าย แต่พอหลุดจากที่นั่นมาได้ เธอก็สัมผัสถึงความเร่าร้อนในจิตใจ มันจึงหมายความว่าที่นี่คือโลกจริง ฮ่า ฮ่า ฮ่า....." จันสรุปข้อเท็จจริงเสร็จสรรพ ปิดท้ายด้วยการหัวเราะใส่
      
 
       ลำคอของอากิเนะตกลง พร้อมใบหน้าที่ก้มนิ่ง น้ำหยดน้อยเริ่มไหลจากดวงตาหวานซึ้งจนร่วงหล่นลงสู่พื้น เพราะสาวน้อยรู้สึกเสียใจ ด้วยรับรู้ว่าสิ่งเดียวที่ยึดถือมาตลอด เป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่ง
 
" อึก อึก อึก....."
 
" หึ หึ หึ นั่นเธอร้องไห้อยู่เหรอ ยัยกระต่ายน้อย ไม่สิ ต้องเรียกว่า อากิเนะ ต่างหาก น่าสงสารจัง " แม้ปากจะบอกว่าน่าสงสาร แต่สีหน้าของจันกลับแฝงแววหยามเหยียด และหลังจากนึกสมเพชคู่สนทนาต่างวัยอยู่อึดใจ สาวร่างสูงก็ยื่นข้อเสนอ
 
" เอาแบบนี้มั้ย เพื่อเห็นแก่ความพยายามที่ผ่านมา ชั้นจะทำให้เธอกลับคืนสู่ความฝันที่แสนสุขอีกครั้ง เธอจะได้ทุกอย่างมาอยู่ข้างกายตลอดกาล ไม่ว่าจะเป็นท่านปู่ เพื่อนฝูง พี่น้องในบ้านเกิด หรือแม้แต่นายลิง เอ๊ะ ขอโทษ ต้องเรียกว่า.....มาวิน "
     
 
       มันเป็นข้อเสนอที่เย้ายวนจนเด็กสาวต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาหวานซึ้งที่เคลือบน้ำตาดูประหลาดใจ เพราะสิ่งที่บุคคลตรงหน้ายกมาต่อรอง ตรงกับความต้องการสุดๆ กระนั้น เธอก็ยังไม่วายปฏิเสธ
 
" ทุกสิ่งที่กล่าวมาคือความต้องการของเราจริง แต่เอ่อ.....นายลิง เราไม่เห็นอยากได้เลย " เด็กสาวพูดจบ ก็ก้มลง เพื่อปกปิดไม่ให้อีกฝ่ายเห็นเลือดสาวที่ฉีดซ่านไปทั่วดวงหน้า
 
" หึ หึ หึ โอเค งั้นก็ตามคำขอ เธอจะได้ทุกสิ่งยกเว้นนายลิง เอ๊ะ มาวิน " จันยิ้มกริ่ม พร้อมตามน้ำ เพื่อหยอกล้อ
 
" ละ.....แล้วจะให้เราทำยังไง " อากิเนะเอ่ยถามเสียงสั่น ใบหน้างามที่อ่อนเยาว์ยังคงก้มนิ่ง
 
" ไม่ยาก ก็แค่ยื่นมือมาจับกัน " จันพูดจบ ก็ยื่นมือขวาออกมาก่อน
      
 
        อากิเนะดูมีทีท่ากระมิดกระเมี้ยน ก่อนจะยื่นมือเล็กบางออกไป แต่ก่อนสัมผัส เธอก็กล่าวด้วยเสียงกระซิบ
 
" อะ....เอ่อ ที่ว่า....."
      
 
       ไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ จันก็รีบตอบกลับ มันเป็นน้ำคำที่ล้วงลึกถึงจิตใจ
 
" เรื่องที่ว่าไม่ต้องการให้มีนายลิง เป็นเพียงพูดเล่นเท่านั้น ชั้นเข้าใจ รับประกันว่าหมอนั่นจะไปปรากฏในความฝันของเธอแน่ "
 
" อึก....." อากิเนะถึงกับสะอึก เธอพูดไม่ออก สิ่งเดียวที่ทำได้คือ.....จับมือของอีกฝ่าย
 
 
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter