The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://www.wallpaperflare.com

 

      มาวินนั่งเล่นด้วยความตั้งใจอยู่ครึ่งชั่วโมง ด้วยทักษะที่เป็นเลิศ จึงทำให้เคลียร์ฉากนอร์มังดีได้อย่างง่ายดาย หาดกว้างใหญ่ตกเป็นของพันธมิตรโดยสมบูรณ์ เขาจึงวางมือจากเกม แล้วหันมาถามเด็กสาว

 

“ ว่าไง ลองเล่นหน่อยมั้ย บางที เธออาจติดใจ ”

 

“ ไม่เอา มันดูโหดร้ายเกินไป ไม่เข้าใจเลยว่าเธอชอบมันได้ยังไง ” อากิเนะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วถอยกรูดติดผนัง มาวินจึงขบขันเล็กน้อย พร้อมตอบกลับด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

 

“ ฮะๆ นั่นก็เพราะพวกเราล้วนมีด้านมืดในตัวเอง การเก็บกดเอาไว้นานๆ ไม่เป็นผลดี ด้วยเหตุนี้ มนุษย์จึงสร้างเกมจำลองขึ้นมา เพื่อให้ทุกคนได้ปลดปล่อย ”

 

“ อืม……งั้นก็หมายความว่าคนที่นี่สร้างเจ้าสิ่งนี้ เพื่อให้ทุกคนได้ปล่อยสันดานดิบ จะได้เกิดความสมดุลทางจิตใจ โดยที่สังคมไม่เกิดความเสียหาย เพราะมันเป็นแค่โลกจำลอง เราเข้าใจถูกต้องมั้ย ” อากิเนะขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงถามกลับ

 

“ แม่นแล้ว แต่ถึงกระนั้น ก็จำเป็นต้องกำหนดเรตของเกมให้ดีๆ เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กๆได้เสพความรุนแรงก่อนวัยอันสมควร เพราะพวกเขายังไม่มีวิจารณญาณที่จะแยกแยะดีชั่ว ” มาวินอธิบายยืดยาว ราวกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ นานทีปีหน เขาก็มีสาระเหมือนกัน

 

“ อืม…..เป็นอย่างนี้นี่เอง ” แม้อากิเนะจะไม่รู้ว่าคำว่าเรตคืออะไร แต่ก็พอคาดเดาได้ว่ามันน่าจะเป็นการกำหนดอายุของผู้เล่น

       

 

       หลังจากนั้น ก็เกิดเดดแอร์ชั่วขณะ เพราะทั้งสองฝ่ายไม่มีอะไรจะพูดคุย โอกาสทองจึงตกเป็นของอากิเนะ เธอเตรียมเปิดประเด็นที่เฝ้ารอมาอย่างยาวนาน

 

“ ดีล่ะ เรารีบบอกความจริงกับนายหน้าลิงดีกว่า จะได้ออกจากโลกแห่งจิตใจซักที ” (น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว)

        

 

       ขณะที่อากิเนะกำลังอ้าปาก จันก็เดินเข้ามา พร้อมเสียงร้องเรียกที่ดูสดใส

 

" ไง รอนานมั้ย ชั้นทำอาหารเสร็จแล้ว มากินข้าวกันเถอะ "

        

 

       สองหนุ่มสาวต่างวัยหันมามองเป็นตาเดียว จึงพบกับจัน ซึ่งบัดนี้ ได้ถือถาดใหญ่ที่บรรจุถ้วยชามหลายใบ เธอวางมันลงบนโต๊ะ เลยรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นคืออาหารหลากหลายประเภท

 

" เอ๊ะ นี่มันคืออะไร เราไม่เคยเห็นอาหารแบบนี้มาก่อน สีสันดูฉูดฉาดมาก " อากิเนะตะลึงไปหลายอึดใจ เพราะสถานที่ๆจากมา ไม่มีลาบ กะเพราหมูสับหรือต้มยำกุ้งให้ลิ้มลอง

      

 

       แม้ท่าทางของอากิเนะจะดูประหลาด แต่มาวินไม่สนใจ เขาตรงเข้าไปสวาปามโดยพลัน ด้วยทุกสิ่งที่อยู่บนโต๊ะเป็นอาหารที่แสนโปรดปราน

 

" ว้าว.....มีแต่ของชอบทั้งนั้นเลย ช่างรู้ใจซะจริงๆ เมียใครนา....."

 

" พูดมากเกินไปแล้ว ตานี่ " จันหันมาเขกหัวของมาวินเบาๆ แต่ใบหน้าเรียวแอบแดงเล็กน้อย ไม่นาน เธอก็สังเกตเห็นท่าทางที่ดูผิดปกติของอากิเนะ จึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

 

" หนูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงดูตื่นแบบนั้น กินซะสิ พี่ทำมาเผื่อเธอด้วยนะ "

      

 

        น้ำเสียงอ่อนโยนของจันช่วยทำให้อากิเนะตื่นจากภวังค์ เธอจึงพยายามยามปรับท่าทีให้สงบ ก่อนตอบกลับอย่างสุภาพ

 

" เอ่อ ค่ะ ได้ค่ะ จะรับประทานแล้วนะคะ "

      

 

         แม้จะรำคาญในความสุภาพที่เวอร์เกินเหตุ แต่มาวินก็ยังมีน้ำใจที่จะยื่นจากข้าวให้อากิเนะ พร้อมร้องบอกเสียงขุ่น

 

" เอ้า นี่ ยัยกระต่ายน้อย ขืนชักช้า ชั้นแย่งกินหมดไม่รู้ด้วยนะ "

 

" อะ.....อื้อ " อากิเนะรับมาแบบงงๆ ดูเหมือนเธอจะเข้าสู่ภาวะตกกระไดพลอยโจน

       

 

        พออากิเนะรับจานข้าวและอุปกรณ์ตักอาหารมา เธอก็ถือมันแบบมึนๆ เพราะตั้งแต่เกิดมา เด็กสาวไม่เคยเห็นช้อนมาก่อน จึงจับไม่ถูกด้าน ทำให้จันรู้สึกขบขัน เพราะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นตลก

 

" ฮะ ฮะ ฮะ เธอนี่ตลกจัง มิน่าถึงเข้ากับนายวินได้ "

 

" เฮ้ๆ เธอพูดแบบนี้ได้ไง ชั้นไม่ใช่จำอวดนะ " มาวินเริ่มเถียง แต่พอเห็นภรรยาจอมโหดทำตาเขียวใส่ เขาก็หันไปกินข้าวต่อ

 

" จ้าๆ จะพูดยังไงก็ได้ ชั้นไม่กล้าหือหรอก "

 

" ดีมาก อย่าให้พูดเยอะ เดี๋ยวมือมันจะกระตุกไปฟาดหน้าของนายอีก " จันข่มคู่ชีวิตจอมทะเล้นอีกหนึ่งดอก ก่อนหันไปสอนอากินะให้จับช้อน

 

" นี่น้องกระต่ายน้อย คนไทยถือช้อนกันแบบนี้ พวกเราใช้มันตักอาหาร เข้าใจมั้ย "

 

" อ่า ค่ะๆ " อากิเนะรับคำรัวเร็ว เธอดูเคาะเขินพอสมควร เพราะนอกจากอายเหลือประมาณ ยังประหม่าต่อท่าทีที่ดูอบอุ่นของจัน จึงแอบขบคิดอยู่ในใจ

 

" เพราะคุณจันอ่อนโยนแบบนี้นี่เอง นายลิงถึงรักเธอจนหมดใจ "

        

 

       อากิเนะเริ่มสับสน แม้จะรู้สึกดีกับจัน แต่อีกใจก็แอบเร่าร้อน มันเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก พร้อมความคิดด้านลบที่ไม่เคยปรากฏกับเธอมาก่อน

 

" แต่เราเองก็ดีได้เท่าๆกับจัน ไม่สิ เราต้องดีกว่านั้น เพื่อจะได้..... "

       

 

        ขณะที่หัวใจของเด็กสาวกำลังหลงเข้าไปในห้วงเหวแห่งความอิจฉา เธอก็ต้องตื่นจากภวังค์ เมื่อสัมผัสกับรสชาติของอาหาร

 

" ว้าย......ทำไมแสบลิ้นแบบนี้ " อากิเนะทิ้งช้อนลงบนจาน พร้อมอ้าปากกว้าง เพื่อปล่อยให้ลมเย็นปะทะลิ้นบางที่ยื่นออกมา หวังให้บรรเทาอาการทรมานที่บังเกิด

       

 

        ทั้งมาวินและจันหันมามองเป็นตาเดียว พวกเขารู้ทันทีว่าเด็กสาวตรงหน้า กินเผ็ดไม่ได้ ภรรยาสาวหน้าคมจึงเข้ามาขอโทษ

 

" ขอโทษนะ สาวน้อย ชั้นไม่รู้จริงๆว่าเธอกินเผ็ดไม่ได้ รู้งี้ น่าจะถามก่อนทำอาหาร " จันพูดจบ เธอก็ยื่นแก้วน้ำใส่น้ำแข็งให้

 

" ขอบคุณค่ะ " อากิเนะรับแก้วน้ำมาโดยเร็ว แล้วยกขึ้นดื่ม เพื่อสลายความเผ็ดที่เกาะกุมปลายลิ้น

 

" อ่า...ไม่เป็นไร ค่อยๆดื่มนะ เดี๋ยวจะสำลักน้ำ " จันปลอบประโลม สีหน้าดูเป็นห่วงและสำนึกผิด ส่วนมาวินได้แต่ส่ายหัวไปมา แต่ไม่ได้หัวเราะเยาะอย่างที่เคย เพราะรู้สึกว่าอากิเนะน่าจะทุกข์ทรมานจริงๆ กระนั้นก็ยังแอบบ่นนิดๆ

 

" เฮ้อ......ถ้ารู้ว่ากินเผ็ดไม่ได้ ก็น่าจะบอกกันก่อน นี่คงไปสวาปามพริกสดในต้มยำกุ้งเข้าไปเต็มๆเลยล่ะสิ ถึงได้กระอักแบบนี้ "

 

" นายอย่าพูดมากน่า เงียบปาก แล้วก้มหน้าก้มตากินไปซะ " จันหันไปเอ็ดสามีในไส้ จากนั้นก็ปลอบเด็กสาวผู้เคราะห์ร้าย

 

" เอาล่ะ ในเมื่อเธอกินเผ็ดไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นจะทำข้าวผัดให้กินเอง รอซักครู่นะ "

         

 

        แต่ก่อนที่จันจะลุกไปที่ห้องครัว อากิเนะก็รีบร้องห้าม

 

" ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ....อันที่จริง หนูจะบอกว่า......หนูไม่ชอบกินข้าวเย็น ดังนั้น พี่จันไปต้องทำอาหารก็ได้ " เด็กสาวพูดจบ ก็โค้งคำนับอีกหลายตลบ ทำให้สองผัวเมียนึกเอ็นดู

 

" เอ่อ....เรียกพี่น่ะ โอเคแล้ว แต่หนูไม่ต้องโค้งคำนับขนาดนั้นก็ได้ ที่นี่คือเมืองไทย พวกเราไม่ได้นิยมแบบนั้น " จันตักเตือน เธอโคลงศีรษะไปมา

 

" ปัทโธ่ ยัยจัน เธอจะไปต่อว่ายัยกระต่ายน้อยทำไม บางที เด็กนี่อาจชอบดูหนังพีเรียดญี่ปุ่นก็ได้ เพราะก็อปท่ามาซะเหมือนเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า " มาวินเริ่มหัวเราะร่า เขาช่างเป็นคนที่ร่าเริงเสียเหลือเกิน

 

" ฮะ ฮะ ฮะ นายก็พูดเกินไป " แม้จันจะต่อว่า แต่เธอก็หัวเราะเบาๆ ทำให้ใบหน้าคมดูสวยขึ้นเป็นกอง

      

 

        อากิเนะรู้สึกถึงบรรยากาศที่แสนอบอุ่น ทำให้รู้ว่าความฝันของมาวินนั้นวิเศษขนาดไหน นายลิงตัวดีไม่ได้ต้องการเงินทองหรือชื่อเสียง เพราะแค่ใช้ชีวิตติดดินและได้อยู่กับคนที่รัก มันก็เป็นความสุขที่ไม่มีอะไรมาแลกได้ ถึงอย่างนั้น เธอก็จำใจต้องบอกความจริง

 

" แม้จะดูโหดร้าย แต่เราต้องหาทางดึงนายลิงกลับสู่โลกจริงให้ได้ "

       

 

       วงกับข้าวที่แสนสุขดำเนินไปอีกชั่วโมงเศษ แม้จันและมาวินจะดูเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน แต่อากิเนะก็สัมผัสได้ถึงความรักบริสุทธิ์ที่ต่างฝ่ายมีให้กันอย่างชัดเจน ใบหน้าจึงเริ่มร้อนผ่าว เพราะความริษยา แต่พอสำนึกดีๆกลับคืน ก็ทำให้เด็กสาวรู้สึกผิด

 

"  อืม....รักกันเสียจริงๆ แยกกันบ้างก็ได้ เอ๊ะ ไม่สิ นายลิงกำลังมีความสุข เราคิดแบบนั้นได้ยังไง "

       

 

       ยิ่งคิด อากิเนะก็ยิ่งสับสน เพราะเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ด้วยอยู่ในดินแดนที่ผู้คนล้วนดีงามและซื่อตรง แต่ไม่ทันได้ข้อสรุป นายลิงตัวดีก็ลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวขอตัว

 

" ฮ้า.....อิ่มจังเลย ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ยัยกระต่ายคุยกับจันไปก่อน จะได้ไม่เหงา ส่วนเธอ อย่าดุเด็กนักล่ะ เดี๋ยวจะกลัวจนหัวหดไปซะเปล่าๆ " มาวินพูดจบ ก็หันไปจิกกัดเมียรักซะหนึ่งดอก ซึ่งเธอก็ตอบกลับอย่างเผ็ดมันไม่แพ้กัน

 

" ไม่ต้องพูดมาก รีบไปอาบน้ำซะ เหม็นกลิ่นตัวจะแย่แล้ว สกั๊งค์เน่ายังหอมกว่านายเลย " จันพูดจบ เธอก็แสร้งทำจมูกย่น ทำให้สาวสวยคมดูน่ารักขึ้นเป็นกอง

 

" ฮะ ฮะ ฮะ โอเค ไปแล้ว เถียงไม่เคยชนะซักที " มาวินพูดจบ ก็เดินจากไป พร้อมเสียงหัวเราะ

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter