The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก https://images.alphacoders.com

 

        ขณะที่อากิเนะคิดหาทาง มาวินหรือนายลิงจอมแสบก็ยื่นข้อเสนอ พร้อมรอยยิ้ม 

 

“ เอาล่ะ ถึงตอนนี้ ยังจำเธอไม่ได้ แต่ได้คุยกันซักพัก อาจจำได้ ดีเลย จะได้ฆ่าเวลา ไม่ให้เซ็ง เพราะชั้นต้องรอใครบางคน ” 

      

 

        อากิเนะรู้สึกสงสัยว่าใครบางคนของมาวินคือใคร แต่สุดท้ายก็ลืมเลือน เมื่อนายลิงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาว พร้อมขยับที่ให้เธอ 

 

“ มานั่งตรงนี้สิ สาวน้อย ” 

 

“ อืม….ก็น่าจะเป็นโอกาสดีที่ให้เราอธิบายเรื่องราว จะได้ดึงเขากลับสู่โลกจริง ” อากิเนะนิ่งคิดแวบนึง ก่อนเดินไปนั่งข้างมาวิน 

      

 

       ทั้งสองนั่งเงียบอยู่หลายอึดใจ อากิเนะมองตรงไปข้างหน้า ท่าทางเกร็ง เพราะไม่รู้จะพูดยังไง ส่วนมาวินมองท้องฟ้าสีตากผ้าอ้อม บนใบหน้าอ่อนเยาว์ปรากฏรอยยิ้มจางๆ คล้ายประสบกับความสุขที่ท่วมท้น ครู่หนึ่ง ก็กล่าวกับเด็กสาวเบาๆ 

 

“ เธอรู้มั้ย ชั้นมีความสุขมาก เพราะนี่คือวันที่ชั้นได้เป็นแชมป์โลกสเก็ตบอร์ด มันเป็นความฝันตั้งแต่ตอนเด็ก ” 

 

“ เอ่อ…สเก็ตบอร์ดหมายถึง….กระดานติดล้อ ใช่มั้ย ดะ…ดีใจด้วยนะ ” อากิเนะลองตามน้ำไปก่อน เพราะยังคิดมุกดึงมาวินกลับมาไม่ได้ แต่นั่นก็ทำให้พ่อหนุ่มนักกีฬาหันมามอง คิ้วเรียวขมวดนิ่ว 

 

“ น้องสาวไม่รู้จักสเก็ตบอร์ดจริงเหรอ เป็นไปได้ไง แปลกสุดๆ ” 

        

 

         อากิเนะประหม่าขึ้นมาทันที เพราะไม่คิดว่าจะเจอปฏิกิริยาแบบนี้า ภายในใจตื่นตระหนก 

 

“ บ้าน่า พูดอะไรผิดไป ยังแสดงไม่เนียนเหรอ นายลิงถึงจับได้ว่าเราไม่ใช่คนที่นี่ ” อากิเนะเริ่มตีโพยตีพาย ทั้งที่อีกฝ่ายแค่คิดว่าเธอแปลก แต่ไม่ทันได้แก้ตัว มาวินก็สรุปเรื่องราวซะเอง 

 

“ อืม…..แต่จะว่าไป ก็ไม่แปลก เพราะดูจากหน่วยก้านและการแต่งตัวที่ออกแนวคุณหนูของเธอ คาดว่าคงไม่เคยสนใจกีฬาที่หวาดเสียวแบบนี้ ” 

 

“ ฮะ ฮะ ฮะ…..” อากิเนะได้แต่หัวเราะแห้งๆ เพราะเธอไม่สันทัดการหลอกลวง ไม่นาน นายลิงก็ชิงแนะนำตัว 

 

“ ชั้นชื่อ…มาวินนะ ฉายาคือ.....แชมป์โลกสเก็ตบอร์ดซึ่งหล่อที่สุด(ตั้งเองล้วนๆ) แล้วเธอชื่ออะไร ” 

 

“ เอ่อ.....ชั้นชื่อ….อา….” อากิเนะแนะนำตัวกลับ แต่ก่อนจะพูดจบ มาวินก็ชิงตั้งชื่อให้เธอเสร็จสรรพ 

 

“ เอาล่ะ ไม่ต้องบอกแล้ว เธอพูดช้าเกินไป ต่อไปชั้นจะเรียกเธอว่า….กระต่ายน้อยก็แล้วกัน ” 

         

 

         อากิเนะเดือดปุดๆอีกครั้ง แต่สุดท้าย เธอก็แอบเก็บความแค้นไว้ในใจ 

 

“ ฮึ่ม…มีแต่นิสัยขี้ตู่นี่แหละที่ไม่เคยเปลี่ยน ทำไมตานี่ถึงได้กวนโมโหแบบนี้ แต่ถึงยังไง ก็ตามน้ำไปก่อน เพราะเราต้องหาวิธีดึงนายลิงกลับ ” 

        

 

        แต่ไม่ทันได้สนทนาต่อไป มาวินก็สะดุดใจอย่างรุนแรงจนเผลออุทานออกมา

 

“ เอ๊ะ! ว่าแต่….ชั้นรู้สึกแปลกๆแฮะ ” 

 

“ ปะ….แปลกยังไง ” อากิเนะไถ่ถามโดยเร็ว นาทีนี้ ทุกคำพูดของนายลิงล้วนมีความหมาย  

 

“ อืม…ก็แปลกตรงที่ว่า…ชั้นรู้สึกว่าเคยตั้งชื่อใครบางคนว่า…กระต่ายน้อยแล้วอ่ะดิ ” มาวินกอดอก พร้อมเอียงคอเล็กน้อย เป็นเชิงขบคิด 

 

“ เยี่ยม….เริ่มมาถูกทางแล้ว ” อากิเนะยิ้มขึ้นมาได้ เพราะพบจุดที่จะเชื่อมโยงมาวินสู่โลกแห่งความจริง เด็กสาวพยายามจะบอกว่าคนที่เคยถูกตั้งชื่อว่า “กระต่ายน้อย” ก็คือ…..ตัวเธอเอง แต่ไม่ทันได้อ้าปาก หนุ่มนักกีฬาก็ตัดบท 

 

“ เอาล่ะ ช่างเถอะ ชั้นคงเผลอไปเรียกเด็กบางคนแบบนั้น งั้นเรียกเธอใหม่ว่า “กระต่ายน้อยเบอร์ 2” ก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..” 

 

“ ชิ นอกจากตั้งชื่อให้คนอื่นมั่วซั่ว ยังหัวเราะเยาะซึ่งหน้าอีก ตานี่ช่างห่างไกลจากคำว่าสำนึกจริงๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ ” อากิเนะลืมเป้าหมายหลัก เพราะกำลังโกรธจัด สุดท้าย ก็นึกได้ว่าควรใจเย็น จึงหันมานับ 1-3 ในใจ ทว่าคู่สนทนาจอมกวนยังไม่สำนึก เขายื่นมือมาเช็คแฮนด์ พร้อมส่งยิ้มให้

 

“ เอาล่ะ ยัยกระต่ายน้อยเบอร์สอง ไม่ว่าจะเคยเจอกันหรือไม่ แต่ชั้นรู้สึกถูกชะตากับเธอ ดังนั้น เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ ”  

 

“ จะ….จ้ะ ” อากิเนะพูดไม่ออก ในหัวสมองมึนสุดๆ เพราะรู้สึกว่านายลิงเปลี่ยนอารมณ์ไวเกินไป เมื่อกี้เพิ่งจะล้อเลียนเธอ แต่ตอนนี้กลับเอื้อไมตรี 

 

“ ตานี่ยังคงความบ้าเหมือนเดิมเลย ” 

       

 

         พอหนุ่มหัวเขียวเสร็จกิจกับการแนะนำตัวเองและตั้งชื่อให้อากิเนะ เขาก็หันไปมองท้องฟ้า พร้อมกล่าวถึงกีฬาแสนรักอีกครั้ง 

 

“ แม้เธอจะเป็นลูกคุณหนูที่ไม่รู้จักกระดานติดล้อ แต่อยากจะบอกว่า.....ถ้าได้ลองเล่นมันซักครั้ง เธออาจชอบก็ได้นะ ” 

 

“ ไอ้กระดานติดล้อนี่นะ ไม่เอาหรอก ชั้นขอผ่าน มันอันตรายจะตายไป ชั้นไม่ถนัดอะไรที่เร็วๆ ” อากิเนะปฏิเสธตรงๆ แต่ต่อมา ก็หัวเสียในความซื่อของตัวเอง 

 

“ บ้าน่า ทำไมเราไม่ลองเล่นสิ่งนี้ บางที อาจมีจังหวะเหมาะให้เราเล่าความจริงก็เป็นได้ ” 

        

 

        ทว่าเด็กสาวก็เสียเซลล์ไม่นาน เพราะนายลิงได้ตามตื้อต่อ 

 

“ เอาน่า ลองเล่นดูก่อน เอาแบบช้าๆและปลอดภัย เริ่มตั้งแต่ท่าเบสิคที่ใครๆก็เล่นได้ รับประกันว่าสนุกแน่ ฮะ ฮะ ฮะ ” 

       

 

        อากิเนะไม่อยากเล่นของที่ดูเสี่ยงแบบนี้เลย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ใสซื่อของมาวิน ก็ใจอ่อน แถมเธอยังมีภารกิจดึงหนุ่มผู้นี้กลับสู่โลกจริง จึงจำต้องยอม 

 

“ เอ้า เอาก็เอา ขอแบบช้าๆและง่ายๆนะ เราไม่ชอบอะไรที่ใช้กำลังเลย ” 

 

“ ตกลงตามนั้น ไว้ใจได้เลยว่าเธอต้องเล่นเป็นในหนึ่งชั่วโมง เพราะเธอกำลังได้แชมป์โลกมาเป็นอาจารย์ ” มาวินยิ้มรับ พร้อมทุบอกของตัวเอง ท่าทางมั่นใจ  

 

…………………..

         

        มาวินสอนอากิเนะให้เล่นสเก็ตบอร์ด โดยเริ่มต้นจากการประคองตัวเองบนกระดานติดล้อ ซึ่งเด็กสาวก็เก้ๆกังๆอยู่นานสองนาน เพราะเธอไม่ถนัดอะไรที่ใช้กำลัง ด้วยเหตุนี้ จึงร่วงลงมาจากแผ่นเหล็กเรียวยาวหลายครั้ง แต่นายหัวเขียวก็เข้ามาประคองได้ทันทุกคราว ทำให้หัวใจเต้นแรงราวกลองเพล ด้วยเจ้าหล่อนไม่เคยสัมผัสกายของบุรุษมาก่อน แต่อาจารย์คนเก่งกลับไม่สนใจ ท่าทางเขาจะสนุกกับการสอนลูกศิษย์จริงๆ 

       

 

         สองชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนโกหก แม้อากิเนะจะไม่มีพรสวรรค์ด้านกีฬา แต่ก็สามารถประคองตัวบนสเก็ตบอร์ดได้ถึงครึ่งนาที แถมยังไถลไปข้างหน้าได้ถึงสิบเมตร นับว่ามาวินมีเซ็นท์ในการสอนที่ดีอย่างเหลือเชื่อ และในตอนนี้ พวกเขาได้มานั่งบนเก้าอี้ยาว เพื่อพักเหนื่อย 

 

“ แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยจัง จำครั้งสุดท้ายที่รู้สึกแบบนี้ไม่ได้แล้ว ” อากิเนะหอบเบาๆ พร้อมดื่มน้ำเปล่าในแก้วที่มาวินรินมาให้ 

 

“ ฮะ ฮะ ฮะ เหนื่อย แต่สนุกใช่มั้ยเล่า เพราะสีหน้าของเธอดูดีกว่าเมื่อครู่ตั้งเยอะ ” มาวินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข บ่งบอกว่าสเก็ตบอร์ดคือชีวิตและจิตใจของนายคนนี้จริงๆ 

 

“ อืม….จะว่าไป ก็ใช่นะ หลังออกกำลังกายนี่มันสดชื่นจริงๆ ” อากิเนะเริ่มเห็นด้วย เธอรู้สึกว่าหัวสมองโล่งขึ้นตั้งเยอะ ทำให้ได้คิด…… 

 

“ ถ้ากลับไปได้ คงต้องลองไปซ้อมดาบที่โรงฝึกบ่อยๆแล้ว ” 

        

 

        แต่ไม่ทันที่อากิเนะจะได้กล่าวคำใด นายลิงก็เป็นฝ่ายเชิญชวนซะเอง 

 

“ ถ้ายัยกระต่ายน้อยเบอร์สองว่าง ก็มาฝึกเล่นสเก็ตบอร์ดกับพวกเด็กๆสิ ชั้นสอนในตอนเย็นของทุกวัน ฮะ ฮะ ฮะ…..” มาวินพูดจบ ก็หัวเราะร่า โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเอาด้วยหรือไม่ 

         

 

        อากิเนะไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบอย่างไร เพราะเรื่องราวมันชักจะยืดเยื้อ ทุกสิ่งที่ประสบ มันสมจริงจนเธอเริ่มอิน 

 

“ ไปกันใหญ่แล้ว เราต้องดึงสติกลับมา อย่าไปอินกับจินตนาการของนายลิง จุดหมายของเราคือพาเขากลับไป ”  

        

 

         พออากิเนะทำท่าจะเล่าทุกสิ่งให้มาวินฟัง นายลิงจอมแสบกลับป้อนคำถามดราม่าใส่เธอ 

 

“ ยัยกระต่ายน้อยเบอร์สอง เธอเคยมีความฝันมั้ย ” 

        

 

        อากิเนะชะงักงัน เพราะไม่รู้ว่ามาวินจะมาไม้ไหน แต่ก็เห็นว่าหนุ่มหัวเขียวไม่ได้มองมาทางเธอ ดวงตามุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างปราศจากความหมาย ประกายดูอิ่มเอมและมีชีวิตชีวา 

 

“ อืม…นายลิงดูมีความสุขจัง การที่เราจะพาเขากลับ มันดีแล้วหรือ ” อากิเนะเริ่มลังเล อึดใจต่อมา เธอก็สะบัดหน้าไปมา เพื่อเรียกสติ 

 

“ ไม่ ไม่ เราจะปล่อยให้นายลิงหลบอยู่ในโลกแห่งจิตใจไม่ได้ ต้องพาเขากลับ แม้ว่ามันจะ…เจ็บปวด ” 

       

 

        ทว่ามาวินกลับไม่ยอมหันมามองคู่สนทนา เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีสีหน้ายุ่งยากเพียงใด แถมยังพล่ามต่อไป 

 

“ ความฝันเป็นสิ่งที่ดีนะ และจะดียิ่งกว่า ถ้าทำมันจนสำเร็จ ” 

 

“ อืม…..ก็จริงนะ แต่ตอนนี้ เธอช่วยเลิกเพ้อ แล้วออกจากฝันก่อนเถอะ จะได้เอาไอ้ตัวบ้าเลือดที่อยู่ข้างนอกไปเก็บ ” อากิเนะรู้สึกยุ่งยากใจ แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะกลัวมาวินเสียใจ ทว่านายลิงกลับไม่หยุดพูด 

 

“ ถึงจะไม่ยอมบอกว่าฝันคืออะไร แต่ชั้นก็เชื่อว่าเธอต้องมีอย่างแน่นอน เพราะทุกคนล้วนมีสิ่งที่คาดหวัง และถ้าเป็นเธอ มันน่าจะเป็นสิ่งสวยงาม ” พอมาวินพูดจบ เขาก็หันมามอง ดวงตาเรียวดูจริงจังจนเด็กสาวรู้สึกได้ถึงไมตรีที่แผ่ออกมา 

 

“ เอ๊ะ! คนอย่างตานี่ พูดแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ” อากิเนะเริ่มขัดเขิน เธอมองดวงตาคู่นั้นได้ไม่นาน ก็ต้องเบือนหนี แถมคำพูดดังกล่าว ก็ทำให้ประกายแห่งความสงสัยถูกจุดติด

 

“ จะว่าไปแล้ว คะ….ความฝันของเราคืออะไร ” 

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter