The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://4kwallpapers.com
 
       อากิเนะถึงกับตะลึงจนตาค้าง ก่อนจะถามกลับอย่างยากลำบาก น้ำเสียงสั่นเทาอยู่ตลอด 
 
“ ขนาดพี่โอคุยาสุที่ถือดาบภูตพรายก็ยังไม่แน่ว่าจะชนะตาหน้าลิงเลยเหรอ ท่านปู่ ” 
 
“ อืม….” เทพศาสตราพยักหน้ารับคำ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังคู่ประลอง
          
 
       โอคุยาสุตั้งท่าต่อสู้อย่างแข็งขัน คาตานะเล่มยาวกระชับอยู่ในสองมือ คมดาบชี้ไปยังทิศทางที่เด็กหนุ่มหัวเขียวยืนอยู่ สีหน้าปรากฏร่องรอยของความตึงเครียด
          
 
        ทว่าฝ่ายมาวินกลับอยู่ในสภาพตรงกันข้าม เด็กหนุ่มหัวเขียวไม่ได้ตั้งท่าต่อสู้ เขาเอาแต่ยืนโงนเงนไปมา ใบหน้าขาวซีดและเปื้อนเลือดเริ่มแสยะยิ้ม พร้อมเหลือกตาไปมาจนดูคล้ายคนวิกลจริต ครู่หนึ่ง ก็เอื้อนเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง     
 
“ ลุกขึ้นมาแล้วรึ พี่ชายหน้าขาว คราวนี้ข้าจะฆ่าแกให้ได้เลย เหอๆ ” 
           
 
       โอคุยาสุไม่ตอบคำ เขาตะโกนสั่งศิษย์รุ่นน้อง โดยไม่ยอมละสายตาจากมาวิน
 
“ พวกเจ้ารีบพาคนเจ็บไปจากที่นี่ ออกไปให้หมด เข้าใจมั้ย ” 
 
“ แล้ว….อาจารย์น้อยรับมืออะ…ไอ้ปีศาจตนนี้ได้เหรอครับ ” ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวคนหนึ่งร้องถามด้วยความเป็นห่วง 
            
 
       สีหน้าของโอคุยาสุดูเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม เพราะตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน จึงได้แค่ตอบกลับอย่างยากลำบาก 
 
“ ตอนนี้ข้ากำลังจะใช้ดาบภูตพราย พอลงมือ มันจะเกิดความเสียหายขึ้นโดยรอบ ถ้าพวกเจ้าอยู่ รับรองว่าโดนลูกหลงแน่ ดังนั้น ถอยไปเถอะ ” 
             
 
        พอได้ฟังคำตอบ หนุ่มร่างสูงก็พยักหน้ารับคำ เป็นเชิงเข้าใจ จากนั้นก็หันไปบอกลูกศิษย์คนอื่น
 
“ เฮ้ย ใครที่ยังยืนไหว ช่วยแบกคนเจ็บที่นอนอยู่ แล้วถอยออกจากที่นี่โดยด่วน ” 
              
 
        ลูกศิษย์น้อยใหญ่พากันทยอยออกจากโรงฝึกตามคำสั่งของอาจารย์น้อย (โอคุยาสุ) เพราะรู้ดีว่า….…ถึงร่วมต่อสู้ด้วย ก็ไม่อาจต้านทานเด็กหนุ่มผู้บ้าคลั่ง แถมยังคอยฉุดรั้งไม่ให้นักดาบหน้าขาวได้ใช้พลังอย่างเต็มที่ 
              
 
        มาวินเอียงคอมอง ริมฝีปากแบะกว้างเป็นเชิงเย้ยหยัน ครู่หนึ่งก็กล่าวเบาๆ กระแสเสียงแหบแห้งและยานคาง 
 
“ พร้อมจะตายแล้วใช่มั้ย พี่ชายหน้าขาว ”     
             
 
        โอคุยาสุไม่กล่าวคำใด เขาย่อตัวลงต่ำ และจับจ้องมาวินอยู่ตลอด สองมือจับดาบภูตพราย วินาทีต่อมา ดวงตาเรียวก็พลันเบิกโพลง พร้อมรุกคืบไปข้างหน้า เมื่อเข้าถึงตัว หนุ่มหล่อก็แทงดาบไปที่เป้าหมายอย่างรวดเร็ว ราวกับปืนกล ทว่ากลับไม่โดนร่างเพรียวของอริเลย
 
“ ย่า ย่า ย่า ” แม้การโจมตีชุดแรกจะพลาดเป้า แต่โอคุยาสุยังไม่ยอมแพ้ เขาโยกซ้ายทีขวาทีด้วยความเร็วสูง หลังจากนั้นก็ตวัดดาบฟันทุกทิศทาง ถึงกระนั้น มาวินก็ยังหลบหลีกได้ทุกคราว
           
 
        โอคุยาสุโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว มาวินจึงทิ้งตัวลงต่ำ พร้อมเตะตัดขา ด้วยสัญชาตญาณที่ว่องไวพอกัน นักดาบรูปหล่อจึงกระโดดถอยหลัง เพื่อหลบเลี่ยงเพลงเท้า แต่มันยังไม่จบแค่นั้น เด็กหนุ่มยังตามติดด้วยการเข้าประชิดตัว 
 
“ เฮ้ย! นี่มัน…..” โอคุยาสุตกใจ วินาทีต่อมา เงาของกรงเล็บนับสิบก็ถาโถมเข้าใส่
 
“ อุ้บ ” โอคุยาสุกระโดดถอยหลังสุดกำลัง ทว่าพยุหะกรงเล็บแมวป่าของมาวินก็รวดเร็วเกินไป เขาจึงโดนบางดอกแบบเฉี่ยวๆ 
           
 
        พอโอคุยาสุถอยหลังไปหลายก้าว ชายหนุ่มก็กลับมาตั้งท่าต่อสู้แบบรัดกุม ส่วนมาวินไม่ได้ตามจู่โจม เขาเพียงแต่เอียงคอมอง แล้วยิ้มมุมปาก
 
“ ไหวมั้ย คนเก่ง แค่ชุดแรก แกก็เกือบม่อยซะแล้ว เหอๆ ” 
           
 
        โอคุยาสุรู้สึกเจ็บตรงจุดที่โดนกรงเล็บเฉี่ยว บางบาดแผลเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา หนุ่มหน้าขาวจึงกัดฟันกรอดใหญ่ พร้อมเค้นคำเสียงกร้าว 
 
“ เห็นที ต้องใช้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ซะแล้ว ” 
            
 
       ทันทีที่โอคุยาสุพูดจบ ออร่าสีม่วงที่คล้ายเปลวเพลิงก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย ดวงตาเปล่งประกายร้อนแรง จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าใส่มาวินด้วยความเร็วที่สูงกว่าเมื่อครู่นับร้อยเท่าพันทวีจนไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า 
            
 
        คมดาบนับสิบประเคนเข้าใส่ มันรวดเร็วจนดูคล้ายแสงเลเซอร์ แม้ว่ามาวินจะหลบได้ยอดเยี่ยมปานใด ก็ไม่อาจหลีกการจู่โจมที่เฉียบขาดได้ทั้งหมด จึงเฉือนเนื้อหนังของเด็กหนุ่มได้หลายจุด 
 
“ ฉั้ว ฉั้ว ฉั้ว ” 
           
 
       คราวนี้เป็นทีของมาวินที่ต้องถอยหลังบ้าง เลือดแดงสดเริ่มหลั่งไหลออกจากบาดแผลที่ถูกเชือดเฉือน และในจังหวะสุดท้าย โอคุยาสุก็กระทืบเท้าขวา พร้อมตวัดดาบใส่กลางลำตัวของเด็กหนุ่ม 
 
“ เพลงดาบพายุกรรโชก ” 
           
 
        ทันใดนั้นเอง ก็บังเกิดลมสลาตันพุ่งเข้าใส่มาวิน แม้เด็กหนุ่มจะยกสองแขนขึ้นมาป้องกัน ก็ต้องลอยถลาไปด้านหลัง ความแรงของกระบวนท่านั้นมากมายจนพัดร่างเล็กบางให้ลอยไปกระแทกผนัง
 
“ โครม ” 
           
 
        พายุพัดกระพือจนทำให้กำแพงพังเป็นแถบๆ มิหนำซ้ำ มันยังลอยไปปะทะต้นไม้ใหญ่รอบโรงฝึกจนพฤกษาเหล่านั้นสั่นไหวไปมา
 
“ แฮ่กๆ ” หนุ่มหล่อหน้าขาวหอบเหนื่อย ออร่าสีม่วงพลันดับลง
           
 
        หลังได้เห็นกระบวนท่าที่รุนแรงของโอคุยาสุ อากิเนะก็ถึงกับหน้าถอดสี เธอรีบลุกขึ้นยืนและเตรียมวิ่งไปยังจุดที่เด็กหนุ่มลอยหายไป
 
“ เจ้าหน้าลิง เธออย่าเป็นอะไรนะ ” 
             
 
        แต่ไม่ทันที่อากิเนะจะได้ขยับ เทพศาสตราก็ดึงข้อมือของหลานสาว พร้อมทัดทานด้วยเสียงที่หนักแน่น 
 
“ อย่าไป อากิเนะ เจ้าไม่ควรเข้าไปหาไอ้หนูหัวเขียวในตอนนี้ ” 
 
“ ตะ….แต่ ท่านปู่ ลองเจ้าหน้าลิงโดนท่าไม้ตายของพี่โอคุยาสุเข้าไป เขาคงต้องตายอย่างแน่นอน ” อากิเนะเสียขวัญ น้ำน้อยๆเริ่มคลอที่ขอบตา
 
“ เรื่องนั้น เจ้าไม่ต้องห่วง จากสัมผัสที่ปู่ได้รับ พบว่า…..เจ้าหนูนั่นยังไม่ตาย อันที่จริง ดูเหมือนว่าเพลงดาบพายุกรรโชกจะทำอะไรมันไม่ได้ด้วยซ้ำ ” เทพศาสตราส่ายหัวไปมา สีหน้าในยามนี้ดูเคร่งเครียด บ่งบอกถึงสถานการณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดี 
 
“ เอ๊ะ ตะ…แต่ว่า ” อากิเนะเตรียมเถียง แต่ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้เอ่ยวาจา เสียงหัวเราะที่แหบแห้งก็ดังแว่วเข้ามา พร้อมสายลมที่แผ่วเบา
 
“ เหอ เหอ เหอ ” 
           
 
       ทุกคนในที่นั้นพากันเหลียวมองตามเสียง สิ่งที่เห็นผ่านช่องว่างของกำแพงที่พังทลายก็คือ…….มาวิน ซึ่งบัดนี้ เขากำลังยืนโงนเงนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ 
 
“ หน็อย.....โดนเพลงดาบพายุกรรโชกเข้าไปขนาดนี้แล้ว ยังไม่สลบอีก บ้าชะมัด ” โอคุยาสุสบถดัง เขารู้สึกหัวเสียผสมผิดหวัง ชายหนุ่มจึงก้าวเข้าไปหาอริร่างเล็ก เพื่อทำการสัประยุทธ์อีกครั้ง
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter