The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://wallha.com

 

      หนุ่มทุกนายที่อยู่ในโรงฝึกหันมามองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียวกัน คนผู้นั้นก็คือ "อากิเนะ" หลานสาวของเทพศาสตรา ความงามของเธอทำให้เหล่าลูกศิษย์หายเหน็ดเหนื่อยไปตามๆกัน โดยเฉพาะโอคุยาสุ ถึงขนาดเอ่ยทัก พร้อมรอยยิ้ม 

 

“ สวัสดี น้องหญิง ไม่เจอกันตั้งหลายวัน สบายดีมั้ยจ๊ะ ” 

 

“ สบายดีค่ะ อากิเนะขอตัวพาเจ้าหน้าลิง เอ๊ะ มาวิน ไปหาท่านปู่ก่อน ” อากิเนะก้มหัวทักทาย พร้อมคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มหัวเขียวที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างหลัง เพื่อไปหาท่านปู่ที่กำลังนั่งหน้าขรึม

 

“ เฮ้ เบาๆหน่อยดิ เจ็บนะ ยัยกระต่ายน้อย ” เด็กหนุ่มเริ่มโวยวาย แน่นอนว่าอากิเนะไม่สนใจรับฟัง เธอยังคงดึงร่างเพรียวบางไปหาท่านปู่ด้วยกำลังที่มีทั้งหมด

          

 

       เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้โอคุยาสุรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง เพราะเมื่อครู่นี้ หนุ่มหล่อถึงกับลงทุนโปรยเสน่ห์ใส่จนหมดกรุ ทว่าเด็กสาวมิได้สนใจเขาเลย แต่กลับไปวุ่นวายกับคนภายนอกซึ่งไร้ที่มา

 

“ คิกๆ สาวเมิน สมน้ำหน้าว่ะ เสียทีที่โคตรหล่อ ” เสียงหัวเราะและเสียงกระซิบกระซาบดังออกมาจากหนึ่งในกลุ่มลูกศิษย์ โอคุยาสุจึงรีบหันกลับมามอง พร้อมตะโกนเสียงดัง

 

“ เฮ้ย เมื่อกี้ใครเป็นคนพูด เดินออกมาหน้าแถวเดี๋ยวนี้ ” 

          

 

       สิ่งที่ตอบกลับมามีแต่ความเงียบ ไม่มีผู้ใดหาญกล้าออกมารับข้อกล่าวหา นั่นยิ่งทำเอาโอคุยาสุยั้วหนักกว่าเดิม

 

“ หน็อย.....ตกลงจะไม่มีใครยอมรับ ใช่มั้ย ” โอคุยาสุตวาดลั่น ใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวจนหมดเค้าหนุ่มหล่อเจ้าสำอางไปโดยปริยาย 

       

 

       แน่นอนว่าในภาวะตึงเครียดแบบนี้ ใครยอมรับความผิดก็เท่ากับฆ่าตัวตาย อึดใจต่อมา ลูกแถวทุกคนก็ผวาหนักกว่าเดิม เนื่องจากหนุ่มหล่อได้หยิบดาบคาตานะขึ้นมากระชับที่มือซ้าย พร้อมเค้นคำเสียงกร้าวด้วยอาการดุร้าย 

 

“ ตกลงจะบอกได้รึยังว่า....ใครเป็นคนพูด ถ้าไม่ยอมปริปาก พวกแกได้ลิ้มรสคมดาบของชั้นแน่ เหอ เหอ เหอ ” 

          

 

         ถึงจุดนี้ ทุกคนในแถวได้แต่มองหน้ากันเอง ท่าทางเลิ่กลั่ก ไม่นานนัก ชายอ้วนหน้าตี๋ที่อยู่ในแถวก็ยกมือขึ้นฟ้อง 

 

“ เดี๋ยวก่อนครับ อาจารย์โอคุยาสุ ผมรู้แล้วว่าใครนินทา ” 

 

“ ใครนินทา บอกมา เจ้าอ้วน ” โอคุยาสุหันขวับไปทางหนุ่มอ้วนช่างฟ้อง 

 

“ ไอ้ผอมที่ยืนข้างผมครับ มันเป็นคนนินทา ” หนุ่มอ้วนชี้ไปยังชายร่างผอมที่อยู่ซ้ายมือ  

 

“ เหอๆ แกเองรึที่ปากดี ” โอคุยาสุยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาย่างสามขุมเข้าหาชายร่างผอม ทุกคนที่ขวางหน้าพร้อมใจกันหลบให้หนุ่มหล่อเดินผ่านโดยง่าย แน่ล่ะใครจะบ้าไปขวางทางนักดาบอันดับหนึ่งที่กำลังโกรธจัด แต่ก่อนจะเข้าถึงตัว คู่กรณีก็ปฏิเสธโดยเร็ว

 

“ โอ้...... เปล่าครับ ผมไม่ได้นินทาอาจารย์เลยแม้แต่คำเดียว แต่ผมรู้ว่าใครเป็นคนทำ ” 

 

“ ใคร ” โอคุยาสุถามห้วนๆ 

 

“ ไอ้ล่ำที่อยู่แถวหน้าสุดไงครับ มันนินทาอาจารย์และแอบทำทุกครั้งที่มีจังหวะ ” ชายร่างผอมชี้ไปยังหนุ่มร่างล่ำสันที่ยืนประจำอยู่แถวหน้าสุด 

           

 

        ทันทีที่โอคุยาสุได้ตัวผู้กระทำผิด เขาก็เดินตรงเข้าไปหา พร้อมดาบคาตานะ ทุกสิ่งที่เกิด ทำให้ลูกศิษย์หนุ่มทุกคนถึงกับถอยห่าง ด้วยกลัวมรณะภัยที่กำลังจะเกิด แต่ก่อนที่ศาสตราจะหลุดออกจากฝัก ชายร่างล่ำก็ร้องค้าน

 

“ เดี๋ยวครับ ผมก็ไม่ได้นินทาอาจารย์เช่นกัน ไอ้คนที่นินทาจริงๆก็คือไอ้อ้วนต่างหาก ” ชายร่างล่ำพูดจบ เขาก็ชี้ไปยังชายร่างอ้วนที่ลุกขึ้นมาฟ้องเป็นคนแรก 

 

“ อะจึ้ย ไม่ใช่ครับ ผมถูกใส่ความ ไอ้ผอมนี่ต่างหากที่นินทา ” ชายร่างอ้วนสะดุ้งโหยง เขาโบ้ยไปทางชายร่างผอม แน่นอนว่าทุกคนไม่ยอมรับข้อกล่าวหา แถมยังใส่ความกันเองจนกลายเป็นงูกินหาง ทำให้โอคุยาสุรู้สึกสับสนและหงุดหงิด

 

" ตกลงใครเป็นคนนินทากันแน่ ” หนุ่มหล่อกัดฟันกรอดใหญ่ 

          

 

       เหล่าผู้ต้องหาต่างผลัดกันใส่ความจนกลายเป็นศึกสามเส้า ด้วยความวุ่นวายที่ชวนปวดหัว ทำให้โอคุยาสุตบะแตก เขาโวยดัง พร้อมชักดาบคาตานะออกมา 

 

“ โว้ย...... ปวดหัวเฟ้ย ในเมื่อหาไอ้ปากปีจอไม่ได้ ก็ตัดหัวมันซะให้หมดทั้งฝูงเลยแล้วกัน ” 

 

“ จ้าก..... อาจารย์ขี้เก๊ก บ้าไปแล้ว ตัวใครตัวมันโว้ย ” ทุกคนในวงแหกปากเสียงดัง พร้อมเตรียมเผ่นหนี ในจังหวะนั้นเอง ก็ปรากฏเสียงนุ่มทุ้มลึกจากเทพศาสตราที่นั่งเป็นประธาน 

 

“ ทุกคนพักการฝึกก่อน และกลับไปนั่งประจำที่ ” 

           

 

        เหมือนสัญญาณห้ามทัพที่แสนศักดิ์สิทธิ์ โอคุยาสุกลับมาเป็นปกติ ทว่าสายตาของหนุ่มหล่อที่สาดออกมา ยังคงเปล่งประกายอาฆาตดุจเดิม แต่เขาก็จำใจรับฟัง แล้วหันไปสั่งศิษย์รุ่นน้อง

 

“ รับทราบครับ ทุกคนกลับไปประจำที่ ”

        

 

        สิ้นเสียงของโอคุยาสุ ลูกศิษย์หนุ่มนับสิบก็แยกย้ายกันประจำที่ กำลังพลครึ่งหนึ่งนั่งแถวตอนเรียงหนึ่งชิดผนังด้านซ้าย ส่วนอีกครึ่งก็พากันไปนั่งแถวตอนเรียงหนึ่งชิดผนังด้านขวา ก่อให้เกิดที่ว่างตรงกลาง พวกเขาดำเนินการอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงระเบียบวินัยที่ดีเยี่ยม ทำให้มาวินถึงกับอึ้ง

 

“ โว้...... วินัยโคตรแจ่ม อย่างกะพวกทหารในโลกของชั้นเลย ” 

 

“ ทหาร ใช่แล้ว จะว่าไป พวกคนหนุ่มเหล่านี้ก็ถูกฝึกเหมือนทหารจริงๆนั่นแหละ ” เทพศาสตราทวนคำนิดนึง ก่อนตอบกลับมาเบาๆ 

         

 

       มาวินหันไปมองเทพศาสตรา หลังจากนั้น เขาก็ร้องถามแบบกวนๆตามสไตค์ของตนเอง 

 

“ แล้วตกลง มีอะไรจะแนะนำชั้นรึ ลุงแกนดัล์ฟเวอร์ชั่นญี่ปุ่น ” 

        

 

        ทุกคนในที่นั้นออกอาการไม่พอใจอย่างชัดเจน เพราะนอกจากเทพศาสตราจะเป็นอาจารย์ ยังเป็นที่เคารพรักของผู้คนในดินแดนนี้ ดังนั้นการแสดงท่าทางเสียมารยาทของเด็กหนุ่มหัวเขียวจึงเป็นการเหยียดหยามและหมิ่นศักดิ์ศรี ทว่าชายชรามาดขรึมกลับไม่ถือสาหาความ พร้อมไถ่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย 

 

“ ข้าได้ยินมาจากอากิเนะว่า......เจ้าอยากออกจากดินแดนลี้ลับ จริงหรือไม่ ” 

 

“ อื้อ จริงดิ และตอนนี้ เริ่มหายดีแล้ว ชั้นจะออกจากดินแดนแห่งนี้ได้รึยัง ” มาวินเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนตอบกลับอย่างฉะฉาน 

          

 

        เทพศาสตราเงียบอยู่อึดใจ ใบหน้าของเขาดูนิ่งเฉยและไร้อารมณ์ เวลาต่อมา ชายชราร่างสูงก็เอ่ยถามอีกครั้ง 

 

“ อากิเนะบอกหรือยัง……เจ้าต้องพบกับอสูรร้ายผู้มีนามว่า "ซวงเย่" ที่หน้าประตูทิศเหนือ และต้องชนะอสูรตนนี้ให้ได้ จึงจะสามารถออกจากเขตอาคม ” 

 

“ บอกแล้ว ไม่เห็นยากอะไรนี่ ชั้นก็แค่เตะตูดไอ้ซวยเยอะซวยน้อยนี่ซักสามสิบกว่าที ก็ออกไปได้แล้ว ใช่มะ ” มาวินทิ้งตัวลงนั่งถ่างแข้งถ่างขาด้วยกิริยาที่ไม่สุภาพ พร้อมคุยโตแบบไม่เกรงใจใคร 

         

 

         ท่วงท่าที่ยียวนกวนประสาทของมาวิน ทำให้ทุกคนในห้องถึงกับหน้าเครียดไปตามๆกัน เพียงแต่ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา เนื่องจากเกรงใจเทพศาสตราผู้เป็นอาจารย์ ทว่าประธานสูงวัยยังคงนั่งนิ่ง พร้อมกล่าวต่อไปด้วยท่าทางที่ดูสุขุม 

 

“ ไอ้หนู เจ้ายังสู้กับซวงเย่ไม่ได้หรอก อสูรตนนั้นร้ายกาจมาก แม้แต่โอคุยาสุซึ่งเป็นศิษย์เอกของข้า ยังเอาชนะมันไม่ได้ ถ้าไปต่อกรกับมันในยามนี้ ก็เหมือนเอาไข่ไปต่อยหิน ” 

 

“ เฮ้ๆ ลุงยังไม่เคยเห็นฝีมือของชั้นเลย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าสู้ไอ้ซวยเยอะซวยน้อยนั้นไม่ได้ อีกอย่างหนึ่ง ” มาวินโวยดัง พร้อมเหล่มองไปทางโอคุยาสุที่นั่งอยู่ไม่ห่าง จากนั้นก็กล่าวกับเทพศาสตรา ท่าทางยโส

 

“ สำหรับพี่ชายเจ้าสำอางคนนี้ ถ้าได้สู้กัน รับประกันว่าไม่เกินหนึ่งนาที มีหมอบแน่ๆ ” 

 

“ ท่านอาจารย์ ” โอคุยาสุทนไม่ไหว แต่ก่อนที่นักดาบรูปงามจะได้กล่าวคำใด เทพศาสตราก็ยกมือขึ้นห้าม เป็นเชิงสั่งให้สงบเอาไว้ก่อน 

         

 

        เทพศาสตรามองมาที่มาวินเป็นเชิงตรึกตรอง จากนั้นก็กล่าวกับเด็กหนุ่มหัวเขียวด้วยเสียงที่ดังกังวาน 

 

“ งั้นเอางี้ ข้าขอดูฝีมือของเจ้าหน่อยแล้วกัน ” 

 

“ ได้เลย ลุง จะให้ไปดวลกับใครในที่นี้ก็ได้ เอ๊ะ เดี๋ยว ยกเว้นลุงกับยัยกระต่ายน้อยนะ เพราะรู้สึกว่าชั้นจะแพ้ทาง ” มาวินลุกขึ้นยืน พร้อมตบอกตัวเอง ท่าทางมั่นใจ แต่ก็แอบแหยงเทพศาสตรากับอากิเนะอยู่นิดๆ 

 

“ อืม.....ตกลงตามนี้ คู่ต่อสู้ของเจ้าคือ เคนจิ ” เทพศาสตราประกาศนามของคู่ต่อสู้  

          

 

       สิ้นคำกล่าว ชายร่างผอมอันเป็นหนึ่งในสามสหายที่แย่งกันโยนความผิดก็ลุกขึ้นยืน พร้อมก้าวมากลางลานฝึกอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเขาอยากกระทืบมาวินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

        

 

        เมื่อมาวินเห็นท่าทางที่ดูขึงขังของหนุ่มร่างผอม เขาก็เกิดอาการแหยงขึ้นมาอย่างกะทันหันจนต้องร้องค้านเสียงหลง

 

“ เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนดิ หมอนี่มันดูท่าทางเอาเรื่องแฮะ เปลี่ยนคนได้รึเปล่า ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดารค์ไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter