The Phoenix of Andromeda

   สัตว์ชนิดหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกวางขนาดใหญ่ถูกโยนลงไปบนพื้นกรวดหินริมสายธารเล็กๆสายหนึ่ง
 
  แล้วในสายธารข้างหน้านั้นก็ปรากฏเงาร่างของชายผู้มีรูปร่างกำยำแข็งแกร่งคนหนึ่งขึ้นมา
 
  เจ้าของเงาร่างในสายธารนั้นเพ่งพิศดูใบหน้าของตัวเองอย่างพินิศพิเคราะห์...
 
  'นี่เราดูแก่ลงไปจากปีที่แล้วไม่น้อยเลย...' เขาเปรยกับตัวเอง แล้วก็อดคิดรำพึงถึงเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้มิได้
 
  'เหตุการณ์นั้น... มันดูราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ มันเป็นเหตุการณ์อันสำคัญที่ทำให้เราและใครบางคนที่สำคัญต้องเดินทางหลบหนีมายังที่ดาวโมอาแห่งนี้ อา... 'แอนโดร่า'ของฉัน อีกเมื่อไรล่ะ... ที่ฉันจะได้กลับไป...?'
 
  แล้วเขาก็สลัดหัวเพื่อขับไล่ความคิดคำนึงเก่าๆที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกเรื่อยๆในหัวของเขา จากนั้นเขาก็วักน้ำในสายธารขึ้นดื่มและล้างหน้าเพื่อขับไล่ความร้อนอบอ้าวของอากาศในยามบ่ายวันนี้
 
  แสงอาทิตย์ในยามบ่ายของที่ดาวโมอานี้ แทบจะไม่แตกต่างจากแสงอาทิตย์ที่ดาวแอนโดร่าแม้แต่น้อย แต่แม้ว่าที่ดาวแห่งนี้จะมีภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยป่าไม้และพฤกษาพันธ์ุต่างๆที่อุดมสมบูรณ์สลับกับทุ่งหญ้าอันกว้างขวางและยาวเหยียด แต่การที่ต้องออกมาล่าสัตว์ในป่าลึกแถบนี้ก็ค่อนข้างกินแรงเขาไปไม่น้อยเหมือนกัน แต่กระนั้นเขาก็จำเป็นที่จะต้องล่าสัตว์ในป่าแถบนี้ให้ได้หนึ่งตัว และมันจะต้องมีขนาดที่ไม่เล็กจนเกินไปนัก เพื่อให้เพียงพอที่จะนำไปเลี้ยงคนอีกสามคนที่ได้อยู่ในความดูแลและรับผิดชอบของเขา
 
  และคนสามคนนั้น... ก็มีอยู่คนหนึ่งที่เป็นคนสำคัญอย่างที่สุด ไม่... อาจจะเป็นสองคนก็ได้ที่มีความสำคัญอย่างที่สุด ทั้งนี้ต้องไม่นับตัวของเขาเองกับภรรยาที่ต้องมาพลอยตกระกำลำบากไปกับเขาด้วย  
 
  แต่นั่นก็นับเป็นความลำบากที่น่าจะเป็นความภาคภูมิใจของเขาเองมิใช่หรือ ? มันเป็นความลำบากที่น่าจะเป็นเกียรติยศอันสูงสุดแก่เขาผู้เป็นชาวแอนโดร่าโดยกำเนิด และยังเป็น... อดีตขุนพลผู้จงรักภักดีแห่งอณาจักร แอนโดร่าที่ได้ทำงานอันสำคัญที่ได้รับมอบหมายจากบุคคลอันสำคัญที่เป็นดั่งจ้าวชีวิตของเขาเอง
 
  ภาพในอดีตยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของเขาเป็นระยะๆ แม้แต่ขณะที่เขากำลังแบกกวางใหญ่แห่งดาวโมอาขึันไว้บนบ่าและกำลังเดินกลับหมู่บ้านชนบทกลางทุ่งหญ้าที่เขาและคนที่เขาต้องดูแลพำนักอยู่
 
  เลยพ้นจากป่าแถบนี้ไปเขาก็จะเข้าสู่ทุ่งหญ้าต่ำๆที่กำลังโบกสะบัดโยกตัวไปมาตามกระแสลมยามบ่ายที่จะช่วยผ่อนคลายความร้อนอบอ้าวลงไปได้บ้าง
 
  และพอพ้นจากแนวทุ่งหญ้านี้ไปก็จะถึงหมู่บ้านชนบทขนาดย่อมๆที่ภรรยาและบุคคลที่สำคัญของเขากำลังรอคอยอาหารมื้อเย็นและการกลับไปของเขาอยู่เป็นกิจวัตร จวบจนกระทั่งบัดนี้ก็ล่วงเข้าสามปีพอดี
 
  สามปี... ใช่แล้วสามปีแล้วสินะ ที่เขาปฏิบัติตัวเช่นนี้ ณ.ที่ดาวโมอาแห่งนี้ ดาวโมอาที่เป็นดาวที่ค่อนข้างจะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้และพันธุ์พฤกษาต่างๆอย่างมากมาย แต่ทว่าก็กลับเป็นดาวที่ค่อนข้างจะเปลี่ยวร้างและไร้ซึ่งความศิวิไลซ์ใดๆอย่างอื่นโดยสิ้นเชิง แต่ที่นี่ก็นับว่าเป็นที่ที่ค่อนข้างจะ
ปลอดภัยกว่าที่ใดๆในหลายๆที่ใน'ดาราจักรแอนโดรเมด้า'อันกว้างใหญ่ไพศาลนี้
 
  แล้วความคิดคำนึงของอดีตขุนพลผู้ยิ่งใหญ่แห่งอณาจักรแอนโดร่าก็พลันหยุดชงักลงทันที เมื่อสายตาของเขาในตอนนี้ได้เหลือบไปเห็นแสงสีเงินวิบวับสะท้อนแสงอาทิย์อยู่ที่ทิศทางเบื้องหน้า
และแสงสะท้อนสีเงินนั้น มันก็อยู่ในทิศทางของหมู่บ้านที่เขากำลังจะกลับไปพอดี
 
  โดยที่ไม่ต้องไปคิดถึงอะไรอย่างอื่นให้มากมาย เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่า วัตถุที่สะท้อนแสงสีเงินแบบนี้นั้น ต้องไม่ใช่วัตถุใดๆที่มีอยู่ในดาวโมอาแห่งนี้อย่างแน่นอน...!
 
  แล้วเขาก็เหวี่ยงกวางใหญ่ลงไปกับพื้นข้างหน้าทันที ขณะที่ดวงตาของเขาในยามนี้ก็พลันเบิกโพลงอย่างหวาดวิตกต่อแสงสะท้อนสีเงินที่เพิ่งได้สังเกตุเห็นนั้น
 
  'ไม่... หรือว่านั่นมันจะเป็น...?' แล้วความกังวลอันสุดจะประมาณได้ของเขาก็ประเดประดังเข้ามาดุจทำนบแตก...!
 
  เขารีบวิ่งตะบึงตรงไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เพราะถ้าเขาชักช้าเกินไป สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างหน้าหรือได้เกิดขึ้นแล้วนั้น อาจจะน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะทำใจได้ แม้ว่าเขาเองจะคิดทำใจเผื่อไว้ล่วงหน้าแล้วก็ตาม...!
 
  "ไม่ๆ... ต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ...?!!" อดีตขุนพลผู้ยิ่งใหญ่ตะโกนออกมาสุดเสียง ขณะที่ยังวิ่งตะบึงต่อไปจนเข้าใกล้จุดนั้นขึ้นเรื่อยๆ
 
  บรึ้มมมมมมมมม........!!!!
 
  เสียงระเบิดพลันดังกึกก้อง ! และดังสะท้อนก้องกังวานไปจนทั่วท้องทุ่งหญ้าแห่งนั้น...!
 
  และแรงระเบิดก็ได้ทำให้ตำแหน่งที่เป็นที่ตั้งของหมู่บ้านนั้นเกิดไฟลุกโชติช่วงและปรากฏกลุ่มควันดำม้วนตัวพวยพุ่งขึ้นสู่อากาศทันที...!
 
  อดีตขุนพลผู้ยิ่งใหญ่พลันชงักฝีเท้าลงทันใด สายตาของเขาในตอนนี้ก็จับจ้องอยู่ที่กลุ่มควันดำและรัศมีเปลวเพลิงที่โลมเลียอยู่ที่ตำแหน่งที่เป็นหมู่บ้านข้างหน้านั้นอย่างตะลึงงันชั่วขณะ...!
 
  แล้วเขาก็เอื้อมมือลงไปที่ข้างเอว เพื่อหยิบวัตถุบางอย่างขึ้นมา...
 
  มันคืออาวุธบางอย่างที่มีรูปร่างเป็นกระบองสั้นๆ ตรงปลายเป็นคมมีดวาววับ และเมื่อเขาแตะสวิทบางอย่างที่ปลายด้ามนั้น พริบตานั้นที่ส่วนด้ามก็ยืดยาวออกไปอีกเกือบสองเมตร และส่วนปลายที่เป็นคมมีดก็แยกออกเป็นสามแฉก พร้อมๆกับที่มีรัศมีเป็นออร่าสีฟ้าสั่นไหววูบวาบและส่งเสียงเบาๆอยู่รายรอบคมมีดที่เป็นสามแฉกนั้น...!
 
  จากนั้นเขาก็ทะยานเข้าไปในหมู่บ้านที่มีแต่เปลวเพลิงนั้นทันที...!