สืบสู้ผี ภาค 1-2

พวกเราทั้งหมดยกเว้นไอริณที่ยังนั่งประคองร่างของชายที่ชื่อชัยยา ต่างลุกขึ้นยืนและมองไปที่เจ้าของเสียงที่มีหัวเป็นอสุรกายหรือปืศาจนั้นอย่างแปลกใจไปตามๆกัน

แต่เมื่อผมได้มองเขาอย่างตั้งใจอีกครั้งแล้ว ก็เห็นว่าเขาน่าจะไม่ได้มีหัวเป็นปิศาจหรืออสูรกายไปจริงๆ เพราะเมื่อสังเกตุดูดีๆแล้ว ก็เห็นว่าที่ส่วนหัวของเขานั้นน่าจะเป็นหน้ากากหรือหัวปลอมที่มีเขาสองเขายื่นออกมาซะมากกว่า

มันช่างน่าแปลกจริงๆที่ทำไมเขาถึงสวมสิ่งนั้นไว้บนหัว เพราะลำพังการแต่งกายของเขาก็ดูหลุดโลกราวกับว่าเขาได้หลุดออกมาจากมหาวิหารในดินแดนของอิยิปต์ในสมัยโบราณอย่างไงอย่างงั้น

แต่ที่น่าแปลกสุดๆก็คือทำไมเขาถึงมาปรากฏกายพร้อมๆกับสิงห์ได้ล่ะนี่ ?

"สิงห์... ?" ผมเรียกสิงห์ในร่างนุชที่ยังคงยืนทำหน้าเครียดอยู่ "นาย... นายหายไปไหนมาตั้งพักใหญ่ แล้วนี่นายพาใครมาด้วยงั้นเหรอ ?"

สิงห์ในร่างนุชขยับตัวจะเดินออกมาข้างหน้า แต่แล้วคนลึกลับที่สวมหัวปิศาจนั่นก็กลับยกแขนขึ้นมาขวางหน้าไว้ซะก่อน สิงห์จึงหันไปพูดกับเขาด้วยคำพูดที่ไร้เสียง และก็ไม่น่าเชื่อว่าคนลึกลับนั่นก็ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของสิงห์ด้วยเช่นกัน

เขาสองคนได้สนทนากันอยู่ไม่กี่ประโยค จากนั้นสิงห์ก็หันหน้ามาหาพวกเรา พร้อมกับพูดกับพวกเราด้วยคำพูดที่ไร้เสียงเช่นกัน

แล้วพี่เมฆก็พยักหน้าสองสามครั้งอย่างเข้าใจคำพูดของสิงห์ ก่อนจะหันมาบอกทางพวกเราว่า

"สิงห์บอกว่า ต้องทิ้งร่างของ... ของคนที่ชื่อชัยยานี้ไว้ตรงนี้ทันที ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินไปน่ะ..."

ผมกับจันตะลึงกับคำที่พี่เมฆเพิ่งจะได้รับการถ่ายทอดมาจากสิงห์ ส่วนไอริณก็ขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน

"ให้ทิ้งเขาคนนี้อย่างงั้นเหรอคะ....?" หางเสียงไอริณดูขัดเคือง "ก็เห็นๆกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ ว่าเขาคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ได้สิ้นใจหรือตายไปแล้วสักหน่อย แล้วทำไมถึงบอกให้..."

แล้วจังหวะนั้น ชายผู้ที่ได้รับบาดเจ็บก็ลงมือผลักไอริณออกไปจากตัวอย่างแรง จนไอริณเองก็เสียหลักล้มกลิ้งไปหนึ่งรอบ !

แต่ไอริณก็รีบพลิกตัวกลับขึ้นมายืนอย่างรวดเร็ว พลางจ้องหน้าเขาอย่างงงงวย... ?!

แล้วดวงตาของเธอก็ถึงกับลุกโพลง ราวกับว่าเธอเพิ่งจะได้พบกับสิ่งผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้นกับชายที่ชื่อชัยยาในขณะนี้ !

"รีบ... รีบหนีไปซะ...!" ชายที่ชื่อชัยยาออกเสียงสั่งในขณะที่เขาลงไปกองอยู่กับพื้นตรงนั้น "ผม... ผมกำลังจะกลาย... เป็นพวกมันแล้ว... ผมรู้ล่วงหน้าแล้ว... ว่ามันจะเป็นอย่างนี้... ผม..."

แล้วพวกเราทั้งหมดก็ได้เห็นพร้อมๆกันตรงนั้นว่า หน้าของชายผู้ที่ได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนักนี้ ค่อยๆเปลี่ยนสีไปเป็นสีม่วงๆสลับกับซีดขาวโดยไม่มีสีเลือดหลงเหลืออยู่ในใบหน้าเหมือนก่อนหน้านี้อีกเลย

จากนั้นเพียงครู่เดียว เขาก็เริ่มแยกเขี้ยวออกมาราวกับสุนัขที่ติดเชื้อบ้า และประกายตาแห่งความเป็นมนุษย์ของเขาที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ก็เริ่มสูญสลายกลายเป็นดวงตาของคนวิกลจริตที่ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์ไปเรียบร้อยแล้ว

ไอริณเองในขณะนี้ก็ได้ถอยร่างของเธอจนมาอยู่ข้างๆผมและพี่เมฆด้วยสีหน้าที่ซีดผืด

แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของพวกเราต่อไป เมื่อชายที่ชื่อชัยยาได้ลุกขึ้นมายืนกางขาและกางกรงเล็บที่เพื่งงอกเงยออกมาจากมือทั้งสองของเขาอย่างน่ากลัว

จากนั้นเขาก็แยกเขี้ยวขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้พวกเราก็ได้เห็นว่า ในปากของเขามีเขี้ยวสองเขี้ยวที่เพิ่งงอกยาวออกมาราวนิ้วครึ่ง แถมมันยังเป็นเขี้ยวที่ดูคมกริบจนน่าขนลุก !

พริบตานั้น เขาก็ทะยานเข้ามาหาพวกเราด้วยความเร็วราวสายฟ้าแล่บ

ในเสี้ยววินาทีแห่งความตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกของพวกเรา กรงเล็บจากมือขวาของเขาก็พุ่งทะยานตรงเข้ามายังก้านคอของผมทันที... !

ฟึบบบบบ....!!

เสียงวัตถุบางอย่างแหวกอากาศมาจนถึงข้างหน้าผม พร้อมๆกับมีเสียงร้องราวกับสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ ในขณะที่ผมก็ได้มองเห็นว่า ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บนั้น เปลี่ยนทิศทางออกไปจากก้านคอของผมอย่างฉิวเฉียด และพอผมดึงสติกลับมาได้แล้ว ก็เห็นว่ามีลูกธนูดอกหนึ่งปักทะลุฝ่ามือนั้นไปครึ่งดอก !

ชายผู้ไม่เหลือความเป็นมนุษย์นั้นทรุดตัวนั่งลงกุมมือขวาที่บาดเจ็บของตัวเองพลางส่งเสียงร้องอย่างโหยหวน

ธนูดอกนี้ถูกยิงมาจากที่ไหนกันแน่ ? แต่ที่แน่ๆดอกธนูดอกนี้กลับมีสีเขียวเช่นเดียวกับดอกธนูดอกเดิมที่ปักอยู่บนร่างของชายที่สิ้นความเป็นมนุษย์คนนี้...?

ผมหันไปมองหน้าไอริณกับพี่เมฆ แล้วก็เห็นว่าทั้งสองคนต่างมองไปที่คนที่แต่งตัวประหลาดๆและสวมหัวอสุรกายนั้นอย่างตื่นตะลึง

และ.... ดอกธนูสีเขียวนั้นที่แท้ก็ถูกยิงมาจากคนประหลาดคนนี้นั่นเอง เพราะขณะนี้คันธนูในมือซ้ายของเขาก็ยังยกเล็งมาทางด้านนี้อย่างไม่วางมือ

ถ้างั้นจะเป็นไปได้ไหมว่า... ดอกธนูดอกที่แต่เดิมได้ปักคาร่างของชายที่ชื่อชัยยากับดอกที่เพิ่งจะถูกยิงออกไปนี้ ล้วนเป็นฝีมือของบุคคลที่แต่งตัวประหลาดๆคนนี้นั่นเอง ?

ความเงียบหรือความชงักงันได้เกิดขึ้นกับพวกเราทั้งหมดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เสียงที่เป็นเสียงพูดของมนุษย์ก็ดังมาจากร่างของชายที่ชื่อชัยยาอีกครั้ง...

"ช่วย... ช่วยพี่... ช่วยพี่ชายผมด้วย..."

เสียงพูดอย่างมนุษย์ปกตินั้นฟังดูอ่อนแรงราวกับจะสิ้นใจ และในขณะนี้พวกเราต่างก็มองเห็นว่าเขี้ยวทั้งสองในปากของเขานั้นได้หดหายลงไปเกือบหมดสิ้น และกรงเล็บในมือทั้งสองข้างก็เช่นกัน

แล้วไอริณก็ถลาออกไปตรงหน้าเขา

"คุณชัยยาคะ..! ตอนนี้คุณจำพวกเราได้หรือเปล่าคะ...?"

"ถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ! อย่าเข้าไปอยู่ใกล้ๆเขา...!" เสียงของคนที่แต่งตัวประหลาดดังสำทับมาอย่างเร่งร้อน

และขณะนี้ผมก็เห็นว่าเขาหยิบดอกธนูออกมาจากด้านหลังอีกดอกหนึ่ง แต่... ดอกธนูดอกนี้กลับมีสีแดงราวกับเพลิงไฟ !

นี่เขาจะยิงชายที่ชื่อชัยยาอีกครั้งอย่างนั้นหรือ...? และถ้ายิงดอกนี้ออกไป มันก็น่าจะเป็นการปลิดชีพของคนที่ถูกยิงไปแล้วถึงสองดอกเลยทันทีหรือเปล่านะ ?

"หยุดนะ...!!" ไอริณหันไปทางคนที่แต่งตัวประหลาด "ตอนนี้เขาอาจจะยังคุยรู้เรื่อง อย่าได้ยิงเขาอีก ดิฉันอยากจะขอคุยกับเขาสักหน่อย..."

"เจ้าพวกหน้าโง่...!" เสียงคนแต่งตัวประหลาดเริ่มมีโทสะ "พวกเจ้ายังไม่รู้สินะว่ากำลังยุ่งเกี่ยวอยู่กับอะไร รีบๆถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าข้ารุนแรง...!" พูดจบคำเขาก็วาดธนูไปที่ไอริณ !

คุณพระ...! นี่เขาจะทำอะไรกันนี่ เขากล้าแม้แต่จะยิงผู้หญิงคนหนึ่งเลยงั้นรึ...?!!"

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆนี้นะครับ)