สืบสู้ผี ภาค 1-2

คนทั้งสามที่มีดวงตาราวกับไม่ใช่มนุษย์นั้น ดูแล้วมันช่างไม่แตกต่างอะไรกับพวกจิกโก๋ติดยาที่อยู่แถวๆท้ายซอยเลยสักนิด

เจ้าคนที่อยู่ตรงกลางนั้นดูรูปร่างล่ำสันแข็งเกร็งและมีหน้าตาที่ออกจะโหดๆเอาเรื่อง ส่วนเจ้าคนที่อยู่ทางซ้ายมือดูผอมกระหร่อง แต่หน้าตาและทรงผมตั้งๆของมันกลับดูกวนบาทาอย่างประหลาด ผิดกับเจ้าคนที่อยู่ทางขวามือที่ดูรูปร่างเจ้าเนื้อแต่ตัวใหญ่โต แถมมีหน้าตากะริ้มกะเหรี่ยราวกับพวกหื่นกาม แต่ที่แน่ๆก็คือดวงตาของพวกมันทั้งสามกลับมีประกายของสิ่งที่ชั่วร้ายซ่อนเร้นอยู่ข้างในคล้ายคลึงกัน

เมื่อพวกมันเข้ามาอยู่ใกล้เราในระยะราวๆห้าเมตรแล้ว พวกมันก็หยุดนิ่งอยู่กับที่พร้อมๆกันราวกับนัดกันไว้ แล้วเจ้าคนที่อยู่ตรงกลางก็หัวเราะเสียงแปร่งๆออกมา

"พี่สาวคนสวย... และพี่ชายสุดหล่อ กำลังจะไปเท่วไหนกันเหรอ เหอๆๆ...?" มันเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและลงท้ายเสียงแบบหลอนๆ

ผมหันไปสบตาไอริณ ก่อนจะทำใจดีตอบมันออกไป

"พี่สองคนมาเดินเล่นแก้เซ็งกันแถวนี้น่ะน้อง แล้วตอนนี้ก็จะกลับกันแล้ว... พวกน้องช่วยหลบทางให้พี่หน่อยสิ"

"อ๋อ... มาเดินเล่นกันในซอยเปลี่ยวๆตอนค่ำๆกันนี่เอง แต่น้องว่าแถวนี้มันไม่ค่อยจะปลอดภัยสักเท่าไรนะพี่ชาย เหอๆๆ..." มันพูดแล้วก็ลงท้ายเสียงแบบหลอนๆเหมือนเดิม "แล้วพี่ชายเคยรู้ไม๊ว่า... แถวนี้น่ะ บางทีก็มีคนเคยถูกกระชากกระเป๋าเพราะเดินคนเดียวตอนมืดๆอย่างงี้ หรือบางทีก็เคยมีผู้หญิงถูกลากไปข่มขืนแถวๆกลางทุ่งร้างตรงโน้นแน่ะ... เหอๆๆ"

"เหรอ... พี่ก็ไม่เคยรู้หรอกนะน้อง ว่ามันเคยมีเรื่องแบบนี้ด้วย เอาเถอะน้อง ยังไงพวกพี่ก็จะระวังตัวกันไว้ ตอนนี้พวกพี่ก็จะกลับกันแล้ว...?" แล้วผมก็เอื้อมมือไปดึงข้อมือของไอริณ ทำท่าจะเบี่ยงตัวหลบพวกมันไปทางซ้ายมือ

แต่เจ้าคนทางซ้ายที่มีทรงผมตั้งๆกวนบาทานั้น ก็รีบเข้ามาขวางหน้าเราไว้ทันที "เอ๊ะๆๆ... จะรีบไปไหนกันล่ะ... ลูกพี่กูยังพูดไม่จบเลยนะเฟ้ยยย...?

"แต่ว่าพวกเรารีบ..." ผมขยับจะพูดต่อ แต่เจ้าคนกลางหน้าโหดนั้นกลับโบกมือขึ้นห้าม

"น้องก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะ... เหอๆ แต่ว่า..." มันแสยะยิ้มออกมา "พวกน้องน่ะอยากจะขออาสาเดินไปส่งพี่ชายสุดหล่อกับพี่สาวคนสวยจะได้ไหม ถ้ามีพวกน้องๆไปส่งตอนมืดๆอย่างนี้ น้องรับรองว่าพี่ทั้งสองจะปลอดภัยแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์เลยล่ะ เหอๆๆ..."

"ใช่แล้ว เหอๆๆ..." เจ้าหัวตั้งแสยะยิ้มตามลูกพี่ของมัน "ถ้าให้พวกเราไปส่งนะ แผล็บเดียวเองนะ พอเดินตัดทุ่งร้างนี้ไป ก็จะถึงรถของพวกมึง เอ๊ย... ของพวกพี่ได้เร็วกว่าทางนี้อีกนะ เหอๆๆ..."

"แล้วพวกมึงเสือกรู้กันได้อย่างไรล่ะคะ ว่าพวกพี่จอดรถไว้ที่ตรงไหน...?" ไอริณพูดกระเดาะลิ้นใส่พวกมันอย่างยวนๆจนผมเองก็ตกใจ...!

แต่... ก็ใช่นะ แล้วพวกมันรู้ได้อย่างไรกันล่ะ...?

เจ้าหน้าโหดหันไปทำตาดุใส่เจ้าหัวตั้งทันที แล้วก็หันไปทางเจ้าหน้าหื่นที่กำลังยืนน้ำลายไหลยืด ตั้งแต่เห็นไอริณตอนแรกแล้ว

"ใช้วาทะศิลป์นี่มันพลาดห้าแต้มกันทุกทีสิว๊ะ... แถมยังเสียเวลาอีก พวกมึงสองคนน่ะ รีบเข้าไปจับไอ้หล่อกับอีสวยนี่ลากเข้ากลางทุ่งซะเร็วๆเลยสิโว๊ย...!" มันรีบออกคำสั่งทันที

แล้วเจ้าสองคนนั่นก็กรูกันเข้ามาประชิดตัวเราทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว แต่ผมก็รีบเข้าไปขวางหน้าพวกมันไว้ไม่ยอมให้พวกมันได้แตะต้องตัวไอริณเด็ดขาด !

"ต้องอย่างนี้สิ พี่กิตของน้องริณ..." ไอริณพูดมาจากด้านหลัง "แล้วพี่กิตยังไม่ลืมใช่ไม๊ว่า พี่กิตน่ะได้เคยฝึกมวยไทยมาก่อนตั้งแต่สมัยโน้นด้วยน่ะ...?!

"ไม่... ไม่ลืมหรอก แต่ไม่ได้ซ้อมมานานแล้วนี้สิ..." ผมหันหลังตอบไอริณ "แล้วไอ้พวกนี้มัน... มันเป็นคนจริงๆรึเปล่าล่ะเนี่ย...?"

ยังไม่ทันที่ไอริณจะตอบว่าอะไร เจ้าหัวตั้งก็ปล่อยหมัดขวามาอย่างรวดเร็ว...!

แต่ทว่า สัญชาติญาณหลบภัยของผมยังคงซื่อสัตย์กับผมดี แม้ว่าผมไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเรื่องหวาดเสียวมาได้สักพักใหญ่แล้ว หมัดขวาที่รวดเร็วของไอ้หัวตั้งเลยเฉียดหัวผมไป ขณะที่ผมก้มตัวลงและเตะตัดขามันทันที !

แล้วขาทั้งคู่ของมันก็เสียการทรงตัว จนล้มคะมำจับกบไปตรงนั้น ก่อนที่มันจะลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว

จังหวะนั้น เจ้าหน้าหื่นก็ถลาเข้ามาและกางอุ้งมืออันใหญ่โตทั้งสองของมันเตรียมจะตะปปหัวของผมให้ทิ่มลงไปกับพื้นตรงนั้น

แต่พริบตาที่มือของมันตะปปลงมา ผมก็รีบเบี่ยงตัวหลบอุ้งมือของมันไปได้อย่างฉิวเฉียด แล้วหันหลังฟันศอกกลับลงไปที่หน้าของมันอย่างจัง !

ไอ้หน้าหื่นเซถลาหลุนๆลงไปคุกเข่าข้างเดียวอยู่แผล็บเดียว แล้วก็ยืนตั้งหลักขึ้นมาใหม่เหมือนไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลย...

"ฉิบหายแล้ว...!" ผมตาโตอุทานออกมา แล้วหันกลับไปมองไอริณ "พี่ว่า... แม่ไม้มวยไทยของพี่ตอนนี้ดูท่าจะจบสิ้นตามการอ่อนซ้อมของพี่ไปแล้วนะน้องริณ...?!

"ไม่ใช่หรอก..." ไอริณส่ายหน้า "เป็นเพราะว่าพวกมันตอนนี้ ได้เปลี่ยนเป็นคนแข็งแรงทรหด เกินคนปกติไปเยอะต่างหากล่ะพี่กิต..."

แล้วเจ้าหน้าโหดก็เดินเข้ามาระหว่างเจ้าหัวตั้งกับเจ้าหน้าหื่นที่เตรียมจะบุกเข้ามาหาเราอีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อนนะพวกมึง..." มันหันไปบอกไอ้สองคนนั่น "ขอกูโชว์อะไรให้ไอ้อีสองคนนี่มันดูอะไรเล่นๆสักหน่อยเถอะว๊ะ..."

แล้วไอ้หน้าโหดก็ชักมีดพกเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็ดันให้มีดดีดตัวผึงออกมาส่องประกายวาววับ

จากนั้นมันก็ยืดแขนซ้ายออกมาข้างหน้า แล้วลงมือกรีดหน้าแขนท่อนล่างของแขนซ้ายนั้นเป็นทางยาว พริบตานั้น เลือดสีแดงข้นๆก็ไหลทะลักออกมาตามรอยที่มันกรีดนั้นทันที...!

จากนั้นมันก็ยกแขนข้างซ้ายนั้นตั้งฉาก ให้เราสองคนดูเลือดที่ไหลรินออกมาจากบาดแผลของมัน แต่เลือดนั้นก็ไหลเพียงครู่เดียว แล้วก็กลับหยุดไหลลงไปโดยสิ้นเชิง แถมบาดแผลที่เป็นทางยาวจากรอยมีดกรีดนั้น ก็สมานตัวเองอย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายก็ไม่เหลือร่องรอยของการโดนของมีคมกรีดผิวเนื้อใดๆทั้งสิ้น !

"แล้วถ้าพวกมึงอยากจะถามกูว่าเจ็บไหม...?" ไอ้หน้าโหดพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอันแสยะน่าเกลียด "กูก็อยากจะบอกพวกมึงว่า... มันก็แค่คันๆนิดหนึ่งเองว่ะ มันคันกว่าที่ไอ้สองคนนั่นมันคันแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง... เหอๆๆๆ"

คำอธิบายของมันตอนนี้ ทำให้ผมแทบจะเข่าอ่อนทรุดลงไปตรงนั้นให้ได้... แล้วนี่จะทำยังไงกันดีล่ะ...? เราสองคนจะทำยังไงดี ถึงจะเอาตัวรอดผ่านไอ้อมนุษย์สามคนนี้ออกไปให้ได้ในตอนนี้...?!!

+v