สืบสู้ผี ภาค 1-2

​แล้วผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา...!

จากภาพดำมืดที่ผมเห็นเมื่อครู่นี้ ตอนนี้มากลายเป็นภาพเพดานห้องในห้องของผมเองไป...

ผมรีบลุกขึ้นมานั่งทันที 'อะไรกัน...? นี่ฉันฝันไปหรอกรึ...?'

ผมเหลียวซ้ายแลขวาไปรอบๆห้อง ในใจยังพรั่นพรึงกับแมวดำตัวนั้นยังไม่หาย... 

แมวดำ... ในความฝันตัวนั้น มันดูราวกับมีพลังบางอย่างที่ทำให้หัวของผมมึนงงไปหมด...

แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความฝันไม่ใช่รึ...? มันไม่ได้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงสักหน่อย...?

ในโลกแห่งความจริงที่ผมเพิ่งจะตื่นขึ้นมาเห็นนี้ ไม่มีทั้งผู้ชายที่ชื่อสิงห์หรือว่าหญิงสาวที่ชื่อนุช รวมทั้งไอ้โรจน์และกลุ่มลูกน้องของมันทั้งหมด...

ไม่มีบ้านแฝดที่ดูเหมือนจะเป็นบ้านที่เพิ่งจะถูกสร้างขึ้นมานั้น...

และยิ่งไม่มีแมวดำที่ดูน่ากลัวตัวนั้นอย่างแน่นอน..?

ผมสลัดหัวไปมา เพื่อจะนึกทบทวนถึงเรื่องราวในความฝันนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ... แล้วก็พลันฉุกใจคิดถึงอะไรบางอย่าง...

ก็แล้วถ้า... ถ้าเหตุการณ์ในความฝันนั้นมันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาจริงๆล่ะ...?

ก็ถ้าวิญญาณของผู้ชายขนดกรุงรังนั้นมีชื่อว่าสิงห์จริงๆแล้ว... หญิงสาวที่ชื่อนุชนั้นก็คงจะมีตัวตนจริงๆด้วยสิ...?

และไอ้โรจน์กับพวกลูกน้องนั้น ก็คงจะมีตัวตนจริงๆอีกด้วยเช่นกัน...?

ส่วนแมวดำในความฝันตัวนั้น มันก็อาจจะเป็นแมวดำตัวเดียวกันกับที่ผมเจอที่ใกล้ๆต้นโพธิ์ในคืนวันนั้นก็ได้...?

และบ้านแฝดที่ดูเหมือนยังสร้างไม่เสร็จดีในความฝันนั้น อาจจะเป็นบ้านแฝดหลังเดียวกันกับบ้านแฝดที่ผมได้เช่าพักอยู่ในตอนนี้จริงๆก็ได้...

และนั่นอาจจะหมายความว่า ภาพและเหตุการณ์ในบ้านแฝดที่ผมเห็นในความฝันนั้น... อาจจะเป็นภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจริงๆในอดีตหรือเปล่า...?

ความรู้สึกของผมตอนนี้ เหมือนมีประกายไฟสว่างวาบขึ้นมาในหัว...!

แล้วผมก็รีบลุกขึ้นยืนทันที...

'นี่อาจจะเป็น... ฝีมือของเขาก็ได้...? อาจจะเป็นความต้องการของเขา ที่ต้องการจะให้ผมเห็นภาพเหตุการณ์เหล่านั้นในอดีตกระมัง ?'

ผมยังนึกถึงแววตาของเขาที่มองประสานสบตากับผมในความฝันนั้น ถ้าไม่นับแมวดำตัวนั้นก็มีเขาคนเดียวเท่านั้นในความฝันที่มองเห็นผม และดูเหมือนเขาจะยิ้มที่มุมปากให้กับผมด้วยซ้ำ...

ผมเหลียวมองไปรอบๆห้องที่มีแต่ความเงียบวังเวงผสานกับเสียงจิ้งหรีดเรไรที่ดังมาจากสวนรกๆนอกบ้านนั้น...

"ทำไมนายไม่ออกมาบอกฉันตรงๆล่ะ...? ทำไมนายต้องใช้วิธีเข้ามาในความฝันแบบนี้กันล่ะ...? แล้วที่จริงนายเองนั้นก็สามารถปรากฏตัวออกมาให้ฉันเห็นก็ได้ไม่ใช่หรือ...?" ผมส่งเสียงถามออกไปในอากาศที่ว่างเปล่านั้น โดยที่ก่อนหน้านี้ ผมก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะถามออกไปแบบนี้

เงียบเชียบ... และปราศจากคำตอบ...?

เงียบเชียบ... และปราศจากเงาร่างใดๆที่จะมาปรากฏให้เห็นในห้องนี้...

'ฉันนี่โง่จริง...' คิดแล้วผมก็ส่ายหัวไปมา เจ็ดแปดเดือนแล้วที่ผมมาเช่าพักอยู่ในบ้านแฝดหลังนี้ มันไม่เคยมีเลยสักครั้ง ที่เขาจะมาปรากฏตัวให้ผมเห็นในบ้านนี้แบบเป็นตัวเป็นตนเลย... 

ก็มีแต่ในคืนนั้นที่ใต้ต้นโพธิ์ตรงนั้น ที่ผมได้เห็นเขาเป็นตัวเป็นตนอย่างชัดเจนจริงๆ 

แต่... เดี๋ยวสิ ในบ้านนี้ยังมีคนอีกคนหนึ่งที่ได้เห็นเขาแบบเป็นตัวเป็นตนอยู่บ้างถ้าไม่นับคนงานบางคนที่เคยได้เห็นและลาออกไปแล้ว ก็คือมะลิเมียของจันนั่นยังไง ที่ยังได้เห็นเขาแบบเป็นตัวเป็นตนมาแล้วครั้งหนึ่ง...

โลกวิญญาณหรือมิติของวิญญาณนี้มันช่างลึกลับเข้าใจยากยิ่งนัก... มันเกินความรู้และสติปัญญาของผมที่จะเข้าใจได้จริงๆ...

และตอนนี้ผมก็จำเป็นที่จะต้องหาคำตอบให้ได้ว่า เหตุการณ์ในความฝันที่ผมได้ไปพบไปมีประสบการณ์ในนั้นมา มันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริง หรือว่าผมแค่ฝันไปเองกันแน่...?

วันนี้แหล่ะ... ที่ผมต้องไปคุยกับเธอคนนั้น เธอคนที่อาจจะช่วยผมหาคำตอบหรืออาจจะช่วยให้ผมได้คลี่คลายปริศนาเหล่านั้นออกไปได้บ้าง...

ชื่อของเธอคนนั้นก็คือ 'ไอริณ'

ไอริณ คือหญิงสาวที่ทำงานที่บริษัทเดียวกันกับผม บริษัทที่ผมทำงานอยู่นั้นเป็นสำนักพิมพ์ขนาดใหญ่มีธุรกิจสื่อสิ่งพิมพ์อยู่ในมือแบบครบวงจร มีหนังสือและนิตยสารดังๆหลายฉบับที่จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายโดยสำนักพิมพ์แห่งนี้

ผมเองนั้นเขียนคอลัมภ์หนังสือให้กับนิตยสารบางฉบับอยู่ในกองบก.ชั้นเก้า ส่วนไอริณนั้นอยู่ในกองบก.ชั้นเจ็ด ซึ่งในชั้นเจ็ดนี้จะเป็นกองบก.ที่ทำหนังสือประเภทเอนเตอร์เทนเม้นท์แบบบ้านๆเช่นหนังสือ 'โลกเร้นลับ' ที่ไอริณได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมงานอยู่ในนั้น

ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยได้สนใจหรือได้ข้องเกี่ยวกับกองบก.ในชั้นเจ็ดนี้นัก แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เพื่อนๆในกองบก.ชั้นเก้าได้วิพากษ์วิจารณ์ถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาทำงานในกองบก.ชั้นเจ็ดนี้กันอย่างออกรสว่าไม่ธรรมดา ก็เลยทำให้ผมพลอยสนใจไปด้วยว่าเธอเป็นใครและทำหน้าที่อะไรอยู่ในชั้นเจ็ดและต่อมาก็ได้รู้ว่าชื่อของเธอก็คือ ไอริณ

แม้ว่าไอริณจะเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานเท่าไร แต่กิตติศัพท์ความสวยเซ็กซี่ของเธอนั้นก็กระฉ่อนไปทั่วทั้งตึกสิบห้าชั้นนั้นเลยทีเดียว แต่ที่ดูจะเป็นที่ฮือฮากันอีกอย่างหนึ่งนั้นก็คือ ไอริณเป็นคนที่ไม่กลัวผี และชอบไปข้องเกี่ยวกับเรื่องผีๆอยู่บ่อยๆ และนั่นเองที่ทำให้เธอเป็นตัวหลักในการหาข้อมูลต่างๆมาลงในนิตสารโลกเร้นลับในกองบก.ชั้นเจ็ดนั้น...

ผมได้มีโอกาสพบกับไอริณโดยบังเอิญเป็นบางครั้งในระหว่างที่ลงลิฟท์ไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารหน้าตึกของสำนักพิมพ์ และก็ได้เคยพูดคุยทักทายกันเป็นบางครั้งระหว่างอยู่ในลิฟท์ และผมยังเคยถามเธอด้วยว่า ข่าวที่ว่าเธอเป็นคนไม่กลัวผีนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ? เธอตอบผมว่าจริง.. และบอกผมอีกว่าถ้าหากมีข้อมูลประเภทเรื่องผีๆหรือวิญญาณให้บอกเธอบ้างเพราะเธอสนใจที่จะไปพิสูจน์หรือหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อนำมาลงในนิตยสารโลกเร้นลับของเธอ ผมรับปากเธอและจำเรื่องนี้ไว้..

สิ่งที่น่าแปลกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆสำหรับผู้หญิงที่ชื่อไอริณคนนี้ก็คือ...

เธอมักจะชอบจ้องหน้าผมมากๆในเวลาที่เราเจอกันโดยบังเอิญไม่ว่าจะเป็นในลิฟท์หรือในตอนกำลังทานอาหารกลางวันอยู่ที่ร้านอาหารหน้าตึก นี่เป็นอะไรที่ผมไม่เข้าใจว่าเธอกำลังมองอะไรในตัวผม และผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่เป็นการมองแบบอินเลิฟอย่างแน่นอน...