สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               3 วันหลังจากมายะตาย

                    ในช่วงที่ผ่านมาผมปรับเปลี่ยนแผนงานตารางเวนทั้งหมด  สลับเวนยามทุก12 ช.ม. กลางคืนไม่มีการทำงานใดๆนอกจากเวนยามเฝ้าระวัง แผนงานเดิมเพราะความทนงตนของผมทำให้ต้องมีคนตาย  และตอนฮินะกับมากะก็อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถทำงานได้และต้องมิยะคอยดูแลทั้งสองคน  และตอนนี้ซาราเนะเองก็ยังไม่ฟื้นในตอนที่คุณกิงออกจากห้องรักษาสีหน้าเธอก็ไม่ดีเท่าไหร่  คุณกิงบอกกับมาว่า "เพราะการโจมตีของผมทำให้เด็กคนนั้น ซาราเนะไม่สามารมีลูกได้อีกเพราะรังไข่เสียหายและไม่ยอมฟื้นฟู" หลังจากที่ได้รับการฉีดเซลล์บริสุทธิ์ของsoulเข้าไปเพื่อฟื้นฟูหลายๆอย่าง  จากการตรวจร่ายกายเซลล์เองก็ค่อยๆปรับสภาพเข้ากับร่างกายและไม่มีการต่อต่านไม่เข้าใจทำไมซาราเนะยังไม่ฟื้น ตัวผมเองจากเหตุการนี้ทำให้รู้ว่าตัวผมเองไม่สารถปกป้องได้ทุกสิ่งหากประมาทก็พร้อมจะสูญเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปได้เสมอ  ถึงเวลาเปลี่ยนเวนแล้วหลอต้องกลับบ้านฟูกะเองก็มาถึงแล้วสิ

  "ฟูกะฮินะเป็นไงบ้าง"

  "ก็เหมือนเดิมเอาแต่นั่งมองหลุมศพของมายะแล้วก็กินเหล้า"

  "เราสองคนคงไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของฮินะ"

  "นั้นสิถึงเราจะเสียใจ แต่คงไม่เท่าฮินะ"

  "ฉันกลับก่อนนะ"

           ชูที่กลับมาถึงบ้านเปิดประตูเข้าบ้านมาและปิดประตูให้เบาที่สุดเท่าที่ทำได้ และเดินเบาฝีเท้าผ่านไปที่ห้องรับแขกเห็นมิยะนั้งหลับข้างมีฮินะหลับอยู่มิยะคงเอาผ้าห่มมาห่มให้แล้วนั่งเฝ้าจนหลับไป  ชูเดินไปเอาผ่าห่มมาให้มิยะทำให้มิยะลืมตาตื่น

  "คุณลุงกลับมาแล้วหลอคะ"

  "เพิ่งกลับมาถึง ฮินะเป็นไงบ้าง"

  "กินเหล้าจนเมาหลับไป ไม่นานนี้เองคะ"

  "ลำบากหน่อยนะมิยะ ทั้งที่มิยะเองคงเสียใจไม่ต่างจากฮินะ"

  "ไม่เป็นไรคะเพราะหนูรู้ความรู้สึกของฮินะเลยต้องคอยดูแลฮินะ"

  "ลุงมีอะไรจะถามมิยะมานานแล้วแต่เก็บมันเอาไว้มาเนินนาน"

  "ถามมาได้เลยคะ ไม่ต้องเกรงใจ"

  "อืม ทำไมมิยะเราถึงได้เลือกเส้นทางต้องสาปนี้ทั้งที่ตอนนั้นที่ลุงบอกเธอไปว่ามันแค่รักษาอาการป่วยของเธอได้เท่านั้น และที่จริงมิยะคงรู้ว่าที่จริงแล้วอาการป่วยของเธอก็ไม่ได้มีเป็นปัญหาอะไรกับเธอมากมายและปล่อยไว้ไปหาหมอนานเข้าก็อาจหายได้"

  "อืม........คงเพราะอยากอยู่ข้างๆฮินะละมั้งคะ"

  "ทำไมละบอกหน่อยได้ไหม"

  "เวลาอยู่ข้างๆฮินะมันทำให้รู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น ตอนนั้นเธอยิ้มเธอเล่นสนุกอย่างไม่มีกังวลทุกๆอย่างมันทำให้รู้สึกว่าอยากอยู่ข้างๆให้นานขึ้นซักนิดก็ยังดี เลยตัดสินใจลงไปแบบนี้ละคะ"

  "ความรักสินะ มิยะเรารักฮินะสินะ"

  "ก็คงจะเป็นความรักจริงๆ เพราะบางครั้งหนูเองก็รู้สึกเสียดายทำไมตัวเองไม่เกิดมาเป็นผู้ชายนะจะได้แต่งงานกับฮินะ"

  "แล้วได้บอกฮินะบ้างไหมหรือแสดงออกให้รู้บ้างไหม"

  "ไม่เลยคะหนูกลัวว่าจะทำให้เสียฮินะไปเลยไม่ได้บอกคะคุณลุง"

  "พอแล้วไม่ต้องเรียกว่าลุงแล้ว เรียกว่าพ่อ" ผมดึงมิยะมากอดเธอร้องให้ออกมา "มิยะร้องออกมาร้องออกมาให้พออย่าเก็บมันเอาไว้ถึงฉันจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่อกพ่อคนนี้จะรับไว้ทุกสิ่งที่เราเสียใจ"

              ผมกอดเธอไว้จนหยุดร้องให้แล้วก็แยกตัวมานอน   พอตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองกว่าๆเดินลงมาข้างล่างก็ได้ยินเสียงขวดว่างกระแทกลงกับโต๊ะพอให้เดาได้ว่ามาจากไหนผมตัดสินใจเดินไปหาต้นเสียง แล้วขว้าขวดนั้นมาไว้ในมือและจ้องมองฮืนะ

  "คุณพ่อเอาขวดเหล้าคืนมา"

  "เลิกเมาเหล้าได้แล้ว จะทำร้ายตัวเองไปถึงไหน"

  "คุณพ่ออย่ายุ้งหนูไม่อยากรู้สึกตัวไม่อยากนึกถึงความทรงจำเก่าๆ ที่มีมายะอยู่เพราะมันทำให้หนูเสียใจจนทนไม่ได้"

  "พ่อเข้าใจที่หนูเสียใจเรื่องหลาน แต่ที่เราทำอยู่ตอนนี้มันทำร้ายตัวเองหลานเองก็ตายไปแล้วไม่ใช่พ่อไม่เสียใจ แต่จะทำอะไรนึกถึงคนที่ยังอยู่บ้างและคนที่รักเราเค้าต้องมามองดูเราทำร้ายตัวเองเค้ารู้สึกยังไง"

  "หนูรู้เมื่อเช้าหนุไม่ได้หลับหนูได้ยิน"

  "แล้วยังจะทำร้ายตัวเองต่อหน้าคนที่เค้ารักเราขนาดนั้นเลยหลอ"

  "หนูก็รักมิยะแล้วก็รุ้มานานแล้วว่าเธอคิดยังไงกับหนู และมันคือสาเหตุที่หนูรับมายะมาเป็นลูกเพราะรู้ว่าพวกเราเป็นผู้หญิงทั้งคู่ ถึงแม้น้ากิงจะช่วยได้แต่หนูก็รู้ว่าพ่อไม่อยากให้มีคนต้องทรมานกับสิ่งที่เราเป็นอยู่อีก"

  "งั้นหลอพ่อเข้าใจแล้ว แต่ลูกก็ต้องลุก ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดนี้เพราะคนเราจะยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ไม่ใหญ่ไปกว่าโรงศพที่ใส่ตัวเรา ตอนเราตายหลอกนะและพวกเราทุกคนก็หนีมันไม่พ้น"

  "คะหนูขอแค่หมดขวดนี้ก็พอแล้วขอให้หนูลืมมันอีกซักพัก"

  "อืมงั้นพอให้อีกขวดและพ่อจะกินกับเราด้วย เพราะพ่อเองก็อยากลืมมันไปซักพัก"

          มุมมิยะ

              ฉันเองที่ทำความสะอาดอยู่ห้องข้างๆ ก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนมันทำให้ยืนยิ้มทั้งน้ำตาเพราะในที่สุดก็ได้รับรุ้ความใจความคิดของฮินะที่มีต่อตัวเอง  และสาเหตุที่ฮินะถึงได้รับเลี้ยงมายะและให้เรียกเราสองคนว่าแม่ ฉันยืนหลบและทำอาหารไปให้ทั้งสองคนกิน โอ้ย

  "ฮินะดึงฉันทำไม"

  "ไหนๆฉันก็รู้ความรู้สึกเธอแล้วแต่งงานกันไหม"

  "ฮินะเธอเมาอยู่หายเมาคอยคุยกัน"

  "คุณพ่อว่าไงถ้าหนูจะจดทะเบียนสมรสกับมิยะ"

  "พ่อไม่มีปัญหาแม่เราเองก็ไม่น่ามีปัญหา"

  "คุณลุงพูดอะไรมานะคะ"

  "บอกให้เรียกพ่อแต่เช้าแล้วนะ"

  "ฉันไปทำอาหารเย็นก่อนเดวคนอื่นกลับมาไม่มีอาหารเย็นจะยั้วเอา ปล่อยก่อน"  แต่ก่อนจะปล่อยฮินะดึงฉันไปจูบแบบดูดดืมครั้งนึงแล้วปล่อยมา "ทำบ้าอะไรเนียอายคุณพ่อ"

                 มิยะจัดการทำความสะอาดทำอาหารเย็น และจัดให้คนที่ต้องไปเข้าเวนกินก่อนและจัดอีกชุดรอคนที่จะกลับจากเข้าเวนมากิน วันนี้เธอเหนื่อยมากจากหลายๆเลยขึ้นไปนอนไวกว่าปกติและหลับลึก ติกดึกประตูห้องนอนมิยะเปิดออก

           หนาวจังทำไมมันหวิวตัวจากผ้าอยู่ไหนนะ เอามือควานหาแล้วก็ไม่เจอพอลืมตาขึ้นฮินะ

  "ฮินะทำอะไรฉันหนาวนะ"

  "เมื่อเช้าได้ยินคนมาสารภาพรักหลังจากที่อยู่ด้วยกันมานานมันอดไม่ได้"

  "อย่านะไม่เอาฉันเหนื่อย"

  "ก็แสดงว่าไม่มีแรงขัดขืนไงละตั่งแต่อยู่ด้วยกันมาฉันเองก็ไม่ลิ้มรสเธอเลย"

  "บอกว่าอย่าไง บอกไปก็ไม่หยุดตามใจอย่ารุนแรงแล้วกัน"

  "จ้าๆๆ"

           จบมุมมิยะ

            มัมซาราเนะ

                นี้เราอยู่ที่ไหนห้องนี้ท่าจำไม่ผิดห้องพยาบาลที่บ้านนิ อ่าที่เราจำได้ก่อนหมดสติไปเราสู้กับคุณชูและบาดเจ็บอ้อคงเป็นคุณชูที่เอาเรามารักษาที่บ้านทำไมตัวเราถึงรู้สึกแปลก ทำไมมือเราซีดเซียวแบบนี้ร่างกายเราก็แปลกๆผิวร่างกายเราทำไมเป็นแบบนี้กระจก   กระจกอยู่ไหนฉันพาร่างกายที่รู้สึกแปลกประหลาดเดินไปที่ห้องรับแขกมันมีกระจกบานใหญ่อยู่ฉันจองมองตัวเองในกระจก ผิวที่ซีดจนเหมือนกระดาษไม่ต่างจากพวกsoul ปากที่ไม่มีสีเส้นผมที่ออกเทาๆ ฉันไม่ใช่คนอีกแล้วใช่ไหมฉันกลายเป็นพวกซากศพไปแล้วใช่ไหม  ฉันตัดสินใจหยิบมีดจากห้องครัวแล้วกลับมายืนที่หน้ากระจกเตรียมปิดชีวิตตัวเอง  "อย่านะน้าซาราเนะ"  เสียงห้ามจากหน้าประตูห้องนั่งเล่นพอหันไปเป็น ฮินะกับมิยะที่ใส่เสื้อเชิ้ตที่ติดกระดุมเม็ดเดียวกับทอนร่างที่ใส่กางเกงในมาแค่นั้น 

  "ฮินะฉันไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว"

  "อย่านะน้าซาราเนะ มันเป็นแค่ระยะแรกของการปรับตัว"

  "ปรับตัวอะไรตัวฉันกลายเป็นโซลล์ไปแล้ว"

  "จะให้อธิบายยังไงดี เอาเป็นว่าเพื่อการรักษาชีวิตของคุณน้าไว้จำเป็นต้องฉีดเซลล์โซลล์เพื่อให้รอด"

  "จริงๆด้วย"

  "จะบ้าตายข้อร้องละอย่าให้ต้องใช้กำลังหยุด ฟังกันหน่อยสิคะ"

  "ก็ได้" หลังจากนั้นฮินะก็เล่าให้ฟังถึงสาเหตุและเรื่องราวทั้งหมด ก็พอให้เราเข้าใจได้

  "เข้าใจแล้วนะน้าซาราเนะ"

  "อืม  แล้วทำไมถึงเรียกฉันว่าน้าละอายุฉันน้อยกว่า"

  "ก็จริงเรื่องอายุ แต่น้าซาราเนะเข้ามานี้ในฐานะภรรยาอีกคนของพ่อหรือแม่รอง จะให้เรียกมีก็ยังไม่ได้ก็เลยเรียกน้า"

  "อ้อแบบนี้นี่เอง ฉันเมื้อยจังขอไปนอนก่อน"

  "มาเดียวพวกเราพาไปนอนห้องพยาบาล"

  "ไม่เอาละไม่ชอบบรรยากาศมัน"

  "งั้นไปนอนห้องพวกเรา"

  "ไม่เป็นไรขอนอนห้องตัวเองดีกว่า"

  "ไม่ได้เดียวน้าคิดสั้นอีก"

          ฉันพยายามปัติเศษแต่ก็ไร้ผลโดนทั้งสองคนลากไปห้องนอนของพวกเข้า และนอนลงบนเตียงขาฉันสองข้างโดดนทั้งสองคนเอาขาก่ายคนละข้างและแขนก็ดดนเอาไปกอด พอนอนลงซักพักก็ได้กลิ้นบางอย่างที่บ่งบอกเลยว่าที่เตี้ยงนี้เพิ่งเกิดอะไรขึ้นบวกับสภาพของทั้งสองคน

  "นี้ฉันไม่ได้มาขัดความสุขของทั้งสองคนใช่ไหม"

  "ก็ป่าวหลอกคะ"

  "ก็อย่างที่มิยะบอกนั้นและ หรือน้าจะสละร่างกายมอบความสุขให้เราสองคนลิ้มรส"

  "ไม่เอาละตอนนี้ไม่มีอารมณ์"

  "แสดงว่ามีอารมณ์ก็ไม่ขัดสินะ"

  "ฮินะไม่เอานะอย่าแกล้งน้าซาราเนะ"

  "จ้าๆเข้าใจแล้วนอนกันเถอะ" 

                ติดตามตอนต่อไป