สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

            บ้านตอนเย็นค้อนข้างเงียบเพราะคนที่อยู่เวนกลางวันที่กลับมาก็นอนแต่ัวนนี้มันดูแปลกๆ อาหารที่อยู่บนโต๊ะมองทีเดียวก็รู้ไม่ใช่ฝีมือฮินะหรือคนที่ทำประจำ

  "อ้าวคุณพ่อยินตอนรับกลับบ้าน"

  "อืม อาหารไครทำมันแปลกตาจากทุกที"

  "ไปดุในครัวสิ หนูไปอาบน้ำก่อน"

  "เดียวฮินะ ลูกเป็นไงบ้าง"  ฮินะสีหน้าเปลี่ยนทันทีอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ผมถามออกไป

  "ไม่เป็นยังไงคะ แค่ต้องทำใจแล้วอยู่ต่อไป" 

             ผมเดินไปที่ห้องครัวตามที่ฮินะบอก ผมได้เห็นซาราเนะกำลังมีความสุขกับการทำอาหาร ผมยืนมองอยู่อย่างนั้นผิวของเธอเพิ่งเริ่มปรับสภาพกลับ

  “เข้ามาช่วยกันหน่อยสิอย่าเอาแต่ยืนดู”

  “ได้สิไหนมาจะให้ช่วยอะไร”

  “ช่วยหั่นผักตรงนั้นหน่อย”

  “อืม  ขอโทษนะ”

  “ขอโทษทำใม”

  “ก็ที่ทำให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้ไง”

  “ฉันรู้ตัวเองดี และที่ฉันบาดเจ็บแบบนี้คุณชูไม่ต้องโทษตัวเองหลอก”

  “ไม่ใช่แค่นั้น ฉันที่ไม่ให้โอกาสเธอได้เลือก”

  “พอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว คุณชูเองก็สูญเสียมามากคุณเองจะตัดสินใจแบบนี้ก็ไม่แปลก”

  “ขอบใจนะ ที่เข้าใจ”

  “คุณชูคุณทำได้ดีมาก อดทนได้ดีมาก ไม่ต้องกลั้นมันไว้แล้วปล่อยมันออกมา”

             แก้มของชูที่เริ่มมีน้ำไหลลงมาจากตา มีดที่หลุดจากเสียงเข่าที่กระทบลงพื้น เสียงร้องให้ที่ดังมาจากชูซาราเนะดึงเข้ามากอดแล้วลูบหัว

  “ร้องออกมาซะให้พอ การที่คุณเก็บมันแล้วมันทำให้คุณผิดพลาดอีกครั้ง และการผิดพลาดครั้งนี้อาจทำให้พวกเราสูญเสียคุณไป มันจะทำให้พวกเราเสียใจแค่ไหน”

            ฮินะกำลังจะเดินเข้าห้องครัวแต่ซาราเนะหันมาส่ายหน้าฮินะเลยเดินถอยหนีไป ชูร้องให้จนสงบลง

   “ไปอ้าบน้ำคะแล้วมาทานข้าวกัน”

          ผมลุกขึ้นทั้งน้ำตาค่อยพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ

         วันต่อมา

            ชูลงมาจากบันได เดินไปที่ห้องนั่งเล่นวันนี้เป็นวันหยุดชูวันนี้ชูจะพาซาราเนะไปหาแม่เธอเพราะเธอขอมาเมื่อคืน ส่วนตัวชูก็มีนัดไปหาไทโคที่โรงพยาบาล

  “ไปกันยังคะคุณชู”

  “อ่าๆไปกัน”

            ชูขับรถไปส่งซาราเนะที่บ้านพ่อแม่ของเธอ ส่วนตัวชูก็ขับรถไปต่อที่โรงพยาบาล แล้วก็เดินไปที่ห้องพยาบาลห้องนึง

  “ไงไทโคมีอะไรด่วนรึป่าว”

  “ป่าวครับผมแค่อยากคุยกับคุณหน่อย”

  “ไว้ออกจากโรงพยาบาลก่อนก็ได้”

  “คงยากครับเพราะผมเองก็แก่มากและรู้ตัวดี”

  “อย่าคิดอย่างงั้นสิ”

  “นี้คุณคิดว่าเรื่องพวกนี้จะจบลงเมื่อไหร่”

  “ฉันเองก็ไม่รู้ ฉันเองก็ไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองจะอยู่จนจบไหม”

  “555 นั้นสินะครับ”

  “นายนี้ยังหัวเราะได้อีก”

  “สภาพจิตใจของคุณเป็นยังไงบ้างครับ”

  “ได้หลานสาวช่วยไว้ก็คงที่ขึ้นเยอะ”

  “ผมฝากดูแลเธอด้วยนะครับ”

  “ได้ฉันรับปาก นายเองก็เถอะไม่เบื่อบ้างหลอนอนโรงพยาบาล”

  “ก็เบื่อครับ แต่ผมฝากทุกเรื่องกับหลานชายไปแล้วเลยไม่รู้จะทำอะไรดี”

  “เดวฉันไปซื้อน้ำแปบนึง”

  “อย่าเพิ่งไปครับอยู่กับผมอีกซักนิด”

  “งอแงเป็นเด็กไปได้”

  “ก็สำหลับคุณผมก็แค่เด็กคนนึงนิครับ คุณชูครับผมขอล่วงหน้าไปก่อนไม่ต้องรีบตามผมมานะครับ”

  “อืม”

        ตีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

         เสียงเครื่องวัดชีพขจรที่ลากยาวบ่งบอกการจากไปของไทโค มันทำให้ผมสะอึกลึกๆในใจแต่ก็ไม่อยากร้องให้ เพราะรู้ว่าหมอนั้นก็ไม่อยากให้เราร้องให้กับการจากไปของเค้า เพราะตอนที่เค้าจากไปเค้ายิ้มในตอนั้นแพทย์พยาบาลก้เข้าพยายามจะปั๊มหัวใจยื้อชีวิต แต่ผมก็ห้ามพวกเค้าไว้แต่เหมือนพวกเค้าเข้าใจจึงหยุดแต่โดยดี พวกหมอก็โทรแจ้งที่บ้านซักพักพวกซาราเนะกับพ่อแม่ของเธอก็ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นราเนะร้องให้ เย็นนั้นเหมือนไทโคจะรู้ตัวเค้าเตรียมทุกอย่างแม้กระทั้งโรงศพของตัวเอง

    ณ งานศพของไทโคที่บ้าน

       ในงานมีแขกที่มาไว้อาลัยมากตัวชูที่นั่งอยู่หน้าโรงศพไม่ยอมไปไหน เค้าดูเหมือนกับคนที่ทำใจได้มากที่สุดแต่มันกลับกันเค้าคือคนที่ตั้งคำถามกับตัวเองมากที่สุด ทำไมๆคนที่มาที่หลังกลับตายก่อนแต่คนที่มาก่อนกลับตายทีหลังและจ้องมองที่โรงอยู่อย่างงั้น เหมือนคนอื่นจะรู้ใจชูไม่มีไครมายุ้งกับเค้า ในตอนที่ทุกคนกำลังรอพระมาทำพิธี ชูก็ลุกขึ้น

  “ฉันรู้ว่านายอยากขออะไรฉันบ้างอย่างและก็รู้ว่ามันคืออะไรฉันจะให้นายเห็น”

        ชูเร่งเซลล์ จนเส้นเลือดสีดำขึ้นตามตัวสีผิวเริ่มเปลี่ยนร่างกายเริ่มแปลเปลี่ยนจนไม่ใช่คน จนทำให้ทุกคนในงานศพกลัวแต่คนในที่มาดูแลความปลอดภัยก็เริ่มควบไม่คนวิ่งหรือกระโจนและพูดบอกว่าไม่มีอะไร ตอนนั้นชูพูดด้วยเสียงที่ดุดันและทรงพลัง

  “ฉันให้สัญญาต่อหน้าศพนายว่าฉันจะไม่ตายจนกว่าสงความนี้จะจบ”

                 ติดตามตอนต่อไป