สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               แบบนี้มันพาให้ตัวเราไม่มีสมาธิกับงาน ต้องเพิ่มความระเอียดในการตรวจตราตัวเราเองไม่อยากให้มีปัญหาทีหลัง6วันที่มีพวกเราอยู่แล้ววันที่7ให้เดินงานอย่างระวังให้เน้นการเฝ้านระวังแทน

         3วันผ่านไป

  "ฟูกะฝากอีก3วันด้วย"

  "โอเคแล้วจะจับตาดูให้"

  "ระวังด้วยมันชอบผุดๆโผล่ๆ"

               ผมเองเล่าเรื่องที่รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองฮินะให้ฟูกะฟัง วันนี้เองผมก็ล้าเต็มทีแล้วกลับบ้านไปนอน   ถึงบ้านแล้วคงไปห้องอนไม่ไหวละ โซฟานี้แล้วกัน......

  "คุณชูๆๆ ตื่นคะ ตื่นๆ"

               ไครมาเรียกกันนะคนกำลังนอนหรือว่าเราเผลอหลบจนถึงวันที่ต้องไปทำงานนี้เราหลับไปนานขนาดนั้นเลย  เอ๊ะซาราเนะนิพอสายตาที่พราเบลอค่อยๆชัดขึ้นเสียงที่ฟังไม่ค่อยเข้าใจเริ่มชัดเจน

  "มีอะไรซาราเนะ นี้วันที่ผมต้องไปเข้าเวนแล้วหลอ" สีหน้าแววตาของซาราเนะที่แสดงถึงความเครียดและความกระวนกระวายเธอพยายามตั้งสติและพูด "คุณชูฟังนะคะเราถูกโจมตีจนกำแพงที่กำลังซ้อมเกิดช่องโหว่พวกซากศพมันหลุดเข้ามา"

  "เธอไปไล่ดูว่าอยู่ครบทุกคนไหมฉันจะไปแต่งตัว"

  "คะแล้วทำไมต้องดูด้วยค่ะว่าคนอื่นอยู่ครบไหม"

  "ไปดูเถอะน่า"

                อยู่เถอะนะขอให้อยู่ครบทุกคนเถอะน่ะ เพราะท่าจำไม่ผิดตรงนั้นมันมีบ้านที่ฮินะเลี้ยงมายะไว้ข้อร้องอย่าคิดอะไรสั้นๆเลยมายะ

  "คุณชูฉันไปดูมาแล้วคะ"

  "เป็นไงครบไหม"

  "ไม่คะ คุณป้ามายะหายไป"

  "โถ่เว้ย"

  "ชูเกิดอะไรขึ้น เล่นเปิดประตูห้องพวกเราทุกคนเสียงดังทำเอาตื่นหมด"

  "เดียวให้ซาราเนะเล่าให้ฟังฉันรีบ"

  "เดียวชู" เธอเรียกให้ผมหยุดแล้วเดินซอยขาไปเปิดกระแพทย์สนามแล้วหยิบบางอย่างโยนมาให้ สีหน้าเหมือนเธอจะรู้เรื่องบาอย่างจากการเดาแล้ว"ชูขอให้อย่าได้ใช้มันเลยนะ"

  "ไปนะทุกคน"

         ชูที่วิ้งไปทีมอเตอร์ไซค์แล้วขี่ออกไปท่ามกลางท้องฟ้าที่เมฆครึ้มของฝนที่ไกล้จะตก ด้วยความเร็วของคนที่ไม่มีความกลัวต่อความตายของตนเอง

       มุมซาราเนะ

                เราเองก็ต้องรีบเตรียมอุปกรณ์เพิ่มแล้วออกไปช่วย คุณชูแต่ระหว่างที่เตรียมตัวฉันเองก็ได้อธิบายเหตุการ์ณต่างให้ทุกคนฟังแต่ระหว่างเล่า ฉันได้สังเกตุว่าฮินะจังไม่อยู่แล้วและได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ออกไปอีกคัน ตัวเองก็ต้องรีบตอนกำลังจะออกจากประบ้านก็มีคนเรียก

  "ซาราเนะเอายานี้ไปด้วย" พอฉันจะอ้าปากถาม ว่ายานี้ไว้ทำอะไร "ถ้าชูคลั้งก็ชีดมันทั้งสองเข็มให้เข้าซะไปได้"

          จบมุมซาราเนะ

              บนถนนที่เริ่มมีฝนโปรยปราย ชูที่กำลังปิดมอเตอร์ไซค์ไปตามทางจนคนที่อยู่ข้างถนนเองยังมองแถบไม่ทัน แต่ในตอนนั้นก็มีรถบรรทุกตัดหน้า ชูและมอเตอร์ไซค์ทไหลไปกับพื้นแต่ชูกลับไม่สนใจสภาพร่างกายและแผลเค้าลุกขึ้นแล้วออกวิ้งต่อ

           ขอให้ทันที ไกล้ถึงแล้วมีศพพวกมันระหว่างทางเด็กนั้นมาจริงด้วย ยัยบ้าเอ้ยสอนไม่รู้จักจำ ผมวิ้งมาหยุดที่กองซากศพจำนวนนึงที่หยุด ร่างของมายะล้มลงต่อหน้าผม

  "เด็กบ้าฉันสอนแล้วนะเรื่องสิ้งของพวกนี้ทำไมไม่จำ"

  "คุณตาหนูไม่ได้สนใจเรื่องสิ่งของพวกนี้แล้ว"

  "แล้วทำไมยังทำแบบนี้เด็กบ้า"

  "ท่ามันหลุดจากตรงนี้ไปได้แมเคยบอกไว้ว่ามันจะจำกัดพื้นที่ของพวกมันยาก"

            ผมที่คุยอย่างนั้นแล้วได้คำตอบมารีบเอาเข็มที่อกตรงหัวใจแล้วฉีดให้ แต่ในตอนนั้นเด็กคนก็หยุดหายใจไปต่อหน้าต่อตาผมมันทำเอาความรู้สึกเก่าๆของผมย้อนกลับมา

             ภายไต้เสียงฝนที่ดังสนั่นกลับมีเสียงร้องให้แต่กลับเหมือนเสียงขู่ของสัตว์ป่าแทรกขึ้นมา ภายไต้ดวงตาของชูที่ไหลออกมาไม่ใช่น้ำแต่กลับมาเป็นสีเลือดที่ปนกับน้ำฝน ในตอนนั้นก็มีคนเดินมาด้านหลังของชู

  "พ่อคะ"

  "ฮินะพาเด็กคนนี้กลับบ้านเรา

         มุมฮินะ

             จากที่เห็นสีหน้าแววตาของคุณพอมันไม่ได้โกรธแต่มันเศร้า จากที่คิดพ่อคงคิดว่ามายะตายแล้วแต่ที่จริงเธอแค่เข้าสภาวะจำศีลฉับพลันเพราะยา เราต้องรีบภาฮินะกลับไปให้แม่กับน้ากิงรักษา

         ที่บ้าน

              ระหว่างที่กลับบ้านเจอกลุมแม่มีที่กำลังสมทบ  คุณแม่เลยแตกกลุ่มกับป้ากิงโดยมีน้าอายาเมะมาด้วยแม่ไล่ฉันออกจากห้องรักษาเพราะแม่เองก็รู้ว่าสภาพจิตใจของฉันไม่มากพอจะเป็นผู้ช่วย

       มุมซาราเนะ

              ฉันที่รีบจนมาถึงนี้ระหว่างทางส่วนกับฮินะจังที่อุ้มป้ามายะส่วนไป พอเรามาถึงนี้ที่แยคือคุณชูหายไปเหลือแค่ซากศพของพวกnomal แต่ศพพวกมันมีสองสภาพส่วนนึงโดนของมีคมเชือดและกระแทกเข้าจนขาดแต่มีอีกส่วนที่เหมือนโดนของแข็งเอากระแทกอย่างรุนแรงจนแตกออกไม่มีชิ้นดี เสียงอะไรดังมาตั้งแต่เมื่อกี้

            ซาราเนะวิ้งไปดูตามทางทีมีเสียง แต่พอไปถึงเธอถึงกับช็อคจนตัวแข็งเพราะสภาพของชูในตอนนั้นเรียกว่าอมนุษย์ยังจะถูกต้องกว่าคำว่ามนุษย์ซะอีก แขนที่มีผิวสีดำและเส้นเลือดดำขึ้นตามแขนดวงต่ที่เส้นเลือดแดงขึ้นจนตาขาวไม่ต่างจากสีแดงทั้งด้วงเส้นเลือดดำที่ขึ้นตามหน้ายิ่งทำให้ดูหน้ากลัว 

             พอมองเข้าในตาคู่นั้นของคุณชูมันทำให้รู้ศึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ที่เค้ากำลังทำอยู่ไม่ใช่การอารวาดทั่วไปที่ทำไปเพราะความเศร้าแต่ตอนนี้เค้าขาดสติไปแล้วที่ทำอยู่เพราะจิตไต้สำนึกสั่ง ยาที่คุณกิงให้มาเพื่อการนี้สินะ "คุณชูถึงเวลาที่ฉันจะใช้สิ่งที่คุณสอนมาเพื่อช่วยคุณแล้ว" 

                ซาราเนะที่สวมถุงมือเหล็กแล้วพุงเข้าหาชู และเป็นอย่างที่ซาราเนะคิดชู่ไม่มีสติพอจะแยกแยะว่าอันไหนคนหรือพวกซากศพแล้วเค้าเข้าโจมตีซาราเนะ ซาราเนะเลือกที่จะไม่ปะทะตรงๆแต่ใช้การเบียงทิศทางของการโจมตีให้พ้นตัว คอยสวนกลับเป็นบางจังหวะเพื่อตัดกำลัง ในฐานะของมนุษย์เธอแกร่งกว่าคนทั่วไปมากการปะทะแต่ระครั้งมันลดทอนกำลังของซาราเนะมากและเหมือนซาราเนะจะรู้ตัวซาราเนะเริ่มเร่งความเร็วของตัวเองจนร่างกายเริ่มทนไม่ไหวสิ่งที่เธอหามาตลอดนั้นคือจังหวะ ซาราเนะเอาเข็มทั้งสองจิ้มเข้าที่คอชูแล้วฉีด

            จบมุมซาราเนะ

               ผมที่เหมือนจมลงในภาพสีแดงตอนนี้ภาพทุกอย่างค่อยๆกลับมาชัดเจน สิ่งที่ผมเห็นคือซาราเนะที่มีเลือดออกปากผมตกใจพยายามจะเอามือไปพยุงเธอถึงได้รู้ว่ามือขวาแทงเข้าไปในท้องของซาราเนะ

  "กลับมาแล้วหรอคะคุณชู"

  "อย่าพูดฉันจะพาเธอไปหากิง"

              ในตอนนั้นผมรถจอดแล้วกิงก็วิ้งมาพอดี สิ้งที่ผมทำคือร้องขอให้คุณกิงช่วยซาราเนะด้วยน้ำตา แต่สิ่งที่ได้รับคือแววตาอันเกรี้ยวกราดของคุณกิง

  "ท่าไม่ปล่อยขาฉันและจะช่วยยังไง"

  "ขอโทษๆ"

  "ไม่ต้องขอโทษรีบรากสงสังขารตัวเองไปขึ้นรถซะ"

        ณ บ้าน

           ผมที่กลับมาถึงบ้าน ยืนอยู่หน้าห้องรักษากับฮินะ ห้องนึงมีมายะ ห้องนึงมีซาราเนะ ประตูห้องของมายะเปิดออกฟูกะเดินออกมายืนพิงประตู

  "แม่คะมายะเป็นไงบ้าง" ฟูกะสายหน้าทำเอาฮินะทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้แล้วถามฟูกะไปว่า "มายะเหลือเวลาเท่าไหร่คะแม่"

  "คงไม่พ้นคืนนี้ฮินะ"

           ผมได้ฟังแบบนั้นเลยเดินเข้าไปในห้องรักษาที่มายะนอนอยู่ ผมนั่งลงข้างเตียงเธอแล้วมองหน้าเธอ เธอลืมตาขึ้นช้าๆแล้วมองผม

  "มายะนี้ตาเอง"

  "มาแปลกนะคะที่แทนตัวเองว่าตา"

  "นั้นสินะนี้เป็นครั้งแรกที่แทนตัวแบบนี้ แต่ก็นะ"

  "มีอะไรคะสีหน้าไม่ดีเชียว"

  "เธอคงรู้สินะมายะว่าตัวเงเหลือเวลาไม่มาก"

  "รู้คะ"

  "ตามาเพื่อยื่นทางเลือกให้กับเธอ"

  "ทางเลือก ? "

  "จะอยู่อย่างต้องสาปอย่างพวกเราหรือจะจากไปอย่างมนุษย์"

  "อยู่อย่างต้องสาปหรอคะ"

  "เธอน่าจะรู้ว่าแม่ของเธอหรือตาเองก็เลือดของพวกศพนั้นปนอยู่ในตัวมันก็ไม่ต่างจากถูกสาป"

  "งั้นหลอคะ หนูพอเข้าใจและเข้าใจถุงเหตุผลส่วนอื่นอีกด้วย"

  "งั้นเลือกมาสิ ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ"

  "หนูอยู่มานานมากแล้วสำหรับคนธรรมดา หนูขอเลือกที่จะจากไปอย่างมนุษย์"

  "งั้นหลอเธอเลือกแบบนั้นหลอ"

            ผมลุกเดินออกมาแล้วยืนคิดอยู่แบบนึงก่อนจะบอกให้ฮินะเข้าไปคุยกับมายะ ฮินะเข้าไปได้ซักพักผมก็ได้ยินเสียงเพลงกล่อมเด็กที่ฟูกะเคยร้องให้ฮินะฟังตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นฮินะร้องให้มายะฟังเสียงมันมีสะอื้นปนมาด้วยและเหมือนว่ามันจะกลายเป็นเสียงร้องให้ ฮินะเปิดประตูออกมาพร้อมน้ำสีหน้าของเธอบอกแล้วว่ามายะได้จากไปแล้ว ในตอนนั้นมากะก็มาถึงบ้านเธอวิ้งฝ่าพวกเราทุกคนไปทรุดลงข้างๆร่างอันไร้วิญญานของมายะแล้วร้องให้ ตอนนั้นผมตัดสินใจว่าให้เปลี่ยนซาราเนะกายเป็นคนต้องสาปแบบพวกเราโดยไม่ลังเล

      วันต่อมา 

            ผมได้จัดงานศพให้มายะที่บ้านก็มีแขกที่เป็นพอแม่นักเรียนที่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นและคนที่มีบ้านอยู่แทวที่มายะปกป้อง  สิ่งที่ไม่มีมานานในที่สุดมันก็กลับมาคือน้ำตา ในสายลมมีเสียงไวโอริน

  "ไครเล่นไวโอริน"

  "ฮินะคะคุณอาชู"

  "ฮินะหลอมิยะเธอเล่นเป็นด้วยหลอ"

  "มายะชอบเพลงนี้เธอเลยหัดเล่น"

            ผมที่ได้ยินเสียงเพลงนี้มันทำให้ผมเจ็บลึกลงไปในหัวใจเหมือนไครเอามีดมากีด นับร้อยนับพันครั้งว่าทำไมถึงไม่สนใจการตัดสินใจของมายะเลยจะดีกว่าจะต้องมาจัดงานศพให้แบบนี้ ผมนั่งหน้าโรงของมายะจนแขกกลับจนหมดและฟังเสียงไวโอรินของฮินะจนฟ้าสางผมถึงได้ลุกเดินไปหน้าบ้าน และจัดพิธีฝังให้ในสุสานของครอบครัวเรา ฮินะอยู่จนบ่ายพอเข้าบ้านก็กินเหล้าจนเมามิยะเองพยายามห้ามแต่ฮินะก็ไม่ฟังผมเองก็พูดอะไรไม่ได้

           ติดตามตอนต่อไป