สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

                    ณ กำแพงที่ต้องซ้อมบำรุง

          พอมาดูกำแพงนี้ไกล้แบบนี้อาการหนักเอาเรื่องเลยทำไมสภาพมันแย่ขนาดนี้ที่ผ่านมาไม่ได้ซ้อมบำรุงกันเลยรึไง  ดีที่ได้ซ้อมมันตอนนี้ขืนปล่อยไว้อีกซักปีสองปีมีหวังพังแน่ๆ  คนมากันครบเป็นส่วนใหญ่ที่ขาดก็แค่หน่วยเสบียงช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร

           "ทุกคนประจำตำแหน่งของตัวเองไปได้"

  "ครับ/ค่ะ"

          จากที่ดูพื้นที่คาดการเวลาที่ต้องใช้แล้วน่าจะเร็วสุดครึ่งปีช้าสุดปีนึง ด้วยสภาพบุคลากรพวกเราจึงต้องแบ่งเวนอย่างเป็นระเบียบแต่คนที่ต้องคอยคุมเวนดันเป็นคนจากบ้านเราหมดเลยนี้สิ พวกเรา8คนต้องใช้ต่อวัน4คนถึงพวกเราจะลากกันได้3วัน3คืนเต็มแต่ผลที่ได้คือเราจะหลับเป็นตายเลย3วันและมีวันหยุด1วันหลังจากตื่นผลที่ได้คือ จะมี1วันที่ไม่มีพวกเราอยู่เลยให้พวกสภานักเรียนเฝ้าแทนแต่พอพยายามจัดเวนใหม่ก็โดนพวกสภาบ่นว่าให้ไว้ใจพวกเค้าหน่อยเลยจำใจ

  "พ่อค่ะ"

  "ว่าไงฮินะ"

  "เราจะเริ่มพังกำแพงแล้วบอกทุกคนด้านล่างด้วยค่ะ"

  "โอเคยระวังตัวด้วยลูก"

         เวนวันนี้ มีผม ฮินะ มิยะ แล้วก็คุณกิง ลากยาวๆไป3วัน แล้วก็เปลี่ยนกับชุดกับฟูกะ ซาราเนะกับซาโยก็ไปทำหน้าทีทางพวกวัษดุและจัดส่งอุปกรเหมาะสุดแล้ว ไปวิ้งดูตึกรอบๆหน่อยพวกนักเรียนเองก็แล้วจะเกร็งๆไม่กล้าทำอะไรด้วยตัวเองขอให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยเถอะ ฮืมซากพวกมันนิจากล่องลอยแล้วคงฝีมือฮินะสินะรอบคอบขึ้นเยอะเลย

             กำแพงที่ค่อยๆถูกุทบจากด้านบนและเปลือยออกจนแผ่นเหล็กหนา เสียงที่ดังคอยๆเรียกพวกnomalและโซล์ให้แห่กันมาเรื่อยๆในตอนแรก พวกนักเรียนที่เป็นเวนกะตื่นตระหนกแต่พอผ่านไป5นาทีทุกอย่างก็เริ่มเป็นรุปเป็นร่าง ชูที่ยืนดูอยู่บนยอดตึกและพวกฮินะที่ยืนกันบนยอดเสาร์กำแพงคอยจ้องมองดูอย่างใจเย็น ปูนที่ถูกกระเทาะออกจนหมดและเริ่มเคลื่อนย้ายแผ่นเหล็ก 

      เอาละถึงเวลาที่สำคัญที่สุดเพราะท่าพวกนักเรียนพลาดพวกซากศพมันหลุดเข้าเมืองแน่นอน แต่คงต้องดูแบบนี้ไปก่อนเพื่อดูสถานะการและรอจนก่าแผ่นเหล็กอันใหม่จะมาถึงและก่อฐานสำหลับว่างแผ่นเหล็กตอนทุบออกนี้ดูง่ายเลยแต่คงเสียเวลาตอนก่อกำแพงขึ้นใหม่เอามาก ท่าตอนนี้มีเบเฮมอทแย่แน่ต้องให้ฮินะมาเฝ้าด่านนอกแทนแล้วเราไปไล่เช็คดูกว้างมากกว่าเดิมหน่อย

          ชูวิ้งออกไปแต่ก็คอยหลีกเลี่ยงไม่ปะทะกับพวกซากศพ ขณะที่เค้าวิ้งไปก็คอยดูลองลอยตามพื้นด้วยตลอดและก็ขึ้นมองดูจากที่สูงเป็นพักๆ หลังจากนั้นก็ถอนตัวกลับไปที่กำแพง

  "สถานะการเป็นไงบ้างฮินะ"

  "ก็ยังดีอยู่คะ พ่อแล้วทางพ่อละ"

  "ไม่มีเบเฮมอท และก็ไม่มีวีแววของพวกริบเปอ"

  "แถวนี้ๆจากที่หนูตรวจดูเองก็ไม่มีลองลอยพวกริปเปอเหมือนกัน"

  "จากที่สรุปข้อมูลมาเหมือนพวกมันจะมีน้อยน่ะ"

  "ก็น่าจะจริงคะ จากที่มันเงียบหายไปเลยนี้สิมันแปลกถึงจะเหลือน้อยแคไหนพวกมันน่าจะออกล่าบ้าง"

  "ก็จริงมันผิดแปลกนี้ไม่มีการออกล่าเลย"

  "ลูกไปเอาชาให้พ่อหน่อย"

  "แงะ...... "

          ผมไล่ให้ฮินะไปเอาชาให้เพราะตัวเองรู้สึกสายตาที่ไม่ชอบใจเอาเลยมาจากดานหลังไม่ได้มาจากฝั่งกำแพง ไม่ชอบใจเอาจริงๆเลยแต่แปลกที่มันโผล่มาแปบเดียวและหายไปนี้สิจะตามก็ลำบากแต่เท่าที่รู้สึกสายตานั้นไม่ได้มองเราแต่เป็นฮินะ  มันทำเอาเราไม่สบายใจเลยทำไมต้องตอนนี้ด้วยนะ แต่ขอสาบานเลยไครที่จะเตะต้องครอบครัวของฉันก็จะทำลายมันให้กลายเป็นเพียงฝุ่นธุรีที่ไม่มีไครจดจำ  

  "พ่อคะ  พ่อคะ"

  "อะมาแล้วหลอฮินะลูก"

  "เป็นอะไรค่ะ ปล่อยรังสีฆ่าฟันปนความกระหายเลือดออกมารุนแรงแบบนั้นเหมือนจะฆ่าไครงั้นและ"

  "ไม่มีไรหลอกลูกพ่อแค่คิดอะไรนิดหน่อยจนเผลอจมลงในอารมณ์ของตัวเอง"

  "พ่อทำเอาคนอื่นสะดุ้งโหยงหมดเลย"

  "โทษทีๆ ลูกไปทำงานของลูกเถอะ"

                      ติดตามตอนต่อไป