สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

            ผมรีบพานักเรียนออกห่างจากหลุมนั้นให้มากที่สุดก่อนมืดผมมีลางสังหรณ์ว่ามันอันตรายแปลกๆ แล้วดูเหมือนคนอื่นๆเองก็รู้สึกเหมือนกันเพราะสีหน้ามันบอกเลยว่าไม่ชอบแถวนี้ วันนี้ผมเลยหลีกเลี้ยงเส้นทางที่มีโอกาศปะทะสูงเพื่อให้ไปได้ไวขึ้นวันนี้ต้องจำใจต้องตัดที่วางแผนทิ้งไวทั้งหมด แล้วนี้ผทตัดสินใจเลือกที่พักค้างคืนเองซึ้งปกติจะให้นักเรียนเลือก มันอาจจะดูเลือกปัติบัตเพราะรอบนี้มีคนที่เกี่ยวข้องกับผมถึง3คน ตกเย็นผมเป็นคนตะเตรียมทุกอย่างและจัดเวนยามเองทุกอย่าง
  "3คนเห็นด้วยไหม"
  "ฉันก็ว่าแบบนั้นดูดีแล้วละ"
  "บอกตรงๆคือนนี้มีปัญหาแน่"
  "ชูจะให้เราอยู่เวนทั้งคืนไหม"
  "ริทสึขอบใจแต่เอาแบบที่ฉันบอกเองดีกว่าเราเองก็ยังต้องอยุ่อีกหลายวัน"
  "โอเคงั้นเรากับฟูกะไปนอนก่อนนะ"
        ผมจัดเวนยามโดยให้อาจารย์2 กับนักเรียน4กะละ6ชั่วโมงเพื่อไม่ให้พวกเราอาจารย์อย่างเราล้าเกินไปความเหนื่อยล้าเป็นศัตรูที่น่ากลัวกว่าพวกซ่กศพซะอีกเราจึงต้องพักผ่อนให้มากพอ
  "อาจารย์ครับผมตามคนอื่นๆที่เป็นเวนยามกะแรกมาแล้วครับ"
  "ขอบใจมาก เอาละไปประจำตำแหน่ง"
         ผมขัดแต่นักเรียนที่มีทักษะการสังเกตุและการได้ยินที่ดีมาเป็นเวนยาม
  "อาจารย์ค่ะอาหารเสร็จแล้วค่ะ
  "เอาเวนยามคนอื่นเลย"
         ผมคอยกวาดสายตามองรอบๆในความืดและฟังเสียงตางๆที่มากับสายลม ในสายลมพวกนั้นมีเสียงของพวกมันผสมมาด้วยแต่ยังดีที่ดูเหมือนพวกมันไม่รู้ตัว
  "เอานี้ค่ะอาหาร"
  "อะขอบใจนะ ซาราเนะ"
  "สองคนนั้นเห็นห่วงคุณนะค่ะ"
  "อาลืมไปเลยว่าฉันไม่ได้มีแค่พวกฟูกะอีกแล้ว"
  "มากะฉันพอรู้ว่าเป็นหลานของฮินะแต่ซาโยคือ"
  "ตั้งแต่อยู่กันมาไม่เคยบอกสินะเด็กคนนั้น เป็นลูกของคนที่เคยทำงานด้วยกันเค้าเคารพฉันเหมือนพ่อ"
  "อ้อพอเข้าใจอยู่"
  "แต่จะว่าเหมือนก็ไม่ใช่ เพราะเธอเรียกฉันว่าพ่อ"
  "แล้วตอนนี้เะออยู่ไหน ทำไมถึงให้ลูกมาอยู่กับคุณ"
  "เสียแล้วนะ ตอนที่เจอซาโยเธอก็อยุ่คนเดียวแล้วมาตามหาฉันตามคำสั่งของแม่"
  "น่าสงสารเธอนะยังเด็กอยู่เลยแล้วพ่อเธอละ"
  "ตายไปนานแล้ว แม่เธอเรียกผมว่าพ่อแล้วเมื่อมันเป็นแบบนี้เด็กคนนั้นก็หลานผมดีดีนี้เอง"
  "ดูสิสองคนมองคุณใหญ่เลย"
  "ก็นะซาโยเองเธอก็น่าจะชินกับผมละนะแต่มากะนี้ต้องให้เวลาช่วย"
  "ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ"
  "ฝันดีจะ"
              ติดตามตอนต่อไป