สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

          มุมฮินาตะ

            ฉันขับรถไปที่สวนสนุกทีนึงระหว่างทางมายะโทรบอกมากะให้ออกมารอหน้าสวนสนุก พอขับรถมาถึงก็เจอมากะยืนอยู่กับเพื่อนๆมายะลงรถไปหาเธอและคุยอะไรกันแปบนึงแล้วเดินกลับมาพร้อมกันสองคนขึ้นรถมา ฉันรีบขับรถกลับมาที่บ้านพาสองคนลงรถเข้าบ้านมาเจอทุกคนอยุ่ครบเลย คุณป้ากิง น้าริทสึ น้าฮานะ น้าริงโกะ น้าอายาเมะ มิยะ คุณพ่อ คุณแม่และคุณซาราเนะก็ด้วย ทำเอารู้สึกกดดันแปลก คุรพ่อเรียกทั้งสองคนไปนังตรงข้ามและเริ่มเล่าทุกอย่างช้าๆ ให้ทังสองคนฟังมากะทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ แต่มายะเปิดกระเป๋าตังและอะไรออกมา มันคือรูปฉันกับมายะตอนเด็กที่มีเพียงใบเดียวมายะเอาให้มากะดูแล้วชีมาทางฉันทำเอามากะช็อคค้างไปเลย แต่ตอนนั้นมากะก็มีอาการแปลกๆขึ้นมาเธอหายใจแรงขึ้นตาเปลี่ยนสีเธอรีบลื้อกระเป๋าและหยิบอะไรบางอย่างออกมาและเอาเข้าปาก และในต้อนนั้นขว้าแขนมากะมาแล้วเอาแผ่นเก็บตัวอย่างเลือดมาจิ้มนิ้วเอาเลือดและส่งให้นป้ากิง

  "มีอาการแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

  "คือเด็กคนนี้มีอาการมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะคุณตา"

  "ฮินะอยู่กับสองคนนี้ส่วนฟูกะมากับฉันไปช่วยกิงตรวจสอบ และคนอื่นตามสบาย"

               เหอนี้เราประหม่าขนาดนี้เลยหลอแค่ไม่เคยไปให้เด็กคนนั้นเห็นมาเกือบ20ปี ที่เราต้องทำก็แค่ไปนั้งตรงนั้นและยกชาไปด้วยเอาละ ฉันวางชาลงให้ทั้งสองคนแล้วนั่งลง

  "..........."

  "คุณแม่ค่ะ"

  "อ่าจะว่าไงมายะ"

  "เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนหนูไหม"

  "เหมือนมาก โดนเฉพาะจมูก  เออและสามีลูกล่ะ"

  "เค้าเสียไปแล้วค่ะเมื่อ2ปีก่อน"

             เรื่องสามีของมายะตัวเราเองรู้อยู่แล้ว แต่ที่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วถามออกไปเพื่อไม่ให้มายะสงสัยอะไรมาก ถึงจะรู้ก็เถอะว่าเธอยังเสียใจอยู่

  "ไหนๆมากะมานั้งข้างๆยายสิ แทนตัวเองว่ายายแล้วรู้สึกแปลกๆ"มากะเกๆกังๆ

  "อาจารย์ฮินะเป็นคุณยายของ หนุจริงๆหลอ"

  "จริงๆจะ"

  "แล้วคนมะกี้คือไครหลอค่ะ"

  "คุณพ่อของยายอะหลอเค้าไม่ดุหลอก เค้าแค่เป็นห่วง"

  "คุณแม่ค่ะแล้วคนที่ชื่อกิงเค้าเอาเลือดมากะไปทำอะไร"

  "เอาตรวจดูนะว่ามีอาการยังไงจะได้ช่วยถูก"

         ฮินะเอาหลานไปเปลี่ยนชุดเข้าเครื่องแสกน

                 คุณพ่อมาตอนไหนไม่รู้ตะโกนบอก ฉันอุ้มมากะไปเปลี่ยนชุดแล้วอุ่มไปนอนที่เครื่องแสกน สีหน้าของคุรพ่อกับป้ากิงไม่ดีเท่าไหร่หลังจากแสกนเสร็จคุณพ่อมาปรึกษาฉันว่าจะบอกเรื่องนี้กับมายะและมากะดีไหมตัวฉันเลือกที่จะบอก

  "มายะแม่จะบอกอาการของมากะให้ฟัง"

  "รู้แล้วหลอค่ะว่ามากะเป็นอะไร"

  "คุณยายรู้แล้วหลอว่าหนูเป็นอะไร"

  "มายะลูกจำเหตุกาลตอนลูกเด็กๆที่เกือบตายได้ไหม"

  "จำได้ค่ะ"

  "ตอนนั้นแม่ช่วยหนูด้วยเลือดของแม่ทำให้ติดเชื้อจากเลือดแม่"

  "ก็หมายความตอนหนูตั้งท้องเด็กคนนี้มันถ่ายทอดให้มากะ"

  "มันไม่ได้แค่ถ่ายทอดแต่มันหลอมรวมและกลายพันธ์"

  "แล้วมันจะเป็นยังไงค่ะคุณแม่"

  "ไม่เป็นจากการที่ตรวจดูมันออกแนวจะดีกว่าเสียด้วยซ้ำแต่แค่อาจจะมีอาการกระหายมานิดนห่อยเท่านั้น"

  "เหอค่อยยังชั่วค่ะ"

  "คืนนี้นอนที่นี้ละกันนะทั้งสองคนเดียวแม่ไปจัดที่นอนให้"

  "เออคุณแม่ค่ะคืนนี้ขอนอนด้วยได้ไหม"ทำท่าทางอายๆและขอนอนด้วยเหมือนตอนเด็กๆไม่ผิด

  "มายะมีลูกและนะเรายังทำตัวเป็นเด็กเล็กๆไปได้ เอาเถอะมานอนกับแม่"

      จบมุมฮินาตะ

          ผมเองที่นั้งกินกาแฟพัหอยู่ห้องข้างๆ สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมรู้ว่าเด็กตัวเล็กในวันวานได้โตขึ้นอย่างแข็งแกรงและเป็นคุณแม่อย่างเต็มตัวแล้วมันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกผมแก้วกาแฟของตัวเองแล้วยิ้มก่อนยกขึ้นจิบ เอาละไปเตรียมตัวของวันพรุ้งนี้ดีกว่า

           ติดตามตอนต่อไป