สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

             ผมก้มลงไล่จับตามร่างกายของซาราเนะไล่ขากที่แขนลงตามตัวและที่ขา เพื่อเช็คกล้ามเนื้อความยืดหยุ่น

  "อย่าจับนั้นคือ มันจักจี้"

  "โทษทีๆ เธอต้องเพิ่มความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้ออีกนิดหน่อยแต่เสามารเริ่มฝึกได้เลย"

          ผมเริ่มสอนศิลปะกาต่อสู้ที่ผมเรียนรู้มาให้กับเธอ และแนวคิดการผสมผสานให้กับเธอ แล้วปล่อยให้เธออยู้กับมันส่วนตัวผมแยกตัวออกมาหาริทสึ

  "ไงเรื่องที่ฉันขอไป"

  "เออฉันต้องกลับบ้านตะกูลหลัก"

  " ? กลับบ้าน ทำไมละ"

  " วิชานะ ตะกูลฉันจะแบ่งวิชาออกเป็นสองส่วนคือ ส่วนประจำตะกูลและส่วนสำหลับฝึกสอน"

  "ทำไมละ ทำไมต้องแบ่งออกละ"

  "คือวิชาหลักจะเป็นวิชาสังหาร แต่วิชาฝึกสอนจะเอาส่วนสังหารออกบางส่วน"

  "อ้อ แล้วเธอไม่รู้หลอ"

  "ก็ใช่นะสิฉันไม่รู้วิชาฝึกสอนเอาส่วนไหนออกบ้าง"

  "คืนนี้"

  "แล้วต้องไปคืนนี้"

  "ฉันออกจากตะกูลมานานมากแล้ว หลังจากฉันออกมาฉันกลับไปแค่ครั้งเดียวพ่อกับแม่ฉันได้รับลูกบุญธรรมมา1คน"

  "อ่าๆแล้ว..."

  "กวนกันรึไง เท่ากับตอนนี้คนที่รู้จักฉันก็อาจไม่อยู่แล้วเลยต้องแอบไปเอาตอนกลางคืน"

  "เออนี้คือเธอจะไปขโมยของบ้านตัวเอง"

  "แล้วนายก็ต้องไปด้วย"

  "งะ ไหงงั้นละ "

  "ที่ฉันต้องทำก็เพราะไครละ"

  "อ่าๆ ก็ได้"

             ตกดึกผมขับรถไปยังบ้านของริทสึ แล้วจอดห่างจากบ้านของริทสึประมาณ100เมตร แล้วลงเดินเอาเราสองคนมายืนอยู่มันไม่เปลี่ยนแปลงจากเมื่อ50ปีก่อน

  "เอาไงต่อ"

  "ก็ปีนสิถามได้"

           ผมปืนตามริทสึไป พวกเรายองไปตามระเบียงผมถามเธอว่าตำราอยู่ไหนเธอเธอชี้ไปที่ห้องชั้นสองแล้วใช้ภาษามือบอกว่าน่าจะอยู่ที่นั้น ผมตอบกลับไปด้วยภาษามือว่างั้นรีบไปกันจะได้รีบกลับ แต่พอพวกเราไปถึงเจอหญิงชรานอนอยู่ริทสึส่งสัญญานให้ผมรอที่นอกหน้าต่างส่วนเธอก็ค่อยๆย่องไปอย่างช้าๆ แต่ในตอนนั้นหญิงชราที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นมาพร้อมดาบคาตานะแล้วจูโจมริทสึ

  ฟับ   ฟับ ฟับ

     เสียงดาบวาดฟันไปในอากาศหญิงชราจองมองอย่างใจเย็น ริทสึที่ตอนนี้ชักตันโตะออกมาตั้งรับซักพักหญิงชราได้เข้าฟันใส่ริทสึอีกครั้ง เสียงของโลหะเข้าปะทะกันสามถึงสี่ครั้งเหมือนหญิงชราจะรู้ว่าสู้ริทสึไม่ได้ ในตอนนั้นเธอเปลี่ยนการตั้งท่าในตอนนั้นเหมือนริทสึจะรู้เพราะริทสึเองก็ได้เปลี่ยนการตั้งท่าและในตอนนั้น หญิงชราได้ยกดาบขึ้นแล้วพุ้งเข้าหาริทสึมันทำเอาผมตกใจ เพราะท่านั้นมันคือวาดดาบวงพระจันทร์ ริทสึที่รับมันได้ถึงกับหน้าถอดสีแต่หญิงชรานั้นกลับตกใจกว่าเธอถอนดาบออกแล้วว่างลงคุกเข่าลงต่อหน้าริทสีแล้ว 

  "พี่หญิงค่ะขออภัยกับเรื่องเมื่อตะกี้ด้วยค่ะ"

          ในตอนนั้นก็มีชายวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามาพร้อมปืนชีไปริทสึแต่หญิงชราคนนั้นก็สั่งให้รถปืนจากคำที่ใช้ น่าจะเป็นลูกชายของเธอ เอ๊ะเดียวนะเมื่อกี้หญิงชราเรียกริทสึว่าพี่หญิงเออหรือ

  "แก่ลงไปมากนะยูสึ"

  "แต่ท่านพี่กลับไม่เปลี่ยนไปเลยนะค่ะ"

  "ริทๆ อย่าบอกนะว่า"

  "อ่าใช่นี้น้องสาวบุญธรรมฉันเอง"

  "แล้วท่านนี้ คือ"

  "อ้อหัวหน้าฉันเอง"

  "เชิญที่ห้องรับแขกด้านล่างดีกว่าค่ะ"

        ผมลงจากระเบียงแล้วไปเข้าทางประตุอย่างคนปกติ ตอนนี้พวกเรานั้งอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้าน

  "แล้วพี่หญิงมาทำอะไรดึกๆดื่นป่านี้ค่ะ"

  "พอดีมาเอาตำราวิชาแยกของตะกูล"

  "แล้วทำไมไม่มาตอนกลางวัน"

  "ก็พอดีฉันนึกว่าคนที่รู้จักอาจจะไม่มีอยู่ที่ตะกูลแล้วน่ะ"

  "อ้อ แล้วทำไมพี่หญิงถึงไม่กลับมาเยี่ยมเยียนน้องบ้างละค่ะ"

  "เออจะว่าไงดีละ ฉันเองมันก็คนที่ละทิ้งตะกูลไปมันไม่เหมาะน่ะ"

  "อะนี้ค่ะตำราแยก"

  "ขอบใจนะ แต่ว่านะสิ่งที่ฉันสอนไปเธอใช้มันได้สมบูรณ์แล้วสินะ"

  "ค่ะพี่หญิง เออแล้วคืนนี้พี่หญิงจะค้างที่บ้านจะได้รึป่าวค่ะ"

  "คงจะไม่ได้"

      ริมสึยกมือซ้ายโชว์แหวนให้ดู พี่น้องสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานจนทำให้ผมรู้เหมือนอากาสธาตุลองรอยเหมือนไม่มีตัวตน

   (เกล็ดความรู้)

           ตันโตะ คือมีดพกญี่ปุ่นขนาดที่ไม่ยาว ที่ใช้ในพิธีฮาราคีรีของญี่ปุ่นและใช้บ่งบอกถึงยศศักของขุนนางอีกด้วย

             ติดตามตอนต่อไป