สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

            ผมพาเด็กๆไปยังจุดหมายที่เล็งไว้เป็นที่พักพวกเราจัดแจงตั้งแค้มพักค้างคืน ผมสั่งจัดเวรยามแล้วเริ่มกินอาหารกันหลายคนกินไม่ลงแต่ผมก็สั่งให้ฝืนกินเพื่อให้พวกเค้าเคยชินกับการทำแบบนี้เพราะชีวิตจริงมันก็แบบนี้ ไม่มีอะไรง่ายเราต้องกินข้าวได้ทุกที่นอนได้ทุกแห่ง เพราะนี้คือการมีชีวิตรอด ผมมองไปที่ฟูกะที่นั้งอยู่กับฟูเซ็ทซึ

     มุมฟูกะ

             เด็กคนนี้เข้มแข็งพอตัวเลย เป็นคนอื่นสติแตกเป็นบ้าไปแล้วแต่เด็กคนนี้แค่ร้องให้และพยายามกดมันเอาไว้ให้เบาที่สุด แหแย่จริงฮินะไม่เคยเป็นแบบนี้ด้วยสิ จะปรอบยังไง

     ฉันดึงเด็กคนนี้มากอด"อยากจะร้องก็ร้องเสียให้พอ แล้วหลับตาลงฝันเพื่อลืมตาตื่นมีชีวิตในวันพรุ้งนี้"

  "ทำไมกันทำไมต้องเป็นพี่ของหนูอาจารย์"

  "ตั้งแต่เกิดสงครามนี้มามีหลายครอบครัวต้องร้องให้ มีหลายคนต้องโสกเศร้าเพราะคนที่รักจากไป ตัวเธอที่เลือกเดินมาบนเส้นทางนี้ต้องทำใจ"

  "อาจารย์แต่หนูยังไม่พร้อมหนูแค่อยาก ช่วยลดภาระในครอบครัว"

  "งั้นเธอควรเปลี่ยนสาขาการเลียนนะ"

  "ไม่เอาค่ะหนูต้องเรียนจบสาขานี้ให้ได้เพื่อดูแลแม่"

  "งั้นจงเข้มแข็งขึ้นเพื่อวันพรุ้งนี้ นอนซะหนุนตักอาจารย์นี้และ เดียวอาจารย์รองเพลงให้ฟัง"

      จบมุมฟูกะ

               ผมที่นั้งมองรอบไปตลอด เอ๊ะเสียงนี้ โหไม่ได้ยินมานานแปลกที่ยัยนี้ร้องเพลง เสียงเพลงที่รอยไปตามสายลมทำให้นักเรียนของเราสงบลงขึ้นแยะ ยัยนี้ร้องเพลงครั้งสุดท้ายเมื่อฮินะยังเป็นทารกอยู่ เสียงอันไพเราะมันยังทำให้ผมเองยังรู้สึกสงบ

      เช้าต่อมา

              ผมนี้อึ้งเลยเพราะนักเรียนของผม70เปอเซน ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลยแต่เดียวคืนนี้คงหลับได้วันี้ไม่ต้องเดินทางไกลละกันเดียวมีคนย็อคขึ้นมาจะยุ้งเอา

  "ชู"

  "ว่าไง"

  "นักเรียนของเราอาการไม่ค่อยดีเลยนะ"

  "ก็ไม่แปลกหลอกคืนแรก วันนี้ฉันกะไปไม่ไกล เออ แล้วฟูเซ็ทซึละ"

  "ดีขึ้นมากแล้ว"

         เพล้งงงงงงงงงง

  "เสียงอะไรนะ" ผมพูดขึ้นพร้อมหันไปหาต้นเสียงเปน็นnomalตัวนึงเดินชนแผ่นกระจกแล้วร่วงลงมาจากตึกข้างๆ ผมรีบหันมองไปรอบๆทันที แย่ละสิพวกมันออกมาจากตึกมากไปเรา4คนจัดการไม่ทันแน่ให้ักเรียนรีบตั้งรับ"ทุกคนจัดแผนตั้งรับคุ้มกัน อาจารย์คนอื่ช่วยกันเฝ้าทั้ง4ทิศจัดให้ไวและเงียบ"

                 พวกเราจัดขบวนพวกเราเริ่มจัดการทีละตัวจากตัวที่ใกล้ที่สุดโดยรักษาระยะกับนักเรียนไม่ให้ไกลเกินไปพวกเรามีสมาธิ กับศัตตรูข้างหน้า จนผมสะดุ้งได้ยินร้องของนักเรียนคนนึงผมหันกลับไป มีคนนักเรียนกำลังโดนกัดแขนและลาก

      ผมรีบวิ้งไปช่วยและอุ้มเค้ามาหาฟูกะ"ทุกคนแปลขบวนเป็นการโจมตีระยะกลาง"

  "อาการเห็รไงบ้างชู"

  "แผลไม่ลึกมาก รีบช่วยเค้าก่อน"

  "นายไปจัดการที่เหลือเถอะเดียวฉันจัดการเอง"

             ผมเร่งจังหวะแล้วไล่เก็บทีละตัว ที่ละตัวจนหมดผมเดินกลับไปหาฟูกะ

  "เป็นไงบ้าง"

  "รอดแล้วละยังดีแค่แผลเดียว สองแผลนี้ยุ้งแน่"

                ตอนนั้นผมรู้สึกถึงรังสีอาฆาตที่จ่อต้นคอผม ผมหันกลับไปดู ฟูเซ็ทซึ เธอจ้องมองผมด้วยสีหน้าแววตาที่โกรธเข้าขั้นเกลียดเลยละ

                         ติดตามตอนต่อไป