สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

              แล้วก็ถึงวันที่จะต้องพานักเรียนเรียนชุดแรก ไปใช้ชีวิตนอกกำแพงผมยืนนับและเช็คชื่อนักเรียน ซาราเนะมายืนรอส่งผมนี้ก็อาทิตย์ตั่งแต่ได้คุยกันที่ห้องพักอาจารย์ ตอนที่ผมกำลังจะก้าวขึ้นรถก็ได้ยิน "ระวังตัวด้วยนะค่ะคุณชู" ผมหันกลับไปมองละยิ้ม เราออกเดินทางด้วยรถทัว1คันไปจอดที่ประตูออกนอกกำแพง ตัวผมเดินไปยื่นหนังสือ

  "เรียบร้อยแล้วครับพาทุกคนออกไปได้"

  "ช้วงนี้มีเหตุการณ์อะรนอกกำแพงไหมครับ"

  "ก็มีนะครับ ช้วงนี้มีคนหายไปบ่อยๆ"

  "หาย? ยังไงครับ"

  "ทางเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"

  "อืมขอบคุณครับ"

  "เออ เมื้อกี้ทีมสำรวจของกองทัพก็เพิ่งกลับมาเห็นว่าทีมคุ้มกันหายไป2ทีม"

  "ขอบคุณอีกครั้งครับ"

          จากที่คุยกับเจ้าหน้าที่เฝ้าประตู้ มันมีเรื่องคาใจคือการหายไปของเจ้าหน้าทีที่ทำงานนอกกำแพง เอาละรีบแบ่งกลุ่มตามที่จัดไว้แล้วไปดีกว่าเดียววันนี้ต้องไปให้ไกลจากกำแพงซัก40กิโลก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

    "ทุกคนตั้งแทว1-4ตามการเรียกชื่อแล้วไปต่อแทวทีละคน" ผมเรียกชื่อนักเรียนที่ละคน บอกให้ฮินะ มิยะ ฟูกะไปยืนหน้า แถวแต่ละแถว "อาจารย์ที่ยืนหน้าแถวคืออาจารย์ต้องฟังคำสั่งทุกครั้งไปได้"

           พวกเราเดินกันเป็นทีมลูกศรผมเดินนำหน้าฟูกะปิดท้ายและ มิยะ ฮินะ เปิดซ้ายขวา ให้นักเรียนเตรียมอาวุธเสมอระหว่างเดินผมจะถือเหล็กปลายแหลมยาวเมตรนึงคอยจิ้มหัวศพตลอดเวลา

  "อาจารย์รับทำไมต้องคอยเอาเหล็กจิ้มหัวศพด้วยครับ"

  "เราไม่รู้หลอกว่าที่นอนอยู่เนียตายแล้วแน่นอนรึป่าวแบบไอตัวนี้" ผมเอาเหล้กทิ่มอกตัวที่นอนอยู่มันดิ้นแล้วพยายามจะลุกสวนเหล็กผมดึงเหล้กแล้วถีบมันล้มลงแล้วจัดการ "พอเข้าใจรึยัง ระวังตัวด้วยตื่นตัวตะหลอดเวลา"

  "ครับผม"

                พวกเราค่อยๆเคลื่อนที่แต่ความเร็วกับเวลากำลังดี พวกเราคงไปถึงสถานที่เป้าหมายทันก่อนพระอาทิตย์ตดินแน่นอน

        ปัง...ปัง.ปัง.ปัง

             เสียงปืน ทางนั้น นั้นทหารนิ "ถอยๆ" เสียงทหารคนนึงตะโนพร้อมกับยิงแล้ววิ้ง "พี่ค่ะ" ตอนนั้นมีเสียงเรียกมาจากกลุ่มข้องนักเรียนที่มาด้วยผมหันไปตามเสียงนักเรียนวิ้งสวนหน้าผมไป ผมหันไปขว้าคอเสื้อได้ทัน

  "อาจารย์ปล่อยๆ หนูจะไปช่วยพี่ชาย"

  "ใจเย็นๆ ฟัง ฟังฉัน ดธออยู่นี้เดียวอาจารย์ไปเอง"

  "ค่ะๆ"

  "ฟูกะจัดการเฝ้าระวังดูและทีนี้แทนฉันด้วย"

       มุมฟูกะ

           ฉันเดินมาจับแขนของนักเรียนที่จะวิ้งออกไปแทนชู ดูจากป้ายชูหอยคอเธอ ฟูเซ็ทซึ ฉันจับแขนเธอไว้แน่นเพราะมันเหมือนกับว่าทุกครั้งที่ฉันผ่อนแรงเธอจะวิ้งออกไป

  "พี่ชายเธอชื่ออะไร"

  "ค่ะ ?"

  "เมื่อกี้มีพี่ชายเธอด้วยใช่ไหมทหารเมื่อกี้เห็นเธอเรียก"

  "เค้าพี่โซจิค่ะอาจารย์"

  "เธอคงเป็นสาวน้อยติดพี่ชายสินะ"

  "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหลอกค่ะ แค่ครอบครัวเราเหลือกันแค่3คน หนูแม่และพี่เท่านั้น"

  "งั้นหลอ"

            ฉันพูดไม่ทันจบชูก็กลับมาสีหน้าของเค้าไม่ดีเท่าไหร่ เข้าเดินตรงเข้ามาหาเราสองคน

  "ฟูกะกับคุณฟูเซ็ทซึมากับผมที่เหลือเข้าสู้สภาวะเฝ้าระวัง"

           จบมุมฟูกะ

             ผมเดินกลับมาทั้งสองคนมาด้วยกัน เดินผ่านซากศพมากมายที่ผมจัดการไปหยุดที่ทหารนอนบาดเจ็บ 

  "ฟูกะช่วยเค้าที"

             ฟูกะเดินไปแล้วเปิดกระเป๋าแล้วพยายามช่วย ผมเองก็อยู่กับนกัเรียนผ่านไปซักพัก  ฟุกะหันมาส่ายหน้าผมพานักเรียนไปหาเค้า

  "เอาละคุยกันซะเวลาของเค้าเหลือน้อยเต็มทีแล้ว"

              ผมหันหลังเดินไปหาศพทหารคนอื่น แล้วหยิบปืนพกมาหนึ่งกระบอกแล้วเดินกลับไปหาพวกเค้านักเรียนของผมร้องให้แล้วเดินหันกลับมาผมเดินเข้าค้า

  "ขอบคุณมากนะครับ ที่ให้โอกาศได้คุยกับน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย"

  "รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง" ผมเอาปืนพกวางทีมือของเค้า

  "รู้ครับขอบคุณครับ"

  "ผมไปก่อนนะ"

              ผมกับฟูกะแล้วฟูเซ็ทซึ เดินหันหลังกลับผมที่รู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นผมดึงฟูเซ็ทซึเข้ามากอดแล้วเอาเสื้อคลุมปิดหน้าเธอไว้ไม่ให้หันหลังกลับไปมอง

          ปัง..........

              สินเสียงปืนเหมือนฟูเซ็ทซึรู้ เธอร้องให้ปล่อยโอออกมาดังมากแบบไม่กลัวอะไรหรือสิ่งได้ยินอีกเลย เธอร้องให้จนสลบไปผมอุ้มเธอเดินกลับมาที่กลุ่ม

  "พ่อค่ะเป็นยังไงบ้าง" อินะวิ้งเข้ามาถามถึงเหตุการ

  "พ่อให้เค้าเลือกทางของตัวเค้าเองเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ"

  "อย่างงั้นหลอค่ะ"

  "ไปเถอะเราต้องรีบไปต่อ สัวนฟูเซ็ทซึพ่อจะแบกเะอไปเอง เราต้องรีบเราช้ามากแล้ว

  "รับทราบค่ะ"

                            ติดตามตอนต่อไป