สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

  "ยังจำผมได้อีกนะ ชูร่า"

  "ที่แห่งนี้สมัยก่อนคุณแนะนำให้ผมมาฝึก ตอนที่ผมเห็นคุณตอนแรกก็จำได้ทันที คุณแปลสภาพเซลล์หลอ"

  "ป่าวเลยชูร่า ผมไม่ได้แปลสภาพเซลล์ นี้คือสภาพของผมตอนนี้จริงๆ"

  "แล้วทำไมถึงเป็นสภาพนี้ละครับ"

  "การเสื่อมถอยของเซลล์ไงละ เซลย์ถุกเซลย์มีเวลาใช้งานของมัน"

  "แล้วทำไมคุณถึงมาเป็นคนดูแลป่าแห่งนี้ละ ไม่ไปอยู่กับครอบครัว"

  "ชูร่า ก็เห็นแล้วนิว่าโฮโซลูกชายผมแก่ขนาดไหนแล้ว ตามความจริงแล้วผมต้องตายไปนานแล้ว"

  "แล้วคุณมีความสุขหลอครับแบบนี้"

  "นั้นสินะจะถามว่ามีความสุขไหม มั้นก็มีนะการเฝ้ามองลูกหลาน แล้วเด็กที่เธอพามาฝึกละนั้นลูกศิษย์ ?"

  "จะว่าใช่ก็ใช่จะว่าไม่ก็ไม่ เธอเป็นหลานสาวผมะแต่เธอยังไม่รู้"

  "อืมอืม แล้วจะไม่บอกเธอหน่อยรึไง"

  "ลอเวลาอยู่นะครับ อ่าภรรยาผมออกมาแล้วขอตัวก่อนครับ"

  "แล้วเจอกันใหม่หากโชคชะตาต้องกันนะ อสูรอาชูร่า"

         ผมกับฟูกะเดินกลับไปบ้านของโฮโซ เธอถามถึงเรื่องที่ผมคุยกับคนเฝ้าสวนแต่ผมบอกว่านั้นคืออสูรจักพรรดินิรันดร์ เธอตกใจถามผมเป็นชุด ผมค่อยๆอธิบายให้ฟัง เธอฟังจบแล้วเธอกลับยิ้ม ผมกับฟูกะพักกันที่บ้านของเจ้าหนูโฮโซกัน10 วัน

      10วันผ่านไป

  "จะกลับกันแล้วหลอครับ"

  "อืม พอดีฉันต้องเอาลูกศิษย์ไปฝึกที่อื่นต่อนะโฮโซ"

  "ครับเดินทางกลับดีดีนะครับคุณชู"

  "ขอถามอะไรอย่าง คิดถึงพ่อนายบ้างรึป่าว"

  "คิดถึงสิครับ ท่านหายไปตังแต่ผมอายุ16 ผมอยากเจอท่านอีกซักครั้ง"

  "ฉันจะบอกอะไรเป็นอย่างสุดท้ายก่อน มองคนรอบข้างของตัวเองอย่าช้าๆแล้วคิดให้ดี"

        หลังจากออกจากบ้านโฮโซ ผมให้ซาโยพักสองวัน แล้วผมก็พาซาโยไปฝึกนอกกำแพงตอนแรกก็ทำท่าจะออกไปไม่ได้ ผมบอกว่าพาลูกศิษย์ออกไปฝึกเจ้าหน้าที่ทำหน้าไม่เชื่อพอยื่นบัตินักเรียนของผมกับซาโยให้ดูเค้าก็ปล่อยให้ผ่านมาได้ ปกติด้วยคลาสของผมสามารออกนอกกำแพงได้สบายๆ ผมพาซาโยไปใช้ชีวิตนอกกำแพง7วัน เพื่อให้ชินกับสัมผัสของพวกซากศพ แต่เห็นผลของการฝึกในป่า เวลาผ่านไปจนวันเปิดเทอม academyของพวกเราจะทำพิธีตอนรับนักเรียนใหม่ทุกเทอม พวกผมที่เป็นปี1เหมือนกันเลยมาเป็นคนดูแลและพาผู้ปกครองชมโรงเรียน ตอนทำพีธีตอนรับนักเรียนใหม่ ผมสังเกตุเห็นอาการแปลกๆของฮินะที่ใส่ชุดกราวแปลกๆแล้วเดินออกขากห่อประชุมไป แล้วซักพักมิยะก็เดินตามออกไป ผมเลยตามไปแล้วได้คุยกันเลยแอบฟัง

  "ฮินะเป็นอะไรร้องให้ทำไม"

  "มิยะเด็กคนนั้นมาที่นี้ด้วย"

  "เด็กคนไหน"

  "ลูกของเรามายะ มายะมาที่นี้ด้วย"

  "อยู่ที่ไหน"

  "ในแทวผู้ปกครอง"

  "ใช่จริงๆ ใจแข็งเอาไว้อย่าร้องให้"

          ผมฟังทั้งสองคุยกัน แล้วมองไปตามที่ฮินะบอกผมเห็นเป็นผู้หญิงอายุราวราว28-29 แต่ถ้าเธอมาอยู่ที่นี้ในแทวผู้ปกครองแสดงว่าเธอต้องมีลูกอายุ15อย่างน้อย เธอมีลูกตั้งแต่อายุเท่าไหร่เนียเดียวนะตอนนั้นผมเอะใจ ผมตัดสินใจเดินออกไปหาฮินะ

  "ฮินะกลับบ้านไปเรามีเรื่องต้องคุยกัน"

           ผมเสียงแข็งใส่ฮินะทำเอามิยะกับฮินะหน้าถอดสี จนถึงเวลากลับบ้านพอถึงบ้าน ตอนนี้ผมกับฮินะนั่งจ้องหน้าเงียบกันอยู่วักพัก

  "ฮินะไหนอธิบายให้พ่อฟังสิเรื่องของเด็กคนนั้น"

           หลังจากนั้นฮินะเริ่มเรื่อง มันเริ่มขึ้นก่อนผมตื่นขึ้นประมาน25ปี ระหว่างทางกลับจากทำงานเจอกับอุบัติเหตุ คนอื่นเสียชีวิตหมดเหลือเด็กทารกอายุขวบกว่าๆ ฮินะช่วยเอาไว้ได้และถูกเจ้าหน้าที่ฝากให้เธอดูแลอยู่1อาทิตย์จนเกิดความผูกพันจนในที่สุดฮินะก็ตัดสินใจรับเลี้ยงเด็กคนนั้นเป็นลูกแล้วตั้งชื่อว่า มายะ หลังจากรับเลี้ยงเธอก็ย้ายไปเช่าบ้านอยู่กันสามคนมิยะและเลี้ยงเด็กคนนั้นเอาไว้ จนมายะอายุได้20ได้แต่งงานเพื่อนสมัยเด็กของเธอ และเมื่อมายะอายุได้22 ฮินะและมิยะได้ตัดสินใจทำให้ตัวเองตายจากมายะด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ก็ยังแอบไปดูแลห่างๆ

  "พ่อขอถามอะไรหน่อย เด็กคนนั้นอายุเท่าไหร่"

  "ปีนี้น่าจะ38-39ปีแล้วค่ะ"

     ตุมมมมมมมมมม

  "ลูกทำอะไรลงไป จะดึงเด็กคนนั้นเข้ามาในวงวารของพวกเรารึไง"

  "จะให้หนูทำยังไง จะให้หนูมองดูลูกของหนูตายไปต่อหน้าต่อตารึยังไง"

         ผมที่ทุบโตะไปแล้วตวาดใส่เธอ เธอสวนผมมาทั้งน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วฟูกะก็เดินเข้ามาหลังจากฮินะออกไปแปบเดียว ฟูกะดึงผมนั่งลง

  "ชูใจเย็นๆ"

  "จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่ต้องการให้ไครมาทนรับความทุกแบบพวกเรา"

  "ฉันจะเล่าสาเหตุที่มายะดูร่างกายออนกว่าอายุให้ฟัง"

                  วันนั้นฉันกับหัวหน้า กำลังทำอาหารอยู่มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามาแล้วร้องเรียกพวกฉัน พอฟังก็รู้ว่าเป็นเสียงของฮินะเสียงของเธอปนมาด้วยเสียงสะอื้นเหมือนร้องให้อยู่ ฉันก็วิ้งออกไปดูเจอฮินะอุ้มร่างของมายะมาด้วยที่เปื้อนเลือดและมีแผลสาหัสที่ท้อง พอถามเธอดูคือมายะถูกรถชนไปกระแทกกับกับรั้วเหล็ก พวกฉันพยายามรักษาทุกอย่างตามปกติ แต่ไม่ไหวหัวกิงจึงเสนอทางเลือกสุกท้ายคือต้องใช้เซลล์ของโซล์รักษาแทนแต่จะเป็นเซลล์บริสุทไม่ได้โดยการเอาเซลล์ฉีดใส่บริเวนแผล ฮินะเอาเลือดของตัวเองรักษาจนเด็กคนนั้นรอด ฟูกะเล่าจบก็พูดกับผมว่าที่เหลือนายคิดเอาเอง

             ผมที่นั้งคิดอยุ่แปบ ผมลุกเดินไปขึ้นชั้นสองไปหยุดที่หน้าห้องของฮินะ ผมได้ยินเสียงร้องให้ของลูกมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองผิดมากจนแทบให้อภัยไม่ได้ ผมรองเปิดประห้องมันไม่ได้ล็อก ผมเปิดประตูเข้าไปเดินเข้าไปหาลูกแล้วดึงเธอเข้ามากอด

  "พ่อขอโทษลูก พ่อผิดเองลูกทำถูกแล้ว"

  "พ่อค่ะหนูไม่เคยเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงห้ามนูนห้ามนี้ จนได้เลียงมายะหนูถึงเข้าใจ"

  "นั้นสินะหนูไม่ใช้เด็กเหมื่อนเมื่อก่อนแล้ว แต่เป็นแม่แล้วสินะ"

  "พ่อค่ะขอบคุณที่ดูแลหนูมาตลอด"

  "ไม่ต้องพูดแล้ว ไหนหนูลองเล่าเรื่องของหลานพ่อให้ฟังหน่อย"

              ฮินะค่อยๆเล่าเรื่องราวของมายะตั้งแต่เด็ก แล้วนิสัยของมายะให้ผมฟัง

                         ติดตามตอนต่อไป