สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

         วันต่อมา

  "ไงขอบใจที่ดูแลโรงเรียนตอนฉันไม่อยู่"

  "ไม่หลอกครับประธาน"

  "ได้ข่าวมาด้วยว่า สั่งสอนนักเรียนรัสเซียด้วยนิ"

  "ป่าวหลอกครับผมทำเพื่อแค่ศักสีตัวเอง"

  "อ่านะ บ่ายนี้ฉันมาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ กระทันหันไปรึป่าว"

  "ไม่หลอกครับ ตามที่ประธานสดวกผมยังไงก็ได้"

  "เตรียมตัวให้ดีละ"

        ครั้งสุดท้ายในการต่อสู้สุดท้ายสินะจบศึกนี้ก็ต้องจากacademy งั้นวันนี้โดดเรียนเชื่องเช้าเดินดูโรงเรียนหน่อยดีกว่า ตัวผมเดินดูโรงเรียนอยู่ซึ่งเดิมทีมันฐานบัญชาการที่ผมดูแล จนตัวเองมาหยุดที่หน้าห้อง ห้องที่เคยเป็นห้องบัญชาการของผม ผมแอบเปิดเข้าไปมันยังเหมือนเดิมแล้วนั่งลงยังเก้าอี้ตัวเดิม แล้วเปิดการทำงานของห้อง มันยังเหมือนเดิมข้อมูลบางส่วนที่ถูกลบโดยผมเองและเหลือบางส่วนไว้ให้ในอนาคต เอาละต้องออกไปแล้วเดียวมีคนมาเจอจะยุ้ง

    หลังพักเที่ยง ณ ลานประลอง

  "ฉันลอวันนี้มานาน เอาละฉันขอเนะนำตัว ประธานนักเรียน โยซากิ ฟุบุกิ"

  "ยินดีที่รู้จัก ครับ ผมเองก็มีอะไรจะบอก เมื่อขบการต่อสู้นี้ผมก็จะไปจากโรงเรียนแห่งนี้"

  "ทำไมละ"

  "ผมสิ้นสุดหน้าทีเพียงเท่านี้ครับ"

       ผมตั้งกาดรอบนี้ผมใช้เป็นอาวุธซึ้งฟุบุกิเองก็ใช้ถุงมือเหล้กเหมือนกัน มันคือถุงมืออันแรกที่ผมใช้ตอนรับตำแหน่งอสูรผมเข้าสู้ท่าเตรียมชาต เริ่ม เสียงคนให้สันญานเริ่มการต่อสู้ ผมเข้าหาฟุบุอย่างรวดเร็ว หวอออออออออออออออ ผมหยุดมือทันทีที่ได้ยินเสียง

  "สัญญานมาพวกซากศพเข้ามาเขตเมือง"

       ฟุบุกิพูดขึ้นผมหันไปมองข้างสนามเจอฮินะที่ยืนลอเตรียมการช่วยเหลืออยู่ ผมเดินไปหาเธอที่หน้าตาตื่น แล้วทำหน้าตาลึกลักเหมือนกลัวผม

  "ฮินะเป็นอะไรหลบตา"

  "เออ....คือ...ห้องของคุณเป็นคนแจ้ง"

  "ทำไมพวกเค้าถึงไม่อยู่ในโรงเรียน"

  "พวกเค้าเป็นเวนที่ต้องพานักเรียนใหม่ไปสำรวจ เส้นทางตรจตราของปี1"

  "ฮินะรับคำสั่ง ไปแจ้งให้ทุกคนเตรียมพร้อมรบและใส่หน้ากากทุกคน พ่อจะไปที่นั้นก่อน"

         ผมถอดเสื้อนอกของโรงเรียนออก ตอนผมเดินมาที่สนามตรงทางออก โรงเรียนได้จัดเตรียมหน่วยเสริมกำลังจะเสร็จแล้ว พวกกำลังจะออกเดินทาง ผมเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วบินออกไปตามจุดที่ฮินะบอกมา ผมจอดมอเอตร์ไซค์ แล้วออกวิ้งรอบนอกเพื่อจะมีหนีออกมาหลบอยู่ จนผมกลับมาที่มอเตอร์ไซค์ ผมเจอคนนั่งพิงอยู่ เค้าคือฮาคุเพื่อนร่วมชั้นของผม ตั่งแต่ตอนแรกที่ผมเข้ามาที่academy เข้าเป็นคนแรกที่เข้ามาทักผม พยายามถามถึงวิธีที่จะแข็งแกร่งขึ้นด้วยหน้าตาที่ยิ้ม ในตอนนั้นรถที่ขนทีมฉุกเฉนมาเริ่มมาถึงแล้ว ผมพยุงเค้าขึ้นยืนอีกครั้ง

  "ฮาคุคนอื่นๆละ"

  "ชูคุงหลอ พวกปี1ที่เข้าใหม่เราให้หนีไปก่อนแล้ว แต่ท่าเป็นห้องพวกเรา ผมคงเป็นคนสุดท้ายแล้ว"

  "ทำไมละทำไมถึงเป็นแบบนี้พวกนายน่าจะรอดได้อยู่แล้วนิ ประสบการณ์ของพวกนายก็พอมีอยู่"

  "พวกเราเข้าปะทะให้เด็กใหม่หนีนะคิดว่าคงเอาตัวรอดได้ แต่ก็ไม่ไหว"

  "งั้นหลอ นายรู้ตัวใช่ไหมถูกกัดแล้วจะเป็นไง"

  "รู้สิ นี้ผมขออะไรนายอย่างได้ไหม"

  "รองว่ามาสิท่าทำให้ได้ จะทำ"

  "ที่ผ่านมาผมรู้สึกว่านายปิดบังอะไรอยู่ ช่วยเปิดเผิยได้ไหม"

  "ได้สิแต่มันต้องใช้เวลานิดหน่อย นายมีอะไรก้หันไปสั่งเสียกับทุกคนก่อนสิ"

          ผมเองที่ให้ฮาคุหันไปลากับเพื่อนในโรงเรียนที่ ผมกินยาเข้า1เม็ดและฉีดยาอีก1เข็มที่คอ มันคือยาเร่งเซลล์ผมเองที่กินยาละงับเซลล์ยาเร่งจะไปหักล้างผล ยาเร่งเซลล์สำหลับพวกผมก็เป็นเหมือนยาปลึกพลังแต่สำหลับมนุษย์ธรรมดาก็ยาพิษดีดีนี้เองพวกเค้าใช้มันจะทำให้อายุขัยสั้นลง ตอนนี้เส้นผมของผมเริ่มยาวเหมือนเดิมและสีผมเริ่มกลับเป็นสีขาว ปลายทางตาผมที่เห็นฟูกะนที่ใส่ชุดคลุมอสูรถือเสื้อคลุมของผมกับถุงมือผลึกแดงของผมมา ผมรับเสื้อคลุมมาผาดบ่า

  "ฮาคุหันมาสิ"

  "นี้นายหลอชู หล่อนะเนีย"

  "ตอนนี้ฉันทำได้แค่นี้และนะ"

  "ขอบใจแค่นี้ฉันก็ไม่มีอะไรคาใจแล้ว"

  "ขอบใจนะถึงมันจะเป็นเวลาที่ไม่นานขอบ ใจที่มาเป็นเพื่อนกับผม"

  "ผมไม่ไอยากตายยย"

  "ไม่มีไครอยากตายหลอกฮาคุ อย่าร้องให้เลยวาระสุดท้ายอย่าให้ไครจดจำว่านายอ่อนแอร์"

  "หลับตาลงสิ"

       ผมก้มมองดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้ 14.06   "เจ้าหน้าที่ฮาคุเสียชีวิต เวลา14.07" พอถึงเวลาที่กำหนดชั่วพริบตานั้นผมเอาเข้าไปคว้าหัวของฮาคุกระชากเต็มเสียวพริบตานั้นเหลือไว้เพียงร่างที่ไร้หัว ถึงไครจะมองดูว่ามันโหดร้ายแต่มันเป็นการให้เกียติครั้งสุดท้ายในถานะมนุษย์คนนึง "จะต้องให้ดับลงอีกกี่ดวง จะต้องให้ตายอีกกี่คน พวกคุณถึงจะออกช่วย ผมรู้พวกคุณเฝ้าดูอยู่ ผมรู้พวกคุณกลัวแต่จะต้องให้อนาคตดับวูบลงอีกกี่ครั้ง เมื่อสองปีก่อนผมไม่อาจมาช่วยได้แต่ผมจะไม่ให้เกิดซ้ำอีกแน่นอน พวกคุณจะสู้ร่วมกับอีกวํกครั้งได้ใหมกับอสูรลำดับที่13 อาชูร่า" ผมที่ตะโกนถามคนที่ซ้อนในเงามืดมองอยู่แล้วส่วมชุดคลุมอสูรลงแล้วใส่ถึงมือ ตอนนั้นก็มีคนกระลงมา คนแรกถือโล้ขนาดใหญ่ คนต่อมาสนับมือ อีกคนคาตานะ และคนถือธนูคนสุดท้าย ถือปืนไรเฟิน นั้นคือกิง ฮานะ ริทสึ ริงโกะ อายาเมะ หลังจากนั้นก็มีคนสุดท้ายที่กระโดลงมาพร้อมมีดสั้นคุ่เน็บที่เอว ฮินะมาแล้วสินะ ส่วนฟูกะก็เดินเข้าไปรวมกลุ่ม ในตอนนั้นก็มีคนนึงเดินก้าวออกมาจาก กลุ่มนักเรียนของacademy 

  "ผมเจ้าหน้าที่คลาสB เขตป้องกันภัยที่13 ฮานาดะ อาโคดะ"

  "ยินดีตอนรับสู่สนามรบสุดท้ายครับ"

  "ยินดีที่ได้พบกันีกครั้งผุ่บัญชาการ"

        เค้าคืออาจารย์ประจำห้องสมุดนี้เองและเป็นอดีตเจ้าหน้าที่ของG hunter หลังอาโคดะก้ามออกมา ก็เริ่มมีคนออกมาจากเงามือแล้วเริ่มเข้ามารวมตัวกับคนของเรา "เอาละทุกคนขอบคุณที่ตอบรับคำอของผม กิง เตรียมพื้นที่สำหลับรักษา ฮานะ ริทสิ ไปที่รอยแตกแล้วจำกัดการเข้ามาของพวกมัน ริงโกะกับอายาเมะสองคนขึ้นที่สูงค่อยกำจัดพวกที่มีที่ท่าจะออกนอกเขต ฮินะคุ้มกันกิง ส่วนเธอไปเฝ้าพวกนักเรียน" มิยะไม่อยู่รองติดต่อไปหาก่อน ดอเคละมิยะกำลังขนอุปกรแพทย์มาเพิ่ม "ไครที่ผมไม่ได้เอ่ยชื่อ เข้าไปในพื้นที่แล้วกำจัดพวกมันทุกตัวไปได้" หลังจากสั่งการเสร็จผมมองไปที่ซาโยที่ยื่นอยุ่ในกลุ่ม แล้วหันกลับมา

        มุมซาโย

       ฉันที่เห็นอาจารย์เปลี่ยนไปขนาดนี้ เค้าเหมือนไคนซักคนที่เรารู้จัก แต่มันแปลกมากๆเพราะบรรยากาศของเค้าผิดไปจากเดิมเป็นคนละคนจากบรรยากาศที่ดูอบอุ่นตอนี้มันดูน่าขนลุกและน่าสะอิดสะเอียน เออแล้วทำไมเค้าไม่ออกไปสู้หรือเค้าจะเป็นสายสั่งการ "เข้าออกไปสุ้ไม่ได้นะ" เอ๊ะนี้เสียงอาจารย์หญิง จะที่กับลังจะเรียกออกไป อาจารย์หญิงที่ใส่ชุดกับหน้ากากกะทำมือว่าห้ามพูด "เข้านะตอนนี้ยังควบคุมกำลังตัวเองไม่ได้เลยไม่ออกไปสู้" จากที่อาจารย์หญิงพูดออกมาทำให้เข้าได้ในระดับนึง แต่ยังมีสิ่งที่กวนใจว่าลักษณะของเค้าเหมือนไครนะเราเคยได้ยินลักษณะของเค้ามาจากไหนนนะ

       จบมุมซาโย

         ผมเองที่ยืนสังการอยู่เริ่มคอยขยับตัวมันดีขึ้นมากเพราะตอนแรกที่ผมขยับตัวทำเอาเท้าเหยีบพื้นแตก ตอนนี้เดินได้แล้วไม่มีปัญหา ผมเลยเดินไปหาซาโย ผมยืนตรงหน้าเธอผมสูงกว่าเธอนิดหน่อย ผมก้มมองหน้าเธอ หน้าเธอถอดสีแล้วถอยหลัง ผมเอามือตับหลังหัวเธอแล้วดึงเอาหน้าผากเราสองคนมาชนกัน

  "ซาโยเธอนี้เหมือนมิโอจริงๆเลยน"

  "เหมือนคุณแม่งั้นหลอ คุณเป็นไครกันแน่ อาจารย์ทำไมถึงรู้ว่าฉันเหมือนคุณแม่"

  "เธอมาตามหาฉันไม่ใช่หลอ ต้องขอโทษด้วยที่ปิดบังเธอ"

  "คุณคือคุณตางั้นหลอ"

  "เธอคงมีคำถามมากมายสินะ กลับบ้านไปค่อยถามนะ"

           ผมเดินกลับมาบัญชาการสนามรบและคอยมองภาพรวมแต่ผมรู้ศึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยเพราะกำแพงไม่น่าจะมีรอยแตกง่ายๆ  ก่อนหน้าพวกเราจะจากไปพวกเราก็เช็คความทนทานของกำแพงแล้วมันยังไงกันแน่ "เบเฮมอทททททททททททททททท" มีคนตระโกนบอก แย่ละสิคนไม่พอ

  "ผู้บัญชาการครับ ผมไปถ่วงเวลาเองครับ"

  "อาโคดะ ไหวรึป่าวนายจะตายเอานะ"

  "ไหวครับ"

  "อย่าตายละ"

           ผมมองดูเค้า อาวุธของเค้าคิอดาบโล้ เป็นอาวุธพื้นฐานสำหรับนที่ไม่มีอาวุธถนัดเป็นพิเศษ แต่เค้าฝึกจนเข้าขั้นมาสเตอร์แล้วสินะ ผมเดินกลับไปหาฟูกะแล้วปรึกษาเธอเรื่องกำแพง เธอเงียบคิดอยู่พักนึงเธอตอบกลับมาว่าไม่แน่ใจเพราะในกำแะงจะมีแผ่นเหล็กหน้า10เซน5แผ้นซ้อนกันอยู่ในกำแพง

  โครมมมมมมมมมมม ? ? ?

           ผมหันกลับไปมองเห็นอาโคดะ ถูกซัดกระเด็นอัดกำแพงสำลักเลือดออกมา ผมรีบวิ้งไปหาเค้าทันทีอาการของเค้าค้อนข้างแย่แต่ที่แย่กว่าคือแผลของเค้าไม่รักษาตัวเองทำไม ทำไมกัน

  "อาโคดะ ไหวรึป่าว"

  "คงจะไม่ไหวแล้วละครับ"

  "อดทนไว้เดียวผมเรียกหมอให้"

  "ไม่ต้องหลอกครับไม่ไหวหลอกครับ"

  "ทำไมละทำไมแผลนายไม่ฟื้นตัว"

  "การเสื่อมถอยของเซลล์ครับ"

  "ตั่งแต่เมื่อไหร่"

  "เรื่องนั้นชั้งมันเถอะครับ ผมมีอะไรจะขอหน่อยครับผบ."

  "ขอมาสิจะทำให้"

  "ผมอยากเห็นคุณอาละวาดอีกซักครั้ง เป็นครั้งสุดท้าย"

  "งั้นก็อย่ารับตายละ"

          ผมลุกขึ้นแล้วรองขยับแขนขยับขา แรงเริ่มเข้าทีเข้าทางแล้วสินะงั้นไปอาละวาด "นี้กเป็นคำสั่งให้เจ้าหน้าที่ทุกคนถอนกำลังจากพื้นที่มาเฝ้าระวังที่รอบนอกไม่ให้พวกมันเร้ดรอดออกไป ยกเว้นฮานะกับริทสึให้ทำหน้าที่ตามเดิม" เอาละไปละนะ

           มุมซาโย

        นั้นใช้คุณตาที่แม่พูดถึงจริงๆหลอ เค้าดูเด็กมากตอนแรกเค้าก็ดูเหมือนเด็กรุ่นาวคราวเดียวกับฉันแต่ตอนนี้เค้าดูหน้ากลัว ออร่าของเค้ามืดดำให้ความรู้สึกเหมือนความตาย เค้าบอกว่ากลับบ้านไปค่อยคุยกัน

  "สงสัยสินะซาโย ว่าเค้าใช้คุณตาเธอจริงๆหลอกหลอ"

  "คุณผู้ดูแล(ฟูกะ) รู้ได้ไงค่ะ"

  "วันที่เค้ารู้ว่ามิโอตายไปฉันไม่เคยเห็นเค้าร้องให้ขนาดนั้นมาก่อนตั่งแต่งงานกันมา ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน"

  "งั้นหลอค่ะ เค้าดูไม่เหมือนกับว่าเค้าจะเป็นคนที่อ่อนแอร์แบบนั้นเลยนะค่ะ"

  "งั้นหลอเค้าสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ให้เธอเป็นอะไรไปเด็ดขาด"

          ขนะที่ฉันคุยกับอาจารย์หญิง(ฟูกะ)อยู่เค้าก็กลับมาหาอาจารย์ เท่าที่ได้ยินเค้าคุยกัน "จำนวนมันมากเกินไปและท่าทางไม่ลดลงเลยน่าจะมีรอยแตกมากว่า1แน่นอน อยากใช้พลังมากกว่านี้แต่ใช้ไม่ได้เพราะมันเป็นเขตที่พักอาศัย" แล้วในตอนนั้นก็มีชายชราใส่สูตร์นังรถเข็นมา นั้นมัน ผอ.academy นิ เค้าเริ่มสนทนากับอาจารย์

  "ใส่เต็มที่ได้เลยครับ ตอนนี้เขตนี้กลายเป็นเขตภัยพิบัติจนกว่าจะซ้อมกำแพงได้ครับ"

  "ดีเลยจะได้จัดหนักจัดเต็ม แล้วกว่าคนซ้อมกำแพงจะมาถึง"

  "ช้าสุด15เร็วสุดภายใน8นาทีครับ"

  "นายพวกมาทำไมตอนนี้ ทำไมไม่มาให้เร็วกว่านี้ ทำไมไม่มีเมื่อสองปีก่อนจะได้ไม่ต้องเสียเพื่อนๆ ฉันไป"

  "ผมขอโทษครับราชิณีซากศพ ผมเองก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้"

  "คุณไปจัดการเรื่องตอนนี้ของคุณก่อนเถอะครับ เดียวผมอธิบายให้คุณคิโยมิฟังเอง"

  "รบกวนด้วยครับ"

             หลังจากที่โดนรุ่นพี่คิโยมิแทรกขึ้นมาผอ.อาสาอธิบายให้อาจารย์ ก็ไปแบบมือขออะไรซักอย่างจากอาจารหญิง อาจารย์หญิงเหมือนจะบอกหให้ไปเอาที่อีกคนแต่อาก็แบบมือทำมือให้ส่งมาเหมือนเด็กขอขนมเลย อาจารหญิงถอนหายใจแล้วส่งเข็มฉีดยาให้อาจารย์ เค้าเอามันฉีดที่คอแล้วเดินมาหาฉัน แล้วถามฉันว่า "อยากเห็นฉันสู้ไหม" ตัวที่รู้ศึกกลัวในบรรยากาศของจนถอยกลังไปก้าวนึงต่ก็กลับพยักหน้าให้กับเค้าไป เค้าก็ฉันท่าเจ้าหญิง "กอดคอฉันให้แน่นอย่าให้ตกละ" แล้วกระโดดไปยอดตึก ตึกนึงแล้วว่างข้างมือสไนเปอร์ จำไม่ผิดเธอน่าจะชื่อายาเมะ แล้วเค้าก็กระโดดลงไปจากตึก

                 ติดตามตอนต่อไป