สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

             พวกประธานนักเรียน ออกไปทำภารกิจตั่งแต่เช้า ด้วยอำนาจประธานนักเรียนก่อนเค้าจะไปทำภารกิจได้แต่งตังผมเป็นประธานชั่วคราว ทำเอาผมปวดหัวเลยทั้งที่เราประกาศตัวเป็นศัตรู ต้องเตรียมตัวต้อนรับนักเรียนที่จะมาชมการเรียน แล้วเราไม่ชอบเรื่องแบบนี้ให้ยัยฟูกะจัดการแล้วกัน

  "โย่ว ฟูกะช่วยไรหน่อย"

  "เรื่องอะไรอีกละ"

  "ช่วยมาเป็นประธานชั่วคราวแทนฉันที"

  "ประธานนักเรียนเค้ามอบอำนาจให้นายนิ"

  "ฉันส่งต่อให้เธอไง เธอก็รู้นิฉันไม่ได้เรื่อง กับงานวิชาการและพิธีการอะไรแบบนี้"

  "เหอจะผ่านไปกี่ปีนายก็ไม่เปลี่ยน อ่าๆก็ได้"

            ผมที่ฝากงานให้ฟูกะ ก็ได้ย้ายสมโนครัวตัวเองไปนอนที่ดาดฟ้า ได้ยินเสียงรถวิ้งเข้ามา ก็พอจะเดาได้ว่านักเรียนมาจากต่างประเทศมาแล้วจากที่แอบดูคงจากรัสเซีย แต่ไม่ชอบสายตาพวกนั้นเลยจริงๆ โดดร่มดีกว่าวิชาภาคบ่าย 

      . . . . . . . . . . โครม . . . . . . . !@#%@@%!@%#@%#@!

              เสียงอะไรหนวกหูจริง เอ๊ะเสียงยัยฟูกะนิ  ผมวิ้งมาหยุดที่ต้นเสียงยัยฟูกะพยาหยุดเหตุการทะเลาะกัน พยายามห้ามด้วยภาษาอังกฤษ แต่จากที่มองสายแล้วเหมือนพวกเค้าดูถูกคนของโรงเรียน

  "มีไรกันฟูกะ"

  "นักเรียนจากต่างประเทศ พยายามขอท้าประลอง แต่ทางนักของเราไม่รับคำท้านำ"

  "แล้วทำไมละ"

  "พวกนั้นเลยพูดดูถูกเป็นภาษาอังกฤษ เลยทำให้นักเรียนเราโมโหเลยมีเรื่องกันนี้และ"

             ผมเดินเข้าไปคุยกับนักเรียนจากรัสเซีย พยายามแยกจากพวกเค้าออกจากที่นี้ แต่กลับโดนสวนกลับมา ว่าโรงเรียนนี้คงมีแต่พวกไม่ได้เรื่อง ผมพอจะฟังได้แต่ดีที่ยัยฟูกะแปลให้ฟัง ทำเอาผมหงุดหงิด และเค้าพูดต่อมาอีกว่าอยากรู้จริงๆว่ารอดจากพวกซากศพได้ยังไงมีฝีมือแค่นี้ ผมจึงหันไปฝากยัยฟูกะบอกพวกนั้นว่า ยินรับคำท้าสู้ของพวกเค้า ให้พวกเค้าเตรียมคนมา6-10คนได้เลยเราจะสู้กันโดนที่ฟั่งผมจะมีแค่2คน

         ณ สนามประลองโรงเรียน

           ฝั่งนูนมีทั้งหมด7คน ผมเองไม่ได้คิดมากเพราะฝั่งเรามีสองคนคือผมกับฟูกะ ผมกังวลเรื่องฟูกะเพราะไม่มีโร๊คกับแอสแทมเดสไซร์ก็ไม่มีด้วย 

  "ไม่มีโร๊คกับแอส เดสไซร์ก็ด้วย"

  "ก็ไม่น่ามีปัญหานะ"

  "อย่าฟืนละ ฉันเป็นห่วง"

           กติกาของการประรองนี้คือประรอง จนกว่าคนทั้งสองฝ่ายแพ้ทั้งหมด เป็นการประรองแบบ1-1ไปเรื่อยๆ  ผมหันไปมองฟูกะที่วอมร่างกายอยู่ข้างสนามในชุดวอม

  "ฟูกะฉันเป็นคู่แรก แล้วสลับกันไป"

  "อืมเข้าใจ"

  "ไหวแน่นะ"

  "นายกับฉันอยู่ด้วยกันมีนานเท่าไหร่แล้ว"

  "ก็เพราะอยู่กันมานานถึงรู้ว่าเธอชอบฟืนสังขาร"

       ผมเดินขึ้นลานประลอง คู่ต่อสู้คนแรกผมเป็นผู้หญิงทำเอาหนักใจนิดหน่อย แต่เอานะ มันต้องสู้ผมทำความเคารพแล้วตั้งกาดพร้อมดาบ อาวุธเธอคอนข้างแปลกสำหลับการต่อสู้กับซากศพ มันคือสนับมือ ที่หาซื้อได้ทั่วไปที่คล้ายๆเท้าหมา 

              ทั้งสองคนเข้าปะทะกันชู้เข้าประทะตรงโดยที่ไม่ดูเชิงก่อน  ส่วนฝ่ายคู่ต่อสู้เป็นคนที่เคยชินกับอาวุธของตัวเองอย่างเพราะสามารใช้มันปัดป้องได้ตลอด เสียงของอาวุธปะทะกันซักระยะฝั่งของคุ่ต่อสู้ ก็ยกมือขอยอมแพ้

  "ขอยอมแพ้"

  "ทำไมถึงขอยอมแพ้ละ"

  "ฉันเอาชนะคุณไม่ได้"

  "ขอบคุณสำหลับการต่อสู้"

          ทั้งสองคนสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ แล้วยกกันลงเวที ชูลงเวทีส่วนกับฟูกะที่ขึ้นเวลามาชูหันกลับไปมองคู่ต่อสู้ของเค้าถูกคนที่เหมือนหัวหน้าด่าอยู่ ตัดมาที่ฟูกะเธอยืนหลับตา ลอคู่ต่อสู้ คู่ต่อสู้ของเธอขึ้นมาเธอก็ลืมตาขึ้น 

         เคารพ เริ่ม

           ผมนั้งมองฟูกะข้างสนามประ เธอใช่กระบองยาว คู่ต่อสู้เธอใช้เลเปียช้วงระยะต่อสู้จึงพอๆกัน ผมหันไปมองที่ ที่นั้งพักของอีกฝ่ายผมเห็นสายตาของหัวหน้าทีมพวกเค้าล้วรู้สึกไม่ชอบใจจริงๆ ผมไปหันซาโยแล้วสั่งให้เธอรีบไปเอาของ ผมนั้งดูบนลานต่อ ทำให้มั่นใจว่าพวกเค้ามีฝีมือที่ดีเลยละ แต่ไม่ชอบใจความคิดของพวกเค้า อ้าวจบซะละ

  "เก่งมากฟูกะ"

  "ไม่หลอกมือตกไปเยอะ"

  "เธอไม่ได้ต่อสู้จริงๆจังๆมานานแล้วนี้ดีแล้ว"

  "ขอบใจนะ"

  "ไปพักซะ"

           ผมขึ้นไปประลองคู่ต่อสู้ผมเก่งพอใช้ได้แต่จบลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ฟูกะประรองเป็นคู่ที่4อยู่คู่ต่อสู้เธอเป็นผู้ชายที่ดูใจดีมากจนรู้สึกได้ ผมมองแวบนึงหางตาเห็นคนที่มาหาเรื่องเราตอนแรกยืนอยู่ข้างสนาม ผ่าไปซักพักฟูกะมีอาการแปลกๆแขนขวาเธอเหมือนยกไม่ขึ้น สีหน้าของคู่ต่อสู้ฟูกะแสดงออกมาไม่ชอบใจออก หัวหน้าทีมของพวกเค้าตะโกนมาเป็นภาษารัสเซีย จนอีกฝ่ายต้องพุ้งเข้าใส่ฟูกะที่บาดเจ็บมากแล้ว ผมตัดใจพุ้งขึ้นเวที

  "ยัยนี้แพ้แล้ว พอได้แล้ว"

          ผมอุ้มฟูกะเดินลงเวที เธอพูดออกมาเบาๆ ไหล่ขวา ผมเอามือลูบไปปลายนิ้วไปสะดุดอะไรนิดๆ ผมพาไปหาฮินะที่ข้างเวทีแล้วบอกเธอว่ามีอะไรที่ไหล่ เธอดึงออกมามันเป็นเข็ม มันทำให้ผมโมโหสุดใจไครจะหยั่งถึงผมเดินขึ้นเวทีด้วยดวงตาที่ไร้แวว

                                  ติดตามตอนต่อไป