ผมน่ะไม่ใช่ผู้กล้าแต่เเป็นหัวหน้าต่างหาก

 
ในขณะที่กำลังหาทางออกจากป่า ก็ได้เจอตนกลุ่มนึงเข้าทั้งที่คิดจะไปถามทางแท้ ๆ
แต่ดันกลายเป็นพวกโจรลักพาตัวซะได้ ซวยจริง ๆ
 
<แล้ว….จะเอายังไงต่อละ คนฝั่งนั้นเยอะกว่านะ>
 
“ถึงคนจะเยอะ แต่ก็ไม่ใช่พวกที่แข็งแกร่งอะไรหรอก ไม่น่ากลัวซักนิดเหมือนกลุ่มคนติงต๊องมากกว่า”ถึงจะมีกัน 10กว่าคนก็เถอะแต่คิดว่าพวกขุนนางจะให้ลูกตัวเองมาเดินในป่าคนเดียวจริง ๆก็คงจะเป็นพวกโง่นั้นแหละ
 
“ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้ละนะ อยากได้คนพาไปส่งที่เมืองด้วยสิ”
 
<เด็กตัวเล็ก ๆอย่างเจ้าจะสู้กับพวกนั้นได้หรอ ฮุฮุ>
 
กำลังดูถูกกันอยู่สินะ ยัยเทพธิดาไร้ประโยชน์นี่ ก็ไม่ได้มั่นใจเต็มร้อยหรอกแต่แค่พวกนี้น่าจะไหวอยู่
 
“มีแต่ต้องลองดูละนะ ถ้าไม่ไหวยังไงพวกมันก็ไม่หน้าจะทิ้งแผนมาไล่ตามผมหรอก”
 
<เป็นพวกโง่ไม่ใช่หรอ อาจจะตามมาก็ได้นะ>
 
“นั่นก็เป็นไปได้อยู่แต่ยังไงก็ไม่คิดว่าจะแพ้หรอกนะ”ถ้าขืนแพ้แล้วหัวหน้ารู้ละก็โดนล้อแน่เพราะงั้นไม่เอาอะ
 
<แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ค่อนข้างอันตราย อยู่นะสำหรับเด็ก ถึงจะฝึกมาก็เถอะ>ถึงจะเอาอน่เอานอนไม่ได้แต่ก็เป็นถึงเทพธิดาผู้เมตตา เรื่องจะปล่อยให้เด็กไปต่อสู้กับพวกผู้ใหญ่ที่เป็นห่วงก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ละนะ
 
“อื้อ แต่ว่าจะลองเข้าไปคุยดูก่อนไม่ได้คิดจะเข้าไปจัดการหรืออะไรทำนองนั้นหรอก สู้กันมันเหนื่อยเพราะงั้นก็อยากจะเลี่ยง ๆละ”ถ้าไม่ใช้เพราะจะเข้าไปถามทางคงจะเดินหนีไปเงียบ ๆละนะ
“เอ่อ คือว่า”พอเดินออกมาจากที่ซ่อนก็ว่าจะถามทางเลยแต่ว่า
 
“ใครน่ะ”
 
“หัวหน้ามีคนเจอพวกเราแล้วทำไงดี”
 
จะตื่นตูมกันเกินไปแล้วผมน่ะเป็นแค่เด็กหลงทางเองนะ
 
“เงียบน่า ก็แค่เด็กเองไม่ใช่เรอะ”
 
โอ้ สมแล้วที่เป็นหัวหน้า
 
“ไอหนู มาเดินเล่นในป่าคนเดียวมันอันตรายนะหลงทางหรือไง”
 
หัวหน้าโจรเดินมาอยู่ตรงหน้าผมแล้วถาม แต่จะว่าไงดีดูเป็นคนดีกว่าที่คิดนะ
 
“ครับ ผมกำลังหลงทางอยู่เลยอยากจะถามทางกลับเมืองหน่อยน่ะ ครับ”
 
“‘งั้นหรอ ๆพวกลุงเองก็กำลังยุ่งอยู่คงจะไปส่งไม่ได้ละนะ แต่ถ้าเดินไปทางนั้นเรื่อย ๆก็เจอถนนแล้วละเดินทางผ่านถนนไปเรื่อย ๆก็เจอเมืองแล้วละ ถ้าโชคดีหน่อยอาจจะเจอพวกพ่อค้าผ่านทางมาก็ขอติดรถไปได้ด้วยละนะ”
 
<เจ้าพวกนี้เป็นโจรจริง ๆหรอ>
 
คิดเหมือนกันสินะ
 
“นั้นน่ะสินะ ดูเป็นคนดีซะด้วยแต่วางแผนลักพาตัวก็น่าจะเป็นโจรละนะ”
 
“ขอบคุณนะครับ คุณลุง”
 
“ไม่เป็นไรหรอก เป็นเด็กเป็นเล็กพยายามอย่าออกมาข้างนอกดีกว่านะถ้าเจอะคนไม่ดีจะแย่เอาโชคดีนะเจ้าหนู”
 
พวกคนไม่ดีที่ว่าพวก ลุงเองก็ด้วยไม่ใช่หรอ เฮ้อตอนแรกว่าจะปล่อย ๆไปแต่เตือนหน่อยดีกว่าดูเป็นคนดีซะด้วย
 
“อืม…..พวกคุณลุงวางแผนจะลักพาตัวคุณหนูจากซักที่สินะครับ ผมว่าเลิกคิดดีกว่านะครับ”
 
“กะ แกเป็นพวกเดียวกับมันงั้นหรอ”
 
เอ๊ะ ไม่ได้เป็นพวกใครทั้งนั้นแหละ แต่แผนของพวกคุณลุงยังไงก็ไม่มีทางสำเร็จหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องตั้งท่าเตรียมสู้หรอกนะ ผมไม่คิดจะสู้ด้วยหรอก
 
“เข้าใจผิดแล้วครับ แต่ว่าลำพังคนจำนวนเท่านี้น่ะ ไม่มีทางสู้คนคุ้มกันของตระกูลใหญ่ ๆได้หรอกนะครับ”
 
“ผิดแล้ว ครั้งนี้ยัยเด็กนั้นมาคนเดียวนะ”
 
“เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนิครับ ต่อให้แอบหนีมาก็เถอะ ถ้าพวกคุณลุงรู้ได้แล้วคนพวกนั้นก็ต้องรู้เหมือนกันยังไงก็ต้องแอบส่งคนคุ้มกันมาอยู่แล้ว”
 
<โห๋ วิเคราะห์ได้ดีเลยดีเจ้าหนู>
 
“ไม่ ๆนี้มันเรื่องปกติเลยนะ แล้ววิธีเรียกแบบนั้นน่ะขอละพอทีเถอะ”พอตอบไปแบบนี้ก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลยละ
 
<โทษที ๆไม่ได้ตั้งใจจะล้อเลียนหรอกนะ>
 
ตั้งใจแน่ ๆยัยนี้
 
กลับเข้าเรื่องต่อ
 
“พูดจริงงั้นหรอพ่อหนู”
 
“อื้อ ที่บอกก็เพราะอยากตอบแทนเรื่องบอกทางน่ะ แถมพวกคุณลุงเองก็ดูไม่ใช่คนเลวด้วย”
“หัวหน้า”
 
“เราจะทำยังไงกันดีละ หัวหน้า”
 
“อย่าโวยวายจะได้มั้ย เฮ้อ…..ดันต้องให้เด็กมาบอกเรื่องแบบนี้ใช่ไม่ได้จริง ๆสินะ”
 
“อื้อแผนนี้ยังไงก็ใช่ไม่ได้”
 
“ขอบคุณนะ แต่ยังไงก็หันหลังกลับไม่ได้หรอกนะ”
 
“มีเหตุผลพิเศษอะไรรึป่าว ครับที่ต้องมาทำแบบนี้”
 
ดูจากท่าทางแล้วคงต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ถึงได้ตัดสินใจทำแบบนี้
 
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วอีกอย่างถ้าให้เด็กอย่างเธอมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้คงเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ได้เรื่องละนะ”
 
<ตอนนี้ก็ถือว่าไม่ได้เรื่องแล้วละ แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนแล้วละนะ>
 
“อืม น่าจะเป็นพวกชาวบ้านธรรมดามากกว่าโจรมืออาชีพละนะ”
 
เพราะอย่างนั้นเลยปล่อยให้ไปทำเรื่องผิด ๆแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
 
“นี่คุณลุง หรือว่ากำลังมีปัญหากับตระกูลเบเรานอะไรนี่อยู่หรอครับ”
 
“เฮ้อ…..แม้แต่เด็กอย่างเธอก็ยังดูออกเลยสินะ”หัวหน้ากลุ่มบ่นพึมพำแล้วทำท่าทางครุ่นคิดอยู่พักนึกก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอีกทีแล้วพูดต่อ”ความจริงแล้ว พวกลุงน่ะนะ อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใกล้ ๆกับเมืองเบเรนเนีย ที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก เรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้วน่ะ อยากจะลองฟังดูมั้ยละ”
 
“อื้ม รบกวนด้วยนะลุง”หลังจากนั้นผมก็ได้รู้เหตุผลที่พวกลุงเค้าถึงได้มาทำเรื่องแบบนี้

หลังจากที่ฟังเรื่องราวจากคุณลุงแล้วสรุปว่าจริง ๆแล้วคนกลุ่มนี้ไม่ใช่โจรแต่ที่วางแผนลักพาตัวนั้นไม่ใช่เพราะต้องการเรียกค่าไถ่เพียงแต่ต้องการที่จะแลกตัวคนคืนจากตระกูลเบเรนเท่านั้น เมื่อหนึ่งเดื่อนก่อนได้มีเด็กหนุ่มสาวจากหมู่บ้านหายตัวไปอย่างลึกลับ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมีกล้องวงจรปิดได้ถ่ายภาพเหตุการหนี่งได้ แน่นอนว่าเป็นเหตุการตอนที่มีการลักพาตัวเด็กได้โดยบังเอิญ แล้วชุดของคนร้ายนั้นก็เป็นชุดที่มีตราตระกูลเบเรนอยู่
แล้วคุณลุงก็เอาภาพคนร้ายที่เก็บไว้ในมือให้ผมดู แต่ยังไงผมก็ไม่รู้จักตราตระกูลเบเรนอยู่แล้วก็ได้แต่จำเอาไว้ แต่เรื่องนี้มันดูน่าสงสัยแปลก ๆอยู่นะ
 
“นี้ลุงผมว่าเรื่องนี้มันแปลก ๆอยู่นะ”
 
คุณลุงเมื่อได้ยินผมพูดก็แสดงท่าทางสงสัยออกมาผมจึงอธิบายต่อ
 
“อย่างแรกมันไม่มีเหตุผลเลยที่คนตระกูลใหญ่จะอยากได้ตัวเด็กชาวบ้านธรรมดา ๆนะสิเพราะถ้าเกิดพวกนั้นต้องการละก็คงมีหลายคนเลยที่จะพร้อมจะเข้าร่วม”
 
“เรื่อง...นั้นมัน”
 
เหมือนจะตั้งใจฟังอยู่สินะผมตัดสินใจพูดต่อ
 
“อย่างที่2ทำไมถึงใส่เสื้อที่บ่งบอกว่าตัวตนชัดเจนแบบนี้ไปลักพาตัวด้วยละแถมครั้งที่ผ่าน ๆมาก็จับภาพไม่ได้เลยแต่ครั้งนี้กลับถูกจับภาพได้และในเวลาใกล้กันคุณหนูตระกูลเบนก็ออกมาเดินเล่นในป่าเวลามันเหมาะเจาะเกินไป”ถ้าคิดดูดี ๆก็คงสังเกตได้แต่คนที่เจอกับตัวยังไงก็ต้องรีบคว้าโอกาศช่วยคนของตัวเองไว้แน่
 
<นายเองก็รู้สึกตัวเหมือนกันสินะ>
 
“อืม เหมือนว่าจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังละนะ”เหมือนเอเลเนียเองก็จะรู้สึกตัวเหมือนกันแต่เหมือนจะเปลี่ยนวิธีเรียกผมสินะ
 
<นี่ช่วยพวกเขาซักหน่อยเถอะ ยังไงเราก็เป็นเทพธิดาที่คอยช่วยเหลือผู้คนคงจะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้หรอก>
 
“ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกนะ แต่เรื่องนี้น่าจะไม่ธรรมดาด้วยผมคงทำอะไรไม่ได้หรอก”
 
<ไม่ต้องถึงขั้นแก้ปัญหาทั้งหมดหรอก ขอแค่ช่วยซักนิดก็ยังดี>
 
ดูเหมือนจะอยากช่วยจริง ๆสินะ ถึงจะยุ่งยากแล้วคงไม่จบง่าย ๆแต่คง….มีแต่ต้องทำสินะ
 
“เอาละ ๆจะลองช่วยเท่าที่ทำได้ละกัน แต่อย่าคาดหวังละ”พอตัดสินใจแล้วก็
 
“คุณลุงเรื่องนี้เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจะลองหาทางทำอะไรซักอย่างให้แต่อย่าคาดหวังละ ตอนนี้พาคนอื่น ๆกลับหมู่บ้านไปก่อนจะดีกว่าเรื่องมันน่าจะไม่ง่ายอย่างที่เห็นละนะ”
 
“แต่ว่า”ก่อนที่ลุงจะพูดจบผมก็ชิงพูดขัดจังหวะ
 
“เรื่องนี้น่ะ ถ้าเป็นผมคิดไปเองก็ดีไปแต่ถ้ามันเป็นแผนของใครบางคนละก็ทุกคนจะเป็นอันตรายได้ ไม่ใช่แค่ช่วยพวกเด็ก ๆไม่ได้แต่อาจจะเสียคนอื่นไปอีกก็ได้ แล้วผมเองก็เป็นคนนอกยังไงก็อันตรายน้อยกว่า ถือซะว่าตอบแทนเรื่องที่บอกทางก่อนหน้านี้”ผมยิ้มให้พวกคุณลุงขณะที่อธิบาย
 
“ดูเหมือนเธอเองก็จะไม่ใช่เด็กธรรมดา ๆสินะ”
 
“ไม่หรอกครับผมก็แค่ลูกน้องแสนอ่อนแอเท่านั้น แต่ไม่ได้คิดร้ายแน่นอน”ผมยังคงรอยยิ้มไว้บนหน้าขณะที่ตอบกลับไป
 
“ถ้าอย่างนั้นฉันเชื่อเธอได้สินะ”
 
“แน่นอน ไม่รับปากว่าจะสำเร็จนะ แต่จะพยายามเต็มที่”
 
“ฉันจะเชื่อเธอละกัน หมู่บ้านของเราอยู่ทางใต้ของเมืองเบเรนเนีย เป็นหมู่บ้านที่เป็นทางเข้าไปยังน้ำตกแฮมเมอร์ฟอล พวกเราจะรอเธออยู่ที่นั้นอย่าเป็นอะไรไปซะละ”
 
พูดจบคุณลุงก็เข้าไปบอกให้ทุกคนกลับไปรอที่หมู่บ้านถึงทุกคนจะไม่ค่อยมั่นใจแต่ก็ยอมกลับไปแต่โดยดี จากข้อมูลคุณหนูคนนั้นจะมาจากทางนั้นสินะ
 
“แค่จะถามทางถึงได้กลายเป็นเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ไปได้ละเนี่ย”
 
<ขอโทษด้วยแต่เราปล่อยไว้ไม่ได้จริง ๆ แล้วก็ขอบคุณนะ>
 
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เราลองไปดูคุณหนูคนนั้นกันดีกว่า”
 
การเดินเล่นของพวกคุณหนูก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อยละนะ เนื่องจากรู้แล้วว่าเมืองอยู่ไม่ไกลก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเวลามากนักและด้วยเมืองอยู่ใกล้ ๆทำให้ไม่ค่อยมีมอนสเตอร์มากนักถึงจะเป็นตอนกลางคืนก็ไม่น่าจะมีมอนสเตอร์โหด ๆออกมาหรอกนะ
 
โฮกกกก!!!
 
ย๊าาาา
 
กรรรร!!!
 
<เสียงการต่อสู้ ดูเหมือนมอนสเตอร์ตัวนั้นค่อยข้างใหญ่ด้วยนะ>
 
อ่าทีหลังก่อนจะพูดจะคิดให้มากกว่านี้ครับ เดินหนีไปเลยดีมั้ยไม่ได้คนที่สู้อยู่อาจจะเป็นพวกตระกูลเบเรน เอาไงดี ๆไม่อยากเข้าไปเลยอะรอดูไปก่ละกัน
 
กรี๊ดดดด
 
<นี่เซซิลคนที่สู้อยู่ท่าทางจะแย่แล้วละ>ต่อมเทพธิดาทำงานอีกแล้วสินะช่วยไม่ได้สินะต้องไปสินะ
 
“อ๊าาาาา ก็ได้จะออกไปก็ได้”หลังจากตะโกนระบายอารมย์แล้วก็รีบวิ่งไปทางที่มีการต่อสู้เกิดขึ้น ภาพที่ปรากฎออกมาสู่สายตาของผมนั้น คืองูขนาดใหญ่เกล็ดสีดำอมเขียว ขนาดคร่าว ๆประมาณ20เมตร เนื่องจากมันกำลังรัดเหยื่ออยู่ก็บอกขนาดที่แน่นอนไม่ได้ แน่นอนว่าเหยื่อนั้นคือมนุษย์ เป็นผู้หญิงผมสีแดงที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนคุ้มกันของคุณหนูเบเรน และเพราะว่ารอบ ๆนี้ไม่มีใครอยู่คาดว่าคุณหนูคงหนีไปได้แล้ว
 
<เซซิลรีบช่วยเธอเร็ว>
 
“อ่า”
 
เซซิลวิ่งเข้าใกล้งูตัวนั้น เจ้างูที่สัมผัสได้ถึงเขาจึงหันมาส่งเสียงขู่แล้วใช่หัวขนาดใหญ่ของมันฉกมาทางเขาอย่างรวดเร็วแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถทำอะไรเซซิลได้เขากระโดจากจุดที่เขาอยู่ขึ้นไปอยู่เหนือหัวของงูที่พุ่งลงไปที่พื้น
 
ตูม!!
 
หัวของงูตัวนั้นกระแทกเข้าใส่พื้นอย่างแรงต้นไม้รอบ ๆสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงใบไม้มากมายจายจายอยู่เต็มพื้นที่เซซิลที่อยู่เหนือหัวของงูยักษ์ นั้นได้วาดมือจากบนลงล่างแต่การกระทำนั้นก็ไม่ได้ส่งผลใด ๆตามมา
 
เอ๊ะ!
 
ในช่วงเวลาสั้น ๆนั้นงูยักษ์ก็ใช้หัวของมันพู่งเข้าใส่เซซิลกลางอากาศเข้าอย่างจัง
 
ปัง!
 
เซซิลที่โดนกระแทก ร่างของของเขาถูกส่งตรงไปยังต็นไม้ต้นนึงเข้าอย่างแรง
 
<เป็นอะไรรึป่าวเซซิล>
 
“มะไม่เป็นไร ๆ โอย เจ็บแฮะ”
 
<ทำไมถึงหยุดชะงักไปซะละ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ>
 
“อ่า ดูเหมือนว่าจะใช้เวทไม่ได้ละ”
 
ใช่แล้วความจริงการวาดมือของเขานั้นทำไปเพื่อเรียกอาวุธออกมาแต่เนื่องจากว่ามันไม่ได้ผลจึงทำให้เขาหยุดไปกลาง
 
<แล้วเราจะทำยังไงดี เด็กคนนั้นคงทนได้อีกไม่นานแล้ว>
 
“ไม่เป็นไรก่อนอื่นต้องทำให้งูนั้นปล่อยเธอก่อนละนะ”
 
งูตัวนั้นเมื่อเห็นว่าการโจมตีของตนเองไม่สามารถหยุดเซซิลได้ จึงโจมตีเข้ามาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เซซิลไม่ได้พยายามจะหลบแต่ตั้งท่าเตรียมปล่อยหมัดอยู่กับที่เจ้างูเมื่อเห็นดังนัันจึงอาปากของมันหวังจะกลืนเซซิลเข้าไป แต่
 
ปังงง!!
 
หมัดของเซซิลกระแทกเข้ากับจมูกของงูยักษ์นั้นอย่างจังจนหัวของมันกระเด็นไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างแรง ส่งผลหางของมันที่รัดผู้หญิงคนนั้นคลายออกไป
ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะล้มลงเซซิลก็พุ่งไปประคองร่างนั้นไว้
 
“เหมือนจะหมดสติไปแล้ว”ถึงตั้งแต่เริ่มจะใช้เวลาไปไม่นานแต่การที่โดนงูนั้นรัดก็ผ่านการต่อสู้มาก่อนแล้วคงหมดแรงแล้วละนะ
 
เมื่อได้มองในระยะใกล้แล้วผู้หญิงเป็นคนที่สวยมากเลยทีเดียว ใบหน้าที่ดูยึดมั่นในคุณธรรมเมื่อรวมกับผมสีแดงแล้วเหมาะกับเกราะสีเงินที่ใส่อยู่แล้วก็บอกได้เลยว่าเธอคืออัศวินสาวที่สมบูญแบบเลย
 
<ให้ผู้หญิงสวย ๆแบบนี้มาเป็นองครักษ์เนี่ย รสนิยมค่อยข้างดีเลยนะ>
 
“นี่เธอเป็นคุณลุงหรือไง หลุดคาแรคเตอร์แล้วนะ”
 
<หรือนายจะบอกว่าเราพูดผิด>
 
ก็ไม่ได้จะปฎิเศษซักหน่อย เอาละกลับเข้าเรื่องหลักกันก่อน
 
โฮกกกก!!
 
“เสียงดังน่า เป็นงูก็หัดทำเสียง ฟ๋อ ๆให้เหมือนตัวอื่นซะบ้างสิ”ขณะที่กำลังพูดก็เอื้อมมือไปคว้าดาบขององครักษ์สาวคนนั้นที่ตกอยู่ขึ้นมา
 
“คราวนี้ถ้าไม่หนีไปตายจริง ๆนะ”
 
งูยักษ์ที่กำลังโกรธเพราะโดนเซซิลต่อยแม้เกล็ดของมันจะค่อนข้างแข็งแต่บริเวณที่โดนต่อยกลับมีเลือดไหลออกมาจากลอยแตกตรงจมูกของมัน ทำให้มันเริ่มบ้าคลั่งแล้วโจมตีมาแบบไม่คิดชีวิต
 
“ไม่หนีสินะถ้างั้น”ด้วยความเร็วของมันทำให้พริบตาเดียวก็เข้ามาในระยะ2ก้าวของเซซิลแต่ทันใดนั้นเซซิลก้าวเท้าออกไปแล้วเหวี่ยงดาบในมือออกไป
 
ฉึบ!เสียงบางอย่างถูกตัดดังขึ้นเบา ๆก่อนที่ร่างของงูล่วงลงไปกองกับพื้นโดยที่หัวของมันถูกแยกออกจากร่าง
 
<ด ดาบเดียวแถมยังหมัดนั่นอีก เด็กตัวเล็ก ๆแบบนายมัแรงขนาดนั้นได้ยังกัน นายยังจะบอกว่าใช้เวทได้อีกงั้นหรอ>
 
“อื้มใช้ได้สิ ถึงตอนนี้จะใช้ไม่ได้ก็เถอะ งูนี่ก็ไม่ได้โหดขนาดนั้นนิ แต่ก่อนหัวหน้าเคยโยนผมลงไปฝึกในรังของตัวที่โหดกว่านี้มาแล้วด้วยพวกนั้นน่ากลัวกว่าเยอะเลย”
 
<นี่มันไม่ปกติแล้ว หัวหน้านายเป็นยังไงกันแน่เนี่ย>
 
<เป็นที่เหมาะกับชื่อปีศาจมากกว่าเผ่าปีศาจจริง ๆซะอีก แต่ไม่ใช่คนเลวหรือทำอะไรไม่ดีหรอกนะ>
 
<ที่สำคัญกว่านั้นคนที่เลี้ยงเด็กประหลาดอย่างนายออกมาได้ จะมีพลังขนาดไหนกัน>
 
“ว่าผมประหลาดนี่ด่าอยู่สินะ”
 
<ฮิฮิ ไม่ได้ด่าซักหน่อยนั้นคำชมจากเทพธิดาเลยนะ ฮ่า ๆ>
 
คำตอบที่ได้ทำให้หางคิ้วเขากระตุกอย่างแรง
 
เป็นแค่เทพธิดาที่ชอบให้เด็กอย่างฉันไปเสี่ยงแท้ ๆ
 
เซซิลเดินไปที่ร่างขององครักษ์สาวแล้วนำดาบเก็บเข้าฝักที่อยู่ที่เอวเธอแล้วอุ้มเธอไปนอนพักที่ใต้ต้นไม้ แต่ยังไม่ทันที่เขาจได้นั้งพัก กลุ่มคนในชุดคลุมสีดำก็เดินออกมาจากป่าแล้วล้อมพวกเข้าเอาไว้ ดูเหมือนว่าปัญหาจะยังไม่จบสินะ
 
"ผมน่ะอยากจะพักแล้วน้าาาาาาาา"