Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์

บทที่ 3


Begining : ใบหน้าที่มีรอยแผล


Arthur : แก้ปัญหาต้องแก้ที่ต้นเหตุสิ


 


เจ็บ…


ชายหนุ่ม มองดูบาดแผลบนมือที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้กับทารกปีศาจ เลือดหยุดไหลแล้ว การฝึกพลังช่วยเขาได้มาก มันทำให้ปากแผลสมานตัวเร็วขึ้น…เขายังไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าตนเองเพิ่งเผชิญหน้ากับปีศาจมา

 

ริชาร์ดเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูวัดแห่งหนึ่งรอจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา แล้วจึงเดินเข้าไปด้านใน


 


…………………………………………………………


 


เสียงดังแกร๊กกรากดังขึ้นจนนาตาลีสะดุ้งตื่น แต่เมื่อหันไปมองทางหน้าต่างก็พบเพียงกระจกใสกับดวงดาวที่คอยส่องสว่างในท้องฟ้ายามค่ำคืนเท่านั้น


 


คืนนี้ เธอนอนไม่หลับ


 


"ผี ไม่สิ มันคือ ปีศาจ…มันต้องเป็นปีศาจแน่ๆ" นาตาลียังคงคิดหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวที่เพิ่งประสบพบพานมา ก่อนจะล้มตัวลงบนผ้าห่มลายผีเสื้อ


 


ในคืนที่ไร้แสงจันทร์เช่นนี้ เด็กสาวนอนกลับตัวไปมาอยู่บนเตียง เมื่อเธอหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าเหลือเวลาอีกเกือบหกชั่วโมง กว่าดวงตะวันจะกลับมาทำหน้าที่ตามปกติ


 


กริ๊ก! กริ๊ก!


คราวนี้นาตาลีรีบหันหน้าไปมองทางต้นเสียง ความรู้สึกเดียวกับตอนที่อยู่ในตึกร้างได้ก่อตัวขึ้นอีกครั้งในจิตใจเธอ


 


"ไม่นะ"


 


กระจกหน้าต่างที่เคยสะอาดใสจนมองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้า ได้เกิดรอยแตกร้าวจากกลางบานหน้าต่าง แผ่ขยายกินบริเวณกว้างขึ้นเรื่อยๆ


 


ทันใดนั้นกระจกหน้าต่างก็แตกกระจายพร้อมกับมีบางสิ่งพุ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว นาตาลีไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว!


 


บนพื้น...มันอยู่บนพื้น สิ่งที่เธอไม่อยากพบเจอที่สุด ใบหน้าที่ดูราวกับหน้ากากตัวตลกแสยะยิ้มยิงฟัน มันค่อยๆ คืบคลานเข้ามาหาเธอ คราบน้ำเมือกที่ปนไปด้วยกลิ่นคาวเลือดปรากฏบนทุกที่ที่มันสัมผัสถึง


 


มันค่อยๆ คลานขึ้นมาบนเตียงนาตาลีรู้สึกเกร็งไปหมดทั้งตัว เธออยากจะวิ่งหนีไปซะให้พ้นๆ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง


 


มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ ใช้ดวงตาสีเขียวเรืองรองจ้องมองลงไปในดวงตาของนาตาลี


 


ทั้งคู่สบตากัน มันแสยะเขี้ยวอันแหลมคมอ้าปากมากระซิบที่ข้างหู


 


"นาตาลี"


 


…………………………………………………………


 


"มีเรื่องจะถาม" เสียงหยาบกระด้างเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง แสงจากเทียนไขส่องให้เห็นใบหน้าของเขาเพียงซีกเดียว ใบหน้าซีกขวา…ที่มีรอยแผลเป็น


 


ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเทวรูป


 


"เริ่มแล้วสิ" น้ำเสียงที่แหบแห้ง แต่กลับแฝงเร้นด้วยพลังดังมาจากทางเทวรูป…เทวรูปพูดได้อย่างนั้นหรือ


 


ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาต้องเปลวเทียนสั่นไหววูบวาบ ส่องให้เห็นถึงนักบวชชรารูปหนึ่งนั่งหันหลังให้กับเทวรูปทองเหลือง


 


ริชาร์ดไม่แปลกใจต่อการถูกล่วงรู้ความคิดภายในใจของเขา


 


"ผมต้องทำยังไงต่อ…" ชายหนุ่มถาม


 


"มารเกิดขึ้นจากภายในใจ แต่ปีศาจเกิดขึ้นด้วยน้ำมือมนุษย์ ดับมารต้องดับที่จิตใจ กำจัดปีศาจต้องแก้ที่ต้นเหตุ…..." แสงเทียนดับลงพร้อมกับคำพูดของนักบวชชรา


 


"เมื่อถึงเวลาแล้วจะรู้เอง"


 


…………………………………………………………


 


ไม่นะ!!


 


"โอ๊ย!...แขนฉัน"


 


นาตาลีลืมตาเบิกโพลงมองดูแขนของตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด…เธอเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จึงพบว่าเธอนอนกลิ้งตกลงมาจากเตียง โดยมีแขนซ้ายผู้รับเคราะห์ถูกร่างอันบอบบางของเธอนอนทับอยู่


 


"ฝันไปเหรอเนี่ย........เฮ้อ"


 


เธอมองบานกระจกหน้าต่างที่ยังคงสภาพปกติอยู่เหมือนเดิม แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องกระทบกลุ่มเมฆ ที่เรียงรายอย่างไม่เป็นระเบียบบนท้องฟ้าในเวลาหกนาฬิกาเศษๆ เมื่อมองดูมันผ่านหน้าต่างในห้องนอนแล้วก็ถือว่าเป็นวิวที่มีความสวยงามไม่น้อยเลยทีเดียว


 


นาตาลีพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลาย จะได้เตรียมตัวไปรับความรู้ที่โรงเรียนอย่างเต็มที่


 


แค่พยายามเท่านั้น แต่ไม่สำเร็จ


 


…………………………………………………………


 


"ชั้นนอนไม่หลับทั้งคืนเลยล่ะ" จูดี้ เพื่อนสาววัย 18 บ่นให้พวกเพื่อนๆ ของเธอฟังหลังจากผ่านพ้นคืนวันที่เกิดเหตุการณ์อันน่าสยดสยองมา


 


"แนต เธอล่ะเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดว่าเครื่อง DC ของเราใช้ได้จริงๆ ล่ะ" จูดี้ยิงคำถามไปยังนาตาลีซึ่งกำลังนั่งมองเหม่อไปทางโต๊ะของริชาร์ดอยู่


 


"อือ" นาตาลีตอบปัดอย่างไม่ใส่ใจนัก จูดี้อึ้งกับคำตอบของนาตาลีไปพักหนึ่ง แล้วหันหน้ากลับไปเล่าเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลร้างให้เพื่อนๆ ฟังต่อ


 


ริชาร์ดไม่มาโรงเรียนวันนี้ นาตาลีรู้สึกไม่สบายใจเลยทั้งเรื่องของปีศาจเด็กทารก แล้วก็เรื่องเกี่ยวกับตัวเขา มันดูลึกลับจนน่ากลัวจริงๆ นาตาลีเหม่อมองดูดวงจันทร์นอกหน้าต่าง ที่ถึงแม้จะเป็นเวลากลางวันแต่จากมุมนี้เธอก็สามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน


 


"แพทริกนายไปไหนมาน่ะ" อาเธอร์เอ่ยทักทายเพื่อนสนิทหลังจากที่เขาได้หายตัวไปเกือบครึ่งวัน


 


" ………เปล่า แค่รู้สึกไม่ดีเลยไปนอนที่ห้องพยาบาลมาน่ะ"


 


อาเธอร์ขมวดคิ้วทั้งสองจ้องมองเพื่อนของเขาที่ค่อยๆ หย่อนก้นลงบนเก้าอี้


 


“แพทริก......นายดูอ้วนขึ้นนะ”


 


“ ……” แพทริกไม่ตอบคำถาม แต่กลับจ้องมองอาเธอร์อย่างมีเลศนัย


 


ไม่นานนักเสียงไซเรนจากรถตำรวจก็เบนความสนใจของทุกคนไปยังนอกหน้าต่าง


 


"นั่นรถตำรวจหนิ"


 


"ตำรวจมาทำไมกันน่ะ"


 


“สงสัยพาลูกมาสมัครเรียนว่ะ”


 


หลากหลายคำถามและความเห็นดังขึ้นในห้องเรียน นักเรียนบางกลุ่มคิดว่าตำรวจมาตรวจสารเสพติด บ้างก็ว่ามาจับพวกที่เล่นการพนัน ตามแต่ที่ความคิดเห็นของเหล่านักเรียนชั้นมัธยมปลายจะคิดได้ นาตาลีรู้สึกสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมา จึงหันหน้าไปถามเพื่อนสนิทของเธอ


 


"เธอว่าไงล่ะจูดี้...…" นาตาลีมองไม่เห็นเพื่อนสนิทของเธอเสียแล้ว


 


"ไปดูกันเร็วแนต" เสียงดังมาจากจูดี้ที่ไปโผล่หน้าประตูห้องเมื่อไรก็ไม่ทราบ

 

"สัญชาตญาณนักสืบของฉันมันบอกว่ามีคดีฆาตกรรมล่ะ" พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกห้องไป ปล่อยให้นาตาลียืนงงอยู่กับแพทริก และอาเธอร์ นาตาลีหันไปมองหน้าเพื่อนชายทั้งสองเชิงขอความเห็น


 


อาเธอร์ยิ้มน้อยๆ ก่อนพูดกับนาตาลีว่า "ฉันว่ายัยจูดี้คงอ่านนิยายนักสืบมากเกินไปน่ะ นี่มันเรื่องจริง ไม่ใช่นิยายที่จะมาทำตัวเป็นนักสืบ" พอพูดจบเขาก็เดินตามจูดี้ไปอย่างรวดเร็ว


 


"ก็พอๆ กันทั้งสองคนนั่นแหละ" นาตาลียิ้มแห้งๆ พูดกับแพทริกที่ยิ้มออกมาอย่างอิดหนาระอาใจ


น่าเศร้าที่สัญชาตญาณนักสืบของจูดี้นั้นถูกต้อง…เพราะที่โรงเรียนมีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นจริงๆ


 


" ……วันนี้ เมื่อ เวลา 11.00 น. ทางตำรวจได้รับแจ้งจากทางโรงเรียนว่าพบศพ ของนางสาว A นักเรียนหญิง ของโรงเรียนมัธยมปลายยิ้มแฉ่ง โรงเรียนประจำเมืองมหานครยิ้มแฉ่ง ในบริเวณด้านหลังโรงเรียน ทางตำรวจกำลังพยายามสืบหาตัวคนร้ายเพื่อที่จะมาดำเนินคดี ลิลลาลี่ แมทธิว รายงาน"


 


นักข่าวสาวรายงานข่าวหน้ากล้องด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง ตำรวจได้กันพวกนักเรียนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ให้อยู่นอกเขตสืบสวน แต่มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับจูดี้


 


อุ๊บ!


 


"ชู่ววว ระวังหน่อยสิ"


 


"ทำไมฉันถึงต้องมาทำอะไรบ้าๆ อย่างนี้ด้วยเนี่ย"


 


อาเธอร์บ่นอุบอิบ กับเรื่องที่เขาต้องมาแปลงกายเป็นพุ่มไม้ตามความคิดของจูดี้ ทั้งๆ ที่ค้านเสียงแข็งแล้วก็ตาม แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่รุนแรงจนทนไม่ไหวทำให้เขาต้องจำยอมทำตามข้อเสนอเจ้าหล่อนในที่สุด


 


พุ่มไม้ปลอมอาเธอร์และจูดี้เคลื่อนตัวเข้ามาถึงจุดที่เกิดเหตุได้โดยไม่เผยพิรุธ อาจเป็นเพราะพวกตำรวจกำลังสอบสวนพยานที่พบเห็นเหตุการณ์อยู่ จึงไม่ทันสังเกตเห็นพุ่มไม้ผิดปกติที่เพิ่มเข้ามาในบริเวณแต่อย่างใด


 


"บนหน้าเขามีรอยแผลเป็นค่ะ มันยาวมากเลย"


 


"แล้วพอจะบอกได้ไหมครับ ว่าอยู่ที่ด้านไหน"


 


ภายใต้ท้องฟ้าที่เริ่มถูกเมฆฝนเข้าปกคลุมตำรวจหนุ่มนอกเครื่องแบบในชุดสูทสีขาวกำลังทำการสอบสวนเด็กนักเรียนหญิงซึ่งเป็นพยานในเหตุการณ์อยู่ สำหรับใบหน้าของตำรวจหนุ่มผู้สอบถามนั้นอาเธอร์รู้สึกคล้ายกับเคยเห็นมาก่อน แต่เขาเองกลับนึกไม่ออกว่าเป็นที่ไหน


 


"ด้านขวาค่ะ"


 


"ขวา?…เอาล่ะขอบคุณครับ"


 


ตำรวจหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง การสวมแว่นกันแดดในเวลาที่เมฆฝนบดบังแสงอาทิตย์เช่นนี้ทำให้อาเธอร์นึกแปลกใจ หญิงสาวที่เป็นพยานมองหน้าของเขาอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะรีบเดินจากไป


 


ไม่ใช่อาเธอร์เพียงคนเดียวที่แปลกประหลาดใจ


 


ปู้ดดดดดดด....เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้นที่พุ่มไม้ข้างกายตำรวจหนุ่ม เขาหันหน้าไปมองตามเสียงแต่ก็พบเห็นเพียงพุ่มไม้เท่านั้น…พุ่มไม้ที่แปลกประหลาด


 


"ผู้หมวดโซอา สารวัตรเรียกพบครับ"


 


ตำรวจในเครื่องแบบนายหนึ่งวิ่งหนึ่งเข้ามารายงาน เบนความสนใจของเขาออกจากเสียงเมื่อครู่ ท้องฟ้าเบื้องบนร้องคำรามเสียงดังลั่นเมฆฝนมืดครึ้มลอยเข้ามาเกาะกลุ่มรวมกันอย่างหนาแน่น


 


ผู้หมวดหนุ่มเหลียวหน้ากลับมามองที่พุ่มไม้ประหลาดอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามนายตำรวจชั้นผู้น้อยไป


 


จูดี้หันมาสบตาอาเธอร์ด้วยความตื่นตระหนก เม็ดฝนเม็ดเล็กๆ เริ่มตกลงมาใส่พุ่มไม้ที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่


 


ผู้หมวดโซอาเขามีความเกี่ยวพันธ์อะไรกับริชาร์ด โซอา! อาเธอร์เริ่มได้กลิ่นทะแม่งๆ แล้ว


 


...เป็นกลิ่นตดของจูดี้


 


 


 


To be continued…