Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์

เขียนโดย Dinnsor

วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 16.50 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

15.40K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 มกราคม พ.ศ. 2562 16.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) บทที่ 2 Who is he? : บุรุษลึกลับ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ 2

Who is he? : บุรุษลึกลับ

Judy : มนุษย์ไม่มีวันเลิกเห็นแก่ตัวหรอก ตราบเท่าที่หายนะยังไม่มารออยู่ตรงหน้า

"แนต! จริงเหรอที่เธอเล่ามาน่ะ" จูดี้ถามขึ้นด้วยความสนใจ หลังจากนาตาลีเล่าประสบการณ์สยองหน้าโรงพยาบาลร้าง ในช่วงเวลาที่ทุกคนพักทานอาหารกลางวัน

"ตึกร้างนั่นต้องมีผีสิงอยู่แน่เครื่อง DC ที่พวกเราทำมันใช้ได้จริงเหรอเนี่ย!" จูดี้พยักหน้ายืนยันความเชื่อของตัวเอง

"ไม่ได้เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอกว่ามันน่ากลัวขนาดไหน" นาตาลีพูดเสียงสั่นนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองพบมา เธอไม่น่าลืมถอดเจ้าเครื่องบ้านั้นเลย

"แล้วดวงไฟสีเขียวนั่น แน่ใจนะว่ามันไม่ใช่แสงสะท้อนหรือแสงไฟฉายน่ะ" อาเธอร์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

"ไม่ใช่หรอกอาร์ท มันต้องเป็นดวงไฟวิญญาณแน่ๆ หึหึ" จูดี้ทำหน้าตาหลอกผีใส่นาตาลี

"นายว่าไงล่ะแพทริก"

"ไม่ขอแสดงความเห็น" แพทริกพูดจบก็ส่งสายตาถามความคิดเห็นของหนุ่มแว่นคนสุดท้าย อาเธอร์ใช้นิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วโป้ง จับกรอบแว่นตาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนหันมาบอกกับทุกคน

"งั้นเย็นนี้เราไปพิสูจน์กัน ฉันว่าริชาร์ดจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่"

นาตาลีอดขนลุกไม่ได้เมื่อรู้ว่าต้องไปที่โรงพยาบาลร้างอีก แต่มันก็ดีกว่าที่ครั้งนี้เธอไม่ได้ไปคนเดียว

และที่สำคัญ เรื่องนี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับริชาร์ดเหมือนที่อาเธอร์บอกก็ได้

…………………………………………………………

บนท้องฟ้ายามเย็นสะท้อนแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ลงมาสู่ตัวเมือง บรรยากาศยามนี้ช่างชักชวนจิตใจของผู้คนให้นึกถึงบ้าน เมื่อเปรียบเทียบระหว่างอารมณ์สบายๆ ของแสงแดดอ่อนๆ ตอนเช้าตรู่กับตอนนี้แล้ว ก็ยิ่งเห็นความอัศจรรย์ของแสงสีที่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดในใจของมนุษย์ได้

หน้าอาคารโรงพยาบาลร้างที่ถูกย้อมไปด้วยแสงอาทิตย์สีส้ม เด็กหนุ่มผมสีดำขลับเป็นประกายยืนอยู่อย่างเดียวดายภายใต้เงามืดของบ้านตรงข้ามอาคารร้าง บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขามีรอยแผลเป็นที่ลากยาวมาตั้งแต่หางคิ้วขวาไปจนถึงปลายคาง เสื้อและกางเกงขายาวที่สวมใส่เป็นเครื่องแบบอันหรูหราของสถาบันศึกษาอันดับหนึ่งในมหานครยิ้มแฉ่ง ดวงตาสีดำขลับของเขาทั้งดูมีเสน่ห์และแฝงกลิ่นอายอันลี้ลับ

"มาแล้ว"

แพทริกโบกมือให้กับเด็กหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆ

อาเธอร์พยักหน้าตอบรับกระชับเครื่องDCบนหัว และส่งสัญญาณมือพร้อมกับเต้นแร้งเต้นกาไปให้กับจูดี้และนาตาลี บนศีรษะของทุกคนคาดไว้ด้วยเครื่องDCสีเงินวาววับ

"เราตามเข้าไปเลยดีไหม" แพทริกถามด้วยสีหน้ากระวนกระวาย เมื่อเห็นเป้าหมายเดินหายเข้าไปในตึกร้าง

"รอก่อน…เดี๋ยวเขารู้ตัว" อาเธอร์เก๊กหล่อแล้วเลื่อนมือไปขยับแว่นตาให้เข้าที่

เวลาผ่านไปได้ครู่หนึ่งเมื่อแสงอาทิตย์ได้เปลี่ยนจากสีส้มเป็นสีแดง จูดี้ก็เริ่มออกอาการวัยรุ่นใจร้อน

"นี่! ฉันว่ามันนานพอแล้วนะ เข้าไปดูกันเถอะ"

แพทริก พยักหน้าตอบรับแล้วรีบออกเดินนำหน้าทุกคนไป พอเข้าไปในตัวอาคารได้พักหนึ่ง ทั้งหมดก็

ต้องเผชิญกับกลิ่นอันเหม็นเน่าน่าสะอิดสะเอียน และความมืดมิดลี้ลับ

นาตาลีใช้ไฟฉายจากมือถือเปิดส่องไปรอบๆ

"มันเก่ามากเลยนะเนี่ย" เธอพูดพร้อมกับเอามือปิดจมูก

"ฉันว่าเราแยกย้ายกันสำรวจเถอะ หมอนั่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้" อาเธอร์บอก

"ลองสำรวจบริเวณนี้ก่อนนะอย่าเพิ่งขึ้นไปชั้นสอง"

"ว้าย ฉันลืมเอาไฟฉายมาล่ะ" จูดี้โวยวายทันทีที่คิดได้ว่ามือถือของเธอไม่มีไฟฉาย นาตาลีจึงจำเป็นต้องรับหน้าที่ดูแลหล่อน แต่มันก็ช่วยเธอให้อุ่นใจขึ้น ดีกว่าให้เธอแยกไปสำรวจเพียงคนเดียว

หลังจากอาเธอร์ และ แพทริกแยกย้ายกันไปทิ้งนาตาลีและจูดี้ไว้ที่เดิม นาตาลีก็คิดว่าถึงเวลาออกตามหานักเรียนใหม่สุดลึกลับคนนั้นแล้ว

"เราเข้ามาจากทางทิศตะวันตกสินะ งั้นตอนนี้เราก็ยืนหันหน้าไปทางทิศตะวันออก จูดี้ช่วยฉันจำหน่อยนะ"

"ได้สิ แต่ในนี้มันมืดมากเลย"

ในความมืดเด็กสาวทั้งสองออกเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุด พวกเธอก็เดินทะลุออกมาจากประตูหลังของอาคารร้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้จูดี้ออกอาการวัยรุ่นหงุดหงิดขึ้นมาทันที

"อะไรกันเนี่ย! ไม่น่าตื่นเต้นเอาซะเลย ด้านหลังนี่ก็เป็นป่า! นี่แนตฉันว่าเราลองขึ้นไปบนชั้นสอง

กันเถอะ" พูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปในอาคารทั้งๆ ที่ไม่มีไฟฉายในมือ

ก่อนที่จะเดินตามจูดี้เข้าไปนาตาลีสังเกตเห็นมุมเหลี่ยมที่แปลกตาของตัวตึก ราวกับมันไม่ใช่อาคารฐานสี่เหลี่ยมเหมือนตึกที่สร้างขึ้นตามปกติ ยังไม่ทันที่เธอจะได้เดินเข้าไปสำรวจมุมตึกให้หายสงสัย จูดี้ก็วิ่งออกมาดึงตัวนาตาลีเข้าไปในอาคารเสียก่อน

ความมืดมิดได้เข้ามาปกคลุมสายตาอีกครั้งเมื่อจูดี้ฉุดลากนาตาลีกลับเข้ามาในตัวอาคาร…จูดี้ค้นพบทางขึ้นชั้นสองอย่างรวดเร็วจนนาตาลีนึกสงสัยในใจ

"ไม่ต้องสงสัยหรอกย่ะ ฉันเห็นบันไดนี่ตั้งแต่ก่อนออกไปแล้ว" จูดี้พูดราวกับว่าเธออ่านความคิดของนาตาลีออก

นาตาลีเพิ่งจะรู้ว่าชั้นแรกของโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่มีหน้าต่าง ก็ต่อเมื่อเธอได้เห็นแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ยามเย็นผ่านหน้าต่างบนชั้นสอง ‘แต่มันก็มืดอยู่ดี’ เธอนึกในใจ

พรึบ!

นาตาลีรีบหันหลังกลับไปมองตามเสียง เหมือนกับมีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านหลังเธอไป แต่เธอมองเห็นเพียงเหล่าแมงมุมที่กำลังชักใยดักล่อเหยื่อเท่านั้น

"มีอะไรเหรอแนต" จูดี้ถาม

"เปล่า…ไม่มีอะไร"

ทั้งสองพากันเดินสำรวจตามห้องต่างๆ จนลืมสังเกตว่าบนท้องฟ้ายามนี้ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์ส่องสว่างแล้ว

เสียงเตือนสายเรียกเข้ามือถือดังขึ้น นาตาลีปิดไฟฉายรับโทรศัพท์ทำให้รอบตัวเธอนั้นมีแต่ความมืด เมื่อพบว่าชื่อที่แสดงบนหน้าจอเป็นของอาเธอร์ นาตาลีจึงกดรับทันที

"ว่าไงอาร์ท ทางนั้นเจอ ริชาร์ด รึเปล่า"

"ไม่เจอเลย หมอนั่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ฉันกับแพทริกกำลังจะขึ้นไปสำรวจบนชั้นสอง เธอสองคนอยู่ที่ไหนกัน"

"พวกเราอยู่บนชั้นส…"

พรึบ!

คราวนี้ทั้งนาตาลี และจูดี้ต่างก็หันหลังกลับไปมองพร้อมๆ กันเมื่อรู้สึกเหมือนมีบางอย่างพุ่งผ่านตัวไป

"อะไรน่ะ" จูดี้หันหน้าไปมาด้วยความกลัว

"ไม่รู้สิ"

นาตาลีเริ่มเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา เธอรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางสิ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ ความรู้สึกสะอิดสะเอียนยากจะบอกกล่าวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอแน่นหน้าอก

"ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย เรารีบลงไปกันเถอะ"

แต่ไม่ทันไรกระจกหน้าต่างรอบๆ ตัวพวกเธอก็แตกออก!

กรี๊ด!!! จูดี้หวีดร้องสุดเสียงจนหูของนาตาลีชาไปหมด

"แนต! เกิดอะไรขึ้น" อาเธอร์ตะโกนถามผ่านโทรศัพท์เสียงหลง

แต่นาตาลีไม่สามารถตอบกลับไปได้ เพราะสิ่งที่อยู่ในความมืดตรงหน้านั้นทำให้โทรศัพท์มือถือในมือเธอร่วงหล่นลงไปบนพื้นและเปลี่ยนเป็นโหมดไฟฉาย ภาพเหตุการณ์ในคืนก่อนเกิดขึ้นกับตัวเธออีกครั้ง

ดวงตาสีเขียวเรืองรองคู่หนึ่งปรากฏขึ้นในความมืดตรงหน้า! มันอยู่ห่างจากเธอในระยะไม่ถึงสิบก้าว!

แสงไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือทำให้พวกเธอมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน มันคือเด็กทารกที่หน้าตาน่าเกลียดมากที่สุดเท่าที่นาตาลีเคยพบมา

บนใบหน้าของมันสวมไว้ด้วยหน้ากากตัวตลกที่ยิ้มแสยะจนน่ากลัว หัวของมันบิดเบี้ยวไม่ได้รูปทรง ผิวหนังคล้ายเมือกใส...ใสจนสามารถมองเห็นโครงกระดูกได้อย่างชัดเจน เส้นเลือดปูดโปนออกมาอยู่นอกผิวหนังของมันเต้นตุบตับไปมาตามจังหวะชีพจร

ภาพตรงหน้าทำให้นาตาลีแทบทรุดลงไปกองกับพื้น

นาตาลีรู้สึกว่ามันกำลังจ้องมองเธออยู่…และค่อยๆ คลานเข้ามาหาเธอ

เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาจากภายในลำคอของมันถึงกับทำให้นาตาลีก้าวขาไม่ออก "ผ…ผ ผีเด็ก"

จูดี้ถึงกับเข่าอ่อน ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น

"หนีเร็ว!" นาตาลีพยายามฉุดลากเพื่อนของเธอให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล มันค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ทั้งคู่

อีกสี่ก้าว….

สามก้าว.....มันแสยะยิ้ม ดวงตาของมันฉายแววแห่งความพอใจ

สองก้าว

ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลัง แต่นาตาลีกลับไม่ได้สนใจ เพราะสายตาของเธอถูกบังคับให้มองแต่สิ่งตรงหน้าเท่านั้น ปีศาจทารกคืบคลานเข้ามาแสยะแยกเขี้ยวออก พร้อมที่จะกระโจนเข้าหาเหยื่อ

แต่วัตถุบางอย่างพุ่งเข้ากระแทกหน้าเด็กปีศาจอย่างจัง!

ถังน้ำ! มันคือถังน้ำ! นาตาลีพยายามรวบรวมสติเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"ถอยออกมา!"

เธอก้าวถอยออกห่างจากมันอย่างรวดเร็ว และก็ไม่ลืมลากจูดี้ออกมาด้วย

ใครกัน…เธอไม่สามารถมองเห็นชายผู้มาช่วยเหลือได้ถนัดนัก เนื่องจากไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือได้ส่องให้เห็นเพียงคราบสกปรกบนพื้นห้องเท่านั้น

ฮูมมมม!!!!

ปีศาจร้ายร้องคำราม มันพุ่งกระโจนหาชายผู้นั้น

เปรี้ยง!

เขาต่อยมัน…นาตาลียืนยันได้ว่าเขาต่อยเจ้าเด็กผีนั่นจนกลิ้งกระเด็นไปนอนแน่นิ่งบนพื้น ชายคนนั้นยังยืนสงบอยู่กับที่ สายตายังคงจดจ่อกับศัตรูตรงหน้า…

ทันใดนั้นพื้นอาคารบริเวณที่ทารกปีศาจนอนแน่นิ่งอยู่ก็ได้เกิดรอยแตกร้าวขึ้น มันรีบพลิกตัวขึ้นมาจ้องมองชายคนนั้นด้วยสายตาอาฆาตก่อนที่พื้นอาคารรอบตัวมันจะทลายลงไปพร้อมกับร่างอันสุดแสนน่าเกลียด

"นาตาลี! จูดี้!"

อาเธอร์ และ แพทริก วิ่งเข้ามาสมทบกับพวกนาตาลี…แสงจากไฟฉายของพวกเขาได้ทำให้เธอเห็นถึงโฉมหน้าของชายผู้มาช่วยเหลือ

ริชาร์ด!

ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามองทางนาตาลีก่อนที่จะกลืนหายเข้าไปในความมืดมิดของอาคารร้าง……

To be continued…

ตอน 1

สารบัญ

ตอน 3