Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์

เขียนโดย Dinnsor

วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 16.50 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

15.38K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 มกราคม พ.ศ. 2562 16.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

12) บทที่ 12 Transform : เปลี่ยนร่าง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ 12

Transform : เปลี่ยนร่าง

Natalie Bluming : ไม่มีสิ่งใด ได้มาโดยไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทน

เมล็ดพันธุ์แห่งความหวังได้ถูกปลูกลงไปแล้ว

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังก้องสะท้อนไปมาอยู่ภายในหัวของนาตาลี เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองกำลังลอยอยู่เหนือทุ่งดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา บนท้องฟ้าที่เคยสดใสถูกเมฆและหมอกสีม่วงแดงปกคลุมไปทั่ว เสียงหวีดหวิวของสายลมพัดผ่านทุ่งดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาทำให้บรรยากาศดูวังเวงผิดปกติ

"หนูจะไปตามหาดอกไม้แห่งความหวังได้ที่ไหนล่ะคะ คุณต้นไม้" นาตาลีมองเห็น นาตาลีอีกคน ในชุดราตรีสีขาวเท้าเปล่าเปลือย กำลังนั่งพับเพียบพูดคุยกับคุณต้นไม้

นาตาลีอีกคน นั่งลูบไล้ดอกไม้เหี่ยวเฉาที่รายล้อมรอบตัวเธอ "หนูสงสารดอกไม้พวกนี้จังเลยค่ะคุณต้นไม้" เธอเอ่ยด้วยแววตาเศร้าสร้อย ทันใดนั้นนาตาลีแห่งทุ่งดอกไม้ก็ลุกขึ้นยืนจ้องมองต้นไม้ต้นสูงใหญ่ด้วยสายตาที่แน่วแน่เด็ดเดี่ยว

"หนูจะออกตามหาดอกไม้แห่งความหวังค่ะคุณต้นไม้" มือน้อยๆ สองข้างของเธอกำแน่น กระโปรงขาวพัดไหวไปตามสายลม เด็กหญิงตัวเล็กๆ ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่สุดแสนน่ากลัวเพียงลำพัง

เมฆหมอกสีม่วงแดงเริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุมส่วนยอดของคุณต้นไม้ กิ่งไม้ด้านบนเริ่มสั่นไหว เสียงแซกๆ ของใบไม้สีเขียวที่เสียดสีกันดังขึ้น นาตาลีแห่งทุ่งดอกไม้แสดงออกถึงสีหน้าเป็นกังวลอย่างชัดเจน

"คุณต้นไม้คะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ หนูจะไปตามหาดอกไม้แห่งความหวังเดี๋ยวนี้แหละค่ะ คุณต้นไม้คะ อย่าทิ้งหนูไปนะคะ"

นาตาลีแห่งทุ่งดอกไม้ใช้มือน้อยๆ ทั้งสองข้างปิดตาและวิ่งจากไป คุณต้นไม้ขยับเปลือกไม้เปิดดวงตาขึ้นมา แววตาที่ดูเศร้าสร้อยมองไปยังนาตาลีที่กำลังวิ่งตามหาดอกไม้แห่งความหวัง

"เหล่าผีเสื้อ จะนำทางเจ้าไป" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังเข้าสู่โสตประสาทของนาตาลี ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกความมืดเข้าปกคลุม

สิ่งถัดมาที่นาตาลีเห็นคือ ภาพของสกอต แมคโดนัล เดอแฮมเบิร์ก กำลังนั่งประชุมอะไรบางอย่างกับสมาชิกชั้นสูงขององค์กรในห้องทรงกลม เธอมองเห็นมันอย่างเลือนราง เก้าอี้ที่นั่งมีทั้งหมดสิบสามตัว ล้วนแต่หันหน้าเข้าหากันเรียงเป็นรูปวงกลม

เมื่อเธอลองเพ่งสายตามองดู จากภาพที่เลือนรางกลายเป็นเห็นชัดเจนขึ้น คนที่นั่งเก้าอี้ร่วมประชุมทั้งหมด ต่างสวมหน้ากากรูปสัตว์ ที่มีหมายเลขกำกับไว้ สกอต ซึ่งนั่งเก้าอี้ตัวกลางของเก้าอี้ทั้งสิบสามเป็นคนเอ่ยปากเริ่มต้นการประชุม

"รายงานความเสียหาย แรบบิท" ชายชราหันหน้าไปยังเก้าอี้หมายเลขสี่

"ความเสียหายจากการปฏิบัติภารกิจเท่ากับศูนย์ค่ะ" เสียงผู้หญิงตอบกลับมาจากทางเก้าอี้หมายเลขสี่

"ได้ตัวเป้าหมายมารึเปล่า" ชายชราใช้มือลูบคางตัวเอง

"เป้าหมายหลบหนีไปได้ค่ะ" แรบบิทตอบด้วยน้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย

" ดี....ดีมาก ยังไม่ตายก็ถือว่าใช้ได้ สมกับที่เป็นทายาทของนักวิทยาศาสตร์จอมหัวแข็ง ฮะ ฮ่าๆๆๆ "

ชายชราหัวเราะเสียงดัง และดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนผู้เข้าร่วมประชุมบางคนเริ่มใช้มือปิดหูตัวเอง กระถางต้นไม้ที่ถูกตั้งไว้ตามมุมห้องเริ่มเกิดการสั่นไหว พื้นห้อง ผนังห้องเกิดการสั่นสะเทือน จนรูปภาพที่แขวนไว้ตกลงมา

"ท่านคะ" แรบบิทเรียกสติของชายชรากลับมา การสั่นสะเทือนจึงหยุดลง

"มีแขกไม่ได้รับเชิญ!" เสียงดังมาจากทางชายหน้ากากงูหมายเลขหนึ่ง

ทันใดนั้นเขาก็จ้องมองมายังนาตาลี ดวงตาภายใต้หน้ากากดูมีพลังอำนาจสะกดให้เธอไม่อาจละสายตาไปจากที่ตรงนั้นได้ ดวงตาจากที่เคยเป็นคนปกติค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลืองมีเส้นเล็กเรียวเล็กเหมือนงู หลังจากนั้นสติสัมปชัญญะของนาตาลีก็ดับวูบลงไป

…………………………………………………………

9:33 AM โรงเรียนมัธยมปลายยิ้มแฉ่ง

"เชอะ! ฉันยังไม่ยอมเชื่อหรอกบัดดี้ จนกว่าตาบ้าอาเธอร์จะมาโรงเรียน ชั้นจะจับมาเค้นถามให้เลือดหมดตัวเลย!" จูดี้ บิ๊กโนส กระแทกเสียงใส่บัดดี้ผู้เป็นเหยื่อของเหตุการณ์เข้าใจผิดในคืนที่แล้ว ทุกคนในห้องเรียนต่างหันมามองตามเสียง

"มีปัญหาอะไรรึเปล่า คุณเมก้านอสทริล" อาจารย์เอลแกน แมคแคนดี้ที่กำลังสอนอยู่ถามจูดี้ด้วยสีหน้าดุ

"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร" จูดี้หันไปตอบคำถาม

"อาจารย์คะ ขออนุญาตไปห้องน้ำค่ะ" พูดจบเธอก็เดินลับประตูห้องเรียนไป

เอลแกน แมคแคนดี้ หันหน้าไปมองบัดดี้ส่งสายตายิงคำถามประมาณว่าแล้วคุณล่ะ มีอีกอะไรไหม

"เอ่อ.....ผมก็ขอไปห้องน้ำเหมือนกันครับ"

ปัง! "ตาบ้าอาเธอร์หายหัวไปอยู่ที่ไหนกันนะ" จูดี้ปิดประตูห้องน้ำด้วยอารมณ์โมโห เธอเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าตัวเอง ปากบ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างจากในกระเป๋ากระโปรง!

มันคือ!....โทรศัพท์มือถือที่เธอเปิดระบบสั่นเอาไว้ ใครที่ไหนโทรมาตอนนี้กันนะ ใช้เบอร์โทรศัพท์สาธารณะโทรซะด้วย ถ้าเป็นตาบ้าอาเธอร์ล่ะก็จะเอาให้ถึงตายเลยคอยดู

ปิ๊บ~~~เธอกดรับสายโทรเข้า

"จูดี้ชั้นต้องการคนช่วย ที่สถานีรถไฟกลางทิศใต้ รีบมาเลยนะ ด่วนมาก"

เสียงของอาเธอร์พูดขึ้นทันทีที่เธอกดรับสายโทรศัพท์ และวางสายทันทีที่พูดจบ รวดเร็วจนจูดี้ปากอ้าตาค้างจ้องมองโทรศัพท์ในมืออย่างขุ่นแค้น

"หนอย ตาบ้าอาเธอร์!" เธอตะโกนเสียงดังลั่น จนบัดดี้ที่กำลังแง้มประตูห้องน้ำหญิงเพื่อแอบฟัง สะดุ้งตกใจหัวโขกใส่ขอบประตู

…………………………………………………………

ฮัดเช้ยยยย!

9:39 AM สถานีรถไฟกลาง

"สงสัยจะเป็นหวัดซะแล้ว" อาเธอร์กระชับเสื้อคลุมตัวนอกให้แน่นขึ้น มองดูตุ๊กตาผลึกในมือที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นรูปร่างกลมๆ รีๆ คล้ายตัวอะไรบางอย่าง พลางใช้สมองซีกขวาจินตนาการภาพในคืนที่แล้ว ถ้าไม่โชคดีมีคนมาช่วย ป่านนี้เขาคงกลายเป็นซากร่างไร้วิญาญาณนอนเละอยู่ในบ้านของตัวเองเรียบร้อยไปแล้ว

เขาวิ่งเตลิดหนีมาตลอดทาง และคิดว่าสถานที่ปลอดภัยที่สุด น่าจะเป็นสถานที่ซึ่งเป็นแหล่งรวมตัวของฝูงชน อาเธอร์จึงเลือกมาหลบซ่อนอยู่ ณ สถานีรถไฟกลางแห่งนี้

หากวิเคราะห์ดูตามข้อมูลการทดลองที่พ่อทิ้งไว้แล้ว Demon อสูรเกราะนักรบนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นมนุษย์มาก่อน และถูกพลังอำนาจของตุ๊กตาผลึกเข้าครอบงำร่างกายและจิตใจจนเกิดการกลายพันธุ์ขึ้น การกลายพันธุ์แบ่งออกได้เป็นสามระยะ คือ ระยะแทรกซึม หลอมรวม และ เติบโตเต็มวัย

อาเธอร์จ้องมองตุ๊กตาผลึกที่ตอนนี้เปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นผลึกเขียวใสรูปหัวใจ เขาคิดว่าตอนนี้มันคงเริ่มเข้าสู่ระยะแทรกซึม สังเกตได้จากความตอบสนองในร่างกายของเขากับสัตว์อสูรเกราะเสือ ที่บุกมาเล่นงานเขาในคืนก่อน

เขายังไม่อยากกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปในตอนนี้ เขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ!

...แต่ก็คงหนีความจริงไม่พ้น อาเธอร์จึงนัดพบจูดี้เพื่อเป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทางต่อไป

"...หวังว่ายายนั่นคงไม่มาผิดด้านล่ะ" อาเธอร์มองไปยังสถานีรถไฟด้านทิศเหนือที่ถูกรางรถไฟหลักสองราง คั่นไว้ให้อยู่แยกกับสถานีรถไฟด้านทิศใต้

ทันใดนั้น พื้นดินทั่วทั้งสถานีรถไฟก็ได้เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง! แผ่นดินไหวเกิดขึ้นอีกครั้ง! กระจกหน้าต่าง ฝาผนังห้อง เริ่มเกิดรอยแตกร้าว โคมไฟระย้า โคมไฟแขวนบนเพดานห้องส่ายไหวไปมาจนน่ากลัว

ตุ๊กตาผลึกในมืออาเธอร์เองก็สั่นรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ประกายเส้นแสงสีเขียว เริ่มส่องออกมาจากตุ๊กตาผลึก วิ่งผ่านเข้าไปสู่เส้นเลือดภายในตัวเขา

"ไม่นะ" อาเธอร์พยายามทิ้งตุ๊กตาผลึกลงไปบนพื้น แต่ไม่สำเร็จ มันเกาะติดมือซ้ายของเขาแน่น ราวกับจะหลอมรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

โครม!

เสียงประสานงาระหว่างรถไฟสองขบวนดังขึ้น!

รถไฟที่อยู่คนละรางชนกันได้ยังไง!

อาเธอร์จ้องมองไปยังรถไฟที่กำลังระเบิดและเกิดเพลิงไหม้ทั้งสองคัน สิ่งที่เขาได้เห็นถึงกับทำให้อาเธอร์ต้องเบิกตาอ้าปากค้าง

…………………………………………………………

"นี่มันแผ่นดินไหวอะไรกันเนี่ย บัดดี้!" จูดี้ บิ๊กโน๊สฉุดแขนอันผอมบางของบัดดี้ เดินเข้ามายังสถานีรถไฟกลางด้านทิศเหนืออย่างรวดเร็ว เธอเข้ามาเร็วพอที่จะเห็นรถไฟขบวนหนึ่งกำลังวิ่งเข้าหาคนบ้าใส่ชุดเกราะอัศวินสวมหมวกมีเขาประหลาดเหมือนเขาควาย

คนบ้าอะไรมาใส่ชุดเกราะยืนกลางรางรถไฟ ขณะที่เธอหันหน้าไปเรียกให้บัดดี้มาดูอยู่นั้น เสียงโครมครามก็ดังขึ้น

ตูม!

จูดี้รู้สึกถึงแรงระเบิดจากทางด้านหลัง บัดดี้ที่ยืนมองเห็นทุกอย่างด้านหลังเธอ ทำตาเบิกกว้างราวกับเห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในชีวิต เมื่อหันไปมองตาม จูดี้ก็ได้พบกับอาเธอร์กำลังยืนปากอ้าตาเบิกโพลงมองมาทางพวกเธอ

"หนีเร็ว! บัดดี้ จูดี้ วิ่งงงงงง!"

ตาบ้าอาเธอร์ตะโกนผ่านซากรถไฟที่ชนกันมาทางด้านนี้ บัดดี้เองก็บีบมือฉันซะแน่นเชียว นี่เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย

ปึง!

เสียงดังมาจากบริเวณทางเข้า คนใส่ชุดเกราะอัศวินรูปจระเข้อีกคนหนึ่งกำลังเดินเหยียบเศษประตูพังมาทางนี้ มันทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยพากันยกปืนขึ้นยิง แต่ก็ไม่ได้ระคายผิวหนังของมันเลย เสียงแกร้งๆ ของลูกกระสุนตะกั่วที่ตกลงพื้นสถานี ฟังแล้วลิดรอนกำลังขวัญของคนยิงให้ลดน้อยถอยลงทุกที

เมื่อมันเดินถึงพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคน จูดี้มองเห็นเงาดำเกิดขึ้นวูบเดียว พนักงานคนหนึ่งก็ปลิวขึ้นไปบนระเบียงชั้นสอง ส่วนอีกคนก็ล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น ส่วนปีศาจเกราะจระเข้หายไปจากที่ตรงนั้น…

มันมาอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง

ทันทีที่มองเห็นมันความรู้สึกชา ก็แล่นมายังส่วนชายโครง

จูดี้มองเห็นเพดานของสถานีรถไฟชัดเจน โคมไฟระย้าที่กำลังห้อยต่องแต่ง ทำท่าจะตกมิตกแหล่นั่นก็ดูสวยดี วิวทิวทัศน์เลื่อนไปเรื่อยๆ ราวกับภาพสไลด์ เลือดสีแดงไหลกระจายออกมาจากปาก หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของตาบ้าอาเธอร์ แล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย

อาเธอร์ตะโกนสุดเสียงแล้วรีบวิ่งไปยังร่างของจูดี้ หลังจากที่เธอโดนสัตว์อสูรเกราะจระเข้ตะปบกระเด็นข้ามมายังสถานีรถไฟทิศใต้

"จูดี้! จูดี้! ลืมตาขึ้นสิ พูดกับฉัน"อาเธอร์เขย่าร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอ...จูดี้ยกมือขึ้นมาลูบหน้าอาเธอร์ สบตากับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ดวงตาจะปิดลงไป

"จูดี้!" อาเธอร์จับมือที่กำลังจะตกไปของจูดี้

"ไม่นะ ฉันไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้!" อาเธอร์ตะโกนลั่นราวกับคนเสียสติ

ผู้คนต่างวิ่งหนีตายกันชุลมุนไปหมด ไม่มีใครสนใจคนอื่นนอกจากชีวิตของตนเองในเวลานี้......อาเธอร์นั่งคุกเข่าเคียงข้างร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของจูดี้ เส้นแสงสีเขียวสว่างวาบขึ้นจากมือข้างซ้าย คำพูดของนักบวชชราเข้ามาในหัวของอาเธอร์

อยากจะช่วยเพื่อน หรืออยากฆ่าปีศาจ

จริงสิยังมีวิธีนี้อยู่ อาเธอร์ใช้มือข้างซ้ายที่ถูกตุ๊กตาผลึกฝังลง วางทาบบนอกของเธอ ทันใดนั้นเส้นแสงสีเขียวสว่างแทงตาก็ไหลผ่านจากมือซ้ายของอาเธอร์กระจายไปตามเส้นเลือดบนร่างกายจูดี้

กี๊สสส! เสียงกรีดร้องของสัตว์อสูรเกราะกระบือดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าคล้ายโลหะหนักกระทบพื้นสถานีรถไฟ มันกำลังวิ่งเข้ามาหาอาเธอร์

"ไวท์ฮอร์น ช่วยเค้าเร็ว!" เสียงของผู้หญิง....เสียงที่อาเธอร์คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้น สัตว์อสูรเกราะเหล็กอีกตัวหนึ่งพุ่งเข้าไปขัดขวาง อสูรเกราะกระบือ แต่ที่ทำให้อาเธอร์ตกใจไม่ใช่สิ่งนั้น

"นาตาลี!"

หญิงสาวสวยในชุดกระโปรงยาวรัดรูปสีขาวกำลังวิ่งตรงมาทางอาเธอร์

"โอ้......ไม่นะจูดี้" นาตาลีมีสีหน้าหวาดหวั่นเมื่อมองเห็นสภาพของจูดี้

อาเธอร์เพิ่งสังเกตเห็นที่บนอกเสื้อของนาตาลีมีสัญลักษณ์สามเหลี่ยมพีรามิดกลับหัวที่ภายในมีรูปดวงตา ซึ่งเมื่อจ้องมองนานๆ แล้วเหมือนโดนดึงดูดเข้าไป และก่อนที่เขาจะได้พูดอะ ไรกับนาตาลีมือข้างซ้ายของอาเธอร์ ก็เริ่มเกิดการสั่นสะเทือน

"อาเธอร์ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ" นาตาลีมีสีหน้าหวาดกลัวยิ่งขึ้นเมื่อจ้องมองมายังดวงตาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวของเขา

ตอนนี้อาเธอร์เกิดอาการชาด้านไปหมดทั้งร่างกาย ความเจ็บปวดทรมานเข้าแทรกซึมไปตามเส้นเลือดทุกเส้น แผ่นหลังบริเวณกระดูกสันหลังเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังแทงทะลุออกมา ผิวหนังของอาเธอร์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา...ไม่นะ ยังไม่ใช่ตอนนี้ ถ้าเขากลายร่างในตอนนี้ล่ะก็......

ก๊าสสส

สัตว์อสูรจระเข้วิ่งตรงเข้ามาหานาตาลี ซึ่งมัวแต่สนใจอาการของอาเธอร์ มันวิ่งหมุนตัวสะบัดเกราะเหล็กส่วนหางหมายจะฟาดทั้งคู่ให้ตกตายไปตามกัน

"นาตาลีหลบไป!" อาเธอร์ลุกขึ้นใช้แผ่นหลังบังนาตาลีไว้

เคร้ง!

เหมือนกับเสียงโลหะกระทบกัน อาเธอร์รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างกาย เขารู้สึกว่าบริเวณกระดูกสันหลังของเขามีอะไรบางสิ่งงอกออกมา

อ๊ากกกกกกกกก!

แผ่นโลหะสีเทามันวาวรูปหัวใจปรากฏขึ้นกลางแผ่นหลังของอาเธอร์ มันผ่าซีกแยกออกเป็นสองข้างก่อนที่จะบิดพับเปลี่ยนแปลงรูปร่างจนกลายเป็นปีกผีเสื้อที่งดงาม

ผิวหนังของอาเธอร์ค่อยๆ เปลี่ยนจากสีเนื้อหนังมนุษย์ กลายเป็นสีมันวาวของโลหะ เส้นสายโลหะโผล่งอกออกมาจากบริเวณกระดูกทั่วตัวครอบคลุมร่างอาเธอร์เปรียบเสมือนชุดเกราะของนักรบอัศวินที่น่าเกรงขาม หมวกเหล็กอัศวินที่ครอบคลุมศีรษะมีหนวดคล้ายกับผีเสื้ออยู่ด้านบน ดวงตาสีเขียวเรืองรองทั้งสองข้างจ้องมองไปยังนาตาลี

"อาเธอร์!" นาตาลีเผลอเดินถอยหลังไปสองก้าว

"นาตาลี..." เสียงที่ทุ้มต่ำแตกพร่าของเขาเรียกหญิงสาวตรงหน้า อาเธอร์ยื่นมือออกไปหานาตาลี แต่เมื่อเห็นแขนที่เปลี่ยนแปลงไปของตัวเองแล้วก็รีบดึงมันกลับมา

ก๊าสสส

สัตว์อสูรจระเข้ที่ตกตะลึงเริ่มตั้งสติได้ มันหมุนตัวสะบัดหางโจมตีเข้ามาอีกครั้ง

เคร้ง -- อาเธอร์ใช้ปีกที่แข็งแกร่งปัดป้องหางเกราะเหล็กที่พุ่งเข้ามา และใช้ปีกอีกข้างตบอสูรเกราะจระเข้กระเด็นเข้าไปชนกับรถไฟที่กำลังถูกเปลวเพลิงเผาไหม้

อาเธอร์หันมามองนาตาลี และจูดี้อีกครั้ง ก่อนที่จะกางปีกบินพุ่งทะลุหลังคาสถานีขึ้นไป

"เมล็ดพันธุ์แห่งความหวังได้ถูกปลูกลงไปแล้ว......เหล่าผีเสื้อจะนำทางเจ้าไป" นาตาลีมองตามอาเธอร์ที่บินออกไป

Cut Mode Ready

เสียงสังเคราะห์ดังขึ้น พร้อมกับห่วงวงแสงสีฟ้าที่หมุนพุ่งลงมาตัดลำตัวของสัตว์อสูรเขาควายขาดเป็นสองท่อน นาตาลีรีบหันหน้าไปดูเหตุการณ์ทางด้านนั้นทันที

ชายชุดคลุมดำคนหนึ่งกระโดดลงมาจากระเบียงชั้นสองแล้วเดินเข้าไปหยิบดาบรูปร่างไฮเทคที่ปักอยู่บนพื้น ลำแสงสีฟ้าสว่างวาบขึ้นเมื่อเขาดึงดาบและวิ่งตรงเข้าไปยังสัตว์อสูรไวท์ฮอร์น

เวลานี้นาตาลีจึงเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน...ชายผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าด้านขวา

ไวท์ฮอร์นสัตว์อสูรเกราะเหล็กรูปร่างม้าร้องกู่ก้องคำรามพุ่งกระโจนเข้าหาคู่ต่อสู้ ชายชุดคลุมดำเห็นดังนั้นก็เอี้ยวตัวหลบ สลับเท้าหมุนตัวฟันดาบพลังงานแสงในมือใส่ทันที

"ไม่นะ ริชชาร์ด!" นาตาลีกรีดร้องตะโกนลั่น ชายชุดคลุมดำสั่นสะท้านเล็กน้อย คมดาบลำแสงพลาดจากลำคอเบนใบมีดลำแสงขึ้นบนตัดเขาแหลมของหมวกเกราะอัศวินไวท์ฮอร์นขาดจากกันทันที

อ๊ากกกก!

สัตว์อสูรเกราะม้ายูนิคอร์น ถูกตัดเขาล้มลงนอนหงาย มือทั้งสองกุมศีรษะส่วนที่บาดเจ็บหอบหายใจอยู่บนพื้น

"นาตาลี" ริชาร์ด โซอาหันหน้ามามองนาตาลีด้วยแววตาตื่นตระหนก เขาค่อยๆ เลื่อนมือไปแตะโกร่งดาบ

Cut Mode Off

ทันทีที่สิ้นเสียงสังเคราะห์จากดาบ ไวท์ฮอร์นก็พุ่งตรงเข้ามารวบตัวนาตาลีแล้ววิ่งหายไปจากสถานีรถไฟกลางทันที...ริชาร์ดเหม่อมองตามคนทั้งคู่ เขาก้มลงเก็บหนังสือเล่มเก่าขาดที่ตกจากตัวอาเธอร์มาเปิดดูก่อนซุกเก็บไว้ใต้เสื้อคลุม จวบจนมีเสียงดังมาจากบริเวณขบวนรถไฟที่ชนกัน เขาจึงหันหลังเดินกลับไป พร้อมกับเลื่อนมือซ้ายมาแตะปุ่มที่โกร่งดาบ

Three...Two...One...

Cut Mode Ready

…………………………………………………………

10:01 AM สถานีรถไฟกลาง......ก่อนตำรวจมาถึง

ชายสวมหน้ากากตัวตลกรูปหน้ายิ้มในชุดทักซิโดสีม่วง เดินเข้ามาตรวจตราความเรียบร้อย มันสวมหมวกทรงสูงคล้ายกับนักมายากล สวมรองเท้าหนังขัดจนมันเป็นประกาย มันล้วงกระป๋องสเปรย์ใบเดิมออกมาฉีดพรมลงบนซากร่างของอสูรเกราะเหล็กทั้งสอง

ชายสวมหน้ากากตัวตลกมองดูซากร่างเกราะเหล็กที่ค่อยๆ แห้งจนกลายเป็นผง แล้วจึงเดินกลับออกไป แต่แล้วมันก็ต้องหยุดชะงักตรงหน้าประตูครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินกลับมายังร่างที่เปื้อนเลือดของจูดี้

"เอ๋....เธอนี่ หัวใจเต้นอยู่นี่นา" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผิดแปลกไปจากครั้งแรก

ชายสวมหน้ากากตัวตลกยื่นมือทั้งสองไปสัมผัสหน้าอกของจูดี้ที่กำลังส่องแสงสีเขียวเรืองรอง

"ว้าว! เจอของดีซะแล้วสิ"

…………………………………………………………

ฟิลิป โซอาร์ในชุดสูทขาวนั่งไขว่ห้าง ดูเทปกล้องวงจรปิดที่บันทึกภาพเหตุการณ์ในสถานีรถไฟกลางซ้ำไปซ้ำมา กล้องบันทึกภาพทั้งหมดถึงตอน Demon ตัวมีปีกบินทะลุหลังคาออกไป หลังจากนั้นสัญญาณภาพก็ขาดหายไป

แต่เขานึกสงสัยและตกตะลึงภาพของผู้หญิงในชุดกระโปรงยาวรัดรูปนั่นมากกว่า สัญลักษณ์บนอกเสื้อนั้น เป็นสัญลักษณ์เดียวกันกับสัญลักษณ์ที่อยู่ในภาพถ่ายบ้านจอนสตัน

ฟิลิปมองภาพถ่ายของเด็กชายที่กลายร่างเป็นเดมอน อาเธอร์ จอนสตัน ที่ยืนตัวตรงในชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายยิ้มแฉ่ง ภาพนี้ถูกถ่ายขึ้นที่บ้านของอาเธอร์ เพราะตรงเสาบ้านมีสัญลักษณ์ขององค์กรอิลูมินาติอยู่ ด้วยเหตุนี้ ในคืนที่แล้วฟิลิปจึงได้ขอกำลังเข้าตรวจค้น แต่กลับพบเหตุการณ์สยองขวัญเจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมดที่บุกเข้าไป ล้วนเสียชีวิตในสภาพสยดสยอง มีเพียงเขากับเจ้าหน้าที่อีกไม่กี่นายเท่านั้นที่รอดชีวิตออกมาได้

เขาคิดว่าองค์กรอิลูมินาติต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย อิลูมินาติควบคุมทุกอย่างในโลก และ เกี่ยวข้องกับ นโยบายการจัดระเบียบโลกใหม่ ซึ่งมีสมาชิกมากกว่า 3.6 ล้านคน ซึ่งล้วนแต่เป็นผู้นำประเทศ เศรษฐี คนมีชื่อเสียง และเจ้าของกิจการใหญ่ๆ ของโลกแต่ที่ลึกไปกว่านั้น สมาชิกระดับสูงๆ ขึ้นไป จะได้รับการให้เข้าร่วมพิธีกรรมคล้ายๆ ศาสนา แต่มันกลับเกี่ยวข้องกับการ......บูชาซาตาน

"เพื่อจัดระเบียบโลกใหม่...อย่างนั้นหรือ"

ฟิลิปขมวดหัวคิ้วชนกัน มือลูบคลำจมูก จากนั้นเขาก็จัดการพิมพ์รายงานการสืบสวนเป็นรูปเล่ม เพื่อยื่นเรื่องส่งให้กับสารวัตร

To be continued…

ตอน 11

สารบัญ

ตอน 13